Γραμματα Aναγνωστων

Αποθέματα νερού

Κύριε διευθυντά

Εφιαλτικό γίνεται μέρα με τη μέρα το πρόβλημα επάρκειας του νερού ανά την επικράτεια. Το πρόβλημα αυτό αφορά κυρίως τον θεσσαλικό κάμπο καθώς και το υδροκέφαλο Λεκανοπέδιο της Αθήνας.

Ως προς τον θεσσαλικό κάμπο, όπου καταναλίσκεται το 1/4 του συνολικού νερού που χρησιμοποιείται για αρδεύσεις στη χώρα, θα πρέπει, πέραν της αντικατάστασης της εντατικής καλλιέργειας βαμβακιού, εν όψει μάλιστα και της νέας ΚΑΠ το 2013, με άλλα εξίσου προσοδοφόρα προϊόντα, να αντικατασταθούν τα «κανόνια άρδευσης» που ποτίζουν καταμεσήμερο, με μεγάλες απώλειες νερού, το οποίο και εξατμίζεται, με την «στάγδην άρδευση» όπως και στο πρόσφατο δημοσίευμα της «Κ» (13/4/2008) επισημαίνεται.

Κυρίως όμως απαιτείται η κατασκευή μικρών φραγμάτων και λιμνοδεξαμενών στα γύρω βουνά, ώστε να συγκρατούνται τα όμβρια και τα πηγαία ύδατα. Επίσης, απαιτείται η κατασκευή φραγμάτων στον Πηνειό ποταμό, ώστε να πάψουν εκατομμύρια κυβικά νερού τους χειμερινούς μήνες να πηγαίνουν χαμένα στη θάλασσα. Ας σημειωθεί, επίσης, και η ολοκλήρωση του έργου ανασύστασης της λίμνης Κάρλας, έργο βασικά περιβαλλοντικό, το οποίο όμως θα συνδράμει και τις αρδευτικές ανάγκες της περιοχής.

Το αυτό, δηλ. η κατασκευή φραγμάτων και λιμνοδεξαμενών σε όλη την επικράτεια, για τη συλλογή και αποθήκευση των επιφανειακών υδάτων, αποτελεί, όπως και στο παρελθόν έχω επανειλημμένως τονίσει, επιβεβλημένη και συμφέρουσα λύση, ώστε να πάψει το απαράδεκτο γεγονός το 1/4 μόλις των επιφανειακών υδάτων να αξιοποιείται, ενώ το υπόλοιπο να χύνεται ανεκμετάλλευτο στη θάλασσα. Ως προς την Αθήνα, η συνεχής μείωση των αποθεμάτων νερού θα πρέπει να οδηγήσει τους αρμόδιους, πέραν των άλλων (π.χ. προτροπές σε οικονομία στη χρήση νερού, μείωση των απωλειών νερού λόγω βλαβών του δικτύου ύδρευσης), στη συλλογιστική της επαναχρησιμοποίησης των επεξεργασμένων νερών της Ψυττάλειας, τα οποία ανέρχονται σε 1 εκατομμύριο μ3 ημερησίως και τα οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθούν, σε πρώτη φάση, στο πότισμα κήπων, πάρκων, αλσών και δενδροστοιχιών.

Το αυτό ισχύει και για όλους τους βιολογικούς καθαρισμούς των ελληνικών πόλεων, εν λειτουργία ή υπό κατασκευή, όπου η ανακύκλωση του προκύπτοντος από τους βιολογικούς αυτούς καθαρισμούς καθαρού νερού, παρά τα διεθνή προς τούτο παραδείγματα, στη χώρα μας δεν έχει ξεκινήσει ακόμη.

Βλασιος Καραβας
Πολιτικός Μηχανικός - Πολεοδόμος
Χάμιλτον 5, Αθήνα

Μνημείο στη Μακρόνησο

Κύριε διευθυντά

Εξήντα ένα χρόνια πέρασαν αφότου, τον Μάη 1947, άνοιξαν οι πύλες του κολαστηρίου της Μακρονήσου, του πλέον διάσημου στρατοπέδου της εμφυλιοπολεμικής περιόδου.

Και όμως, 61 χρόνια μετά, αισθάνεται κανείς πίκρα γιατί ακόμα και παρά την αναγνώριση της Μακρονήσου ως ιστορικού - μνημειακού τόπου από την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη στις 16 Μαΐου 1989 και το Προεδρικό Διάταγμα στις 30 Αυγούστου 1995, που σαφώς ορίζει τα της χρήσης, προστασίας και αξιοποίησης της νήσου και επιβάλλει την απομάκρυνση των κάθε είδους εκμεταλλεύσεων, των καταπατητών και αυθαιρετούντων, οι οποίοι ασύδοτοι εξακολουθούν να αλωνίζουν, να λεηλατούν και να καταστρέφουν τους μοναδικής ιστορικής μνήμης χώρους.

Επιτακτική προβάλλει η ανάγκη πραγματοποίησης μιας αντίστοιχης των 1993 και 1998 Ημερίδας, καθώς και η από ΤΕΕ και ΕΜΠ εκπόνηση μελετών και προγράμματος διάσωσης και εκτέλεσης των απαραίτητων έργων για να καταστεί δυνατή η λειτουργικότητα του τόπου μαρτυρίου και να διαφυλαχτεί - αναδειχτεί η «ιστορική μνήμη». Για να κάνουμε τον άλλοτε «κρανίου τόπο» Κέντρο Υπεράσπισης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και πραγματοποίησης συνακόλουθων πολιτιστικών, ειρηνιστικών και, γιατί όχι, συνεδριακών εκδηλώσεων και συναντήσεων της εργαζόμενης και σπουδάζουσας νεολαίας, των κινημάτων των πολιτών και όλων των κοινωνικών φορέων. Να γίνει το Μακρονήσι μνημείο και βωμός ελευθερίας και δημοκρατίας, σύμβολο ενότητας και αγώνα αποτροπής παρόμοιων καταστάσεων. Το Μακρονήσι να προβάλλει φάρος φωτεινός διαρκούς αγώνα και διδαχής της νεολαίας και όλων των ευαίσθητων ανθρώπων, όπου γης, όπως και ο τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κωστής Στεφανόπουλος υπογράμμισε στη συνάντηση αντιπροσωπείας μας, αποτελούμενης από τον γράφοντα το παρόν άρθρο, τ. γενικό γραμματέα των Μακρονησιωτών, τους τ. πρόεδρο και αντιπρόεδρό τους Β. Χρηστακέα και Π. Μακρή και τον αποβιώσαντα Π. Αϊβαλιώτη, μέλος του Δ.Σ. – στο προεδρικό του γραφείο.

Η των διακοσίων βουλευτών αναφορά και υπόμνηση για την προστασία και διαφύλαξη γενικότερα των χώρων φυλάκισης και εξορίας των πολιτικών κρατουμένων στη σκληρή και μαύρη εκείνη περίοδο και η ανάδειξη της ιστορικής μνήμης –που έγινε αποδεκτή και από την τότε πρόεδρο της Βουλής κ. Ψαρούδα - Μπενάκη– αποτελεί αναμφισβήτητα σημαντική και θετική εξέλιξη – βοήθεια στην προσπάθεια όλων για προώθηση και επίλυση ενός δύσκολου για την εποχή μας, αλλά ευγενικού έργου. Εργο που θα διδάσκει τη νεολαία μας και τις επερχόμενες γενιές, θα αποτελεί κάλεσμα σε διαρκή αγώνα για να μη συμβεί ποτέ ξανά, και στις σχέσεις των ανθρώπων και λαών να κυριαρχούν η αγάπη και η δημιουργία για τη ζωή και τον πολιτισμό, η αλληλεγγύη και η ειρηνική συμβίωση μεταξύ των.

Η προστασία της Μακρονήσου και των ιερών αιματοβαμμένων χώρων και κτιρίων, η διατήρηση και ανάδειξη της ιστορικής μνήμης, είναι χρέος όλων των ευαίσθητων πολιτών και ανθρώπων της εργασίας και του πολιτισμού και ιδιαίτερα των κοινωνικών φορέων και της Πολιτείας πρωτίστως.

Θανασης Λ. Τσουκνιδας
Από την Πολιτεία
αναγνωρισμένος αντιστασιακός 1941-1944 και 1967-1974

Το αρχαιολογικό εισιτήριο

Κύριε διευθυντά

Σχετικώς με όσα εγράφησαν στη στήλη της αλληλογραφίας για το θέμα των εισιτηρίων των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων, επιτρέψατε να προσθέσω τα εξής:

Η ιστορία της συστηματικής συγκέντρωσης των πόρων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας (εισιτήρια, πώληση εκμαγείων κ.λπ.) έχει την επίσημη αρχή της στο 1885, όταν γενικός έφορος Αρχαιοτήτων ήταν ο Παναγής Καββαδίας. Με τον καιρό φθάσαμε στο ΤΑΠΑ (Ταμείον Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων), που δημιούργησαν οι αείμνηστοι γενικοί έφοροι Ιωάννης Παπαδημητρίου και Ιωάννης Κοντής το 1961. Σκοπός του ΤΑΠΑ ήταν, και έπρεπε να μείνει, να αποτελεί το ταμείο που θα πλήρωνε πρώτα πρώτα τις απαλλοτριώσεις ακινήτων (γήπεδα και ιστορικά κτίσματα σε χέρια ιδιωτών) και θα εκάλυπτε τα έξοδα της επιστημονικής δημοσιευτικής δραστηριότητος της Υπηρεσίας (Αρχαιολογικόν Δελτίον και επιστημονικές μονογραφίες). Το ΤΑΠΑ τότε και με τους σκοπούς αυτούς αποτελούσε μια περιορισμένης έκτασης ταμειακή υπηρεσία.

Με τον καιρό, από την Επταετία, του πρόσθεσαν κι άλλες άσχετες υποχρεώσεις και από το 1982 και κατόπιν άρχισε αφ’ ενός να διογκώνεται οργανωτικά, αφ’ ετέρου να σκορπά τα χρήματά του σε δήμους, οργανισμούς κ.λπ. για γιορτές, εκδηλώσεις και πανηγύρια. Σήμερα αποτελεί έναν τεράστιο γραφειοκρατικό οργανισμό με παρακλάδια και έχει εγκαταλείψει, τουλάχιστον αυτό φαίνεται, το δημοσιευτικό του έργο. Η Αρχαιολογική Υπηρεσία έχει από καιρό πάψει να δημοσιεύει όλες, και εγκαίρως, τις έρευνες που γίνονται, τις οποίες πληροφορούμεθα από συμπιλήματα που εκδίδουν ξένες Αρχαιολογικές Σχολές. Σ’ αυτά παραπέμπουν ως επιστημονικές πηγές οι αρχαιολόγοι όλου του κόσμου. Ξαναγυρίσαμε σε εποχές μακρινές, του παρελθόντος. Ενώ βρισκόμαστε σε εποχή επιστημονικής ακμής με τις εκατοντάδες των νέων αρχαιολόγων που διαθέτουμε, τις πολλές και αναγκαίες εφορείες των αρχαιοτήτων, με εξαίρετους προϊσταμένους, πλήρης σιωπή καλύπτει το επιστημονικό έργο της Υπηρεσίας.

Ξαναγυρίζοντας λοιπόν στο θέμα της επιστολής μου, λέγω ότι το αρχαιολογικό εισιτήριο δεν πρέπει να καταργηθεί, αλλά να ξαναβρεί τον αρχικό σκοπό του: απαλλοτριώσεις και δημοσιεύματα. Αν περισσέψουν χρήματα, να δοθούν πάλι σε δημοσιεύσεις παλαιών ανασκαφών και συστηματικών επιστημονικών καταλόγων μουσείων. Θα είναι το πρώτο βήμα για να ξαναβρεί η Υπηρεσία το κανονικό της βήμα.

Βασιλειος Χ. Πετρακος
Εφορος των Αρχαιοτήτων ε.τ.
Ακαδημαϊκός

Διαχρονική διαπλοκή

Κύριε διευθυντά

Οι μίζες και η διαπλοκή είναι φαινόμενα διαχρονικά. Αγγίζουν τους αρχαίους ημών προγόνους και συνεχίζουν αγέρωχα να επηρεάζουν και τους Νεοέλληνες επίγονους. Κάποια ελαττώματα αποδεικνύουν τη συνέχεια της φυλής μας, προς διάψευση των Φαλμεράιρερς. Ο γνωστός Αρπαλος κατέφυγε στην Αθήνα με τον κλεμμένο θησαυρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Οργισμένος ο Μ. Αλέξανδρος απείλησε τους Αθηναίους ότι, αν δεν του παρέδιδαν τον Αρπαλο με τον θησαυρό, το τίμημα θα ήταν ακριβό. Οι Αθηναίοι μπροστά στον κίνδυνο υπάκουσαν, συνέλαβαν τον Αρπαλο μαζί με τον θησαυρό και τον μετέφεραν στην Ακρόπολη, ώστε η καταμέτρηση να έχει κάθε επισημότητα. Στα 15 χλμ. που μεσολάβησαν, είχε απολεσθεί το 1/3 των ταλάντων. Μέχρι και ο μέγας Δημοσθένης τσέπωσε μερικά για τον εκλογικό του αγώνα. Νωρίτερα είχε κατηγορηθεί για χρηματισμό και ο μεγάλος Θεμιστοκλής.

Τα δύο αναφερόμενα παραδείγματα αφορούν τον βίο των αρχαίων. Τώρα θα αναφερθούμε και ελάχιστα στους Νεοέλληνες, που μακάρι να αποτελούσαν εξαίρεση.

Στο τέλος του 19ου αιώνα ένα καρτέλ 5-6 ελληναράδων (με το τότε Χρηματιστήριο) γονάτισε οικονομικά τη χώρα, αναγκάζοντας τον τότε πρωθυπουργό να πει το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Νεόπλουτη οικογένεια Νεοελλήνων, αρχιερείς στο μοίρασμα του σχεδίου Μάρσαλ, σήμερα διαθέτουν στο εξωτερικό σύγχρονα εργοστάσια και καράβια (χωρίς να έχουν κάνει ούτε ένα ένσημο εκτός Ελλάδος). Στο παρελόν προέβησαν και στην αγορά πύργου, ανταγωνίζοντας το Μπάκινχαμ.

Τέως υπουργός τέλεσε τον γάμο του εις τους Παρισίους, συναγωνιζόμενος σε χλιδή τους πρίγκιπες των Εμιράτων. Για να εκταμιεύσει μια εταιρεία 100 εκατ. ευρώ για μίζες, έχει υπερτιμολογήσει κατά πολύ την κανονική τιμή του προϊόντος.

Δεν θα είχαμε αντίρρηση οι διαχειριστές της χώρας να παίρνουν το διάφορο από τα κανονικά έσοδα του κράτους. Δυστυχώς, όμως, δεν αρκούνται σε αυτά, αλλά καταχρεώνουν τη χώρα χρόνο με τον χρόνο, υποθηκεύοντας τις επόμενες γενεές. Οσο για τους φύλακες των θεσμών, έχουμε να δούμε υπέρβαση από τη δολοφονία του Γ. Λαμπράκη. «Χειραγωγείται» λένε κάποιοι «η ελληνική Δικαιοσύνη». Ο λαός λέει: «Το φτυάρι στο τέλος γίνεται ένα με ό,τι φτυαρίζει».

Η γειτονική Τουρκία διαθέτει ένα καλύτερο σύστημα στις προμήθειες του Δημοσίου. Εκτός από τις διακρατικές συμβάσεις, δίνει δικαίωμα στους στρατιωτικούς να μετέχουν μέσω εταιρειών σε διαγωνισμούς του Δημοσίου, έτσι ώστε ένα μέρος των κερδών να επιστρέφει μέσω της φορολογίας στο κράτος. Εδώ στήνεται μια εφήμερη off shore εταιρεία, αφήνοντας στη χώρα μόνο τη δυσοσμία.

Εάν πραγματικά επιθυμούσαμε να είχαμε τις λίστες των εμπλεκόμενων στο σκάνδαλο της Siemens, θα πληρώναμε τα δικαιώματα, για να είχαμε το cd, όπως έκανε και η Ιταλία και έβγαλε στον αέρα 360 ονόματα εμπλεκομένων.

Το ελληνικό κράτος αντίθετα, τρέμει στην ιδέα μήπως και βγουν οι λίστες και θέσουμε σε κίνδυνο το σαθρό και σάπιο πολιτικό μας σύστημα. Τα όσα αφέθηκαν να δουν το φως της δημοσιότητας, είναι αυτό που λέει ο λαός: «πετάνε τη μαρίδα, για να γλιτώσουν τα μπαρμπούνια».

Δ. Μαυροειδοπουλος
Αθήνα