Γραμματα Aναγνωστων . kathimerini
Αλγεινή εντύπωση
Κύριε διευθυντά
Ο ελληνικός τουρισμός, μετά τους υπέροχους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, γνωρίζει μια σημαντική αύξηση. Και κυρίως η Αθήνα, που στο παρελθόν έδιωχνε αντί για να ελκύσει τουρίστες, τώρα είναι πόλος έλξης χιλιάδων επισκεπτών. Δυστυχώς, αυτή η υπέροχη εξέλιξη μπορεί να αναστραφεί με σοβαρά αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα, με τις συχνές επιθέσεις κουκουλοφόρων σε αστυνομικά τμήματα και τελευταία σε super market, που αρχίζουν να εμφανίζονται συχνότερα στον διεθνή Τύπο. Εάν συνεχισθούν τέτοιου είδους γεγονότα, οι επιπτώσεις στην ελληνικό τουρισμό θα είναι καταλυτικές. Εκείνο που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι η ανικανότητα της ΕΛ.ΑΣ., το αποτέλεσμα ελλιπούς εκπαίδευσης και δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας. Αστυνομικοί αφήνουν τα υπηρεσιακά τους περίστροφα στο αυτοκίνητο στο οποίο υπήρχε κρατούμενος, αφήνουν τα κλειδιά επάνω στο αυτοκίνητο και επιτρέπουν σε κακοποιό να κλέψει το αυτοκίνητο ή δείχνουν φόβο σε μια ομάδα κουκουλοφόρων, διστάζοντας να μεταχειριστούν το υπηρεσιακό τους όπλο, που η υπηρεσία τούς δίδει για την προστασία ζωών και περιουσιών.
Χρειάζεται όμως και ο πολιτικός κόσμος να σταθεί στο πλευρό της ΕΛ.ΑΣ. αντί να δικαιολογεί τις πράξεις των αλητών που κρύβονται κάτω από τις κουκούλες.
Αλεξανδρος Φωτιου
Χάρτφορντ
Δικαστικοί και στρατιωτικοί
Κύριε διευθυντά
Είναι σκανδαλώδης η συνεχιζόμενη υποβάθμιση των μονίμων στελεχών των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η άνιση μεταχείριση από τους κυβερνώντες δικαστικών και στρατιωτικών, σε βάρος των τελευταίων, σε ό,τι αφορά οικονομικές αποδοχές. Πληροφορηθήκαμε πρόσφατα για κατάθεση νομοσχεδίου που αυξάνει τους βασικούς μισθούς των δικαστών κατά 80%, με αποτέλεσμα οι βασικοί μισθοί των αρχηγών των Γενικών Επιτελείων να είναι χαμηλότεροι των πρωτοδικών και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ μικρότερος προέδρου πρωτοδικών. Γιατί αυτή η αχαρακτήριστη διαφορετική μεταχείριση, μήπως επειδή έχει κατοχυρωθεί συνταγματικά η εξίσωση αποδοχών βουλευτών και δικαστικών και συνεπώς ό,τι οικονομικές παροχές γίνουν στους δικαστικούς, ωφελούν και τους βουλευτές ή υπάρχουν και άλλοι λόγοι;
Παναγιωτης Μαλλιαρης
Απόστρατος αντιναύαρχος Πολεμικού Ναυτικού Χαλάνδρι
«Πορτραίτα
Ελλήνων»
Κύριε διευθυντά
Είχα την ευκαιρία να χαρώ την 23η Ιουλίου, ώρα 18 και 30, μια εκπομπή έξοχη στην τηλεόραση ΕΡΤ1, υπό τον γενικό τίτλο «Πορτραίτα Ελλήνων», για τον εξάδελφό μου αρχιτέκτονα - πολεοδόμο Ιωάννη Γ. Δεσποτόπουλο, καθηγητή σε δύσκολα χρόνια του Πολυτεχνείου Αθηνών και μέλος της Ακαδημίας του Βερολίνου. Εκφράζω τα συγχαρητήριά μου σε όσους είχαν την πρωτοβουλία για την εκπομπή και ιδιαίτερα στην κυρία Μάρω Αδάμη, που με ύφος άξιο του θέματος αφηγήθηκε τον βίο και με κρίσεις καίριες διερμήνευσε το έργο του τιμωμένου, καθώς και στον κύριο Γιώργο Τζιρτζιλάκη, που με ίση θέρμη και με νοηματικό πλούτο σχολίαζε και συμπλήρωνε πολύ εύστοχα. Υπήρξε, πιστεύω, η εκπομπή αυτή μάθημα υψηλής στάθμης προς τους νέους αρχιτέκτονες.
Ας μου συγχωρηθεί, σε όσα είπε η κυρία Αδάμη για τον «Despo, der Grieche» στη γλώσσα των Γερμανών ομοτέχνων του να προσθέσω δύο γεγονότα, εκφραστικά του ήθους και του κύρους του Ιωάννου Γ. Δεσποτοπούλου. Αντιγράφω από το βιβλίο μου «Αναπολήσεις Β΄» (2006, εκδόσεις Παπαζήση).
α) Σελ. 45-46: Τον Ιούνιο 1941, ο εξάδελφός μου Ιωάννης Δεσποτόπουλος, διάσημος αρχιτέκτων και πολεοδόμος γερμανικής παιδείας, δέχθηκε την επίσκεψη Γερμανού συμφοιτητή και φίλου τα χρόνια των σπουδών στη Γερμανία. Εμφανίζεται αυτός, υποστράτηγος Μηχανικού του γερμανικού στρατού, και λέγει με το ύφος του παλαιού φίλου στον εξάδελφό μου: «Εχω αναλάβει όλα τα έργα των Βαλκανίων και, όπως γνωρίζω την αξία σου, ήλθα να σου αναθέσω τα έργα στην Ελλάδα». Ο εξάδελφός μου του απάντησε: «Αν τιμάς τη φιλία μας, ξέχασε αυτά που είπες. Και σε παρακαλώ να κατανοήσεις, ότι με εκθέτεις ηθικά στους συμπατριώτες μου, και μόνο γιατί εμφανίσθηκες στην κατοικία μου σήμερα με στολή Γερμανού στρατηγού. Η φιλία μας είναι ακατάλυτη, αλλά υπάρχει για εμένα και το χρέος της εθνικής αξιοπρέπειας». Ο Γερμανός στρατηγός συμμορφώθηκε προς όσα του είπε ο Ελληνας παλαιός συμφοιτητής και φίλος του.
β) Σελ. 73-74: Ολίγο ύστερα από τη μάχη του Στάλινγκραντ... Γερμανός ταγματάρχης αναζήτησε τον εξάδελφό μου Ιωάννη Γ. Δεσποτόπουλο, του εγχείρισε κλειστή επιστολή και αμέσως εξαφανίσθηκε. Η επιστολή προερχόταν από την πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, Βουδαπέστη, όπου δεν υπήρχε γερμανική αστυνομοκρατία και όπου είχαν καταφύγει αντίθετοι προς τον χιτλερισμό Γερμανοί και άλλοι κεντρο-Ευρωπαίοι συμφοιτητές και φίλοι του εξαδέλφου μου. Η επιστολή, κοσμημένη από τις υπογραφές τους, έγραφε προς τον εξάδελφό μου: «Με την επικείμενη λήξη του πολέμου, εμείς οι αρχιτέκτονες - πολεοδόμοι θα κληθούμε στην ανοικοδόμηση της ερειπωμένης Ευρώπης. Ελπίζομε η επιστολή αυτή να σας εύρει εν ζωή, και στην εξόρμηση για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης, να είσθε, όπως στα φοιτητικά χρόνια μας, εμπνευστής και πρωτοπόρος. Griechenland ist Symbol (Η Ελλάς είναι σύμβολο)».
Κωνσταντινος Ι. Δεσποτοπουλος
Ακαδημαϊκός
Ζητιανεύουν ψήφους
Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας τη σωρεία των άρθρων που γράφονται καθημερινά για την πολιτική κατάντια του τόπου μας θυμάμαι συνεχώς μιαν ιστορία από την παιδική μου ζωή. Θα ήμουν τότε 7 ή 8 ετών και ζούσα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Κέρκυρα. Ανάμεσα στις διάφορες ασχολίες μου ό,τι με διασκέδαζε ιδιαίτερα ήταν κάποια ώρα της ημέρας να χαζεύω από το παράθυρο του δωματίου μου την αφάνταστη ποικιλία των διαβατών.
Μια μέρα είδα ένα κύριο καλοντυμένο να μπαίνει στο κατάστημα απέναντι από το παράθυρό μου, χαιρέτησε τον καταστηματάρχη με χειραψία, του είπε κάποια λόγια και έφυγε. Θα γιορτάζει, σκέφτηκα, ο κ. Δετζώρτζης (ο ιδιοκτήτης του απέναντι φαρμακείου) και ο κύριος αυτός πήγε να του ευχηθεί. Αλλά ο κύριος μπήκε και στο επόμενο κατάστημα και η σκηνή επαναλήφθηκε. Το ίδιο και στο τρίτο και στο τέταρτο. Τον παρακολούθησα ώς εκεί που έφτανε το μάτι μου. Πρώτη φορά είχα δει πελάτες να μπαίνουν στα καταστήματα και αντί να ψωνίζουν να χαιρετούν τους καταστηματάρχες και να φεύγουν.
Κατέφυγα στον πατέρα μου για κάποια εξήγηση. Ο πατέρας μου με πολύ προσεγμένο τρόπο μου εξήγησε ότι ο κύριος αυτός ήταν υποψήφιος βουλευτής –επρόκειτο για τον γνωστότερο τότε Κερκυραίο πολιτικό– και περνούσε από τα καταστήματα για να υπενθυμίσει στους καταστηματάρχες την υποψηφιότητά του και την επιθυμία του να προτιμηθεί στις εκλογές. Αυτό γίνεται συνήθως, μου είπε, χωρίς, φυσικά άλλο σχόλιο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση που μου προκάλεσε αυτή η απάντηση. Δηλαδή ζητιανεύουν ψήφους από μαγαζί σε μαγαζί, σκέφτηκα. Ηταν η πρώτη μου εμπειρία –άκρως αρνητική– από την πολιτεία των πολιτικών.
Πού να ήξερα τότε ότι αυτή ήταν η ελαφρότερη μορφή εμπαιγμού των ψηφοφόρων! Οτι η συγκέντρωση μεγάλων χρηματικών ποσών θεωρείται απαραίτητη και επιβεβλημένη για να οργανωθεί ο εμπαιγμός κατά τον αποτελεσματικότερο τρόπο, ότι η περιφρόνηση των ψηφοφόρων, μετά την επίτευξη του αντικειμενικού στόχου των υποψηφίων –με εξαιρέσεις πάντα– είναι, ό,τι πιο φυσικό και αναμενόμενο, ότι η κοινή γνώμη –η φωνή του λαού– αγνοείται κατά τον κυνικότερο τρόπο.
Οι πολιτικοί ασφαλώς διαβάζουν τα καυτά άρθρα των εφημερίδων το πρωί πίνοντας τον καφέ τους, αλλά γυρίζουν φύλλο για να διαβάσουν τις αθλητικές σελίδες που σίγουρα τους ενδιαφέρουν περισσότερο.
Αλλά, αν αυτή η έσχατη περιφρόνηση της Δημοκρατίας –γιατί περί αυτού πρόκειται– δεν μπορεί, δυστυχώς, να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά από τον αγανακτισμένο κόσμο ούτε με τα οξύτατα άρθρα των εφημερίδων ούτε με απεργίες ούτε με διαδηλώσεις, μήπως υπάρχει ένας τρόπος αποτελεσματικότερος που να κάμει τους υποψήφιους βουλευτές να αντιληφθούν επιτέλους την πραγματική ισχύ των ψηφοφόρων; Μήπως στις επόμενες εκλογές –που δεν φαίνονται μακριά– θα πρέπει ο κόσμος, με τη σειρά του, να περιφρονήσει τους υποψήφιους κυβερνώντες του τόπου;
Οσοι, λόγω ηλικίας, δικαιούνται να μην ψηφίσουν, να μην πατήσουν το πόδι τους στα εκλογικά κέντρα. Οι άλλοι, να γεμίσουν τις ψηφοδόχες με λευκά ή εσκεμμένα άκυρα ψηφοδέλτια. Μια τέτοια αποδοκιμασία ασφαλώς θα ταράξει την κυνική αδιαφορία. Νομίζω πως χρέος όλων μας είναι να προπαγανδίσουμε συστηματικά αυτό το είδος της αντίδρασης και διαμαρτυρίας, που, με μια απλή χειρονομία, θα αποκαλύψει την καταλυτική δύναμη που έχει στα χέρια του ο λαός.
Είναι απαράδεκτη αντινομία να καταφερόμαστε συνεχώς για την καταστροφική πολιτική που διαπιστώνουμε καθημερινά και, ύστερα, να επιτελούμε, υποτίθεται, το καθήκον μας προσερχόμενοι στις κάλπες και ξαναψηφίζοντας τους θεωρούμενους καταστροφείς του τόπου.
Ελλη Γιωτοπουλου-Σισιλιανου
Αθήνα
Στο ύψος των περιστάσεων
Κύριε διευθυντά
Μέσα σε όλα τα παρανοϊκά που βλέπουμε να συμβαίνουν, έρχεται και τούτο. Διαβάζω στην «Κ» (1/7/2008) ότι ο Δήμος Ηραίας στην Αρκαδία ζήτησε να απαγορευθεί το κυνήγι σε φαράγγι της περιοχής, όπου βρήκαν καταφύγιο θηράματα, που γλίτωσαν από τις περσινές φωτιές, αλλά διαφωνεί το αρμόδιο δασαρχείο. Γιατί διαφωνεί; Επειδή ήδη έχει απαγορευθεί το κυνήγι σε πολλές περιοχές και οι κυνηγοί δεν έχουν πού να κυνηγήσουν!
Απορώ πώς τολμά να προβάλλει το επιχείρημα αυτό ένας φορέας (δασαρχείο), ο οποίος θα έπρεπε να επιβάλλει την προστασία του δάσους (και η πανίδα αποτελεί στοιχείο του) και όχι να εμποδίζει αυτούς που θέλουν να το προστατέψουν.
Αν, όμως, το εν λόγω δασαρχείο κρίνει ότι η διασωθείσα πανίδα της περιοχής πρέπει να θυσιασθεί στον βωμό της ψυχαγωγίας των κυνηγών και έχει την εξουσία να το κάνει, δεν πρέπει να ξενίζει το γεγονός ότι άλλες εξουσίες αφήνουν να ξεφυτρώνουν οικοδομές σε αναδασωτέες περιοχές, να γίνονται παρελθόν τα δάση, οι λίμνες, τα ποτάμια, να εξαντλούνται ανηλεώς και απερίσκεπτα φυσικοί πόροι, να μολύνεται ό,τι μπορεί να στηρίξει τη ζωή και την επιβίωση, χωρίς ποτέ να υπάρχουν ένοχοι, χωρίς ποτέ να υπάρχει τιμωρία.
Το περιβάλλον δεν θα το σώσουν οι μεγαλόστομες εξαγγελίες και οι γεμάτες ευχολόγια και υποκρισία κενολογίες, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την πράξη.
Το περιβάλλον θα σωθεί, αν υπάρχει πια περιθώριο, όταν όλοι και ο καθένας χωριστά συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται για κάτι που μας αφορά άμεσα και έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να το σεβαστούμε και όταν οι διάφορες εξουσίες αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και λειτουργήσουν ως θεματοφύλακες και όχι ως κοντόφθαλμοι «εξυπηρετικοί» κομπιναδόροι!
Νινα Μωναλακη
Αθήνα
Comments