| Γραμματα Aναγνωστων Αλσος Παγκρατίου Κύριε διευθυντά Η διαμάχη με τον δήμαρχο Νικήτα Κακλαμάνη σχετικά με την κατασκευή μόνιμου θεάτρου 350 θέσεων και καφενείου στο Αλσος Παγκρατίου συνεχίζεται. Η Επιτροπή Κατοίκων του Αλσους Παγκρατίου υπέβαλε προσφυγή και υπόμνημα στην Περιφέρεια Αττικής με αρ. πρωτοκόλλου 2781/17961 και 5431/19799 αντίστοιχα κατά της απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου περί «τροποποίησης πολεοδομικού σχεδίου Αλσους Παγκρατίου», υπογραμμίζοντας ότι «η απόφαση αυτή πάσχει από παντελή... έλλειψη νομίμου αιτιολογίας, δεν εξυπηρετεί καμιά πραγματική ανάγκη των δημοτών και αντιθέτως, θα επιφέρει σημαντική μείωση του πράσινου... θα προσθέσει μπετόν αντί για πράσινο, ...εστία θορύβου... και έρχεται σε αντίθεση με την περιβαλλοντική πολιτική που είναι διακηρυγμένη μετά τις πυρκαγιές του θέρους 2007». Ο δήμαρχος έστειλε απάντηση με αρ. πρωτ. 7698/21159 στην Περιφέρεια, την οποία προσπαθούμε να βρούμε. Μπλοκάρεται κάθε προσπάθειά μας να συναντήσουμε τον περιφερειάρχη κ. Μανιάτη και να του εκθέσουμε τις απόψεις μας με έγγραφα κ.λπ. Ο δήμαρχος χωροθετεί σε επιφάνεια που δεν του ανήκει και που προστατεύεται από τη δασική νομοθεσία. Ο δήμαρχος στηρίζεται σε απόφαση της δικτακτορίας, από το 1971, του «αντιβασιλέα» Ζωιτάκη και παρακάμπτει τον νόμο 998/1979. Προφανώς, «λησμονήθηκε» τότε να ακυρωθεί ο νόμος του Ζωιτάκη, ώστε να παραμείνουν ανοικτά πολλά παράθυρα στις αυθαιρεσίες των εργολάβων. Ο κύριος δήμαρχος διακρίνεται από αυταρχικότητα, στηριζόμενος στο σκεπτικό της «πλειοψηφίας που με ψήφισε και μου δίνει το δικαίωμα να υλοποιήσω τις προεκλογικές μου εξαγγελίες». Ο δήμαρχος συγκεντρώνει υπογραφές μέσω κομματικού μηχανισμού, ερωτώντας τους πολίτες «αν θέλουν την ανάπλαση του Αλσους» και αποσιωπώντας τι καταστροφές προτίθεται να προκαλέσει. Πολλοί από τους υπογράψαντες μας διαβεβαιώνουν οργισμένοι ότι δεν ήξεραν τι υπέγραφαν. Οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του, όμως, είναι αγανακτισμένοι. Πρόσφατα τα συνεργεία καθαρισμού του Αλσους έχουν επιδοθεί σε όργιο καθαριότητας, άλλο συνεργείο ήρθε μάλιστα και έκλεισε τις τρύπες στον ασφαλτοτάπητα του δρόμου στον οποίο κατοικούμε, δίπλα στο Αλσος – αλλά μόνο εδώ. Λίγα μέτρα πιο κάτω, οι τρύπες εξακολουθούν να χάσκουν, όπως και πριν από χρόνια. Ποιός επιτέλους θα ανακαλέσει στην τάξη τον κύριο Κακλαμάνη; Ερση Παπαχρυσανθου
Παγκράτι Ασύδοτη επαρχία! Κύριε διευθυντά Παρακολουθώ, όπως όλοι οι αναγνώστες της «Κ», και οι ακροατές του ΣΚΑΪ, την προσπάθεια που κάνετε για την υπόθεση του νερού. Πολύ φοβάμαι ότι ο σύγχρονος και απείθαρχος Ελλην δεν μπαίνει σε «καλούπια», που του περιορίζουν την ελευθερία του (διάβαζε... ασυδοσία), όπως αυτός αντιλαμβάνεται την έννοια αυτής της λέξης! Ενεργεί τελείως αντίθετα και προκλητικά, όπως έκανε με τις πατάτες του Καποδίστρια! Παρ’ όλες τις σοβαρές επισημάνσεις σας, συνεχίζει να κατασπαταλάει τεράστιες ποσότητες νερού ποτίζοντας κρεμμύδια και... τριφύλλια! Η επαρχία, κ. διευθυντά, αναρχοκρατείται, για να μη μιλήσω για ανταρτοκρατία και παρερμηνευτώ από ενδεχόμενες αναμνήσεις του παρελθόντος... Και για να τεκμηριώσω τις κρίσεις μου, θα σας αναφέρω λίγα από τα πολλά που συμβαίνουν στην επαρχία, πολύ κοντά στην Αθήνα! Επ’ αυτών έχω προσωπική αντίληψη και δεν προέρχονται από πληροφορίες τρίτων, οι οποίες θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν υπερβολικές. 1) Σάββατο 28 Ιουνίου 2008. Ωρα 14.00 με θερμοκρασία περιβάλλοντος 32,5 βαθμών! Τεράστιο «κανόνι» πότιζε δίπλα στο χωριό Μελισσοχώρι, αλλά τι νομίζετε ότι πότιζε: τριφύλλι! Η μέθοδος δε που ακολουθούσε ήταν με υδροσταγονίδια, τα οποία μέχρι να φθάσουν στο έδαφος, εξατμίζονταν και έτσι το νερό χανόταν! Ελεγχος από δημοτικούς ή νομαρχιακούς παράγοντες στην ασυδοσία που επικρατεί στο θέμα της σπατάλης του νερού, ανύπαρκτος! Εάν επισκεφθεί κάποιος τους κάμπους των Θηβών και της Κωπαΐδος, τα μεσημέρια θα βρεθεί νοητικά στους υδάτινους πίδακες που κοσμούν τη λίμνη Leman της Γενεύης. Αλλά εκεί το νερό κυλάει άφθονο από τα χιόνια των Αλπεων! 2) Σάββατο 28 Ιουνίου 2008. Ωρα 21.30. Κινούμεθα σε στενό επαρχιακό δρόμο... Σε απόσταση 8 χλμ. συναντάμε δύο αγροτικά αυτοκίνητα με το αριστερό μπροστινό φως καμένο. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό για τον οδηγό που κινείται αντίθετα. Στην επιστροφή μας στον ίδιο δρόμο κινείται τρακτέρ με ρυμουλκούμενο χωρίς καθόλου φώτα πορείας (κόκκινο ή κίτρινο). Τα φώτα πορείας των αγροτικών οχημάτων στην πλειοψηφία τους ή είναι ανύπαρκτα ή είναι λασπωμένα και αόρατα. 3) Πολλά αγροτικά αυτοκίνητα και κυρίως τρακτέρ κινούνται χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολος ο έλεγχος σε περίπτωση ατυχήματος. Ανήλικοι δε οδηγούν αγροτικά οχήματα και δεν ξέρει κανένας αν έχουν άδεια και τις είδους ασφάλεια... Γυρολόγοι και παλαιοπώλαι, αθίγγανοι οι περισσότεροι, κινούνται χωρίς έλεγχο με «σαράβαλα», που αποτελούν δημόσιο κίνδυνο! 4) Το μέγιστο ποσοστό των ταβερνών, που είναι διεσπαρμένες στα χωριά, δεν παρουσιάζουν λογαριασμό από ταμειακή μηχανή, όπως προβλέπει ο νόμος, αλλά χειρόγραφη κατάσταση παραγγελίας! Αν δεν τολμήσεις να ζητήσεις αντίτυπο ταμειακής μηχανής, αμέσως την επομένη ημέρα θα σε διασύρουν στη μικρή κοινωνία ως αγενή και αντικοινωνικό! Διαλέγεις λοιπόν μεταξύ των δύο: ΄Η τηρείς τον νόμο ή την ψευδεπίγραφη κοινωνική σου καταξίωση σε αυτή τη μικρή κοινωνία, η οποία όμως σε κοροϊδεύει με τη θέλησή σου... 5. Εδώ στην Αθήνα, μόλις βγεις από ένα μπαρ ή εστιατόριο της πλατείας Συντάγματος σε περιμένει alco test έξω από την είσοδο της Βουλής ή απέναντι από το ΝΙΜΤΣ... και πολύ σωστά και εύγε στην αστυνομία! Στην επαρχία γίνεται κάτι ανάλογο; Ο σεβασμός και η τήρηση των νόμων είναι γνώρισμα πολιτισμένου ανθρώπου είναι όμως και θέμα παιδείας, για την οποία ορισμένες κατηγορίες συμπολιτών μας δεν μπορούν να υπερηφανεύονται... Σεραφειμ Αν. Καμουτσης
Σμήναρχος ε.α.
Βριλήσσια Παραστάσεις στην Ελλάδα Κύριε διευθυντά Μετά κυρίως τη μεταπολίτευση και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, συνηθίσαμε να βλέπουμε στη χώρα μας θεατρικές παραστάσεις από ξένους θιάσους. Τούτο είναι καλό και ωφέλιμο, αφενός για να πληροφορούμαστε πώς εξελίσσεται η θεατρική τέχνη στο εξωτερικό, και αφετέρου για να συγκρίνουμε το δικό μας θέατρο με το ξένο και να εμπλουτίζουμε τα θεατρικά μας βιώματα. Τελευταία, ωστόσο, είναι του συρμού να μετακαλούνται ξένοι σκηνοθέτες, οι περισσότεροι διάσημοι, για να διδάξουν ένα έργο με ελληνικούς θιάσους. Η ιδέα βέβαια είναι άκρως ερεθιστική. Ομως, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να διδάξει Ελληνες ηθοποιούς ένας σκηνοθέτης που αγνοεί παντελώς τα ελληνικά. Και μάλιστα, ω του θράσους(!) να διδάξει αρχαίο δράμα, όπως για παράδειγμα συνέβη πέρυσι με τον Πίτερ Στάιν, ο οποίος είχε μάλιστα και άποψη επί της ελληνικής μετάφρασης. Ας ερχόταν να μας δείξει την αποδεδειγμένη σκηνοθετική του ευφυΐα με γερμανικό θίασο. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να διδάξει Ελληνες ηθοποιούς από τη στιγμή που δεν αισθάνεται με τα σπλάχνα του τη γλώσσα στην οποία αποδίδεται το έργο, που αγνοεί στοιχειωδώς τη δυναμική της, δηλαδή το πώς αυτή εκφέρεται, αρθρώνεται, λειτουργεί, το πώς αναπνέει και ταλαντώνεται. Το μειονέκτημα τούτο δεν εμποδίζει βέβαια τον σκηνοθέτη να ανεβάζει στη σκηνή ευφάνταστες, εντυπωσιακές, ευρηματικές ή ό,τι άλλο θέλετε, από εικαστικής πλευράς, παραστάσεις, όμως δεν του επιτρέπει να υπηρετεί τον λόγο, ενώ ο θεατής περιορίζεται στην υπόθεση του έργου. Θέατρο όμως είναι πρωτίστως ο λόγος, το κείμενο. Με αυτήν την επικρατούσα νοοτροπία, εύκολα γίνεται το επόμενο βήμα, να μιλούν δηλαδή οι ηθοποιοί σε διάφορες ακατάληπτες στο κοινό γλώσσες. Πρόσφατο παράδειγμα: η απαράδεκτη παράσταση της Μαγκί Μαρέν, όπου ο ανυπέρβλητος λόγος του Λουκρήτιου στο «Περί της φύσεως των πραγμάτων» φιλοσοφικό του δοκίμιο εκμηδενίστηκε, κακοποιήθηκε μέσα σε εντυπωσιακά –είναι αλήθεια– σκηνοθετικά και σκηνογραφικά εφέ, τελείως άσχετα με το κείμενο, το οποίο εκφωνήθηκε στα λατινικά, τα γαλλικά, τα ιταλικά, τα γερμανικά και δεν θυμάμαι σε ποιες άλλες γλώσσες και, χάριν φιλοφρονήσεως, υποθέτω, προς το αθηναϊκό κοινό, και στα ελληνικά. Και όλοι έσπευσαν να θαυμάσουν τον όντως άθλο των Γάλλων κυρίως ηθοποιών να απαγγείλουν ένα ελαχιστότατο απόσπασμα του κειμένου στη γλώσσα μας, όμως εγώ επιμένω να μην καταλαβαίνω γιατί η Μαρέν δεν έβαλε να το λένε Ελληνες ηθοποιοί, που θα το απέδιδαν χίλιες φορές καλύτερα, αντί να υποβάλει σε αφάνταστη ταλαιπωρία ξένους ηθοποιούς που δεν καταλαβαίνουν επακριβώς τι λαλούσαν και τους θεατές να πασχίζουν να συλλάβουν τι άκουγαν σε μια κακοποιημένη γλώσσα. Η νοοτροπία αυτή γίνεται έστω κατανοητή, όταν η μετάκληση του ξένου σκηνοθέτη γίνεται από εναν ελληνικό ιδιωτικό θίασο, μέσα στο πλαίσιο καλλιτεχνικών ανταλλαγών και ιδεών, όχι όμως όταν γίνεται από το Εθνικό Θέατρο. Γιατί το Εθνικό έχει –ή πρέπει τουλάχιστον να έχει– ως πρώτιστο μέλημα τη δημιουργία, με χρήματα των Ελλήνων –μην το ξεχνάμε– φορολογουμένων, θεατρικής παιδείας στο εγχώριο κοινό. Οφείλει να του διδάξει την ιστορική εξέλιξη τόσο του ελληνικού όσο και του ξένου ρεπερτορίου, να το μυήσει στον μαγικό χώρο του θεάτρου και όχι να το εντυπωσιάζει με ωραία περιτυλιγμένες, πλην όμως κούφιες, παραστάσεις. Και κάτι τελευταίο: πολύς «εκσυγχρονισμός» έχει πέσει τελευταία όχι μόνο στην όπερα, αλλά και στο αρχαίο δράμα, λες και δεν είναι σύγχρονες – ή αν θέλετε διαχρονικές– οι αρχαίες τραγωδίες. Αν όμως δεν έχουν τίποτα να πουν στο σύγχρονο κοινό, καλύτερα να τις αφήσουμε στην ησυχία τους και στους μελετητές εκείνους της ιστορίας των ιδεών και του θεάτρου. Φοιβος Πιομπινος
Δορυλαίου 22, Αθήνα Ενα απλό ερώτημα Κύριε διευθυντά Η υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας (χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται), πριν απαντήσει με «θύελλες» στους από βορρά «ανέμους», ας απαντήσει απλά και καθαρά σε ένα απλό και καθαρό ερώτημα: Γιατί οι μαχητές του ΔΣΕ και του ΕΛΑΣ (και οι απόγονοι πια αυτών: υιοί, θυγατέρες, έγγονοι, δισέγγονοι...) δεν μπορούν ακόμα (και ύστερα από την αναγνώριση του ΔΣΕ και την άρση των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου) να γυρίσουν στην πατρίδα τους, στα πάτρια χώματα; Εκεί όπου γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έμαθαν γράμματα, εργάστηκαν, αγωνίστηκαν; Γιατί;;; Αν η απάντηση είναι ότι υπάρχει νόμος του κράτους (1982) που ορίζει την απαγόρευση της επιστροφής τους στη χώρα για τον λόγο και μόνο ότι –άκουσον άκουσον– «δεν είναι Ελληνες το γένος», τότε γιατί η κυβέρνησή της (μια κυβέρνηση φιλευλεύθερη και δημοκρατική όπως αυτοαποκαλείται) δεν εισηγείται στη Βουλή των Ελλήνων την κατάργηση του νόμου αυτού; Ενός νόμου καθαρά ρατσιστικού χαρακτήρα και ως εκ τούτου αντισυνταγματικού; Αν η απάντηση είναι ότι για να καταργηθεί ένας συγκεκριμένος ρατσιστικός νόμος πρέπει πρώτα να καταργηθεί το Απαρτχάιντ γενικά, τότε γιατί η «φιλελεύθερη και δημοκρατική» κυβέρνησή της δεν εισηγείται στη Βουλή των Ελλήνων την κατάργηση του Απαρχάιντ στο Ελάντα; Στη χώρα που, κατά μία συνάδελφο της υπουργού, βαριά της βιομηνανία είναι... ο πολιτισμός; Γιατί, λοιπόν; Αυτό είναι το ερώτημά μου, επαναλαμβάνω, απλό και καθαρό. Και θα περίμενα από την κυρία υπουργό μια απάντηση επίσης απλή και καθαρή (ή και «σεμνή» και «ταπεινή», αν προτιμά). Θεοδωρος Καραμεσης
Μαχητής του ΔΣΕ και του ΕΛΑΣ Κτηματολόγιο Κύριε διευθυντά Δεν θα ήταν μια καλή «ένδειξη» κατά της γραφειοκρατίας και μεγάλη εξυπηρέτηση στους συναλλασσόμενους η διανομή των κτηματογραφικών εντύπων και από άλλες πηγές; Π.χ. εσώκλειστα, όπως τα πολυάριθμα διαφημιστικά στον ημερήσιο Τύπο; Φριξοσ Δημου
Πλοίαρχος Ε.Ν., Γλυφάδα |
Comments