επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Προεκλογικό τοπίο στον Κοκκιναρά – ο Αη Γιώργης έβαλε το χέρι του και έσωσε Κεφαλάρι, Κηφισιά, Πολιτεία! Tης Eλενης Mπιστικα Τη νύχτα που σηκώνεται αεράκι στα αποκαΐδια και νωρίς το πρωί με τη δροσούλα η έντονη μυρωδιά του καμένου έρχεται να υπενθυμίσει πως ζούμε και αναπνέουμε σε έναν εφιάλτη, με άγνωστες συνέπειες. Ναι, τα σπίτια μας δεν κάηκαν, αλλά το πευκοδάσος που ήταν το καμάρι της περιοχής, με μόνιμη σκιά και δροσιά το καλοκαίρι, δεν υπάρχει πια. Η ίδια αρρωστημένη μυρωδιά πλανιόταν στη Νέα Υόρκη, αργά τη νύχτα, όταν είχαμε βρεθεί εκεί σε αποστολή, δύο εβδομάδες μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, στους Δίδυμους Πύργους. Είναι η μυρωδιά της στάχτης και στην περίπτωση της αεροπορικής πτήσης - καμικάζι, της χυμένης κηροζίνης. Πάνω από χρόνο πλανιόταν η μυρωδιά στην περιοχή γύρω από το «Ground Zero» και αφού είχαν σηκωθεί όλα τα ερείπια! Τότε, βέβαια, είχαν χαθεί τόσες ανθρώπινες ψυχές, εδώ χάθηκαν μόνο δέντρα, αλλά και οι πολλές πέρδικες που φώλιαζαν στα πεύκα και οι χελώνες που αφθονούσαν στα χλοερά μονοπάτια. «Παγιδεύτηκαν στις φλόγες και κάηκαν τα πρόβατα των Μαγγίνα», όπως μας είπε ο δημοτικός σύμβουλος Κηφισιάς κ. Σούρπης, που έχει φυτώριο στη λεωφόρο Κοκκιναρά. «Ανοιξαν το μαντρί και τα ’βγαλαν, όταν είδαν τις φλόγες να πλησιάζουν, αλλά εκείνα ξανατρύπωσαν, για ασφάλεια, μέσα στο μαντρί και κάηκαν όλα». Ηταν η βαριά μυρωδιά, αλλά και μια υποψία, μήπως οι φλόγες που είχαν κυκλώσει το βυζαντινό μουσείο, το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στον Κοκκιναρά, είχαν βλάψει το διατηρητέο βυζαντινό στολίδι, με τις διασωζώμενες τοιχογραφίες του, που πρόσφατα είχε ανακαινισθεί από το ΥΠΠΟ και την Εφορεία Βυζαντινών Μνημείων, με ιδιαίτερη φροντίδα. Ευτυχώς, η χθεσινή επίσκεψη εκεί έδειξε πως το εκκλησάκι είναι πάντα στη θέση του, φρεσκοβαμμένο –ώχρα και λευκό– με κατάκλειστη τη νέα ξύλινη πόρτα του, σε αντικατάσταση της παλιάς σιδερένιας (που όμως επέτρεπε να βλέπουμε το εσωτερικό του). Εκείνη την ώρα της φωτιάς, το μεσημέρι της 16ης Αυγούστου, η καμπάνα χτυπούσε. Αγνωστο ποιος τραβούσε το σχοινί με τόση αγωνία... Είπαν πως ήταν η κ. Ζαμπέττα, η αδελφή της εκκλησάρισσας Φρόσως που αναπαύθηκε την άνοιξη και ποτέ δεν άφησε τα καντήλια του Αη Γιώργη σβηστά, και πρόσεχε τα κεριά των επισκεπτών να μη γίνουν αιτία φωτιάς. ΄Η, πως η ίδια η Φρόσω χτυπούσε την καμπάνα, βλέποντας να κινδυνεύει το εκκλησάκι, το οποίο είχε ταυτιστεί με τη ζωή της. Η φωτιά που ήρθε από την Πεντέλη κατέκαψε δέντρα και κυπαρίσσια, πέρασε τον μανδρότοιχο, σκαρφάλωσε ψηλά. Σύρθηκαν οι πύρινες φλόγες στο πλάτωμα, γύρω από τον ναό, δύο κυπαρίσσια που έδειχναν τον ουρανό σαν κεριά, κάηκαν. Και η φωτιά σταμάτησε στον Ιερό του Ναού, στο πίσω μέρος του. Εκεί είναι ένα καγκελόφραχτο παραθυράκι που βλέπει μέσα στο Ιερό, με ένα τρικηροπήγιο πάνω στην Αγία Τράπεζα. Ασβεστωμένος, ολόλευκος ο τοίχος. Οι φλόγες δεν τον άγγιξαν καν. Τις είχε σταματήσει το χέρι του Αγίου, αποφασιστικά. «Ως εδώ!» Και μαζί με το βυζαντινό μνημείο σώθηκαν το Κεφαλάρι, η Κηφισιά, γιατί αν οι φλόγες έμπαιναν μέσα στο ρέμα του Κοκκιναρά, τίποτα δεν θα τις σταμάταγε. Τα ελικόπτερα που έκαναν ηρωϊκές προσπάθειες και βουτούσαν μέσα στον καπνό και στις εστίες της φωτιάς δεν μπορούν να πλησιάσουν καν τη βαθιά χαράδρα που φθάνει ώς τη Χαριλάου Τρικούπη, όπου οι εγκαταστάσεις άλλοτε της ΕΥΔΑΠ. Πέρασε εκείνη τη φοβερή μέρα στην τηλεόραση η εικόνα του κυκλωμένου από τις φλόγες μικρού ναού, με ανθρώπους να πολεμούν τη φωτιά με κλαδιά και ένα κοινό λάστιχο ποτίσματος. Ηρωες και αυτοί, που έμειναν άγνωστα τα ονόματά τους. Ο δήμαρχος της Κηφισιάς Νίκος Χιωτάκης πρέπει να μάθει ποιοι ήταν και να τους απονείμει «εύφημον μνεία» – τους οφείλουμε όλοι οι περίοικοι ένα μεγάλο «ευχαριστώ»! Οι φωτογραφίες είναι παρμένες με δυνατό ηλιόφωτο, αλλά το καμένο πευκοδάσος με την άσπρη στάχτη μοιάζει να φωτίζεται από τη σελήνη το απομεσήμερο. Εκείνη τη 16η Αυγούστου, που το ίδιο απόγευμα ανακοινώθηκε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο κ. Θόδωρο Ρουσόπουλο πρώτα και στη συνέχεια από τον πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή η ημερομηνία των εκλογών για τις 16 Σεπτεμβρίου, παίχθηκε μονά-ζυγά η τύχη του άλλοτε πράσινου προνομιούχου βορείου προαστείου, της Κηφισιάς. Οσο για την Πεντέλη, όπως ανακοίνωσε ο Τομέας Οικολογίας του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, «κάηκαν 6.000 στρέμματα νεαρού, αναδασωμένου πευκοδάσους καθώς και ώριμου με ψηλά πεύκα». Και όλα αυτά γιατί, όσο υποχωρεί το πράσινο, τόσο προελαύνει το τσιμέντο... Αη Γιώργη, σε ευχαριστούμε που κράτησες αυτή την αγαπημένη ειρηνική γωνιά ευλάβειας ανέπαφη, και ας είναι πίσω, όλα, κάρβουνο και στάχτη. Ο ναός που ανήκει στην Ενορία του Αγίου Δημητρίου Κηφισιάς, πρέπει να μη μείνει με κλειστή την πόρτα του. Φυλασσόμενος ναι, εκεί είναι η κυρία Ζαμπέτα που τον προσέχει εθελοντικά, στη μνήμη της αδελφής της. Οχι, όμως, κλειστός, σαν μουσείο. Μέσα οι Αγιοι με τα ασημένια πρόσωπα και χέρια περιμένουν να τους πούμε το «ευχαριστώ» μας. Και να φωτίσουν τους οικολόγους να αναστήσουν μέσα από τις στάχτες το πράσινο τοπίο, που τώρα μοιάζει με σεληνιακό, από τη σκοτεινή πλευρά της σελήνης... Υ.Γ. Πολλά ονόματα ακούμε, στρατηγούς, καθηγητές, ηθοποιούς, αθλητές, από οικολόγους με έργο, τίποτε. Οχι ότι δεν υπάρχουν αλλά δεν τους αναζητούν, γιατί η οικολογία απαιτεί έργο και τα λόγια και οι υποσχέσεις στοιχίζουν πάντα φθηνότερα... Τίποτε όμως πιο πολύτιμο από το να αναπνέουμε καθαρό αέρα...