από καθημερινή -τα δύο μεγαλα πειράματα κι εμείς.
Του Αλεξη Παπαχελα
Χανόμαστε πολλές φορές στον μικρόκοσμό μας και ξεχνάμε πόσο αδιάφορο είναι σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο τι δήλωσε ο Κουλούρης, ο Παυλίδης ή κάθε άλλος πικραμένος. Στην Ευρώπη βρίσκονται σε εξέλιξη αυτή την εποχή δύο μεγάλα πειράματα, από τα οποία θα μπορούσαμε να αντλήσουμε πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα. Στη Γαλλία ο πρόεδρος Σαρκοζί έχει βάλει ένα μεγάλο στοίχημα: να «ξεκουνήσει» τη χώρα του από τις αδράνειες δεκαετιών, να συγκρουσθεί με τις συντεχνίες και να τη φέρει στον 21ο αιώνα. Είναι ένα κρίσιμο στοίχημα σε μια σημαντική χώρα, κακέκτυπο της οποίας θέλει πολλές φορές να είναι και η Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε πως από τη Γαλλία αντιγράψαμε τη διανόηση, και κυρίως την ψευτοδιανόηση, που οδήγησε τη χώρα στο χρεοκοπημένο μοντέλο του μεταπολιτευτικού κράτους. Ας μην ξεχνάμε πως οι αδράνειες και οι αγκυλώσεις του ελληνικού συστήματος μοιάζουν πολύ με τις γαλλικές, εκτός από το γεγονός πως στην Ελλάδα δεν έχεις ελίτ από την ΕΝΑ ούτε και ένα σχετικά σοβαρό κράτος. Αν ο Σαρκοζί πετύχει στη Γαλλία θα μάθουμε πολλά και για την «ελληνική περίπτωση». Αν αποτύχει θα δώσει πνοή σε όσους κινητοποιούνται με το σύνθημα «όπισθεν ολοταχώς».
Οι φανατικοί οπαδοί του στάτους κβο αναθάρρησαν με τα όσα συμβαίνουν στο άλλο μεγάλο πείραμα, της Γερμανίας. Εκει οι μεταρρυθμίσεις της καγκελαρίου Μέρκελ απέδωσαν, αλλά τελικά οδήγησαν στην επόμενη λογική φάση. Μόλις άρχισε η σοβαρή ανάπτυξη, τα συνδικάτα και τα αριστερά στοιχεία των σοσιαλδημοκρατών αποφάσισαν πως «φτάνει, έως εδώ, καιρός για αναστροφή πορείας».
Η κ. Μέρκελ είχε βεβαίως χάσει εδώ και λίγο καιρό την «πυξίδα» της και τη μεταρρυθμιστική της πνοή. Τώρα, όμως, το γερμανικό πείραμα μπαίνει σε σοβαρές περιπέτειες.
Εδώ κάπου τελειώνουν οι συγκρίσεις και οι... αναλογίες. Γιατί στη Γαλλία και τη Γερμανία μιλούν για πραγματικές μεταρρυθμίσεις, αφού έχουν λύσει τα βασικά τους προβλήματα.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμη λύσει το πώς ξεφορτωνόμαστε τα... μπάζα μας... Είναι προφανές πως όταν στη δεκαετία του 1980 οι Ευρωπαίοι εταίροι μάς έδωσαν τα χρήματα και την ευκαιρία να λύσουμε αυτά τα ζητήματα, προτιμήσαμε να τα κάνουμε «ΚΑΓΙΕΝ» και «μαύρες» βίλες. Τώρα είμαστε κι εμείς σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ή θα πάμε παρακάτω ή θα ασχολούμεθα με τις εσωκομματικές έριδες και τους ψευτοαντάρτες. Για να γίνει αυτό αναζητείται «πυξίδα» και το απαραίτητο πολιτικό θάρρος. Στο κάτω κάτω ας μην ξεχνούν και οι Ελληνες πολιτικοί τι απάντησε ο Αλ Γκορ όταν τον ρώτησαν πώς κατάφερε να επιβληθεί στο διεθνές προσκήνιο παρά την ήττα του. «Αποφάσισα» δήλωσε «ότι προτιμώ να με μισούν γι’ αυτά που έκανα παρά να με αγαπούν γι’ αυτά που δεν τόλμησα να κάνω»...
Comments