επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Ο κυνισμός της Χίλαρι και το 2012 Tου Αθανασιου Ελλις καθημερινή Με τη νίκη που πέτυχε στην Πενσιλβάνια η Χίλαρι Κλίντον διατήρησε ζωντανή την υποψηφιότητά της και επανέφερε στο προσκήνιο το επιχείρημα ότι έχει την ικανότητα να κερδίζει σε μεγάλες Πολιτείες. Μετά την Καλιφόρνια, τη Νέα Υόρκη, το Νιου Τζέρσεϊ, το Τέξας και το Οχάιο, ακολούθησε τώρα η Πενσιλβάνια. Εύλογα η προσοχή επικεντρώθηκε στη Χίλαρι, αλλά ουσιαστικός νικητής των εκλογών στην Πενσιλβάνια ήταν ο Τζον Μακέιν, καθώς η αιμορραγία στους κόλπους των Δημοκρατικών συνεχίζεται και η ενότητα που υπόσχονται οι δύο υποψήφιοι και επιθυμούν εκατομμύρια ψηφοφόροι του Δημοκρατικού κόμματος, καθυστερεί να έρθει. Και αυτό παρά το γεγονός πως, σε ό,τι αφορά την ουσία των θέσεων, ελάχιστα χωρίζουν Ομπάμα και Χίλαρι. Και οι δύο θα μειώσουν τις αμυντικές δαπάνες, θα περιορίσουν το έλλειμμα, θα προωθήσουν την ιατρική ασφάλιση για όλους, θα επενδύσουν σε μια πιο ανεκτική κοινωνία, και θα αποσύρουν σταδιακά τις αμερικανικές δυνάμεις από το Ιράκ το ταχύτερο δυνατό. Είναι βέβαιο ότι και οι δύο θα βελτιώσουν την τραυματισμένη εικόνα της Αμερικής. Ομως, παρά την ταύτιση θέσεων, η σύγκρουση συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Οι εκατέρωθεν προσωπικές επιθέσεις και οι αρνητικές διαφημίσεις πλήττουν και τους δύο Δημοκρατικούς γερουσιαστές και εμμέσως δρουν υπέρ του ρεπουμπλικάνου υποψηφίου ο οποίος ουσιαστικά παραμένει στο απυρόβλητο. Για λόγους στρατηγικής καθίσταται αναγκαία η συσπείρωση των δυνάμεων των δύο υποψηφίων. Για άλλη μια φορά η Χίλαρι κέρδισε την πλειοψηφία των λευκών και επιβεβαίωσε την απήχησή της στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους των δημοκρατικών: γυναίκες, μέλη εργατικών συνδικάτων και ηλικιωμένους. Ο Ομπάμα επικράτησε στους μαύρους, στους νέους, στα πιο εύπορα στρώματα, και στους ανθρώπους με υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο. Η νίκη τον Νοέμβριο απαιτεί την υποστήριξη όλων αυτών των κοινωνικών ομάδων. Αν και οι αριθμοί δείχνουν ότι είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να επικρατήσει, η Χίλαρι επιμένει. Η στάση της εξηγείται εν μέρει από την επιθυμία, που εξελίχθηκε σε βεβαιότητα, καθώς οικοδομήθηκε προσεκτικά τα τελευταία οκτώ χρόνια, να είναι αυτή η υποψήφια των Δημοκρατικών στις εκλογές του 2008. Και ο Μπιλ Κλίντον ήταν για πολλούς ξεγραμμένος το 1992, μετά την αποκάλυψη των εξωσυζυγικών του σχέσεων, αλλά επέμεινε, εξασφάλισε το χρίσμα, και εξελέγη για δύο θητείες πρόεδρος. Τώρα τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Η Χίλαρι χάνει από έναν καλύτερο αντίπαλο. Η στάση της εμπεριέχει μια αυτοκαταστροφική διάσταση για το Δημοκρατικό κόμμα, και δίνει τροφή στην κυνική εξήγηση ότι, αντιμέτωπη με την επερχόμενη ήττα, επιμένει όχι διότι πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει, αλλά για να τραυματίσει όσο περισσότερο μπορεί τον Ομπάμα, έτσι ώστε ο τελευταίος να ηττηθεί από τον Μακέιν στις εκλογές του Νοεμβρίου, και να έχει η ίδια μεγαλύτερες πιθανότητες να διεκδικήσει και να κερδίσει την προεδρία το 2012, όταν ακόμη θα το επιτρέπει η ηλικία της και οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκότερες.