| Το Ιράν και ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος The New York Times Οι σύμμαχοι της Αμερικής, αλλά και οι πολίτες της, προσπαθούν εναγωνίως να μαντέψουν τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης Μπους. Θα καταφέρει ο Αμερικανός πρόεδρος να αφήσει τον Λευκό Οίκο χωρίς να εμπλέξει τη χώρα σε ένα νέο πόλεμο με το Ιράν; Οι εμπρηστικές δηλώσεις του επιτείνουν τις ανησυχίες του κόσμου. Αυτόν τον μήνα προέβαλε την απειλή ενός «Τρίτου Παγκόσμιου» σε περίπτωση που το Ιράν αποκτήσει έστω και τη γνώση για την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Υπό άλλες συνθήκες, θα θεωρούσαμε τα παραπάνω λόγια υπερβολές και θα παραπέμπαμε στις δηλώσεις των εξουθενωμένων στρατηγών και στη φρόνηση ενός υπουργού Αμυνας πολύ πιο λογικού από τον προκάτοχό του. Ομως, με τον Μπους όλα είναι πιθανά. Τέσσερα χρόνια μετά την ανούσια εισβολή του στο Ιράκ, ο πρόεδρος συνεχίζει να μπερδεύει τις απειλές με τη στρατηγική. Αρνείται τον κάματο της διπλωματίας, αρνείται ακόμη και να παραδεχθεί τις τραγικές συνέπειες των πράξεών του. Παράλληλα, οι Ρεπουμπλικανοί υποψήφιοι συναγωνίζονται τον Λευκό Οίκο σε ανοητολογίες για το Ιράν. Βεβαίως, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται με βομβαρδισμούς. Οι περισσότερες συσκευές φυγοκέντρισης του Ιράν βρίσκονται κρυμμένες σε υπόγειες εγκαταστάσεις, ενώ ακόμη και αν η αμερικανική αεροπορία καταφέρει να πλήξει μερικές από αυτές, το αποτέλεσμα θα είναι μία ολιγοετής μόνο καθυστέρηση του πυρηνικού προγράμματος της χώρας. Οι νεοσυντηρητικοί το αναγνωρίζουν, αλλά επιμένουν ότι ένας πολύμηνος βομβαρδισμός αξίζει τον κόπο, καθώς ενδεχομένως να προκαλέσει την πολυπόθητη εξέγερση εναντίον των μουλάδων που η Δύση περιμένει εδώ και χρόνια. Επαναλαμβάνονται δηλαδή τα ευχολόγια που ακούσαμε και πριν από την εισβολή στο Ιράκ. Είναι αλήθεια ότι πολλοί Ιρανοί έχουν απηυδήσει με τη διαφθορά των αξιωματούχων του καθεστώτος και την καθημερινή καταπίεση, ενώ κουράστηκαν με τον ρόλο του κράτους παρία στη διεθνή σκηνή. Λίγες αμερικανικές βόμβες όμως αρκούν για να μετατρέψουν τον αρνητή του Ολοκαυτώματος, Μαχμούτ Αχμεντινετζάντ, σε ήρωα. Συνυπολογίστε και το κόστος από την άυξηση των διεθνών τιμών του πετρελαίου, αλλά και το χάος που θα επιχειρήσει να προκαλέσει η Τεχεράνη στο Ιράκ, ώστε να αποκτήσετε μια εικόνα του τι μέλλει γενέσθαι. Η υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας. Φαίνεται πως προτίθεται να δώσει μια ευκαιρία στη διπλωματία και στις κυρώσεις. Δυστυχώς όμως, οι περισσότερες από τις προσπάθειές της δεν έχουν συνέχεια. Πάντως, αν το διακύβευμα είναι τόσο σημαντικό -και φαίνεται πως είναι- η κ. Ράις και το αφεντικό της οφείλουν να εξηγήσουν στη Μόσχα, στο Πεκίνο και στην Ευρώπη ότι οι σχέσεις τους με την Αμερική εξαρτώνται από το κατά πόσο είναι διατεθειμένες να ασκήσουν πίεση στο Ιράν. Οφείλουν επίσης να προσφέρουν σαφή ανταλλάγματα στο Ιράν σε περίπτωση που εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Εάν το ζήτημα είναι τόσο μείζον -και πιστεύουμε ότι είναι- οι ΗΠΑ οφείλουν να στείλουν έναν ανώτερο αξιωματούχο στην Τεχεράνη για διαπραγματεύσεις. Για να επιτύχουν όλα τα παραπάνω, ο κ. Μπους θα πρέπει να κατεβάσει τους τόνους της μεγαλόστομης ρητορικής του. Είναι βέβαιο ότι μερικές χώρες αφήνουν τον φθόνο τους για την Αμερική να επηρεάζει την κρίση τους όταν προβάλουν εμπόδια στην επιβολή κυρώσεων στο Ιράν. Από την άλλη, όμως, τους είναι εύκολο να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους υποστηρίζοντας ότι δεν θέλουν να γίνουν δεκανίκι μιας παράφρονος αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία θέλει να ξεκινήσει νέο πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Ισως τελικώς σταθούμε τυχεροί και ο Μπους ακούσει τις προειδοποιήσεις των στρατηγών του. Το θέμα δεν είναι όμως εάν θα αντέξουμε τους δεκαπέντε ακόμη μήνες της διακυβέρνησής του. Το θέμα είναι ότι δεκαπέντε ακόμη μήνες διπλωματικού αδιεξόδου θα φέρουν το Ιράν πολύ πιο κοντά στην κατασκευή πυρηνικών όπλων. | 
Comments