Ασήμαντο περιστατικό /kathimerini

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

Η βουλευτής της Ν.Δ., η Φωτεινή Πιπιλή, βρέθηκε προ ημερών στο Ρέθυμνο, αν κατάλαβα καλά για να φωτογραφήσει παλιά οθωμανική κρήνη, που παραδόξως σώζεται ακόμη. Κάποτε η Ελλάδα, ιδιαίτερα η βόρεια, ήταν γεμάτη τζαμιά και κρήνες. Η μουσουλμανική θρησκεία βλέπετε ήρθε από την άνυδρη έρημο και λατρεύει και τιμά αυτό που είναι σπάνιο και πολύτιμο, το νερό. Οι Τούρκοι που έζησαν στην Ελλάδα τετρακόσια χρόνια (να μην το ξεχνάμε) κατασκεύαζαν παντού υπέροχες δημόσιες κρήνες με πέτρα, να περνούν οι διαβάτες και να δροσίζονται. Θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει γιατί, από ποια ανάγκη οι Νεοέλληνες κατέστρεψαν τα τζαμιά. Καταστρέψαμε όμως και τις κρήνες. Γιατί; Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Μερικοί, ελάχιστοι, συμπολίτες μας, ήδη από τη δεκαετία του ’50 είχαν, όχι την ευαισθησία, αλλά την επαφή με την ιστορία, καλή ή κακή (η ιστορία δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, είναι απλώς αληθινή) και θέλησαν να διασώσουν τις κρήνες με φωτογραφίες ή σχέδια.

Χάρηκα, λοιπόν, με τη Φωτεινή Πιπιλή, που ταξίδεψε ώς το «εξωτικό» πλέον Ρέθυμνο για να φωτογραφίσει τη σωζόμενη οθωμανική κρήνη. Εκεί όμως ενεπλάκη σε μια περιπέτεια που άλλοι θα την αποκαλούσαν αυθεντικά «κρητική» ή «λεβεντοκρητική», αλλά στην ουσία της είναι αυθάδης «τσογλαναρία» που μπορεί κανείς να τη συναντήσει παντού, αλλά ειδικά στην περιοχή Ρεθύμνου φαίνεται ότι βρήκε το καταλληλότερο έδαφος για να ανθίσει και να καρπίσει. Μην ξεχνάτε ότι προ μηνών στην ίδια πόλη, για ασήμαντη αιτία και περισσότερο από «μαγκιά» ένας «λεβέντης» δολοφόνησε στη μέση του δρόμου έναν νεαρό φοιτητή. Και η πόλη συνέχισε να ζει όπως πρώτα!

Για να μη σας κουράσω με λεπτομέρειες, η Φωτεινή Πιπιλή είχε ένα μικροατύχημα εξαιτίας ενός ποδηλάτου που ο ιδιοκτήτης του, νεαρός ασίκης και φυσικά «λεβέντης» Κρητικός, το παράτησε στη μέση του δρόμου και έπινε τον αφρώδη «φραπέ» του ή επί το ελληνικότερο τη «φραπεδιά» του στη διπλανή καφετέρια. Στην παρατήρηση της Φωτεινής γιατί άφησε το ποδήλατό του έτσι στη μέση του δρόμου, αντί να της ζητήσει συγγνώμη, άρχισε να τη χλευάζει και να τη λοιδορεί, αγενέστατα και θρασύτατα. Οι άλλοι θαμώνες της καφετέριας και οι ιδιοκτήτες των γειτονικών καταστημάτων, άλλοι χασκογελούσαν και άλλοι σιωπούσαν. Η Φ. Πιπιλή αναγκάσθηκε να καλέσει το «100», ενέργεια που προκάλεσε ασυγκράτητα γέλια στον νεαρό «λεβέντη της Κρήτης». Γιατί φώναξες το «100», είπε με έσχατη περιφρόνηση, για να με κάνει «ντα»; Αλλά ταυτόχρονα και... γενναιότατα πήρε το ποδήλατό του και εξαφανίσθηκε. Οταν, ύστερα από λίγο, πήγε η αστυνομία κανείς από τους θαμώνες της καφετέριας και από τα γύρω καταστήματα δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα...

Είναι ασήμαντο το περιστατικό, το οποίο αφηγείται η ίδια η Φωτεινή Πιπιλή με επιστολή της. Είναι όμως πολύ σημαντικά τα συμφραζόμενα. Για κάποιο λόγο μερικοί «λεβέντες» της περιοχής, από ανοησία, από ανία ή από το κενό της άσκοπης ζωής τους, έχουν τοποθετήσει τον εαυτό τους υπεράνω του νόμου. Αυτό είναι το «ασικλίκι τους» και το πουλάνε σαν «λεβεντιά» και επιδεικτική περιφρόνηση ή σαν υπερήφανη ανυπακοή. Ούτε έμαθαν ούτε άκουσαν, πρώτα από την ιστορία του νησιού τους, ότι η ανυπακοή θέλει άλλα αίτια, άλλο φρόνημα και άλλη ψυχή.

Πιο σημαντική όμως είναι η σχέση μεταξύ κράτους και «λεβέντικης» τσογλαναρίας, σαν αυτή που ήρθε στο φως από τα περιβόητα Ζωνιανά. Το κράτος για κάποιο λόγο δείχνει να φοβάται, άλλοτε να διαπλέκεται και άλλοτε να παραλύει κωλυόμενο. Μόνον έτσι εξηγείται γιατί η υπόλοιπη κοινωνία τα ανέχεται, χασκογελώντας και κυρίως σιωπώντας.