THE NEW YORK TIMES Το «κράτος παραμάνα» Πολλοί θα νόμιζαν ότι ζούμε στην αγκάλη ενός «κράτους παραμάνας». Ομως, ένα από τα βασικότερα σημεία της κομματικής αντιπαράθεσης στις ΗΠΑ αφορά τις ψήφους που θα μπορέσουν να κερδίσουν οι Ρεπουμπλικανοί με τις εκκλήσεις περικοπής φόρων και δημοσίων δαπανών και πόσο διστακτικοί εμφανίζονται οι Δημοκρατικοί στην απόκρουση των επιχειρημάτων τους. Οι ΗΠΑ έχουν ελάχιστα έσοδα από φόρους, λιγότερα ίσως από οποιοδήποτε άλλο κράτος στον ανεπτυγμένο κόσμο. Οι κοινωνικές δαπάνες του κράτους, εξάλλου, που αφορούν τομείς από την κοινωνική ασφάλιση μέχρι τη δωρεάν παροχή τροφίμων, είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Πέρα από την κατακραυγή που προκαλεί αυτή η «τσιγκούνικη» προσέγγιση των αναγκών των Αμερικανών πολιτών, σιγά σιγά μεταβάλλεται και σε οικονομικό μειονέκτημα. Η κακή διαχείριση της δημόσιας υγείας περιορίζει την ανταγωνιστικότητά τους. Αν, λοιπόν, οι ΗΠΑ θέλουν να αδράξουν τα οφέλη της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, η κυβέρνηση θα πρέπει να παράσχει στους πολίτες ένα πολύ πιο γερό δίχτυ ασφάλειας. Με αυτό τον τρόπο θα διασφαλίσει τη στήριξη της ελεύθερης οικονομίας από την κοινή γνώμη και ταυτόχρονα να προστατέψει τους πιο ευάλωτους από τους εργάτες. Η μη αποδοχή των ευθυνών σίγουρα δεν τις εξαφανίζει. Απλά τις μεταθέτει είτε στο άτομο είτε στον ιδιωτικό τομέα, που συχνά δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε τόσο μεγάλα βάρη. Αυτό είναι προφανές από τη διακοπή των επιδομάτων υγείας σε πολλές επιχειρήσεις. Για να αποδεχθούν οι Αμερικανοί ψηφοφόροι και εργάτες τους όρους που επιβάλλει η ανταγωνιστικότητα της παγκοσμιοποίησης, ο δημόσιος τομέας θα πρέπει να παρέχει πολύ καλύτερη κοινωνική ασφάλιση από τη σημερινή. BOSTON GLOBE Η μοναρχική προεδρία Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί στο παρελθόν καυχιόταν ότι στην πατρίδα του ήταν γνωστός ως «Σαρκό ο Αμερικάνος». Τότε βέβαια ήταν απλώς υπουργός της κυβέρνησης Ζακ Σιράκ, ο οποίος έκανε τους Aγγλοσάξονες να μοιάζουν με φυλή βαρβάρων που επιτίθεται από τις στέπες. Σήμερα, ο Σαρκοζί, πρόεδρος πλέον της Γαλλίας, που αποφάσισε να περάσει τις διακοπές του στο Nιου Χάμσαϊρ, αντελήφθη ότι η αγάπη για τις ΗΠΑ, όσο μεγάλη και αν είναι, δεν εξαλείφει τις διαφορές μεταξύ ενός Αμερικανού από έναν Γάλλο. Ενδεικτικό της διαφοράς των συνηθειών των δύο λαών είναι το πρόσφατο επεισόδιο με φωτογράφους, οι οποίοι είχαν ακροβολισθεί κοντά στην έπαυλη όπου διέμενε ο Γάλλος πολιτικός. Υποτίθεται ότι τους πλησίασε, τους εξύβρισε και έκανε χειρονομίες. Ισως ο Γάλλος πρόεδρος να νόμισε ότι παρίστανε τον Ράμπο ή τον Βρώμικο Χάρι με αυτή του τη συμπεριφορά. Τώρα, ίσως να καταλάβει ότι δεν έχει να κερδίσει τίποτα γενόμενος πιο «Αμερικανός από τους Αμερικανούς». Η μυστική υπηρεσία που επωμίζεται την ασφάλεια της «πρώτης οικογένειας» των ΗΠΑ δεν θα επέτρεπε στον πρόεδρο να πλησιάσει αγνώστους, ούτε ο Αμερικανός πρόεδρος θα έκανε του κεφαλιού του. Οι σύμβουλοι του κ. Σαρκοζί ίσως μπορούν να τον ενημερώσουν πόσο σκληρά ελέγχονται οι δεκάδες δημοσιογράφοι που περιμένουν μερόνυχτα έξω από τη θερινή κατοικία του προέδρου Μπους για να καταγράψουν έστω και μία προσωπική του στιγμή. Ο Σαρκοζί, επιστρέφοντας στη Γαλλία, μπορεί να καυχηθεί ότι διέλυσε τις ψευδαισθήσεις του Σιράκ για αντιπαλότητα με τις ΗΠΑ. Αλλά η προσπάθεια μίμησης της αμερικανικής τάσης που θα επιτρέψει τη δημιουργία μιας «μοναρχικής προεδρίας», θα είναι ένα τρομερό σφάλμα. EL PAIS Η αποτυχία στο Ιράκ Η αποτυχημένη σιιτική κυβέρνηση του Αλ Μαλικί δεν κατόρθωσε ποτέ να δημιουργήσει ενότητα ανάμεσα στους σιίτες, τους σουνίτες και τους Κούρδους όπως ευαγγελιζόταν, ούτε και μπόρεσε να διατηρήσει μια κοινή ατζέντα. Ούτε και κατόρθωσε σε χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους να επιβάλει την ελάχιστη τήρηση της τάξης και της ασφάλειας στο Ιράκ. Δεν αποτελεί αυτό που θα αποκαλούσαμε εξουσία ικανή να ελέγξει την κατάσταση σε ένα κράτος. Η καταστροφή μιας περιοχής κοντά στη Μοσούλη, κατοικημένης από μια θρησκευτική μειονότητα Κούρδων θεωρούμενης αιρετικής από τους σουνίτες, εγγράφεται αυτομάτως στη συλλογική ψυχοπάθεια που έχει καταλάβει αυτή τη χώρα, η οποία έχει μετατραπεί σε ένα παγκόσμιο εργαστήριο τρομοκρατίας και φανατισμού κατά πάντων αδιακρίτως. Λίγη σημασία έχει κατά πόσον η κατάρρευση της περιοχής αποδίδεται στην Αλ Κάιντα ή όχι. Στο ορίζοντα της Βαγδάτης τίποτε δεν δημιουργεί την ελπίδα πως η δυσλειτουργική κυβέρνηση, την οποία έχουν εγκαταλείψει τα μισά μέλη της, θα μπορέσει να αποτρέψει την κόλαση. Ο πρωθυπουργός, Αλ Μαλικί, στον οποίο εξέφραζε δημοσίως την υποστήριξή του ο πρόεδρος Μπους μέχρι προσφάτως, μοιάζει με θρυαλλίδα έτοιμη να σπάσει. Και τα πάντα επιδεινώνονται όσο η Ουάσιγκτον ανεβάζει τους τόνους, όχι μόνον φραστικά, εναντίον του γειτονικού Ιράν. THE GUARDIAN Αντιστροφή ρόλων Ενώ ο Ισραηλινός πρωθυπουργός πλησιάζει τη Φατάχ του Μαχμούντ Αμπάς χαρακτηρίζοντάς τη «συνεταίρο για την ειρήνη», συνεχώς υψώνονται φωνές που καταδικάζουν τον παραμερισμό της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της Χαμάς. Οπως επισήμανε την περασμένη Δευτέρα η επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων του βρετανικού Κοινοβουλίου, αυτή η στρατηγική είναι αντιπαραγωγική και καταδικασμένη να αποτύχει, για τον απλό λόγο ότι δεν διαθέτει την υποστήριξη του παλαιστινιακού λαού. Το κόμμα του Αμπάς δεν αντιπροσωπεύει δημοκρατικά τους Παλαιστινίους, παρ’ όλα αυτά το Ισραήλ και οι Δυτικοί σύμμαχοί του συνεργάζονται με το δικτατορικό καθεστώς της Δυτικής Οχθης. Η χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών είναι επονείδιστη. Το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του έσπευσαν να αποκηρύξουν τη Χαμάς και την κυβέρνηση εθνικής ενότητας και να τους απομονώσουν και τους δύο, και σήμερα πάλι σπεύδουν να υποδεχτούν την παράνομη, αυτοαποκαλούμενη κυβέρνηση των Παλαιστινίων. Αυτό είναι η δημοκρατία; Η Χαμάς σχηματίστηκε ως αντίδραση στις πιέσεις της κατοχής και την ανάγκη να αλλάξει η παλαιστινιακή κοινωνία. Με αυτή τη βάση κέρδισε τις εκλογές του 2006. Η Χαμάς αποτελεί εγγύηση ότι δεν θα υπάρξει συμβιβασμός όσον αφορά τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού. Επιμένουμε ότι οι κατοχικές δυνάμεις πρέπει να σέβονται τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού. Πολύ απλά, σήμερα δεν απειλείται με εξαφάνιση το Ισραήλ, αλλά ο παλαιστινιακός λαός. HAARETZ Οι φανατικοί του Λικούντ Η δήλωση του αρχηγού του Λικούντ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ότι θα επιδιώξει την εκδίωξη του Μοσέ Φαϊλίν από το Λικούντ, είναι καλά νέα. Πριν από λίγες μέρες, επιφανή στελέχη του Λικούντ είχαν πολλά άσχημα να καταλογίσουν στον Φαϊλίν και τις αρχές του. Οπότε μπορεί κάποιος να ελπίζει ότι αυτό το δημοφιλές δεξιό κόμμα θα αποβάλει πράγματι τον απαράδεκτο εξτρεμισμό. Ωστόσο, ο Φαϊλίν δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά, ούτε επέλεξε τυχαίως το Λικούντ ως βάση των επιχειρήσεών του. Νυν και πρώην ηγέτες του Λικούντ επέτρεψαν την ανεξέλεγκτη άνοδο της πολιτικής ισχύος του Φαϊλίν, αν δεν την ενίσχυσαν, με προφανή στόχο την εξασφάλιση πολιτικού οφέλους. Η αποστασιοποίηση από τον Φαϊλίν δεν αρκεί: αντιπροσωπεύει ένα ρατσιστικό και βίαιο δόγμα, το οποιο έχει βρει απήχηση στους εποικισμούς και το ιδεολογικό περιβάλλον τους, επί πολλά χρόνια, ενώ το Λικούντ δεν έχει κάνει αρκετά για να διαχωρίσει τη θέση του. Η εξασθένηση του Καντίμα προσφέρει σήμερα στο Λικούντ την ευκαιρία να επιστρέψει στην εξουσία. Ωστόσο, το γεγονός πως 23% των ψηφοφόρων του υποστήριξε ένα άτομο τόσο επικίνδυνο και αθέμιτο όσο ο Φαϊλίν, δείχνει ότι ο φανατισμός έχει εισχωρήσει βαθιά στην ισραηλινή πολιτική ζωή. Τα στελέχη του Λικούντ πρέπει τώρα να αποδείξουν ότι δεν συμμερίζονται το παραμικρό από αυτόν τον ακραίο φανατισμό. LE MONDE Με πήλινα πόδια Η Κίνα, η χώρα που φέτος κατέκτησε τον τίτλο της τρίτης οικονομικής δύναμης στον κόσμο και που διοργανώνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, είναι ένας κολοσσός με πήλινα πόδια. Στο εσωτερικό, πλήττεται από την επιδείνωση των κοινωνικών ανισοτήτων, ενώ στο εξωτερικό προκαλεί ανησυχίες είτε για την ποιότητα των εξαγωγών της είτε για την αξιοπιστία των πολιτικών της. Χωρίς αμφιβολία, το 2008 θα είναι μια κρίσιμη χρονιά για την Κίνα. Οταν το 2001 η πλέον πολυπληθής χώρα του κόσμου επελέγη να φιλοξενήσει την Ολυμπιάδα του 2008 και εισήχθη στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, ο πλανήτης συνειδητοποίησε ότι οδεύει προς το επίκεντρο της διεθνούς σκηνής. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα αποτελέσουν καθοριστικής σημασίας δοκιμασία για το Πεκίνο, που επιθυμεί να παίξει μεγάλο ρόλο στη διεθνή σκηνή, τόσο στο διπλωματικό όσο και στο εμπορικό πεδίο. Η μετακομμουνιστική ιεραρχία γνωρίζει καλά ότι το 2008 τα μάτια του κόσμου θα είναι στραμμένα στην Κίνα. Γνωρίζουν επίσης ότι αυτή η προοπτική έχει δύο όψεις: Η Κίνα θα είναι μεν σούπερ σταρ, αλλά τα φώτα της δημοσιότητας θα φωτίσουν και τις ατέλειες του μακιγιάζ... |
Comments