ο Μπούς προκαλεί την ιστορική μνήμη-καθημερινή

Ο Μπους προκαλεί την ιστορική μνήμη

Ιστορικοί τον κατηγορούν για λανθασμένη ανάγνωση των γεγονότων του Βιετνάμ

The New York Times

Η αποχώρηση των Αμερικανών από το Βιετνάμ έχει μείνει στη μνήμη μας σαν το ατιμωτικό τέλος ενός λανθασμένου πολέμου, που είχε ελάχιστες επιπτώσεις για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Ζητώντας την παρανομή των Αμερικανών στο Ιράκ, ο πρόεδρος Μπους προκαλεί την ιστορική μνήμη.

Υπενθυμίζοντας στους Αμερικανούς ότι μετά την αποχώρησή τους το 1975 ακολούθησαν αιματηρές ταραχές στη Νοτιοανατολική Ασία, ισχυρίσθηκε ότι το μάθημα του Βιετνάμ υποδηλώνει πως πρέπει να επιμένουμε στο Ιράκ.

Στην ουσία, ο κ. Μπους κατηγόρησε τους επικριτές του ότι λησμόνησαν την έξοδο Βιετναμέζων προσφύγων και τις σφαγές στην Καμπότζη. Οι ιστορικοί δίνουν δίκιο στον κ. Μπους σε ό,τι αφορά τα γεγονότα. Διαφωνούν, όμως, με τα συμπεράσματα που συνάγει ως προς τα αίτια των ταραχών και τους συσχετισμούς με το Ιράκ.

«Βοηθήσαμε» τους Ερυθρούς Χμερ

Οπως επισημαίνει ο Ντέιβιντ Χέντρικσον, ειδικός αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο του Κολοράντο, «οι Ερυθροί Χμερ δεν θα είχαν ποτέ ανέλθει στην εξουσία αν δεν είχε μεσολαβήσει ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Το ίδιο συνέβη και στο Ιράκ, η κατοχή του οποίου δημιούργησε πολύ περισσότερους τρομοκράτες από όσους απομάκρυνε».

Ο αριθμός των θανάτων και των προσφύγων μετά την αποχώρηση των Αμερικανών από το Βιετνάμ είναι μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του περασμένου αιώνα καθώς εκτιμάται ότι περί τα 1,7 εκατομμύρια άνθρωποι από την Καμπότζη, περί το 1/5 του πληθυσμού της, πέθαναν επί των ημερών του Πολ Ποτ, ενώ περί το 1,5 εκατομμύρια Βιετναμέζων και άλλων Ινδονήσιων κατέληξαν πρόσφυγες. Ο κ. Μπους δεν ανέφερε τι θα μπορούσε να είχε φέρει τη νίκη στο Βιετνάμ ή αν ήταν λάθος ο πόλεμος. Αντιθέτως προσπάθησε να υπογραμμίσει τους κινδύνους μιας εσπευσμένης αποχώρησης από το Ιράκ.

Ωστόσο, η αποχώρηση των Αμερικανών από το Βιετνάμ κάθε άλλο παρά απότομη υπήρξε. Η αντίστροφη μέτρηση για τους Αμερικανούς άρχισε το 1968 μετά την επίθεση του Τετ, και κατέδειξε πόσο ευάλωτες ήταν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο Νότιο Βιετνάμ. Μολονότι οι διοικητές των αμερικανικών δυνάμεων ζητούσαν ενισχύσεις πολλών εκατοντάδων χιλιάδων μετά το Τετ, ο πρόεδρος Τζόνσον δεν ανταποκρινόταν. Ο πρόεδρος Νίξον άρχισε τη διαδικασία σταδιακής μεταφοράς της ευθύνης για την ασφάλεια στις τοπικές αστυνομικές δυνάμεις και τον στρατό, όπως ακριβώς επιχειρεί σήμερα ο πρόεδρος Μπους στο Ιράκ.

Η αμερικανική αεροπορία χρησιμοποιήθηκε για να υποστηρίξει την κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ, αλλά μετά τη γνωστή φωτογραφία των Αμερικανών να φεύγουν αεροπορικώς από μια ταράτσα στη Σαϊγκόν το 1975, ελάχιστες αμερικανικές δυνάμεις απέμειναν στο Βιετνάμ. «Δεν ήταν εσπευσμένη αποχώρηση, ήταν μια συνειδητή απεμπλοκή», επισημαίνει ο Αντριου Μπάσεβιτς, επικεφαλής διμοιρίας στο Βιετνάμ που σήμερα διδάσκει διεθνείς σχέσεις σε πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Σήμερα το Βιετνάμ είναι μια σταθερή χώρα, της οποία η κομμουνιστική κυβέρνηση ελάχιστα απειλεί τις γειτονικές της χώρες και τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ.

Αυθαίρετες συγκρίσεις

«Το παράδειγμα του Βιετνάμ πρέπει να μας εξωθεί να σκεφτούμε περισσότερο πώς θα ελαχιστοποιήσουμε τις επιπτώσεις της στρατιωτικής μας αποτυχίας», προσθέτει ο κ. Μπάσεβιτς και εξηγεί ότι «αν ενδιαφερόμαστε πραγματικά για τον ιρακινό λαό και τη μοίρα που τον περιμένει, πρέπει να σκεφτούμε να ανοίξουμε τις πόρτες και να υποδεχθούμε στις ΗΠΑ όσους Ιρακινούς μας υποστήριξαν θέτοντας σε κίνδυνο τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους».

Ο κ. Μπους προσπάθησε να βρει υποστήριξη για τη στρατηγική του στο Ιράκ ανακαλώντας τις θυσίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τις προσπάθειες για να μετατραπούν η ναζιστική Γερμανία και η αυτοκρατορική Ιαπωνία σε αξιόπιστους και υπεύθυνους συμμάχους. Οι ιστορικοί επισημαίνουν, όμως, πως σε αντίθεση με το Ιράκ, η Γερμανία και η Ιαπωνία ήσαν ομοιογενείς χώρες με σαφή εθνική ταυτότητα και χωρίς εσωτερικές διενέξεις. Οπως, άλλωστε, τονίζει ο Στίβεν Σάιμον, συνεργάτης του Council on Foreign Relations, οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους συγκέντρωσαν δυνάμεις κατοχής αναλογικά υπερτριπλάσιες των 160.000 Αμερικανών στρατιωτών που βρίσκονται τώρα στο Ιράκ. Ανώτατα στελέχη του αμερικανικού στρατού παραδέχονται πως οι ουσιώδεις παράγοντες στους οποίους οφείλεται η νίκη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η δέσμευση του αμερικανικού λαού και της κυβέρνησης, δεν υπάρχουν στον πόλεμο στο Ιράκ.