Πέντε λεπτά με τον Ομπάμα

Οταν μια Ελληνίδα δημοσιογράφος «συνταξιδεύει» με τον υποψήφιο των Δημοκρατικών

Της Νινας-Μαριας Πασχαλιδου

«Αυτή μάλιστα, κι αν είναι αποκλειστικότητα!» αναφωνεί ο βραβευμένος με Πούλιτζερ φωτορεπόρτερ του περιοδικού Time, Αντονι Σουό, ενώ του διηγούμαι την «ανεπίσημη» συνάντησή μου με τον Μπάρακ Ομπάμα, στο γυμναστήριο ενός ξενοδοχείου. Τι τύχη να βρεθώ στο ίδιο ξενοδοχείο με τον Ομπάμα!

«Πόσα μίλια τρέχει ένας υποψήφιος για την αμερικανική προεδρία για να φτάσει στον Λευκό Οίκο;»

Ποιος κοιμάται;

Νάσουα, Νιου Χαμσάιρ. Σάββατο, 5 Ιανουαρίου. Ξενοδοχείο Ράντισον. 6 π.μ. «Για να κοιμηθεί κάποιος το βράδυ πρέπει να μείνει άγρυπνος όλη την ημέρα», είχε πει ο Νίτσε. Κανείς δεν κοιμάται πολύ αυτές τις μέρες στην Πολιτεία του Νιου Χαμσάιρ. Ούτε ο Κρις Πάπας, πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος στο Μάντσεστερ, ο Ελληνοαμερικανός, ενεργός υποστηρικτής της καμπάνιας της Χίλαρι.

«Εχω να κλείσω μάτι έναν μήνα», μου εξομολογείται λίγο πριν αναχωρήσει για μια ομιλία του Μπιλ στο Κιν του Νιου Χαμσάιρ - πράγματι είναι εμφανείς οι κύκλοι στα μάτια, όπως και του Εβαν Σίσλεϊ, του «ανεξάρτητου» φωτορεπόρτερ του πρακτορείου Σίπα. Οδηγούσε άγρυπνος το κόκκινο φορτηγό του, από την Αϊόβα έως το Νιου Χαμσάιρ, 30 ώρες δρόμο.

Ο Μπιλ Κλίντον κοιμάται τέσσερις με πέντε ώρες την ημέρα, ποτέ δεν χρειάστηκε περισσότερο. Από τις πέντε το πρωί κρατούσε όλο τον Λευκό Οίκο στα πόδι. Πόσω μάλλον τώρα που δίνει μάχη για τη σύζυγό του…

Η «μηχανή Κλίντον», όπως τους αποκαλούν οι συντοπίτες τους, εργάζεται νυχθημερόν. Κι ο Τζον Εντουαρντς, το «λαϊκό παιδί» από τη Νότια Καρολίνα, έχει μάλλον αϋπνία, το πρόγραμμά του συμπεριλαμβάνει ομιλίες στις τέσσερις η ώρα το πρωί. Αραγε ποιος τρέχει σε ομιλίες τα χαράματα; Μήπως οι εργάτες λίγο πριν ξεκινήσουν για τα τα ορυχεία του γρανίτη; Και ο Μπάρακ Ομπάμα;

Αραγε κοιμάται ο Mπάρακ Ομπάμα;

Αθλητικός τύπος

6.20 π.μ. Εχω jet lag, όπως ονομάζουν το σύνδρομο που προκαλεί η αλλαγή της ώρας όταν διασχίζεις έναν ωκεανό. Κι έχω στη διάθεσή μου, τέσσερις ώρες περίπου, μέχρι την εκδήλωση του Μπάρακ Ομπάμα στο Δημοτικό Σχολείο της Νάσουα, αρκετές για να μειώσω τις τύψεις για την απραξία μου της τελευταίας εβδομάδας.

Στο ασανσέρ για το β΄ επίπεδο, με υποδέχεται ένα μεσήλικας με ντοσιέ στο χέρι και κονκάρδα του Ομπάμα στο πέτο. Με συγχαίρει για το κουράγιο μου. Στην είσοδο του γυμναστηρίου ένας μυώδης τύπος με κοστούμι με κοίταξε περίεργα. Δύο άνδρες φρουρούν την πόρτα μιας αίθουσας του γυμναστηρίου. «Πού είναι ο Μπάρακ, πού είναι;» ακούγονται οι φωνές πέντε κοριτσιών με τις φωτογραφικές μηχανές στο χέρι.

Ο Μπάρακ είναι στο γυμναστήριο. Τρέχει μίλια πολλά, στον διάδρομο. Δίπλα του ο προσωπικός του γυμναστής.

Είναι γνωστό πόσο αθλητικός τύπος είναι ο Ομπάμα… Το αγαπημένο του άθλημα είναι -τι άλλο;- το μπάσκετ.

Σύμφωνα με τον γαμπρό του, Κρεγκ Ρόμπινσον, πρώην επαγγελματία μπασκετμπολίστα και προπονητή της ομάδας μπάσκετ του Πανεπιστημίου Μπράουν, «ο Μπάρακ είναι αριστερόχειρας και τείνει προς τα αριστερά! Κι όχι προς τα δεξιά, που είναι το σύνηθες. Το παιχνίδι που του αρέσει είναι αυτό της γειτονιάς, χωρίς κανόνες. Αυτό είναι και το στυλ του, που έχει επηρεάσει τις πολιτικές του τακτικές». Αλλά ο Ομπάμα δεν έπαιζε μπάσκετ από παιδί. Για πρώτη φορά έπιασε την μπάλα στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ - του το είχε ζητήσει η Μισέλ, για να εξακριβώσει πόσο άνδρας είναι…

Ο φίλος μου Αλέξης

Περιμένω με ανυπομονησία να τελειώσει την πρωινή του άσκηση για να τον ακολουθήσω. Δεν έχω σχέδιο, αλλά επενδύω στο γεγονός ότι απέχω μόνο μερικά μέτρα από τον «επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ». Μπροστά ο Μπάρακ και οι σωματοφύλακές του. Δύο μπροστά του και δύο πίσω του. Ο προπονητής του, δεν θα είναι πάνω από είκοσι χρονών, μου κρατάει την πόρτα για να περάσω.

Πρώτη πόρτα, δεύτερη πόρτα. Στάση στο ασανσέρ. Στέκομαι ακριβώς δίπλα του. Φοράει Nike σορτς και αμάνικη μπλούζα. Είναι λιγνός και ψηλός. Ακούει μουσική από το I-Pod του. Διστάζω. Εχω την εντύπωση ότι τον ακούω να λέει… «Συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούν να καταφέρουν καταπληκτικά πράγματα». Μήπως όμως είναι λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ; Μου δίνει το χέρι του, συστήνεται.

«Γεια σου, είμαι ο Ομπάμα.»

«Εγώ, η Νίνα», απαντάω.

«Τι κάνεις εδώ», ρωτάει.

«Είμαι δημοσιογράφος από την Ελλάδα»

«Ηρθατε από τόσο μακριά για τους προκριματικούς; Ενδιαφέρει το ελληνικό κοινό το Νιου Χαμσάιρ;»

«Δεν ξέρω. Ενδιαφέρει;», συλλογίζομαι. «Θα μας ενδιέφερε περισσότερο -φαντάζομαι- αν υποψήφιοι ήταν οι δικοί μας. Ο Δουκάκης και ο Τσόνγκας. Ή μήπως το γεγονός ότι αντιπαθούμε τον Μπους έχει στρέψει τα βλέμματά μας στην Αμερική και στο επικείμενο αποτέλεσμα των φετινών εκλογών; Δεν μας απασχολεί περισσότερο το βίντεο του Ζαχόπουλου ούτως ή άλλως;».

«Κάνετε γυμναστική κάθε πρωί;», σπάω τη σιωπή μου.

«Ναι, μου δίνει δύναμη», απαντάει.

«Συγχαρητήρια για τη νίκη σας στην Αϊόβα», συνεχίζω βλέποντας ότι είναι ιδιαίτερα άνετος.

«Εχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε». Χαμογελάει. «Εχω ένα πολύ καλό φίλο στο Ιλινόις, Ελληνα, τον Αλέξη Γιαννούλια, από τους πιο έξυπνους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Δουλεύει μαζί μου».

Παντού ένας Ελληνας, ακόμη και στο πλευρό του Ομπάμα, σκέφτομαι. Νιώθω υπερήφανη. Κι ο σωματοφύλακας της Κοντολίζα Ράις, είναι Ελληνας. Νιώθω πως δεν θέλω να επωφεληθώ απο μια τυχαία συνάντηση και απεκδύομαι όποια δημοσιογραφική εμμονή.

Δυναστείες και δημοκρατία

Το ασανσέρ ξεκινάει κι ευτυχώς ο Ομπάμα συνεχίζει τις ερωτήσεις.

«Ζω στην Αθήνα;», «Kαλύπτω πολιτικά θέματα;», «Ποιον ψηφίζουμε στην Ελλάδα;»

«Δεν ξέρει» αναρωτιέμαι.

«Στην Ελλάδα έχουμε δυναστείες!» απαντώ.

«Α, και εδώ στην Αμερική, το ίδιο έχουμε, μην ανησυχείτε», λέει γελώντας.

Πόσην ώρα άραγε χρειάζεται ένας ανελκυστήρας για να ανέβει επτά ορόφους; Αρκετή για να τον ρωτήσω αν θα κλείσει το Γκουαντάναμο; Αν θα αυξήσει τους φόρους; Αν θα ελαττώσει τις δαπάνες για την Παιδεία;

«Εσείς στην Ελλάδα, θα πρέπει να ξέρετε τη Δημοκρατία καλύτερα από εμάς...», μου υπενθυμίζει την καταγωγή μου.

«Ναι, είχαμε κάποτε… τον Κλεισθένη». Εχουμε φτάσει. Μετανιωμένη κάνω μια τελευταία προσπάθεια.

«Θα λύσετε το Παλαιστινιακό;».

«Οχι αυτήν τη στιγμή…», γελάει κι απλώνει το χέρι για την αποχαιρετιστήρια χειραψία. Η πόρτα του ασανσέρ κλείνει, χάνεται στον διάδρομο και εγώ πατώ το κουμπί για τον δεύτερο όροφο.