HAARETZ Συλλογική ενοχή Κάθε χρόνο στην επέτειο της δολοφονίας του Γιτζάκ Ράμπιν (24 Οκτωβρίου) η θρησκευτική Δεξιά του Ισραήλ αισθάνεται καταδιωκόμενη και απομονωμένη και έτσι καθώς είναι εγκλωβισμένη στη συλλογική ενοχή, στρέφεται προς την Αριστερά, την κοσμική κοινότητα, τα ΜΜΕ και την οικογένεια Ράμπιν - λες και όλοι θέλουν να παρατείνουν την ντροπή. Από την πλευρά του, το μη θρησκευτικό κομμάτι της ισραηλινής κοινωνίας, οι αντοχές και οι διαθέσεις του οποίου επίσης αλλάζουν και σκληραίνουν στην επέτειο της δολοφονίας του πρώην ηγέτη του Ισραήλ, εκλαμβάνει τις αλλεπάλληλες δηλώσεις της θρησκευτικής Δεξιάς ως ένα μήνυμα ότι η συλλογική ενοχή έχει περάσει στο συλλογικό ασυνείδητο. Κάθε χρόνο ο θρησκευτικός κόσμος του Ισραήλ αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για να τιμήσει τη μνήμη του Γιτζάκ Ράμπιν. Η σημαντικότερη αφορά την πρόταση εθνικής συμφιλίωσης και την αλλαγή της ημέρας σε «Ημέρα της Δημοκρατίας». Εκείνο που επιδιώκει, δηλαδή, είναι να υιοθετηθεί ένα ηπιότερο και περισσότερο συμφιλιωτικό μήνυμα. Αυτές οι προτάσεις αντιπροσωπεύουν ένα κομμάτι της ισραηλινής κοινωνίας, αλλά δεν υπάρχει λόγος να υιοθετηθούν. Οι διαφορές μεταξύ των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων προσεγγίσεων θα πρέπει να επισημανθούν και όχι να αμβλυνθούν. Αν ώς την ημέρα της δολοφονίας του Ράμπιν το Ισραήλ εσφαλμένα θεωρείτο μια βίλα στη μέση της ζούγκλας, μια σύγχρονη και φιλελεύθερη κοινωνία, τον Οκτώβριο του 1995 έγινε εμφανές ότι τα μαύρα σύννεφα του θρησκευτικο-εθνικιστικού φονταμενταλισμού δεν τα είχαμε τελικά αποφύγει. Ο Αμίρ (ο ακροδεξιός φοιτητής) ήταν ο τρομοκράτης που έπραξε ό,τι έπραξε, υπερασπιζόμενος τον αγώνα για τη μεγάλη Γη του Ισραήλ, ο οποίος από τύχη παρέμεινε ζωντανός. HERALD TRIBUNE Συνεργασία με την Ουάσιγκτον Πολλοί έχουν υποτιμήσει τις δυνατότητες του σημερινού τιμονιέρη της Κίνας Χου Ζιντάο. Φαίνεται, όμως, ότι σε πολλά θυμίζει τη στρατηγική του Μάο Τσε Τουνγκ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στα τέλη της δεκαετίας του ’40 που συνοψιζόταν στο «πριν από τις πόλεις, θα καταλάβουμε την επαρχία». Ο Χου δούλεψε πολύ από τα έξω προς τα μέσα και από κάτω προς τα άνω. Ετσι δε όπως κινείται σήμερα ο «καλός σύντροφος» Χου, ενισχύοντας τη θέση του και τη δύναμή του, θα πρέπει να περιμένουμε να δοθεί έμφαση στη συνεργασία του Πεκίνου με την Ουάσιγκτον και να χρησιμοποιηθεί απέναντι στην Ταϊβάν περισσότερο το καρότο και λιγότερο το μαστίγιο. SUDDEUTSCHE ZEITUNG Κουρδικό δίλημμα Πρόκειται για κλασική διπλωματική μέθοδο προσέγγισης των πραγμάτων. Οταν μία χώρα δεν μπορεί να συμφωνήσει με άλλη πάνω σ’ ένα καυτό ζήτημα, ο υπουργός Εξωτερικών της πρώτης επαινεί τη δεύτερη, επιδεικνύοντας όμως το ρόπαλο. Ο Αλί Μπαμπατσάν εφήρμοσε τη θεωρία αυτή στην πράξη: Δεν θέλουμε, είπε, να διακυβεύσουμε τις οικονομικές και πολιτισμικές μας σχέσεις με το Ιράκ εξαιτίας μιας τρομοκρατικής οργάνωσης. Ωστόσο εκεχειρία μπορεί να υπάρξει μόνο μεταξύ δύο κρατών και όχι μεταξύ μιας χώρας και μιας τρομοκρατικής οργάνωσης. Η θέση της Τουρκίας είναι απολύτως σαφής: η Αγκυρα αδιαφορεί πλήρως για την ειρηνευτική πρόταση των μαχητών του ΡΚΚ. Μία διπλωματική επίλυση είναι, λοιπόν, εκ των πραγμάτων αδύνατη. Η ιρακινή κυβέρνηση και οι Κούρδοι του Ιράκ έχουν δύο εναλλακτικές επιλογές: Μπορούν να προσπαθήσουν να επιλύσουν μόνοι τους το θέμα του ΡΚΚ με στρατιωτικά μέσα ή να περιμένουν μέχρι να περάσουν τα πρώτα τουρκικά άρματα τα ιρακινά σύνορα. Οι Αμερικανοί από την άλλη δεν μπορούν να μείνουν απλοί θεατές. Μόνη λύση, μία κοινή επιχείρηση για την αντιμετώπιση των Κούρδων ανταρτών, μία κίνηση που θα ικανοποιούσε την Αγκυρα. Οι Αμερικανοί, όμως, θα άνοιγαν με αυτόν τον τρόπο άλλο ένα μέτωπο και θα δημιουργούσαν έναν ακόμη εχθρό σε μία χώρα, όπου δεν μετρούν και πολλούς φίλους. FRANKFURTER ALGEMEINE Διαμάχη για την Τουρκία Πολλές γερμανικές τοπικές και περιφερειακές οργανώσεις αποφάσισαν τις τελευταίες εβδομάδες να στηρίξουν δύο τροποποιήσεις στο πρόγραμμα του CDU, όπου θα γίνεται σαφές ότι οι Χριστιανοδημοκράτες εξακολουθούν να τάσσονται κατά της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Στο παρόν προσχέδιο που αναμένεται να εγκριθεί στις αρχές Δεκεμβρίου δεν υπάρχει οποιαδήποτε αναφορά στην Τουρκία. Η συζήτηση αυτή υποκινείται κυρίως από ευρωβουλευτές του CDU, οι οποίοι θεωρούν επιπόλαιη την επίσημη στάση του κόμματος στο ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας. |
Comments