ΕΕ ¨ενας αδιάφορος γρίφος
Tης Τασουλας Καραϊσκακη
Kαυχιόμαστε ότι είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά αδιαφορούμε επιδεικτικά για τα ευρωπαϊκά ζητήματα. Λόγου χάρη, για τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη επί του τελικού κειμένου της οποίας συμφώνησαν οι «27» στη Σύνοδο της Λισσαβώνας, την περασμένη εβδομάδα. Η ελληνική κυβέρνηση θα την κυρώσει σιωπηλά, όπως κύρωσε το απορριφθέν, από άλλους, Ευρωσύνταγμα, ενώ εμείς -απλοί παρατηρητές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης- αφήνουμε αμέτοχοι τις (διαφορετικές) απόψεις να περνούν...
Από τη μια, ότι η Συνθήκη είναι πιο δημοκρατική και αποτελεσματική (από το σχέδιο Ευρωσυντάγματος), με μικρότερα όργανα (Κομισιόν, Ευρωκοινοβούλιο), πιο απλές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, πιο ισχυρό ευρωπαϊκό και εθνικά κοινοβούλια, ρήτρες αλληλεγγύης και αμοιβαίας συνδρομής, εμφανές το ενδιαφέρον για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή.
Από την άλλη, αντίθετα, ότι δεν διαφέρει στην ουσία από το Ευρωσύνταγμα (παραλείπει μόνο κάποιες ενοχλητικές λέξεις: ύμνος, σημαία, σύνταγμα, υπουργός Εξωτερικών της Ενωσης...), ότι είναι διάσπαρτη με διακηρύξεις και πρωτόκολλα σχεδιασμένα να ικανοποιήσουν τις ειδικές ανάγκες μεμονωμένων κρατών και έχει ξαναγραφτεί έτσι ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Οτι πολλές εξουσίες περνούν από τα κράτη-μέλη στην πανίσχυρη Κομισιόν και τα λόμπι της, την καρδιά του ευρωπαϊκού υπερ-κράτους. Οτι υιοθετείται το αμερικανικό δόγμα των «προληπτικών πολέμων», ότι καταργείται το εθνικό βέτο, ότι αίρεται η αρχή της ομοφωνίας, ότι ενισχύονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί της Ε.Ε., ότι θωρακίζεται το κεφάλαιο και οι πολυεθνικές (σκοπός και μέσο ο ελεύθερος ανόθευτος ανταγωνισμός), ότι παγιώνονται οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ότι εκχωρούνται προσωπικά δεδομένα των Ευρωπαίων πολιτών σε τρίτες χώρες...
Αντε να καταλάβει ο απλός πολίτης αν η νέα φόρμουλα της ειδικής πλειοψηφίας (στη θέση της ομοφωνίας) είναι καλή ή κακή. Αν είναι προς συμφέρον του ο μόνιμος πρόεδρος και το συλλογικό σύστημα ασφαλείας. Σε τι μεταφράζεται ο μικρότερος αριθμός επιτρόπων...
Γιατί, αλήθεια, τόσο μικρό ενδιαφέρον από τον πολιτικό κόσμο; Είμαστε ίσως η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που δεν διαπραγματεύτηκε για κάτι.
Από τη μια, θέλουμε μια Eυρώπη χωρίς «ταχύτητες», στεγανά «κέντρα» και μηχανές «κοπής» δυσνόητων μέτρων και, από την άλλη, συμπεριφερόμαστε σαν η E.E. να είναι για μας ένας αδιάφορος γρίφος.
Η μετα-εθνική Eυρώπη δομείται ερήμην μας. Δεν αγωνιούμε για την τύχη μας μέσα στην ευρεία ανταγωνιστική αγορά; Δεν φοβόμαστε μήπως η Eλλάδα, σε ώρα κρίσης, δεν τύχει της περιβόητης αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών; Ισως. Ομως ακόμη ικανοποιούμαστε με μια πολύ ρηχή ευρωπαϊκή ταυτότητα, που ξεκινάει από το διαβατήριο και σταματάει στο κοινό νόμισμα. Ως πότε;
Comments