|
THE NEW YORK TIMES Πορνεία και πρόληψη Η παιδική πορνεία, σημαντικό και διαρκώς αυξανόμενο πρόβλημα σε όλη την αμερικανική επικράτεια, αποτελεί μάστιγα σε πόλεις που προσελκύουν τουρίστες. Η Ατλάντα θεωρείται είναι μια από τις 14 πόλεις με τα υψηλότερα ποσοστά παιδικής πορνείας στις ΗΠΑ. Βουλευτές της Τζόρτζια και θρησκευτικές ομάδες θα χάσουν την ευκαιρία να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα αν δεν επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους σε προγράμματα που θα μεταβάλουν ολοκληρωτικά τη ζωή των παιδιών της πολιτείας, που είναι πιο ευάλωτα. Εκθεση του Πανεπιστημίου Εμορι, που δόθηκε πριν από λίγο καιρό στη δημοσιότητα, υποδεικνύει ότι εκατοντάδες παιδιά της Τζόρτζια εκπορνεύονται. Προέρχονται από προβληματικές οικογένειες και συχνά παρατάνε το σχολείο τους, ενώ ακόμα συχνότερα φεύγουν από το σπίτι τους όπου κακοποιούνται. Η πολιτεία για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα θα ψηφίσει νόμο, με τον οποίο όσοι άνδρες συλλαμβάνονται για πρώτη φορά επειδή εξέδιδαν γυναίκες θα πρέπει να παρακολουθήσουν μαθήματα σχετικά με τις συνέπειες των δραστηριοτήτων τους στο κοινωνικό σύνολο. Τα μέτρα αποτελούν μια καλή αρχή, αλλά οι βουλευτές πρέπει να υποστηρίξουν προγράμματα εκπαίδευσης των δασκάλων, αστυνομικών, κοινωνικών λειτουργών, ώστε να επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους στα παιδιά που κινδυνεύουν και αναγνωρίζουν άμεσα τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και πορνείας. Αυξάνοντας τη γνώση και ανακαλύπτοντας σχέδια ώστε να βοηθηθούν αυτά τα παιδιά, οι Αρχές μπορούν να βοηθήσουν προτού γίνει ανεπανόρθωτη ζημιά. LE FIGARO Τουρκική ένταση Οποιοι κι αν είναι οι εμπνευστές τους, τα τρομοκρατικά χτυπήματα της Κωνσταντινούπολης δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από την απειλή απαγόρευσης που κρέμεται πάνω από το συντηρητικό μουσουλμανικό κυβερνών κόμμα ΑΚΡ της Τουρκίας. Υστερα από έξι χρόνια σταθερότητας και δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, η χώρα διέρχεται περίοδο επικίνδυνης αβεβαιότητας. Οι δικαστές, που κατέθεσαν το αίτημα απαγόρευσης, εκπροσωπούν την κεμαλική ελίτ, η οποία αρνείται να παραδώσει την εξουσία, που κατέχει από το 1923. Κατηγορούν δε την κυβέρνηση για «ισλαμοποίηση» της κοινωνίας και φοβούνται την απώλεια των προνομίων τους, προς όφελος της τάξης των οικονομικά φιλελεύθερων και κοινωνικά συντηρητικών νέων αστών, που αναδεικνύονται χάρη στο ΑΚΡ. Οι δύο αυτές μερίδες της τουρκικής κοινωνίας, που απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο η μία από την άλλη, πλέκουν σενάρια και αλληλοκατηγορούνται για τις αιματηρές βομβιστικές ενέργειες της Κυριακής. Εφόσον εγκριθεί, όμως, η απαγόρευση του ΑΚΡ θα καθιστά πραγματικό δικαστικό πραξικόπημα, ανατρέποντας τη λαϊκή βούληση. Το κυβερνών κόμμα, πάντως, απέδειξε ύστερα από τον εκλογικό του θρίαμβο το 2007 ότι αντιμετωπίζει τη λαϊκή εντολή σαν λευκή επιταγή, εγκαταλείποντας την προσεκτική στάση που είχε υιοθετήσει κατά την πρώτη του εμφάνιση στην εθνοσυνέλευση. Με την επιβολή του Αμπντουλάχ Γκιουλ στην προεδρία και την επίμονη –αλλά αποτυχημένη– προσπάθεια χαλάρωσης της νομοθεσίας που απαγορεύει την ισλαμική μαντίλα στα πανεπιστήμια, ο πρωθυπουργός Ερντογάν επιδίωξε να προκαλέσει τον πολιτικό κόσμο της Τουρκίας. Καλύτερο, όμως, θα ήταν να είχε επικεντρώσει τις προσπάθειές του στον εκσυγχρονισμό της χώρας και στην ενίσχυση της παραπαίουσας ευρωπαϊκής της προοπτικής. HERALD TRIBUNE Το δικαίωμα στην ευτυχία Σε γενικές γραμμές ήταν ανέκαθεν αλήθεια το ότι οι πλούσιοι Αμερικανοί είναι πιο ευτυχείς από τους φτωχούς. Αλλά τώρα φαίνεται να συμβαίνει κάτι που επηρεάζει αισθητά την αμερικανική ευημερία. Παρά το γεγονός ότι η ανισότητα στο εισόδημα –το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών– έχει διογκωθεί φθάνοντας σε επίπεδα που σπανίως συναντάμε πέραν του Τρίτου Κόσμου, η ανισότητα στην ευτυχία έχει συρρικνωθεί δραστικά τα τελευταία 35 χρόνια. Και αυτό δεν συμβαίνει επειδή απλά όλοι είναι πιο χαρούμενοι. Σύμφωνα με έρευνα επιστημονικής ομάδας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, το χάσμα ευτυχίας μεταξύ μαύρων και λευκών έχει μειωθεί κατά τα δύο τρίτα από τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Το δε χάσμα των φύλων (οι γυναίκες είθισται να είναι πιο ευτυχισμένες από τους άνδρες) έχει εξαφανιστεί. Επιπλέον, το πιο δυστυχές 25% του πληθυσμού έχει γίνει ευτυχέστερο και το πιο ευτυχές δεν είναι πια τόσο χαρούμενο. Βέβαια, είναι δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς τα στοιχεία μιας έρευνας για τα συναισθήματα των ανθρώπων. Οι ερευνητές βασίστηκαν στο ερωτηματολόγιο του General Social Survey, μιας μεγάλης δημοσκόπησης που διεξάγεται από το 1972. Παρά την αίσθηση της ισότητας, ίσως δεν θα πρέπει να πανηγυρίζουμε για τη διαφαινόμενη στροφή στην κατανομή της χαράς. Διότι τα στοιχεία δείχνουν ότι οι Αμερικανοί δεν είναι πιο ευτυχισμένοι απ’ ό, τι ήταν το 1970. Οι συντάκτες του αμερικανικού Συντάγματος είχαν πιστέψει ότι το δικαίωμα στο κυνήγι της ευτυχίας είναι μια αυταπόδεικτη αλήθεια. Ισως να μην έβλαπτε τόσο αν το καθαιρούσαμε από το βάθρο του. HAARETZ Προβοκάτορες και ηττοπαθείς Ο απερχόμενος διοικητής του ισραηλινού στρατού στη Δυτική Οχθη, συνταγματάρχης Αμίρ Μπαράμ, δηλώνει ότι η πρόσφατη εξέγερση των Εβραίων εποίκων κάθε άλλο παρά τον εξέπληξε. Το ίδιο υποστήριζαν και οι προκάτοχοί του. Τίποτα δεν έχει αλλάξει κάτω από τον ήλιο της Δυτικής Οχθης. Ο συνταγματάρχης Μπαράμ υπέδειξε την επικεφαλής του συμβουλίου της Κεντουμίμ και τον ραβίνο του θρησκευτικού σχολείου θηλέων στη Μάαλεχ Λεβόνα ως «βασικούς προβοκάτορες». Τα χρόνια περνάνε και οι Εβραίοι έποικοι κάνουν ό, τι θέλουν, καθώς το κράτος εξακολουθεί να σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η δικαιολογία για τα επεισόδια της περασμένης Πέμπτης ήταν η απόπειρα του στρατού να μετακινήσει ένα λυόμενο, εγκαταλελειμμένο σπίτι. Το σπίτι είχε τοποθετηθεί επίτηδες εκεί, καθώς οι ακροδεξιοί του Ισραήλ αναζητούν αφορμές προκειμένου να εξασκηθούν εναντίον των κρατικών δυνάμεων. Ο συνταγματάρχης Μπαράμ υποστήριξε το αυτονόητο: Πρέπει να αντιμετωπιστεί η ηγεσία του κινήματος των εποίκων και όχι οι νεαροί ακτιβιστές. Πιθανότατα, όμως, ουδείς θα λάβει υπ’ όψιν τη σύστασή του. THE INDEPENDENT Οι ανυπάκουοι βουλευτές Οι περισσότεροι από τους Βρετανούς βουλευτές που ζητούν εμμέσως ή ευθέως από τον πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν να παραιτηθεί, ανήκουν στο ίδιο του το κόμμα. Εντούτοις, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αρνούνται να το κάνουν δημοσίως. Αντιθέτως, διαρρέουν το αίτημά τους ανεπισήμως στα μέσα ενημέρωσης. Πρόκειται για μια υπόγεια εσωκομματική αντιπολίτευση που εκδηλώνεται με ψιθύρους, μετά τη συντριπτική ήττα των Εργατικών στην ανατολική Γλασκώβη. Οι υπουργοί του Μπράουν και επίδοξοι δελφίνοι του πρωθυπουργικού θώκου έσπευσαν μεν να τον υπερασπιστούν, αλλά κάποιοι εξ αυτών όχι με ιδιαίτερη θέρμη. Είναι ντροπή τους, καθώς τώρα είναι η στιγμή που το κόμμα τους χρειάζεται. Τα προβλήματα της χώρας υπερβαίνουν τον κ. Μπράουν και χρειάζεται αλληλεγγύη για να αντιμετωπιστούν. Ακόμη και αν ο πρώην υπουργός Οικονομικών δεν ήταν τελικά ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, αυτοί που τον εξέλεξαν πριν από μόλις 14 μήνες οφείλουν να του συμπαρασταθούν. |
Comments