Tι γραφει ο ξενος Tυπος απο καθημερινή

THE NEW YORK TIMES Προστατεύοντας τα παιδιά Για πρώτη φορά τα τελευταία 30 χρόνια, το Κονγκρέσο έχει την ευκαιρία να ενισχύσει την κυβερνητική προστασία προς τους καταναλωτές και ειδικότερα τα παιδιά. Η τροπολογία της Επιτροπής Ασφάλειας Προϊόντων είναι αναγκαίο να υπερψηφισθεί από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία. Και βέβαια ο πρόεδρος Μπους θα πρέπει να υπογράψει χωρίς καθυστέρηση το σημαντικό νόμο. Η φετινή ήταν χρονιά ανάκλησης προϊόντων. Από τις κούκλες Μπάρμπι μέχρι μαγνητάκια και ευτελή κοσμήματα με επίχρυσμα μολύβδου, τα επικίνδυνα προϊόντα που έφτασαν στο αμερικανικό σπίτι δεν έχουν τελειωμό. Τριάντα εκατομμύρια παιχνίδια και 15 εκατομμύρια άλλα προϊόντα για παιδιά ανακλήθηκαν επειδή ήταν επισφαλή γιά την παιδική υγεία. Η νέα τροπολογία, εφόσον ψηφιστεί, θα επιτρέψει στην Επιτροπή Ασφάλειας να «μαζεύει» από τα ράφια των καταστημάτων τα επικίνδυνα προϊόντα ταχύτερα και να επιβάλει υψηλότερα πρόστιμα και ποινές για την παραβίαση των νόμων που προβλέπουν την τήρηση κάποιων προδιαγραφών. Επίσης, η νέα τροπολογία απαγορεύει τη χρήση έξι ειδών τοξικών χημικών από τα παιδικά προϊόντα. Τρία από αυτά θα απαγορευθούν μόνιμα και τρία προσωρινά μέχρι να ελεγχθεί η ασφάλειά τους. Η απαγόρευσή τους θεωρείται από τα πιο σημαντικά στοιχεία του νόμου, καθώς γεννά την ελπίδα ότι οι απαιτούμενες προδιαγραφές ασφάλειας στις ΗΠΑ θα γίνουν εξίσου αυστηρές με αυτές που ισχύουν στην Ευρώπη. Προφανώς, η τροπολογία εφόσον ψηφιστεί, θα καθησυχάσει κάπως τους καταναλωτες που σήμερα φοβούνται ότι κανείς στην κυβέρνηση δεν διασφαλίζει ότι καθετί που βρίσκεται στα ράφια των καταστημάτων είναι ασφαλές. HAARETZ Αποικίες ποινικών Η αναφορά του Συνηγόρου του Πολίτη για την κατάσταση των κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές αποκαλύπτει σοβαρότατα προβλήματα στη λειτουργία των σωφρονιστικών ιδρυμάτων της χώρας. Το πλέον ανησυχητικό συμπέρασμα της έκθεσης σχετίζεται με τη βίαια συμπεριφορά των φρουρών και των διοικητών σε βάρος των κρατουμένων και κυρίως εναντίον των ανηλίκων. Στις περισσότερες φυλακές οι συνθήκες υγιεινής είναι άθλιες, οι επισκέψεις των συγγενών, αλλά και των δικηγόρων συχνά καθυστερούν ή ακόμα και αναβάλλονται χωρίς προφανή λόγο και οι τιμωρίες που επιβάλλονται είναι συνήθως υπερβολικές. Η περίοδος κράτησης ενός ατόμου υποτίθεται ότι αποτελεί όχι μόνο τιμωρία για το αδίκημα στο οποίο υπέπεσε, αλλά και ευκαιρία για σωφρονισμό. Παρά ταύτα, στις ισραηλινές φυλακές η τιμωρία υπονομεύει κάθε ελπίδα σωφρονισμού. Ως αποτέλεσμα, η πλειοψηφία των καταδικασθέντων επιστρέφει στην κοινωνία με εκδικητική διάθεση, εξαιτίας των δεινών που υπέστη στη φυλακή και είναι ζήτημα χρόνου να υποπέσει σε κάποιο νέο αδίκημα. Το θετικό της υπόθεσης, ωστόσο, είναι ότι χάρη στην ετήσια έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη -πρόκειται για θεσμό που καθιερώθηκε το 1999- η κατάσταση στις φυλακές δεν αποτελεί πλέον μυστικό και οι ελπίδες για βελτίωση των εκεί συνθηκών διατηρούνται ζωντανές. LIBERATION Πού πήγε η κυβέρνηση; Αμέσως μετά το τελευταίο Συμβούλιο Υπουργών της Δευτέρας, οι Γάλλοι υπουργοί πακετάρισαν τις βαλίτσες τους για τις διακοπές τους -κατά πλειοψηφία στο εσωτερικό της Γαλλίας, ώστε να μείνουν «κοντά στα πράγματα»- και με το μυαλό στο κυβερνητικό φιάσκο του καλοκαιριού 2003, όταν ο καύσωνας προκαλούσε εκατόμβη και η κυβέρνηση έλειπε σύσσωμη σε διακοπές. Για τις πρώτες διακοπές με τη νέα του σύζυγο, ο πρόεδρος Σαρκοζί δεν θα εγκαταλείψει την ηπειρωτική Γαλλία και θα μοιράσει τον χρόνο του μεταξύ της προεδρικής εξοχικής κατοικίας στο Μπρεγκανσόν και το σπίτι της Κάρλα Μπρούνι στο Καπ Νεγκρ. Ο πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν θα μεταβεί οικογενειακώς στην Ιταλία, όπου θα αναρρώσει από το οδυνηρό λουμπάγκο που τον ταλαιπωρεί. Στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, πολλοί θα «φορτώσουν τις μπαταρίες τους», εν όψει της σκληρής αντιπαράθεσης στο συνέδριο του Νοεμβρίου, με την Σεγκολέν Ρουαγιάλ να ταξιδεύει στο Μαρόκο και την Κορσική και τον δήμαρχο του Παρισιού και δελφίνο για τη διαδοχή της στην ηγεσία του κόμματος, Μπερτράν Ντελανοέ, να επισκέπτεται τη γενέτειρά του, την Τυνησία. Ο πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου, Ζαν-Μαρί Λεπέν, θα βρεθεί στο παραθαλάσσιο Μορμπιχάν, για ολιγοήμερη κρουαζιέρα σε σκάφος φίλου του. Η γενική γραμματέας του γαλλικού Κ.Κ., Μαρί-Ζορζ Μπιφέ θα απολαύσει την ηρεμία του Φινιστέρ, χωρίς ωστόσο «να αποκοπεί από την πολιτική επικαιρότητα», όπως τόνισε η ίδια. THE GUARDIAN Η ερμηνεία της γενοκτονίας Το να αλλάξουμε τη φρασεολογία μας δεν θα σταματήσει τις μαζικές δολοφονίες, είναι γνωστό. Αλλά μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε -και να αγωνιστούμε καλύτερα για την εξάλλειψή τους- μερικά από τα χειρότερα εγκλήματα της εποχής μας. Οπως ο όρος «genocide» αναφέρεται στους συστηματικούς φόνους σε βάρος μιας φυλής ή εθνότητας, έτσι και ο όρος «gendercide» αναφέρεται στους συστηματικούς φόνους σε βάρος ενός φύλου ή γένους. Παρότι η «Διεθνής Αμνηστία» και άλλοι οργανισμοί ήταν σωστοί στην απόφασή τους να προωθήσουν τον όρο «femicide» για την περιγραφή των εκατοντάδων φόνων γυναικών στο Μεξικό και τη Γουατεμάλα, σε γενικές γραμμές θα βοηθούσε περισσότερο να χρησιμοποιούμε τον πιο ουδέτερο όρο «gendercide» εάν θέλουμε να καταστήσουμε το ζήτημα κατανοητό. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η Σρεμπρένιτσα -αντικείμενο πολλαπλών αναλύσεων- αν και δεν θα έπρεπε να υπενθυμίσουμε την ιστορία μετά τη σύλληψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς την περασμένη εβδομάδα. Εχει ευρέως αναγνωριστεί ότι η δολοφονία 8.000 Βοσνίων ανδρών και αγοριών αποτελούσε μέρος της πολιτικής αφανισμού όσο το δυνατον περισσότερων αρσενικών, προκειμένου να μειωθεί η πιθανή δύναμη του εχθρού. Τα θύματα της Σρεμπρένιτσα και εκείνα ανάλογων σφαγών που διατάχθησαν από τον Κάρατζιτς τέθηκαν στο στόχαστρο λόγω της εθνότητάς τους. Αλλά και λόγω του φύλου τους. Η συστηματική καταπίεση μιας ολόκληρης φυλής δεν είναι νόμιμη πολιτική σε κανέναν πολιτισμό. Αλλά η συστηματική καταπίεση ενός φύλου; Ορισμενοι φιλελεύθεροι θα σχολιάσουν ότι δεν υφίσταται «απαρτχάιντ κατά των γυναικών» και ότι «έτσι είναι ο πολιτισμός» του τάδε λαού, «ας μην είμαστε ιμπεριαλιστές». Γιατί άραγε ο ρόλος των φύλων πρέπει να παραπέμπεται στον τομέα της κουλτούρας, να είναι υπέρ άνω εποχών και κριτικής, τη στιγμή που ο ρόλος της εθνότητας γίνεται αποδεκτός ως μια οικοδομημένη ταυτότητα που αλλάζει με τις εποχές, ορίζεται και εξελίσσεται και γίνεται θύμα υπερεθνικιστών της κατηγορίας του Κάρατζιτς; Είναι όμως ο φόνος μικρών κοριτσιών στην Ινδία και την Κίνα κάτι που μπορεί να συγχωρήσει κανείς περισσότερο από τον αφανισμό εθνικών ομάδων;