γιατί ενοχλεί ο Σαρκοζί

Γιατί ενοχλεί ο Σαρκοζί Του Γεωργιου Π. Μαλουχου Aν και η τελική πράξη θα παιχθεί σε δύο εβδομάδες, όπως όλα δείχνουν, επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας θα είναι ο Νικολά Σαρκοζί. Και η Γαλλία θα «γυρίσει σελίδα». Οι πολίτες της φαίνεται να επιβραβεύουν και να εμπιστεύονται έναν ηγέτη που ο λόγος του δεν είναι ξύλινος και τα λόγια του δεν είναι κούφια. Που δεν μιλάει στρογγυλεμένα και αφηρημένα σα να ήταν το μέγα πνεύμα απ’ το υπερπέραν. Που όχι απλώς αδιαφορεί για το αν θα αρέσουν ή δεν θα αρέσουν σε κάποιους αυτά που θα πει και που θα κάνει, αλλά που επιθυμεί να μην αρέσουν σε κάποιους, σε αυτούς που θα «ξεβολευτούν» από όσα πρέπει να αλλάξουν. Εναν πολιτικό που δεν φοβάται να συγκρουστεί ούτε λεκτικά ούτε πραγματικά. Που λέει και κάνει αυτό που πιστεύει. Και που βγάζει την πολιτική από την αποστειρωμένη εστέτ διαχειριστικότητα και τη φέρνει και πάλι στον ρόλο της. Κι αυτό ακριβώς είναι που ενοχλεί το σύστημα το οποίο, φυσικά του επιτίθεται, όχι μόνον στη Γαλλία, αλλά παντού στην Ευρώπη. Δεν είναι παράλογο: οι εκφραστές του δεν έχουν καμία διάθεση να δουν ένα τέτοιο είδος πολιτικού να «ξεφυτρώνει» ξαφνικά από το πουθενά, καθώς το παράδειγμα του Σαρκοζί μπορεί να τροφοδοτήσει δυνάμεις νέας πολιτικής σε διάφορες χώρες σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο. Ετσι, όπως ήταν αναμενόμενο, οι αντίπαλοι του Σαρκοζί φρόντισαν να εμφανίσουν τη μάχη που έρχεται υπό το γνωστό παλιό δοκιμασμένο δίπολο της σύγκρουσης μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, επιχειρώντας μάλιστα να δώσουν την εντύπωση ότι ο ίδιος είναι, στην πραγματικότητα κάτι σαν κρυπτοακροδεξιός προς φασιστίζων. Δεν είναι παράδοξο. Τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι, πιστοί υπό μία έννοια στον μεγάλο δρόμο των διλημμάτων που... χάραξε ο Λαλιώτης, αλλά κατά πολύ μακράν, έτη φωτός λιγότερο ικανοί από εκείνον στο να τον περπατήσουν και να τους οδηγήσει κάπου... Αλλωστε, έχουν απέναντί τους έναν αντίπαλο που είναι σαφές ότι όλα αυτά τα γνωρίζει, τα έχει προβλέψει και τα έχει εγκλωβίσει πολύ πριν εκδηλωθούν... Εκείνο που τους ενοχλεί λοιπόν περισσότερο δεν είναι φυσικά η ιδεολογία του Σαρκοζί, αλλά το ότι επανατοποθετεί τη σχέση της πολιτικής με την κοινωνία με τρόπο που καταργεί σε μεγάλο βαθμό τη σημασία και τον ρόλο αυτής της φέτας διαμεσολάβησης που εν πολλοίς εξουσιάζει την Ευρώπη και τις χώρες της. Και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, είναι ακριβώς η επιτομή αυτής της «φέτας», το χρυσό παιδί αυτού του συστήματος. Και αξίζει να αναρωτηθεί κανείς: έπειτα από τόσο καιρό προεκλογικής εκστρατείας, τι ξέρουμε για τον έναν και τι για την άλλη; Είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί κανείς με τις θέσεις του Σαρκοζί, ξέρει από τώρα πού αυτές θα οδηγήσουν ως προς μια σειρά από κεφαλαιώδη γαλλικά, ευρωπαϊκά, και ίσως και παγκόσμια ζητήματα. Aντίθετα, με τη Σεγκολέν, όλα είναι ήξεις αφήξεις, περί διαγραμμάτων και νεφελώδη. Αν και υπάρχουν και κάποια θέματα στα οποία πράγματι πήρε κι αυτή σαφή θέση. Οπως, λ. χ. η σχέση της Τουρκίας με την Ευρώπη, όταν, πριν από δύο χρόνια είπε ότι «μα αφού μπήκαν οι Ελληνες γιατί να μην μπουν οι Τούρκοι;»...