Ας πουν επιτέλους την αλήθεια για το μέλλον

Tου David Ignatius - Aρθρογράφου της Washington Post

Είναι στη φύση μάλλον της πολιτικής να εξωραΐζει την πραγματικότητα. Ομως η φετινή προεκλογική εκστρατεία μάλλον θυμίζει ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων, παρά σοβαρή και ουσιαστική διερεύνηση των κρίσιμων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ.

Οι υποψήφιοι αμφοτέρων των κομμάτων αφήνουν να εννοηθεί ότι εύκολα αντιμετωπίζονται οι αιτίες για τις οποίες νοσεί η χώρα. Τα πράγματα δεν είναι έτσι. Και εάν Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί δεν αποφασίσουν να μιλήσουν έντιμα, είναι περίπου βέβαιο ότι μετά την ορκωμοσία θα ξεσπάσει ορυμαγδός. Τότε η οργισμένη κοινή γνώμη θα διαπιστώσει ότι ο νέος πρόεδρος τής πούλησε ψεύτικες υποσχέσεις για ανύπαρκτες αστραπιαίες λύσεις.

Το κουκούλωμα των προβλημάτων κάθε τέσσερα χρόνια έχει αναχθεί σε ιεροτελεστία στην Αμερική. Ποτέ όμως οι δυσκολίες δεν ήταν τόσο σοβαρές και η ανάγκη για ειλικρινή διάλογο τόσο προφανής. Αλλά φευ! Ακούγοντας τους υποψηφίους, μόνη παρηγοριά είναι ότι ίσως και να εννοούν αυτά που λένε.

Παράδειγμα φαεινό της φενάκης περί αστραπιαίας διευθέτησης είναι το Ιράκ. Η εκδοχή του Τζον Μακέιν προκειμένου για την «εύκολη αντιμετώπιση» είναι η στρατιωτική νίκη. Λέει ότι η ενίσχυση των αμερικανικών στρατευμάτων απέφερε καρπούς και πάει καλά, ισχυρίζεται ότι εάν ακολουθήσουμε την ίδια πορεία το αποτέλεσμα θα είναι ένα σταθερό δημοκρατικό Ιράκ, αξιόπιστος σύμμαχος της Αμερικής όπως η Νότια Κορέα. Ατυχώς η συγκεκριμένη πρόβλεψη είναι εσφαλμένη με περίπου μαθηματική βεβαιότητα.

Η εκδοχή των Δημοκρατικών περί εύκολης αντιμετώπισης συνοψίζεται στην υπόσχεση της Χίλαρι Κλίντον και του Μπαράκ Ομπάμα, βάσει της οποίας μόνος τρόπος να λήξει ο ιρακινός εφιάλτης είναι η αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων. Αυτοί επιμένουν ότι μόλις οι στρατιώτες γυρίσουν πίσω, οι Ιρακινοί θα πάρουν επιτέλους τις σοβαρές αποφάσεις που αμελούν τώρα και θα αναλάβουν την ευθύνη για τη διακυβέρνηση της χώρας τους. Και στην προκειμένη περίπτωση οι πιθανότητες να επαληθευτούν οι δυο είναι μηδαμινές.

Η συζήτηση επί της ουσίας του ιρακινού προβλήματος θα έπρεπε να έχει ως αφετηρία το αξίωμα ότι ο πόλεμος ήταν τότε λάθος επιλογή και σήμερα λάθος που δεν διορθώνεται εύκολα. Οταν ο Ομπάμα υπόσχεται να φέρει τα στρατεύματα πίσω στην πατρίδα όποια και αν είναι η κατάσταση στο πεδίο της μάχης ή όταν ο Μακέιν βρυχάται ότι και μόνον η συζήτηση περί αποχώρησης των στρατευμάτων είναι απόδειξη ανευθυνότητας, οι εξαιρετικά σκληρές αποφάσεις που θα αναγκαστεί να πάρει ο επόμενος πρόεδρος καλύπτονται από το σκοτάδι.

Τα ίδια φληναφήματα συσκοτίζουν και κάθε σοβαρή συζήτηση για την οικονομία. Ακούγοντας τον Μακέιν σκέφτεται κανείς ότι το μόνο που χρειάζεται είναι και άλλες μειώσεις φόρων. Ομως αυτό το κατεξοχήν ρεπουμπλικανικό επινόημα, απονευρωμένο πριν ακόμη ο Τζορτζ Μπους αρχίσει να στοιβάζει τα ελλείμματα, τώρα πια είναι τεκμήριο απόλυτης ανευθυνότητας. Είμαστε μια χώρα που καταναλώνει υπερβολικά, αποταμιεύει ελάχιστα και πρέπει να δανείζεται τεράστια ποσά από το εξωτερικό για να χρηματοδοτεί τα δημοσιονομικά και εμπορικά ελλείμματα. Και το αδύναμο δολάριο είναι ως ένα βαθμό απόρροια της οικονομίας. Τί κρίμα να βλέπει κανείς τον Μακέιν, άλλοτε θιασώτη του ευθέως και ειλικρινούς λόγου, να ψαρεύει κι αυτός στην πανάκεια των φορολογικών περικοπών!

Οι Δημοκρατικοί, ώρες ώρες μοιάζουν κι αυτοί σα να έχουν πετάξει το στοιχειώδη κοινό τους νου από το παράθυρο. Ο Ομπάμα και η Κλίντον έχουν δαιμονοποιήσει το ελεύθερο εμπόδιο στην προσπάθειά τους να προσεταιρισθούν τα συνδικάτα σε Πολιτείες όπως το Οχάιο και η Πενσιλβάνια. Μιλούν λες και ο ανασχεδιασμός της NAFTA θα αποκαταστήσει την παλαιά κυριαρχία των επιχειρήσεων μεταποίησης. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι.

Ειλικρινέστερο θα ήταν εάν εστίαζαν την προσοχή τους στους ανταγωνιστικούς παράγοντες της διεθνούς οικονομίας, εάν ομολογούσαν πόσο αναγκαίο είναι να βοηθήσουν τους εργάτες να αποκτήσουν την ειδίκευση, επιμόρφωση και τις ικανότητες που θα χρειαστούν στο μέλλον.

Η προεκλογική εκστρατεία του 2008 έχει και άλλες απατηλές όψεις. Για παράδειγμα η όλη παραφιλολογία για την οικονομική στήριξη των θυμάτων της κρίσης των στεγαστικών δανείων μειωμένης εξασφάλισης συγκαλύπτει το γεγονός ότι βρισκόμαστε στη μέση μόνον μιας παρατεταμένης κρίσης στην αγορά ακινήτων. Οι προτάσεις για ενεργειακή χειραφέτηση συσκοτίζουν σοβαρά διλήμματα όπως εάν πρέπει να κατασκευαστούν και άλλα διυλιστήρια, εάν πρέπει να προσφύγουμε στην πυρηνική ενέργεια, εάν είναι εφικτή ή -επιθυμητή- η μείωση της τιμής του πετρελαίου στα 100 δολάρια το βαρέλι. Η χώρα ίσως αναγκαστεί να κάνει θυσίες για να μειωθεί αντιμετωπισθεί η υπερθέρμανση του πλανήτη ή να μειωθεί η κατανάλωση ενέργειας. Η λέξη θυσία όμως δεν ακούγεται πουθενά στην προεκλογική εκστρατεία.

Τέλος, υπάρχουν πάντα τα επίφοβα και αστάθμητα ζητήματα, όπως ο μακροπρόθεσμος κίδνυνος κατάρρευσης του συστήματος κοινωνικής κάλυψης και ιατρικής περίθαλψης, τα αδιέξοδα της μεταναστευτικής πολιτικής. Κυρίως οι όλο και πιό έντονες ανισότητες στην κατανομή του εθνικού εισοδήματος. Αυτές γεννούν τόσο ακραίο πλουτισμό και τόσο αβάσταχτη φτώχεια, που θα έπρεπε όλοι μας να ανησυχούμε. Πιστεύω ότι η αμερικανική κοινή γνώμη θα ανταποκρινόταν πολύ θετικά στον πολιτικό εκείνο που θα τολμούσε να μιλήσει για τις οδυνηρές, τις δύσκολες επιλογές, που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει η χώρα. Αραγε, οι τρεις υποψήφιοι μπορούν να πάψουν να υπόσχονται και επιτέλους να πουν την αλήθεια για το τι μας περιμένει;


Comments

Popular posts from this blog

επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Macmillan and Eisenhower in 1959 tv debate-bbc