| Aρωμα επικοινωνίας Της Ελλης Τριανταφυλλου/ etriantafyllou@kathimerini.gr Αρωμα εκλογών; Ναι. Πατσουλί για δυνατές συγκινήσεις, σάνδαλο για αισθησιακές στιγμές ή περγαμόντο (σ.σ. που πέραν της εξαίσιας ευωδίας του καθαρίζει τον χώρο και διώχνει τα κουνούπια). Τα «οσφρίστηκε» και τα τρία ο Νίκος Παπανδρέου, ένας εκ των συγγραφέων του εγχειριδίου «Εργαλεία προεκλογικής δράσης» με τα οποία εφοδίασε τους υποψηφίους του το ΠΑΣΟΚ εν όψει της τελικής μάχης. Και τα «οσφρίστηκε» για να προτρέψει τους «μαθητευόμενους μάγους της πολιτικής» να ανακαλύψουν τη δύναμη των λέξεων, όπως ο ίδιος την ανακάλυψε στο βιβλίο του Πατρίκ Ζισκίντ «Το Αρωμα». Τους προέτρεψε ακόμη να μη χρησιμοποιούν φράσεις κλισέ τύπου «καρδιά σαν πέτρα», να μην επαναλαμβάνουν κοινοτυπίες -οι οποίες αναδύουν μυρωδιά χρονοντούλαπου- αλλά να εμπλουτίζουν τις αναφορές τους με εμπνευστικές εκφράσεις, τύπου «οραματίζομαι μια Ελλάδα...».Και να οραματίζονται αυτήν την Ελλάδα με ύφος «ήρεμο αλλά καταιγιστικό». Οσο για το μυστικό μιας επιτυχημένης εμφάνισης; «Να μη μιλούν σαν παντογνώστες, να μη φαίνεται ότι τα γνωρίζουν όλα από την αρχή (σ.σ. το μόνο εύκολο) και να αποφεύγουν τη γενική και τα παθητικά ρήματα». Φυσικά, ο κ. Ν. Παπανδρέου δεν ρώτησε τους ακροατές του ποια είναι τα πιστεύω τους, ο χαρακτήρας τους, η προσωπικότητά τους ή ο τρόπος που συνηθίζουν να εκφράζονται. Προφανώς, όταν μιλάμε για εκλογές, αυτά δεν ενδιαφέρουν. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά να λέει άλλα και να τα λέει με συγκεκριμένο τρόπο. Να μη διατυπώνει σκέψεις και σίγουρα να μην τις διατυπώνει αυθόρμητα, αλλά να φαίνεται σαν να τις διατυπώνει και μάλιστα πηγαία. Να μην κοιτάζει τον συνομιλητή του όταν... οραματίζεται την Ελλάδα του αύριο, αλλά να διαχέει το βλέμμα του στο ακροατήριο και να κρατάει το πηγούνι σταθερό περίπου δέκα πόντους από τον λαιμό. Το περίεργο δεν είναι το περιεχόμενο του συγκεκριμένου εγχειριδίου, το οποίο, ούτως ή άλλως, λίγο διαφέρει από τις δεκάδες συμβουλές επικοινωνίας που έναντι τσουχτερής αμοιβής προσφέρουν αυτήν την περίοδο εκατοντάδες ειδικοί περί την επικοινωνία κάθε τετραετία. Αυτό που πραγματικά ξενίζει και προκαλεί δέος είναι που κανείς δεν εξεγείρεται με όλα αυτά. Ούτε οι άμεσα ενδιαφερόμενοι ούτε οι αποδέκτες αυτών των «πακέτων». «Οταν το πρόσωπο του τέρατος δεν μας τρομάζει, έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε», έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις. Σωστά. Κανονικά θα έπρεπε να δυσφορούμε και να επαναστατούμε όλοι από το γεγονός ότι μία κατ’ εξοχήν δημοκρατική και πηγαία διαδικασία ειλικρίνειας, όπως θα έπρεπε να είναι η σχέση πολίτη-πολιτικού, μετατρέπεται σε «προκάτ» και μάλιστα με τον πλέον επίσημο τρόπο. Ο ανεπιτήδευτος λόγος, η αυθόρμητη συμπεριφορά, η αυθεντική γλώσσα του σώματος θα έπρεπε κανονικά να αποτελούν το αυτονόητο υπόστρωμα της επικοινωνίας του πολιτικού με τον ψηφοφόρο. Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε την εποχή που η επικοινωνία δεν ήταν επιστήμη... |
Comments