| Αναντιστοιχία οικονομίας και πολιτικής Του Νικου Νικολαου Η συζήτηση για τον νέο εκλογικό νόμο φοβούμαι ότι είναι μονοδιάστατη και δεν λύνει το πρόβλημα μιας καλύτερης διακυβέρνησης για τη χώρα. Το ζητούμενο από την κυβέρνηση είναι πώς θα ενισχυθεί το πρώτο κόμμα με περισσότερες έδρες ώστε να ασκεί ακώλυτα την εξουσία. Η αντιπολίτευση μιλά απλώς για μια αναλογικότερη εκπροσώπηση των κομμάτων. Βεβαίως, η ανάδειξη μιας ισχυρής μονοκομματικής κυβέρνησης, όπως αποδεικνύει και η πολιτική ιστορία της χώρας μετά το 1955, εξασφαλίζει συνθήκες πολιτικής σταθερότητας, γεγονός που κατ’ αρχήν είναι πολύ θετικό για ομαλές οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις. Ομως, μία ισχυρή κυβέρνηση δεν είναι κατ’ ανάγκην και η καλύτερη για τον τόπο. Ζήσαμε ισχυρές κυβερνήσεις που προώθησαν την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη, όπως επίσης ζήσαμε και ισχυρές κυβερνήσεις που βούλιαξαν την οικονομία στα χρέη και τελικά κατέστησαν τους εργαζόμενους φτωχότερους. Αρα, λοιπόν, το άριστον ζητούμενο θα ήταν η εκλογή μιας κυβέρνησης ισχυρής σε έδρες αλλά ταυτόχρονα στελεχωμένης από ικανούς υπουργούς που θα λύνουν τα χρονίζοντα προβλήματα και θα εκσυγχρονίζουν την οικονομία, ενώ θα καθιστούν την κοινωνία πιο δίκαιη. Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο άριστος συνδυασμός; Πριν δοθεί απάντηση στο ερώτημα αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε από μια διαπίστωση, σύμφωνα με την οποία υπάρχει σήμερα μια πλήρης και εκρηκτική αναντιστοιχία μεταξύ πολιτικού συστήματος και οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Συγκεκριμένα, στις τελευταίες δεκαετίες η ελληνική οικονομία ή μάλλον ο ιδιωτικός της τομέας άλλαξε ραγδαία, παρακολουθώντας τις ανακατατάξεις της διεθνούς οικονομίας. Σήμερα, έχουμε εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες επιχειρήσεις, από τη ναυτιλία και τον τουρισμό, μέχρι τις τράπεζες, το εμπόριο, τη βιομηχανία κ.λπ. που ανοίγονται θαρραλέα στον διεθνή ανταγωνισμό και πετυχαίνουν, που διευθύνονται από ικανούς και μορφωμένους μάνατζερ, έχουμε εισαγωγή ξένων κεφαλαίων και ξένες επιχειρήσεις, ζούμε ένα εντυπωσιακό σκηνικό συμπράξεων, συγχωνεύσεων για τη δημιουργία ισχυρότερων επιχειρήσεων κ.λπ. Και απέναντι σε αυτόν τον δυναμικό ιδιωτικό τομέα αντιπαρατίθεται με κυριαρχικές μάλιστα αξιώσεις ένα πεπαλαιωμένο πολιτικό σύστημα, απαρτιζόμενο στην πλειοψηφία του από ανθρώπους που αγνοούν αν δεν περιφρονούν τις έννοιες της ανταγωνιστικότητας, της επιχειρηματικότητας, της καινοτομίας, του μάνατζμεντ. Ποιοι εκλέγονται στη Βουλή; Δικηγόροι, γιατροί, καθηγητές, συνδικαλιστές κ.λπ., που σαν κοινό γνώρισμα έχουν τη σταδιακή τους ανάδειξη μέσα από τα σκολιά μονοπάτια των κομματικών μηχανισμών και σαν βασικό μειονέκτημα ότι ουδέποτε δούλεψαν στην οικονομία, ουδέποτε άσκησαν διοίκηση, διευθύνοντας ή οργανώνοντας κάποια δραστηριότητα, οικονομική ή έστω κοινωνική. Και όλοι αυτοί αρθρώνουν σαν πολιτικό λόγο είτε την παλαιοαριστερή μιζέρια ή την ξύλινη συνθηματολογία. Ας το πάρουμε χαμπάρι, κανείς άξιος και επιτυχημένος στη ζωή δεν ασχολείται πλέον με την πολιτική, γιατί ξέρει ότι εάν ενδώσει στον πειρασμό και γίνει βουλευτής και αργότερα υπουργός, θα πρέπει να ξεχάσει όλες τις νεωτερικές του απόψεις και να υποταχθεί στο κομματικό κατεστημένο για να συνεχίσει μια ρουτινιάρικη γραμμή συμβιβασμών. Πρέπει, λοιπόν, ή να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Κύπρου, όπου οι υπουργοί δεν είναι βουλευτές και δεν φοβούνται το πολιτικό κόστος ή να εφαρμόσουμε τη λίστα, ώστε κάποιοι άξιοι άνθρωποι να ασχοληθούν με την πολιτική χωρίς να χρειάζεται να προσκυνήσουν το κόμμα! |
Comments