kathimerini. ο καμένος κρίκος

Ο καμένος κρίκος

Tου Mπαμπη Παπαδημητριου

Η ιστορία των καμένων (πλέον) περιοχών είναι άκρως διδακτική. Ολες οι πλευρές συμφωνούν και μεγαλοφώνως καταγγέλλουν την απουσία του κράτους. Τις ημέρες της κρίσης, το κράτος το περίμεναν όλοι να έρθει από τον... ουρανό. Αν είχαμε τον χρόνο και την άνεση να κάνουμε μια δεύτερη σκέψη, δεν θα περιμέναμε τίποτε τέτοιο, αφού αυτό το κράτος δεν υπάρχει. Και έχω αρχίσει να πιστεύω πως δεν θα υπάρξει ποτέ. Ως καλύτερο κράτος οι πολιτικοί θεωρούν τον βαρύτερο και ακριβότερο εξοπλισμό. Αλλά και με τα διπλάσια αεροπλάνα, περίπου τις ίδιες καταστροφές θα είχαμε. Είτε γιατί οι άνεμοι θα τα εμπόδιζαν, είτε γιατί η φωτιά θα είχε πάρει εφιαλτικές διαστάσεις.

Η μάχη με τη φωτιά δεν κερδίζεται ούτε στον ουρανό, ούτε στα γραφεία του κράτους των Αθηνών, αλλά εκεί όπου απειλεί. Οπως κάθε μάχη, κρίνεται από την καλή γνώση του αντιπάλου, που είναι ο κίνδυνος πυρκαγιάς, την πρόβλεψη για τις επόμενες κινήσεις, που απαιτεί μελέτη επιστημονική και την ταχύτατη επέμβαση, που απαιτεί άριστη τεχνική προετοιμασία. Και όλα τα προηγούμενα εξαρτώνται από τα όσα θα κάνουμε όταν δεν υπάρχουν πυρκαγιές. Αν απέτυχε όσο απέτυχε η κυβέρνηση είναι επειδή υποεκτίμησε το μέγεθος του κινδύνου που διέτρεχε η χώρα λόγω της χειμερινής ξηρασίας και του καύσωνα σε συνδυασμό με την απόλυτη αναρχία και εγκατάλειψη των περισσότερων ελληνικών δασών, την υπερφίαλη μικρονοϊκή δημοσιοϋπαλληλίστικη ανεπάρκεια των κεφαλών του μηχανισμού άμυνας και τη συνειδητή απουσία οιασδήποτε προετοιμασίας στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οταν είσαι υπουργός, δεν έχεις κάνει τη δουλειά σου επειδή θα δαπανήσεις περισσότερα από τους προκατόχους σου. Οφείλεις να έχεις ελέγξει το επίπεδο της οργάνωσής σου και να έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη στους επιτελείς σου. Η κυβέρνηση τελειώνει την παρούσα θητεία της με πλήρη αποτυχία σε αυτό για το οποίο εκλέγεται: στην ποιότητα του μάνατζμεντ.

Η αποτυχία αυτή θα είχε περιοριστεί αν είχε κατανοήσει καλύτερα μια από τις σπουδαιότερες εξελίξεις των τελευταίων δέκα ετών. Η δημιουργία καποδιστριακών δήμων και η εκλεγμένη νομαρχιακή διοίκηση άλλαξε ριζικά τη δομή αυτού που ο «λαός» αποκαλεί κράτος. Δυστυχώς όμως, η αυτοτέλεια του πρώτου βαθμού αυτοδιοίκησης δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Παρέμεινε στο επίπεδο της καθυστερημένης επαρχίας και ενθυλάκωσε όλα σχεδόν τα χαρακτηριστικά της κομματικής μικρότητας. Η κεντρική διοίκηση δεν βοήθησε τους «Καποδίστριες», δεν τους ήλεγξε και τους χώρισε σε «δικούς μας και μη». Ο ενδιάμεσος βαθμός, η νομαρχία, είναι περισσότερο ένα στρατηγείο κομματικού συγκεντρωτισμού, γραφειοκρατικής εξουσίας και καταβαράθρωσης ατελείωτων κοινωνικών πόρων. Αν ο νομάρχης είναι «πράσινος» κάνει πόλεμο στη «δεξιά κυβέρνηση». Αν είναι «γαλάζιος», υποκύπτει στον περιφερειάρχη ή κάποιες φυσιογνωμίες της κυβερνητικής νομενκλατούρας. Ο πρωθυπουργός ξέχασε τον κρίκο που δένει το κυβερνητικό σχέδιο με την αποτελεσματικότητα: την ποιότητα του κράτους. Η περίφημη επανίδρυση έγινε ο καμένος κρίκος του Καραμανλή που καλείται να πληρώσει και για το πασοκικό και για το παλαιοκομματικό κράτος. Κρίμα!


Comments

Popular posts from this blog

επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Macmillan and Eisenhower in 1959 tv debate-bbc