επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Η ευκαιρία του Πάσχα Του Νικου Γ. Ξυδακη Καθώς η Αθήνα αδειάζει, ομορφαίνει. Ξαναβρίσκει το σχήμα της, οι δρόμοι αλαφραίνουν, οι άνθρωποι φαίνονται. Λίγοι θα απολαύσουν αυτή την όψη της πόλης τους. Οι περισσότεροι την εγκαταλείπουν, πάνε να βρουν την Πασχαλιά στην ύπαιθρο, σε γενέθλιους τόπους, σε υιοθετημένα νησιά, σε πεθεροχώρια, φιλοξενούμενοι από φίλους ή απλώς εκδρομείς. Πολλοί θα κάνουν Ανάσταση στο εξωτερικό, στη Μέση Ανατολή, στην Πόλη, σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Παντού θα βρουν έναν ορθόδοξο ναό για το Χριστός Ανέστη και το φιλί της αγάπης – μπορεί να ’ναι ο κομψός Αη Γιώργης των Ελλήνων στη Βενετία, το Φανάρι στην Πόλη, ο Αγιος Στέφανος στο Παρίσι, ο Αγιος Νικόλαος στο Κάιρο· οποιοσδήποτε νοικοκυρεμένος, στολισμένος ναός εντός συνόρων, το καθολικό ενός μοναστηριού, μια εκκλησίτσα που λειτουργιέται μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα. Συχνά, όλο και συχνότερα, το εκκλησίασμα περιλαμβάνει Ρώσους, Ουκρανούς, Γεωργιανούς, Ρουμάνους, Σέρβους, Βούλγαρους· η Ανάσταση συμβαίνει για όλους. Σε κάθε τόπο, οι Ελληνες συναντούν την Ανάσταση και την Ανοιξη, όπως συμβαίνει από τον καιρό του Αδωνη και του Ορφέα. Και είναι μια λαμπρή ευκαιρία να ξαναδούν τον εαυτό τους και τον τόπο τους. Να, όπως όταν γυρνάμε από ταξίδι. Από το αεροδρόμιο ήδη, βλέπουμε αλλιώς τον τόπο, βλέπουμε καθαρότερα ό,τι μας δυσκολεύει και ασχημαίνει τη ζωή και απορούμε και αναρωτιόμαστε: Γιατί; Αφού είναι απλό, το είδαμε έξω να λειτουργεί. Υστερα ξεχνιόμαστε... Η ευκαιρία του Πάσχα. Να ξαναδούν την Ελλάδα εκτός αστικών κέντρων, οι Ελληνες. Να οσφρανθούν ίχνη παιδικής ηλικίας, όσοι κατάγονται από εκεί, «έξω»· να νιώσουν την ομορφιά και τις αντηχήσεις της ενδοχώρας, όσοι δεν έχουν πια χωριό. Και να σκεφτούν τι έχουν μες στα χέρια τους, μπρος στα μάτια τους· και να αναλογιστούν ότι κρατούν το μέλλον στα χέρια τους, για καλό ή για κακό, ότι εμείς είμαστε ο τόπος: «άνδρες γαρ πόλις, και ου τείχη ουδέ νήες ανδρών κεναί». Ενα καμπάνισμα, μια δεντροστοιχία, μια βραχοσυστάδα, μια κορφή, η λάμψη στη θάλασσα, οι παπαρούνες στο χαντάκι της δημοσιάς, ένα ξεχασμένο τραγούδι, αρκούν, είναι η πατρίδα, που θέτει το ερώτημα: Πονάς τον τόπο σου; Τι κάνεις γι’ αυτόν; Τι κάνεις για τον εαυτό σου και τις γενιές που μεγαλώνουν;