| Ασυλία και στα χρέη Tης Τασουλας Καραϊσκακη Οταν ένας βουλευτής μπορεί να μετακινείται δωρεάν, να κυκλοφορεί με χρονομισθωμένα πολυτελή αυτοκίνητα, να έχει φορολογικές ελαφρύνσεις, επιδόματα (για την οργάνωση του γραφείου του, για οικογενειακά βάρη), ατέλεια στα τηλέφωνα (ποιος λογαριάζει το πλαφόν των 13.500 και 1.500 ευρώ αντιστοίχως τον χρόνο για σταθερές συνδέσεις και κινητό, εδώ τη δουλειά μας κάνουμε), δωρεάν συνεργάτες, αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχεία κ.λπ., προφανώς νιώθει σ’ ένα περιβάλλον δωρεάν παροχής των πάντων. Πριν από χρόνια, βουλευτής επίπλωσε το καινούργιο του σπίτι από κατάστημα του Κολωνακίου και δεν εξόφλησε ποτέ τον λογαριασμό... Οι βουλευτές θεωρούν ότι έχουν ασυλία και στα χρέη. Δεν λέμε να μην έχουν αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, ασφαλή αυτοκίνητα, επιστημονική, τεχνική, διοικητική υποστήριξη (ώστε να επιτελούν το έργο τους απερίσπαστοι και να μην εξαρτώνται από επιχειρηματικά συμφέροντα), δεν λέμε να πληρώνουν από την τσέπη τους τηλέφωνα, ταξίδια, να μην έχουν διευκολύνσεις για επανέναρξη επαγγέλματος, αλλά ορισμένοι ξεπερνούν κάθε όριο (νομικό, λογικό, ηθικό) προκαλώντας το κοινό αίσθημα. Ηδη τους προσφέρονται αρκετά. Σύμφωνα με μια χονδρική εκτίμηση, σχεδόν μισό εκατομμύριο ευρώ τον χρόνο κοστίζει στο κράτος, δηλαδή στον Ελληνα φορολογούμενο, έκαστος εκ των τριακοσίων. Πόσες φορές δεν υπήρξαν πιέσεις για διακρίσεις, πλεονεκτήματα, χαριστικές παροχές, που αντιστρατεύονται την ισονομία ή κι αυτή την ίδια τη νομιμότητα, όπως η διάταξη του 1991 για διορισμό στο Δημόσιο υπαλλήλων του πολιτικού τους γραφείου, ή η ρύθμιση του 2003 -η οποία απεσύρθη- να λαμβάνουν ολόκληρη σύνταξη και βουλευτές που εξελέγησαν μία μόνο τετραετία... Μια μερίδα βουλευτών συμπεριφέρεται ως συντεχνία, που επισημοποιεί, καθαγιάζει και νομιμοποιεί τις συμφεροντολογικές συναλλαγές και το δίκιο του ισχυρότερου (πώς να μην πέσει έπειτα η Βουλή σε ανυποληψία;). Το ακαταδίωκτο των βουλευτών. Ολα υπό απόλυτη, ανελαστική βουλευτική ασυλία. Ενα προνόμιο, το οποίο σε άλλες εποχές προστάτευε τους αντιφρονούντες βουλευτές από το ισχυρό αστυνομικό κράτος που μπορούσε να μεθοδεύσει τη δίωξή τους, σήμερα μοιάζει να καλύπτει, προκλητικά, αδικαιολόγητα αδικήματα έξω από το κοινοβουλευτικό έργο και αποχαλινώνει ορισμένους εθνοπατέρες. Τους κάνει να αισθάνονται ανεξέλεγκτοι, υπεράνω των νόμων. Ομως οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται με την ίδια αυστηρότητα για όλους. Οσο υπάρχει αυτή η ειδική, τεθωρακισμένη προστασία τόσο αυξάνονται και πληθύνονται οι κακομαθημένοι του πολιτικού μας συστήματος, που έχουν συνηθίσει να καταχρώνται εξουσίες και δημόσιο χρήμα -και ν’ απολαμβάνουν τη συναδελφική αλληλεγγύη. Μέσα στα τελευταία 30 χρόνια, πάνω από 800 φορές οι εισαγγελικές αρχές ζήτησαν την άδεια της Βουλής προκειμένου ν’ ασκήσουν δίωξη κατά ενός Ελληνα βουλευτή για διάφορα αδικήματα - η Βουλή έδωσε την άδειά της μόνο έξι φορές... Τα πλουσιοπάροχα προνόμια, λένε, αποτελούν δικλίδα ασφαλείας κατά της διαφθοράς. Ή μήπως, καθώς εθίζουν στη διάκριση, την ευνοιοκρατία, και με δεδομένη την ασυλία, διευκολύνουν την υπέρβαση των ορίων, τις στρατολογήσεις σε οικονομικά συγκροτήματα, ενθαρρύνουν την ασυδοσία, τρέφουν την απληστία; Ελαστικές συνειδήσεις, κουτοπονηριά, ανευθυνότητα... Για να λειτουργήσουν οι πολιτειακοί θεσμοί, έλεγε ο Αριστοτέλης, χρειάζεται παιδεία... |
Comments