Το κοινό μέτωπο Καραμανλή-Παπανδρέου κατά της διαφθοράς και η επιχείρηση «καθαρά χέρια»From Kolonaki.press

Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Η υπόθεση για τις μίζες της SIEMENS, όπως αναφέρουν πολιτικά στελέχη τις τελευταίες ημέρες εντάσσεται στην «γενικότερη κρίση του πολιτικού συστήματος». Μέχρι στιγμής έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας τα ονόματα στενών συνεργατών του πρώην πρωθυπουργού κ. Κώστα Σημίτη. Ο πρώην υπουργός μεταφορών και τηλεπικοινωνιών κ. Τάσος Μαντέλης και ο πρώην «στρατηγός» της Χαριλάου Τρίκούπη κ. Θεόδωρος Τσουκάτος φέρονται ως εμπλεκόμενοι στην υπόθεση της SIEMENS, γεγονός που συνιστά πλήγμα για τον σκληρό πυρήνα του εκσυγχρονιστικού μπλόκ, το οποίο και μετά την κίνηση του Κώστα Σημίτη να δημοσιοποιήσει περιεχόμενο επιστολής προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργο Παπανδρέου για την ευρωσυνθήκη, αποδείχτηκε ότι λειτουργεί με φραξιονιστική και υπονομευτική λογική.

Από την άλλη στην υπόθεση ενεπλάκη και η οικογένεια Μητσοτάκη, ο βουλευτής Κυριάκος Μητσοτάκης, ο στενός συνεργάτης της Υπουργού Εξωτερικών κος Δραγουμάνος και η άλλη κόρη του επίτιμου της ΝΔ κου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη Κατερίνα.

Με μια πρώτη ματιά το πλήγμα αφορά στα χρόνια εσωκομματικά μέτωπα που έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο ο Κώστας Καραμανλής, όσο και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τόσο στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στη Νέα Δημοκρατία («Καραμανλικοί» και «Παπανδρεϊκοί) κάνουν λόγο για υπόγεια διασύνδεση «εκσυγχρονιστών» και «μητσοτακικών», οι οποίοι υποστηρίζονται από τα ίδια κέντρα οικονομικής εξουσίας.

Επικοινωνία

Αν ισχύουν οι διαρροές περί τηλεφωνικής επικοινωνίας Καραμανλή – Παπανδρέου, πριν έλθουν στην επιφάνεια τα ονόματα των πρώην στενών συνεργατών του κ. Σημίτη, τότε είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν συγκροτήσει κοινό μέτωπο κατά της διαφθοράς, αλλά και των εσωκομματικών αντιπάλων, οι οποίοι με τις μέχρι τώρα αποκαλύψεις, φέρονται ως εκφραστές συγκεκριμένων δομημένων συμφερόντων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει ο κ. Καραμανλής επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Γιώργο Παπανδρέου εδώ και 10 περίπου ημέρες προκειμένου να τον ενημερώσει για τις επικείμενες εξελίξεις.

Στην πραγματικότητα η άτυπη συμμαχία αφορά στην προστασία του πολιτικού συστήματος από διαβρωτικά φαινόμενα και από αποσταθεροποιητικές διαδικασίες που στοχεύουν στον έλεγχο της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Το κοινό μέτωπο Καραμανλή- Παπανδρέου, απέναντι στα διεφθαρμένα παρασυστήματα εξουσίας, στους νεόπλουτους της πολιτικής, αλλά και σε εσωκομματικά στρατόπεδα που δημιουργούν χρόνια προβλήματα συζητείται εδώ και καιρό σε κύκλους που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα και ενισχύεται όταν τα ονόματα που ακούγονται για την υπόθεση της SIEMENS, αφορούν σε ισχυρούς εσωκομματικούς αντιπάλους των δύο αρχηγών.

Η κρίση του πολιτικού συστήματος θα αναδείξει με σχεδόν νομοτελειακό τρόπο και την σύγκρουση επιχειρηματικών συμφερόντων που υποστηρίζονται από διαχειριστικά συστήματα της πολιτικής και που πατρονάρουν νεόδμητα πολιτικά τζάκια. Τα παράκεντρα της εξουσίας επιχείρησαν το τελευταίο χρονικό διάστημα να παρέμβουν στην πολιτική ζωή. Οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ και η προσπάθεια της επιβολής του Ευάγγελου Βενιζέλου στην ηγεσία του Κινήματος, η επιχείρηση – από αμερικανοθρεμμένους (με ολόκληρη την έννοια του όρου)- υπονόμευσης του νέου στρατηγικού δόγματος Καραμανλή στην εξωτερική πολιτική στη βάση της ελληνορωσικής και ελληνογαλλικής προσέγγισης, η προσπάθεια να χτυπηθούν πρόσωπα από το στενό περιβάλλον του πρωθυπουργού, όπως ο Γιάννης Κεφαλογιάννης (με αφορμή την υπόθεση των Ζωνιανών), είναι απτά παραδείγματα που έχουν κοινούς παρονομαστές. Οι παρονομαστές αυτοί είναι γνωστά – άγνωστα κέντρα που για δεκαετίας επιχειρούν να χειραγωγούν την πολιτική ζωή για την εξυπηρέτηση εγχώριων και ξενικών συμφερόντων.

Αυτό το απόστημα θα σπάσει η στρατηγική συμμαχία Καραμανλή- Παπανδρέου, που καλούνται να διασφαλίσουν το αύριο του πολιτικού συστήματος.

Αποσταθεροποίηση σε κοινοβουλευτικά πλαίσια

Τα παράκεντρα εξουσίας επιχείρησαν να χτυπήσουν και το δικομματισμό, όχι στην ουσία του ούτε βέβαια με τρόπο που να στοχεύει στην βελτίωση των ποιοτικών χαρακτηριστικών του αστικοκοινοβουλευτικού συστήματος, αλλά με πρόσχημα την άνοδο ενός κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να εκβιαστούν καταστάσεις στη βάση της αδυναμίας δημιουργίας αυτοδύναμης κυβέρνησης. Κάπως έτσι «στήθηκε» ο πρόεδρος του κόμματος κ. Αλέξης Τσίπρας. Σταδιακά και κατ’ όπιν παρασκηνιακών συμφωνιών – όχι μεγάλης διάρκειας- αποφασίστηκα από τα διευθυντήρια των παράκεντρων η συγκράτηση του «φαινομένου» Τσίπρα.

Νωρίτερα, ως απειλή για το δικομματικό σύστημα είχε διακινηθεί ως σενάριο η επικείμενη δημιουργία κεντρώου κόμματος στο οποίο θα συμμετείχαν τόσο η Υπουργός Εξωτερικών κα Μπακογιάννη, όσο και ο Ευάγγελος Βανιζέλος. Το σενάριο «κάηκε» για διαφορετικούς λόγους. Η κα Μπακογιάννη έχασε την υπέρμετρη εύνοια της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα λόγω της ανεπιτυχούς διαδικασίας προώθησης κάποιων αμερικανικών συμφερόντων και λόγω της πιο ανεξάρτητης πολιτικής που αποφάσισε να υλοποιήσει το Μέγαρο Μαξίμου δίνοντας έμφαση στον ενεργειακό και αναπτυξιακό τομέα, όπως επίσης στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας. Από την άλλη ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος είχε συγκεντρώσει γύρω του κάποια από τα κατάλοιπα της εκσυγχρονιστικής κυριαρχίας, απέτυχε να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, ενώ τον είχε «αδειάσει» και ο Κώστας Σημίτης.

Σήμερα το σενάριο που αμφισβητεί το δικομματικό σύστημα, έχει να κάνει με την όποια ενδεχόμενη πρόθεση του τέως προέδρου του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργού κ. Κώστα Σημίτη να ιδρύσει νέο κόμμα. Οι απειλητικές διαστάσεις μιας τέτοιας υποθετικής προοπτικής αναφέρονται στην ύπαρξη μιας δεξαμενής ψηφοφόρων οι οποίοι έχουν κεντροδεξιό προφίλ και αποτελούν την μετακινούμενη εκλογική μάζα που δίνει τελικά την νίκη στις εκλογές. Βέβαια η τελευταία εκλογική αναμέτρηση και ο τρόπος που εξελίχθηκε με απώλειες για τα δύο κόμματα εξουσίας, ανέτρεψε αυτή την άποψη η οποία αντλεί επιχειρήματα από παραδείγματα της Ευρώπης – όπως για παράδειγμα από την Μεγάλη Βρετανία – με αποτέλεσμα η μετακινούμενη εκλογική μάζα να μην έχει μπορέσει, τελικά, να προσδιορίσει το εκλογικό αποτέλεσμα, δεδομένων των διαρροών του ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά και της ΝΔ προς τα δεξιά.

Το ενδεχόμενο δημιουργίας κόμματος από τον Κώστα Σημίτη ανησυχεί τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και την Νέα Δημοκρατία, διότι σε αυτή τη βάση αναμένονται και άλλες απώλειες ψηφοφόρων. Ο Κώστας Σημίτη, θυμίζει σήμερα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον ρόλο που διαδραμάτιζε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά την απώλεια της εξουσίας και τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1993. Τότε ο τέως Υπουργός και βουλευτής Ρεθύμνου και σημερινός άτυπος σύμβουλος του πρωθυπουργού κος Γιάννης Κεφαλογιάννης αναφερόμενος στον επίτιμο της ΝΔ κ. Μητσοτάκη δήλωνε ότι «Πάντως δεν πιστεύω ότι ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να διασπάσει τη ΝΔ για να ιδρύσει νέο κόμμα. Δεν θα βρει υποστηρικτές ούτε στην ΚΟ ούτε στον λαό». Αντίστοιχα, σήμερα, στο ΠΑΣΟΚ που ξυπνά εκ νέου ο εφιάλτης της εσωστρέφειας, με πρωταγωνιστές τα στελέχη του λεγόμενου «εκσυγχρονιστικού» μπλόκ, υπάρχει η αντίληψη ότι ο κ. Σημίτης αποτελεί «καμένο χαρτί». Συνεπώς οποιαδήποτε προσπάθεια να δημιουργήσει νέο κόμμα, όχι μόνο θα πέσει στο κενό, αλλά θα αποτελέσει συνάμα ένδειξη για υπόγειες κινήσεις αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος.

Επιχείρηση «Καθαρά Χέρια»

Ενώ, όμως, το πολιτικό σύστημα έχει να αντιμετωπίσει ίσως την μεγαλύτερη κρίση από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρουν ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την εξέλιξη επιχειρήσεων των αρχών και συγκεκριμένα των δικαστικών οι οποίες θα γίνουν κατά το πρότυπο της επιχείρησης «Καθαρά Χέρια» που εξελίχθηκε στην Ιταλία στις αρχές της δεκαετίας του 1990 (1992-93), με αποτέλεσμα να βρεθούν στην φυλακή 5.000 στελέχη του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου της χώρας. Κάτι ανάλογο σχεδιάζεται προσεκτικά και στην Ελλάδα με αιχμές του δόρατος νέους, άφθαρτους και αδιάφθορους δικαστικούς. Στο στόχαστρο του σχεδιασμού θα βρεθεί πιθανότατα και τμήμα του δικαστικού κατεστημένου.

Η «ιταλοποίηση» της ελληνικής δημόσιας, πολιτικής και οικονομικής ζωής πλέον, εξ’ άλλου είναι δόκιμος όρος και έχει παραμέτρους που ξεκινούν από το πολιτικό σύστημα και καταλήγουν σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Στα χέρια των καθαρών πολιτικών και δικαστικών βρίσκεται η τόνωση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος και η λειτουργία – επί τέλους – των θεσμών, που αντικειμενικά αποτελούν το ισχυρότερο σύστημα άμυνας και όπλο της αστικοκοινοβουλευτικής δημοκρατίας προκειμένου να αυτοσυντηρείται απέναντι σε φαινόμενα που απορρυθμίζουν το σύστημα λειτουργίας της και αποσταθεροποιούν τα δομικά χαρακτηριστικά της.