| Εν τη ενώσει η ισχύς Tου Αθανασιου Ελλις H ίδρυση ενός νέου πολιτικού σχηματισμού κεντρώας χροιάς είναι καλοδεχούμενη, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία. Ομως, για να υπάρξει ένα κόμμα το οποίο θα είναι σε θέση να λειτουργεί ως πυλώνας συγκυβέρνησης, αναδεικνύοντας τα στοιχεία της ειλικρίνειας στην αποτίμηση των προβλημάτων, της αξιοκρατίας στη στελέχωση του δημόσιου τομέα, και της αποτελεσματικότητας στη διαχείριση, δεν φθάνει το ποσοστό που θα προσελκύσει η Δράση του Στέφανου Μάνου και των προσωπικοτήτων που τον περιστοιχίζουν. Χρειάζονται και οι ψήφοι αυτών που υποστηρίζουν τους «Δημοκρατικούς», τη «Φιλελεύθερη Συμμαχία», και τις άλλες παρεμφερείς πολιτικές κινήσεις. Υπό αυτό το πρίσμα προβληματίζει η αδυναμία των παραπάνω σχηματισμών να συναντηθούν πολιτικά, με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται η γνωστή πανσπερμία «μικρών» που λένε τα σωστά, αλλά αδυνατούν να τα εφαρμόσουν αφού δεν επηρεάζουν το πολιτικό σκηνικό. Η εξέλιξη αυτή είναι αναμενόμενη σε ακραίες κινήσεις, της Αριστεράς ή της Δεξιάς, οι οποίες αρέσκονται σε κραυγές διαμαρτυρίας, αλλά δεν συνάδει με τη φιλοσοφία και την ειλικρινή διάθεση ρεαλιστικής παρέμβασης που διέπει τους καινοτόμους ανθρώπους του μεσαίου χώρου που θέλουν να συμβάλουν στη σταδιακή βελτίωση της ελληνικής πραγματικότητας. Ισως να πρέπει το εγχείρημα να κάνει τον κύκλο του. Να καταγραφεί μεμονωμένα η όποια ισχύς των μικρών αυτών κομμάτων στις δημοσκοπήσεις και, κυρίως, στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου, και εν συνεχεία να αρχίσει μια σοβαρή προσπάθεια συντονισμού, αν όχι συνένωσης, δυνάμεων ώστε στις επόμενες βουλευτικές εκλογές ένας ενιαίος κεντρώος πολιτικός σχηματισμός να έχει όντως ελπίδες να ξεπεράσει το όριο του 3% και να προσβλέπει σε ουσιαστική παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις και, γιατί όχι, στην ανάδειξή του σε ρόλο ρυθμιστή. Η συγκυρία προσφέρεται. Οι σοβαροί άνθρωποι που εμπλέκονται στον γενικότερο προβληματισμό και πρωταγωνιστούν στην κινητικότητα που καταγράφεται οφείλουν να «τα βρουν» για το καλό του τόπου, καθώς οι συσχετισμοί μεταξύ των «μεγάλων» πολιτικών δυνάμεων οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε σκηνικό ακυβερνησίας. Η λογική -όσο μπορεί αυτή να ισχύσει στην Ελλάδα- λέει ότι ο κ. Καραμανλής δεν θα προκηρύξει πρόωρες εκλογές για να τις χάσει. Θα δώσει τη μάχη των ευρωεκλογών με σημαία την «υπευθυνότητα» και την «ανάγκη συνεννόησης» σε περίοδο πρωτοφανούς κρίσης, θα συσπειρώσει το κόμμα του, θα υποστεί μια αξιοπρεπή ήττα με διαφορά κάτω των δύο ποσοστιαίων μονάδων, και θα ελπίζει σε ανάκαμψη της Ν.Δ. Από την πλευρά της η αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζεται αποφασισμένη να προχωρήσει σε παρεμπόδιση της επανεκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας τον ερχόμενο Φεβρουάριο και έτσι σε ένα χρόνο, τον Μάρτιο του 2010, η χώρα πιθανότατα θα οδηγηθεί σε εκλογές. Αυτό σημαίνει ότι μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων οι «σκόρπιες» δυνάμεις του Κέντρου θα έχουν εννέα μήνες για να οργανωθούν, να συνεργασθούν και να παρουσιάσουν μια αξιόπιστη πρόταση. Το διάστημα είναι επαρκές και η ευθύνη τους μεγάλη, καθώς με τις τουλάχιστον οκτώ έδρες που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν συνεργαζόμενοι είναι πολύ πιθανό να κληθούν να στηρίξουν την επόμενη κυβέρνηση. Σε μια στιγμή κατά την οποία στους ανένταχτους σκεπτόμενους πολίτες κυριαρχεί η απογοήτευση, η Δράση και οι υπόλοιποι σχηματισμοί του κέντρου απευθύνονται στην κοινή λογική θέτοντας ως στόχο τη χρηστή διακυβέρνηση, απαλλαγμένη από την ισοπεδωτική επιρροή του πολιτικού κόστους και τις αγκυλώσεις των κομματικών φεουδαρχών. Η συγκυρία προσφέρει στο σιωπηρό ρεύμα των μετριοπαθών ανθρώπων μια μοναδική ευκαιρία να ακουστούν και να επηρεάσουν. Δεν θα τους δικαιολογήσει κανείς εάν δεν την αδράξουν, υποκύπτοντας σε ήσσονος σημασίας διαφορές, και δεν μπορέσουν να εφαρμόσουν μεταξύ τους αυτό που διακηρρύσσουν ως αναγκαιότητα για τη χώρα: τη συνεννόηση και τη συνεργασία. |
Comments