Δήμευση περιουσίας /καθημερινή

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

Πριν από αρκετά χρόνια είχα λάβει επιστολή συμπολίτη μας, ο οποίος, με απόγνωση, μου εξέθετε ένα προσωπικό του πρόβλημα, το εξής:

Στον Δήμο Μοσχάτου, είχε στην ιδιοκτησία του ένα κεντρικό και αρκετά μεγάλο οικόπεδο. Υπολόγιζε, μάλιστα, το οικόπεδο αυτό να αποτελέσει την αφετηρία για τη σταδιοδρομία του γιου του, ο οποίος σπούδαζε Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο. Ξαφνικά, ο Δήμος Μοσχάτου αποφάσισε και εδέσμευσε το οικόπεδο με πρόθεση και αιτιολογικό να δημιουργήσει εκεί κοινόχρηστο χώρο πρασίνου. Ηταν η πρώιμη εποχή του «άγριου» και... αδιάφθορου ΠΑΣΟΚ, όπου τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας είχαν αισθητά υποχωρήσει και τα θεωρούσαμε περίπου ως κοινωνική ντροπή. Χρειάσθηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να καταλάβουμε...

Η «δέσμευση» βέβαια σε αυτές τις περιπτώσεις έχει την έννοια ότι θα ακολουθήσει η διαδικασία της απαλλοτρίωσης και ο ιδιοκτήτης του ακινήτου θα αποζημιωθεί, όπως προβλέπει ο νόμος. Τα χρόνια όμως περνούσαν (όταν μου έγραψε ο συμπολίτης μας είχαν ήδη περάσει είκοσι χρόνια), το ακίνητο παρέμενε «δεσμευμένο» και ποτέ δεν απαλλοτριώθηκε ούτε αποζημιώθηκε ο ιδιοκτήτης. Παρά το γεγονός ότι προσέφυγε στα δικαστήρια, τα οποία αποφάσισαν την άρση της δέσμευσης. Ο ιδιοκτήτης και η γυναίκα του πέθαναν, σχεδόν ταυτόχρονα με τον καημό αυτού του οικοπέδου, που ήταν και το μοναδικό περιουσιακό τους στοιχείο.

Θα νομίζετε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι πρόκειται για μια εντελώς ατομική περίπτωση, για ένα απομονωμένο περιστατικό γραφειοκρατικής αδικίας ή αυτοδιοικητικής αυθαιρεσίας. Αυτό νόμισα και εγώ στην αρχή και έκανα λάθος. Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ακίνητα δεσμεύτηκαν κάποτε από το κράτος, από την τοπική αυτοδιοίκηση ή από κάποια άλλη κρατική υπηρεσία υπέρ κάποιου σκοπού κοινής ωφελείας, παραμένουν δεσμευμένα επί είκοσι και πλέον χρόνια και ποτέ δεν οδηγούνται στη διαδικασία της απαλλοτρίωσης και στην αποζημίωση του ιδιοκτήτη. Η «δέσμευση» ισοδυναμεί με δήμευση!

Προχθές έλαβα επιστολή από τον γιο του αποθανόντος ιδιοκτήτη, από τον κ. Δημ. Σταματάκη, ο οποίος ως νόμιμος κληρονόμος συνεχίζει τον αγώνα του αποθανόντος πατέρα του για να αποδεσμεύσει το οικόπεδο ή να αποζημιωθεί κατά τα προβλεπόμενα από τον νόμο. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας περιγράψω τον παραλογισμό των δημοσίων υπηρεσιών, την προκλητική αυθαιρεσία, την αναιδή περιφρόνηση του νόμου, την εμπλοκή των δικηγόρων, τις συνωμοσίες της πολεοδομίας με τις τεχνικές υπηρεσίες. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε αυτόν τον κυκεώνα για να τεκμηριώσουμε τον παραλογισμό και την αυθαιρεσία ή να επικαλεσθούμε νομικά επιχειρήματα. Το αίτημα του ιδιοκτήτη είναι απλό και πεντακάθαρο: ΄Η να αποδεσμεύσετε το ακίνητο και να αποκαταστήσετε πλήρως τα δικαιώματα του ιδιοκτήτη ή να το απαλλοτριώσετε υπέρ συγκεκριμένου δημοσίου συμφέροντος και ταυτόχρονα να αποζημιώσετε τον ιδιοκτήτη κατά τα προβλεπόμενα από τον νόμο. Νομίζετε εσείς ότι οποιαδήποτε στρεψοδικία μπορεί να καταλήξει σε οποιαδήποτε τρίτη, διαφορετική λύση;

Τώρα η υπόθεση βρίσκεται στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Είναι μια άλλη... γλαφυρή ιστορία πώς και γιατί, έπειτα από δύο δικαστικές αποφάσεις, η υπόθεση οδηγήθηκε στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Οπου όμως, όπως πληροφορούν οι υπάλληλοι τον ιδιοκτήτη, υπάρχει κίνδυνος να βουλιάξει στο τέλμα της αδιαφορίας και της ανευθυνότητας και να περάσουν... άλλα είκοσι χρόνια.

Εχω την απορία γιατί οδηγήθηκε στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Υπάρχει περίπτωση η νομική ευχέρεια να καταλήξει σε διαφορετική απόφαση, εκτός από την αποδέσμευση ή την απαλλοτρίωση με ταυτόχρονη αποζημίωση του ιδιοκτήτη;