Στη ράχη της ανοχής /kathimerini

Του Νικου Γ. Ξυδακη

Η δημοσιευόμενη και εκπεμπόμενη καθημερινώς αθλιότητα, πέριξ ενός αυτόχειρος και μιας ταινίας, δείχνει τον δημόσιο βίο σαν υπόθεση που αφορά πρωτίστως συνωμότες, εκβιαστές, βαποράκια, ταχυδρόμους προϊόντων υποκλοπής, κομπιναδόρους. Πρωταγωνιστές είναι πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Πολιτικοί που, όταν δεν κρύβονται, ψελλίζουν ψέματα ή ανοησίες και δημοσιογράφοι που υλακτούν, κομπάζουν, ψεύδονται.

Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί έτσι ούτε όλοι οι δημοσιογράφοι. Αλλά τον τόνο σήμερα τον δίνουν αυτοί οι φαύλοι, αυτοί διαμορφώνουν το κλίμα και τις διαρροές και την ατζέντα και το ρεπορτάζ... Είναι αυτοί που έχουν ταπεινώσει την πολιτική σε επικοινωνιακότητα και γκαλοπισμό, δηλαδή σε ψεύδη και τεχνικότητες, λογική προέκταση των οποίων είναι ο ευτελισμός της δημοκρατίας και η καχεξία των θεσμών.

Και όμως, τους περισσότερους από τους θλιβερούς πρωταγωνιστές της κρίσης, της σημερινής και κάθε πρόσφατης, τους ξέρουμε. Γνωρίζουμε το ποιόν τους, την ηθική αντοχή τους, τη συμπεριφορά τους. Ξέρουμε τι τσακάλια κρύβονται πίσω από τις μάσκες Ζορό, τι ύαινες υποδύονται τους Ρομπέν των Δασών, πόσο εξωνημένοι και διαβλητοί είναι οι νεοκυνικοί καραγκιόζηδες, οι δήθεν διασκεδαστές, ξέρουμε πόσο ανίκανοι και φουκαράδες, πόσο ευάλωτοι και πεινασμένοι είναι οι κάθε λογής αξιωματούχοι. Τους γνωρίζουμε.

Και δυστυχώς τους έχουμε ανεχθεί. Πάνω στη ράχη της ανοχής μας, της αιδήμονος ή και οργίλης σιωπής μας, οι άθλιοι απέκτησαν πλούτο, φήμη, δύναμη. Τους ανέχθηκαν δικαστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πιεζόμενοι, εκβιαζόμενοι, κολακευόμενοι ή απλώς αδιαφορούντες. Και η ζούγκλα θέριεψε, κατέλαβε όλο τον διαθέσιμο χώρο, η λοιδωρία αδυνάμων βαφτίστηκε σάτιρα, τα πορνοανέκδοτα βαφτίστηκαν χιούμορ, το κράξιμο βαφτίστηκε κριτική, τα πτώματα και οι κρεβατοκάμαρες έγιναν πρωτοσέλιδα και πρωτοβίντεο, ο κανιβαλισμός έγινε επάγγελμα.

Τα βλέπαμε όλα αυτά. Τα ξέραμε. Τους ξέραμε. Και αυτοί έθαλλαν θρασείς, λειτουργοί των Αγίων Μέσων, μες στην καχεκτική δημοκρατία των επικοινωνιών και του cool σχετικισμού.

Ομως η ξεφτίλα δεν αυτορρυθμίζεται, δεν φρενάρει από μόνη της. Το ψέμα διαστέλλεται διαρκώς, αυτοτροφοδοτείται, γίνεται θέαμα καυτό για το πλήθος των ανδράποδων: παρακολουθούμε ηδονικά τη βύθισή μας. Εως το σημείο πνιγμού.

Υπάρχει δυνατότητα αντιστροφής; Υπάρχει. Ο ιστορικός χρόνος δεν είναι ο βιασμένος χρόνος των μίντια και των διαχειριστών της εξουσίας. Η πολιτική κοινωνία κερδίζει την ύπαρξή της στον μη βιασμένο, τον βαθύ χρόνο της πολιτικής και της ιστορίας.