Γραμματα Aναγνωστων . kathimerini
Η άλλη διάσταση των γεγονότων
Κύριε διευθυντά
Σε ένα πράγμα έχει δίκιο η κ. Χρ. Κοψίνη στο σχόλιό της στην «Καθημερινή» (το οποίο όμως έχει κάνει σημαία η παράταξή της στο Διαδίκτυο γιατί την εξυπηρετεί απολύτως), ότι αυτά που συνέβησαν είναι όντως πρωτοφανή. «Ξεχνάει» όμως να αναφέρει τα γεγονότα.
Πραγματικά ένας συνάδελφος - σύνεδρος από τη Θεσσαλονίκη ήλθε στις 12.50 το μεσημέρι, ενώ το συνέδριο είχε αρχίσει (από τις 11.00 π.μ.).
Ο πρόεδρος του συνεδρίου (από την παράταξη της κ. Κοψίνη) ήδη είχε αναγγείλει, πολύ ώρα πριν από την άφιξη του συναδέλφου, ότι οι διαπιστεύσεις τελείωσαν και δεν θα γίνει δεκτός κανένας άλλος.
Φαίνεται όμως ότι κάτι... μαγικό συνέβη και ο πρόεδρος άλλαξε γνώμη και ζήτησε από το σώμα να δεχτεί τον αργοπορημένο συνάδελφο. Ακολούθησε κουβέντα για πολλή ώρα.
Κάποιοι από εμάς έσπευσαν να διευκρινίσουν ότι αφού η πλειοψηφία έκρινε ό,τι ήθελε και ψήφιζε ό,τι ήθελε και όπως ήθελε εμείς δεν θα πάρουμε μέρος σε αυτή τη συζήτηση. Απλώς δεν θα ψηφίσουμε στη σχετική ψηφοφορία, ώστε να μην καθυστερήσει η διαδικασία του συνεδρίου. Αμέσως έγινε ψηφοφορία διά βοής (κάποιοι σήκωναν και τα δύο χέρια, που μετρήθηκαν διπλά) και η... πλειοψηφία αποφάσισε ο συνάδελφος να πάρει μέρος.
Κάποιοι όμως από το προεδρείο φαίνεται ότι το καλοσκέφθηκαν, όταν ως διά μαγείας, βρέθηκε το όνομα του συναδέλφου στο μητρώο, που σαν έγγραφο είχε πρωτοκολληθεί από ώρα πριν από την... «ψηφοφορία» με την υπογραφή του γενικού γραμματέα, ο οποίος βεβαίωνε, ως σύνεδρο τον συνάδελφο, που δεν είχε διαπιστευθεί!
Μπροστά στην αποκάλυψη αυτή το προεδρείο του συνεδρίου έκανε στροφή και ζήτησε τελικά να μην πάρει μέρος ο συνάδελφος. Γιατί άραγε;
Εδώ οφείλει να απαντήσει η κ. Κοψίνη ως δημοσιογράφος και όχι ως σύνεδρος με μια συγκεκριμένη παράταξη. Θα είναι επίσης χρήσιμο αν μπορούσε να σχολιάσει τη μαζική επιδρομή διευθυντών για να γίνουν συνδικαλιστές στα δημοσιογραφικά σωματεία και τις σκαστές παραβάσεις της Εφορευτικής Επιτροπής, που η πλειοψηφία της επίσης «κοσμεί» την παράταξη, που ανήκει η συνάδελφος και επικυρώνει αυτή τη μαζική επέλαση... Οπότε και ο τίτλος του σχολίου θα πρέπει να αλλάξει και να γίνει: Τα Μέσα και ο σκοπός (τους).
Δ. Ι. Τσαλαπατης - Δημοσιογράφος
Απάντηση
Δεν θα απαντήσω στις ανακρίβειες της επιστολής... Αφορούν τους εσωτερικούς κώδικες των παρατάξεων και όχι το σχόλιο που διατύπωσα από τη σκοπιά του δημοσιογράφου που έχει καλύψει τα τελευταία χρόνια αρκετά συνδικαλιστικά συνέδρια, διαπιστώνοντας ότι η δημοκρατική νομιμοποίηση των αντιπροσώπων είναι ένα γενικευμένο πρόβλημα.
Χρ. Κ.
Περί πνευματικής ιδιοκτησίας
Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώ από καιρό με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την αρθρογραφία του κ. Πάσχου Μανδραβέλη στη στήλη «Παγκόσμιο Χωριό», σχετικά με τη χρήση των πνευματικών έργων στο ψηφιακό περιβάλλον.
Θεωρώ τιμή μου ότι υπήρξα μαθήτρια του αείμνηστου Γιώργου Κουμάντου, ο οποίος μας έμαθε να προσεγγίζουμε την πνευματική ιδιοκτησία ως μορφή δικαίωσης του ανθρώπινου πνεύματος και της ελευθερίας της έκφρασης και όχι ως «νομικό τερτίπι» (όπως την αποκαλεί ο αρθρογράφος). Με αυτό το σημείο αναφοράς ας μου επιτραπεί να κάνω ορισμένες επισημάνσεις στις θέσεις του κ. Μανδραβέλη.
Κατ’ αρχήν στη σχετική αρθρογραφία συγχέονται τα προστατευόμενα έργα με τις ιδέες και τις πληροφορίες που τυχόν αυτά εμπεριέχουν και αποσιωπάται συστηματικά ότι η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύει μόνο τη μορφή με την οποία παρουσιάζεται ένα έργο, αφήνοντας ελεύθερες τις πληροφορίες και τις ιδέες. Η θεμελιώδης αυτή διάκριση μεταξύ μορφής και ιδέας οριοθετεί την ελεύθερη ροή και διακίνηση των ιδεών χάριν της ανάπτυξης της επιστημονικής έρευνας και των τεχνών.
Επίσης, η προσέγγιση της πνευματικής ιδιοκτησίας από τον αρθρογράφο γίνεται αυστηρά και μόνο με οικονομικούς όρους, κάτι που υποβιβάζει τα πνευματικά έργα σε κοινά συναλλακτικά αγαθά, σαν τα πορτοκάλια ή τα αυτοκίνητα. Τα πνευματικά δικαιώματα όμως εκτός από περιουσιακή έχουν και ηθική διάσταση, στο μέτρο που κάθε έργο αντανακλά την προσωπικότητα του δημιουργού του. Η πνευματική ιδιοκτησία άλλωστε ουδέποτε προστάτευσε υλικά αντικείμενα, αλλά μόνο άυλα αγαθά. Ακόμη όμως και αν περιοριστούμε στην οικονομική διάσταση των έργων, αυτά, όπως όλα τα υπόλοιπα αγαθά παράγονται, κυκλοφορούν και διατίθενται στην αγορά (και το Διαδίκτυο αγορά είναι) έναντι κάποιου τιμήματος. Αυτός είναι ο κανόνας της αγοράς τουλάχιστον στις καπιταλιστικές κοινωνίες που ζούμε όλοι μας. Εάν τα πνευματικά έργα καταστούν «κοινόκτητα» στο ψηφιακό περιβάλλον, οι δημιουργοί δεν θα δικαιούνται να ελέγξουν τη χρήση τους ούτε στις αναλογικές μορφές εκμετάλλευσης, διότι πλέον θα πρόκειται για πράγματα εκτός συναλλαγής.
Σε μια εποχή που η έκρηξη της πολιτιστικής βιομηχανίας έχει προσδώσει στην πνευματική ιδιοκτησία μια διεθνή μακροοικονομική διάσταση, είναι οξύμωρο να ζητείται η κατάργηση των δικαιωμάτων των δημιουργών, οι οποίοι αποτελούν την κινητήριο δύναμη αυτής της ανάπτυξης. Δηλαδή, όλοι να κερδίζουν, οι εταιρείες παραγωγής, οι παροχείς υπηρεσιών, οι διαφημιζόμενοι κ.λπ. και μόνον η αμοιβή των δημιουργών, οι οποίοι αποτελούν την πηγή της παραγωγής να θεωρείται «περιττό κόστος»! Αναρωτιέμαι για ποιο άλλο προϊόν μπορεί κανείς να υποστηρίξει κάτι ανάλογο;
Αλλά ας έλθουμε στα παραδείγματα του αρθρογράφου στο άρθρο του: Η επικροτούμενη από αυτόν επιλογή του «Πιτσιρίκου», του Lawrence Lessing, του Brian Eno και πολλών άλλων δημιουργών να διαθέσουν δωρεάν τα έργα τους στο Διαδίκτυο, προϋποθέτει ότι αυτοί έχουν κάποιο δικαίωμα πάνω σ’ αυτά και ασκώντας αυτό το αποκλειστικό τους δικαίωμα αποφασίζουν κατά την ελεύθερη κρίση τους να τα διαθέσουν δωρεάν. Αλλωστε και ο ίδιος ο Lessing δεν υποστηρίζει την κατάργηση του δικαίου της πνευματικής ιδιοκτησίας, απλώς προτείνει ένα ευέλικτο σύστημα αδειοδότησης των προστατευόμενων έργων στο ψηφιακό περιβάλλον με τις άδειες creative commons. Ομως, η δυνατότητα αδειοδότησης προϋποθέτει και αυτή την ύπαρξη δικαιώματος. Και ο «Πιτσιρίκος», όπως αναφέρει ο αρθρογράφος, ζει από τις υπηρεσίες που προσφέρει (έναντι ανταλλάγματος φυσικά) στα παραδοσιακά ΜΜΕ. Και οι θαυμαστές του Brian Eno πληρώνουν πολλά για να τον δουν live. Αυτή η –σε πολλές περιπτώσεις διαφημιστική– πρακτική κάποιας δωρεάν παροχής δεν μεταφράζεται ως απαλλοτρίωση ή παραίτηση των δημιουργών από δικαιώματά τους, αλλά ως επιλεκτική άσκηση αυτών.
Είναι, τέλος, λάθος να διακρίνουμε το ψηφιακό από το αναλογικό περιβάλλον σαν δύο αυτοτελείς και διακριτές σφαίρες· αυτό αντανακλά μια παρωχημένη θεώρηση της οικονομίας. Η δυναμική της αγοράς δεν θα αργήσει να επιφέρει ώσμωση στους δύο χώρους και οι κανόνες δικαίου καλούνται να ρυθμίζουν αδιακρίτως όλες τις μορφές εκμετάλλευσης των έργων. Αλλωστε, μια οργανωμένη και ευνομούμενη κοινωνία απαντά στις προκλήσεις της τεχνολογίας όχι με τη συλλήβδην κατάλυση των παλαιών δομών, αλλά με την προσαρμογή τους στα νέα δεδομένα εξισορροπώντας τα εκατέρωθεν συμφέροντα. Η ρύθμιση της τεχνητής ανθρώπινης αναπαραγωγής είναι ένα πρόσφατο παράδειγμα επιτυχούς διαχείρισης της σύγχρονης προόδου. Ενα αντίστοιχο επίτευγμα μπορεί κάλλιστα να υπάρξει και για την ψηφιακή χρήση των πνευματικών έργων, αρκεί όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να συνομιλήσουν επί ίσοις όροις.
Πιερρινα Σ. Κοριατοπουλου - Δικηγόρος Δ.Ν., Αθήνα
Η Λισσαβώνα και τα νησιά μας
Κύριε διευθυντά
Αυτές τις ημέρες η Βουλή μας, με συντριπτική πλειοψηφία, υπερψήφισε τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισσαβώνας (ΜΣΛ).
Σε αυτή τη Συνθήκη αναφέρονται και τρεις ενότητες με σημαντικό ενδιαφέρον για τα νησιά μας. Μετά τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, η νησιωτικότητα με την παράκτια ζώνη έρχονται στο προσκήνιο σαν τόποι με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ευρώπη. Στο πνεύμα της συνοχής και της άμβλυνσης της μειονεξίας, η Συνθήκη καταγράφει τα νησιά σαν συμπλέγματα που οφείλουν να έχουν τη δικιά τους αναπτυξιακή πορεία. Από εδώ, μπορεί να διακριθεί και η Δωδεκάνησος και να εκμεταλλευτεί τα δεδομένα της Συνθήκης. Επίσης γίνεται για πρώτη φορά σε τέτοιο επίπεδο, αναφορά σχετικά με τον τομέα του τουρισμού σαν μια δράση με ξεχωριστή σημασία, ενθαρρύνοντας την ανάπτυξη επιχειρήσεων και τη συνεργασία μεταξύ των μελών της Ενωσης σε υγιές περιβάλλον. Η τελευταία ενότητα αφορά τη διασφάλιση των συνόρων της Ενωσης από τα κύματα της λαθρομετανάστευσης και του οργανωμένου εγκλήματος. Τα σύνορα μας σαν χώρα πλέον θα είναι και σύνορα της Ευρώπης, διασφαλισμένα από τη δικής της «ομπρέλα». Μέσα σε αυτό το πνεύμα και η «Ενωση για τη Μεσόγειο», που αυτές τις ήμερες πλάθεται και μετά την επίσκεψη του προέδρου Σαρκοζί στην Ελλάδα ανοίγει το θέμα συνόρων σαν ένα στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής της Ευρώπης για όλες τις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο.
Αγαπητοσ Ξανθης - αρχιτέκτων - Ρόδος - M.Sc Διεθνών Σχέσεων
Κύριε διευθυντά
Σε ένα πράγμα έχει δίκιο η κ. Χρ. Κοψίνη στο σχόλιό της στην «Καθημερινή» (το οποίο όμως έχει κάνει σημαία η παράταξή της στο Διαδίκτυο γιατί την εξυπηρετεί απολύτως), ότι αυτά που συνέβησαν είναι όντως πρωτοφανή. «Ξεχνάει» όμως να αναφέρει τα γεγονότα.
Πραγματικά ένας συνάδελφος - σύνεδρος από τη Θεσσαλονίκη ήλθε στις 12.50 το μεσημέρι, ενώ το συνέδριο είχε αρχίσει (από τις 11.00 π.μ.).
Ο πρόεδρος του συνεδρίου (από την παράταξη της κ. Κοψίνη) ήδη είχε αναγγείλει, πολύ ώρα πριν από την άφιξη του συναδέλφου, ότι οι διαπιστεύσεις τελείωσαν και δεν θα γίνει δεκτός κανένας άλλος.
Φαίνεται όμως ότι κάτι... μαγικό συνέβη και ο πρόεδρος άλλαξε γνώμη και ζήτησε από το σώμα να δεχτεί τον αργοπορημένο συνάδελφο. Ακολούθησε κουβέντα για πολλή ώρα.
Κάποιοι από εμάς έσπευσαν να διευκρινίσουν ότι αφού η πλειοψηφία έκρινε ό,τι ήθελε και ψήφιζε ό,τι ήθελε και όπως ήθελε εμείς δεν θα πάρουμε μέρος σε αυτή τη συζήτηση. Απλώς δεν θα ψηφίσουμε στη σχετική ψηφοφορία, ώστε να μην καθυστερήσει η διαδικασία του συνεδρίου. Αμέσως έγινε ψηφοφορία διά βοής (κάποιοι σήκωναν και τα δύο χέρια, που μετρήθηκαν διπλά) και η... πλειοψηφία αποφάσισε ο συνάδελφος να πάρει μέρος.
Κάποιοι όμως από το προεδρείο φαίνεται ότι το καλοσκέφθηκαν, όταν ως διά μαγείας, βρέθηκε το όνομα του συναδέλφου στο μητρώο, που σαν έγγραφο είχε πρωτοκολληθεί από ώρα πριν από την... «ψηφοφορία» με την υπογραφή του γενικού γραμματέα, ο οποίος βεβαίωνε, ως σύνεδρο τον συνάδελφο, που δεν είχε διαπιστευθεί!
Μπροστά στην αποκάλυψη αυτή το προεδρείο του συνεδρίου έκανε στροφή και ζήτησε τελικά να μην πάρει μέρος ο συνάδελφος. Γιατί άραγε;
Εδώ οφείλει να απαντήσει η κ. Κοψίνη ως δημοσιογράφος και όχι ως σύνεδρος με μια συγκεκριμένη παράταξη. Θα είναι επίσης χρήσιμο αν μπορούσε να σχολιάσει τη μαζική επιδρομή διευθυντών για να γίνουν συνδικαλιστές στα δημοσιογραφικά σωματεία και τις σκαστές παραβάσεις της Εφορευτικής Επιτροπής, που η πλειοψηφία της επίσης «κοσμεί» την παράταξη, που ανήκει η συνάδελφος και επικυρώνει αυτή τη μαζική επέλαση... Οπότε και ο τίτλος του σχολίου θα πρέπει να αλλάξει και να γίνει: Τα Μέσα και ο σκοπός (τους).
Δ. Ι. Τσαλαπατης - Δημοσιογράφος
Απάντηση
Δεν θα απαντήσω στις ανακρίβειες της επιστολής... Αφορούν τους εσωτερικούς κώδικες των παρατάξεων και όχι το σχόλιο που διατύπωσα από τη σκοπιά του δημοσιογράφου που έχει καλύψει τα τελευταία χρόνια αρκετά συνδικαλιστικά συνέδρια, διαπιστώνοντας ότι η δημοκρατική νομιμοποίηση των αντιπροσώπων είναι ένα γενικευμένο πρόβλημα.
Χρ. Κ.
Περί πνευματικής ιδιοκτησίας
Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώ από καιρό με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την αρθρογραφία του κ. Πάσχου Μανδραβέλη στη στήλη «Παγκόσμιο Χωριό», σχετικά με τη χρήση των πνευματικών έργων στο ψηφιακό περιβάλλον.
Θεωρώ τιμή μου ότι υπήρξα μαθήτρια του αείμνηστου Γιώργου Κουμάντου, ο οποίος μας έμαθε να προσεγγίζουμε την πνευματική ιδιοκτησία ως μορφή δικαίωσης του ανθρώπινου πνεύματος και της ελευθερίας της έκφρασης και όχι ως «νομικό τερτίπι» (όπως την αποκαλεί ο αρθρογράφος). Με αυτό το σημείο αναφοράς ας μου επιτραπεί να κάνω ορισμένες επισημάνσεις στις θέσεις του κ. Μανδραβέλη.
Κατ’ αρχήν στη σχετική αρθρογραφία συγχέονται τα προστατευόμενα έργα με τις ιδέες και τις πληροφορίες που τυχόν αυτά εμπεριέχουν και αποσιωπάται συστηματικά ότι η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύει μόνο τη μορφή με την οποία παρουσιάζεται ένα έργο, αφήνοντας ελεύθερες τις πληροφορίες και τις ιδέες. Η θεμελιώδης αυτή διάκριση μεταξύ μορφής και ιδέας οριοθετεί την ελεύθερη ροή και διακίνηση των ιδεών χάριν της ανάπτυξης της επιστημονικής έρευνας και των τεχνών.
Επίσης, η προσέγγιση της πνευματικής ιδιοκτησίας από τον αρθρογράφο γίνεται αυστηρά και μόνο με οικονομικούς όρους, κάτι που υποβιβάζει τα πνευματικά έργα σε κοινά συναλλακτικά αγαθά, σαν τα πορτοκάλια ή τα αυτοκίνητα. Τα πνευματικά δικαιώματα όμως εκτός από περιουσιακή έχουν και ηθική διάσταση, στο μέτρο που κάθε έργο αντανακλά την προσωπικότητα του δημιουργού του. Η πνευματική ιδιοκτησία άλλωστε ουδέποτε προστάτευσε υλικά αντικείμενα, αλλά μόνο άυλα αγαθά. Ακόμη όμως και αν περιοριστούμε στην οικονομική διάσταση των έργων, αυτά, όπως όλα τα υπόλοιπα αγαθά παράγονται, κυκλοφορούν και διατίθενται στην αγορά (και το Διαδίκτυο αγορά είναι) έναντι κάποιου τιμήματος. Αυτός είναι ο κανόνας της αγοράς τουλάχιστον στις καπιταλιστικές κοινωνίες που ζούμε όλοι μας. Εάν τα πνευματικά έργα καταστούν «κοινόκτητα» στο ψηφιακό περιβάλλον, οι δημιουργοί δεν θα δικαιούνται να ελέγξουν τη χρήση τους ούτε στις αναλογικές μορφές εκμετάλλευσης, διότι πλέον θα πρόκειται για πράγματα εκτός συναλλαγής.
Σε μια εποχή που η έκρηξη της πολιτιστικής βιομηχανίας έχει προσδώσει στην πνευματική ιδιοκτησία μια διεθνή μακροοικονομική διάσταση, είναι οξύμωρο να ζητείται η κατάργηση των δικαιωμάτων των δημιουργών, οι οποίοι αποτελούν την κινητήριο δύναμη αυτής της ανάπτυξης. Δηλαδή, όλοι να κερδίζουν, οι εταιρείες παραγωγής, οι παροχείς υπηρεσιών, οι διαφημιζόμενοι κ.λπ. και μόνον η αμοιβή των δημιουργών, οι οποίοι αποτελούν την πηγή της παραγωγής να θεωρείται «περιττό κόστος»! Αναρωτιέμαι για ποιο άλλο προϊόν μπορεί κανείς να υποστηρίξει κάτι ανάλογο;
Αλλά ας έλθουμε στα παραδείγματα του αρθρογράφου στο άρθρο του: Η επικροτούμενη από αυτόν επιλογή του «Πιτσιρίκου», του Lawrence Lessing, του Brian Eno και πολλών άλλων δημιουργών να διαθέσουν δωρεάν τα έργα τους στο Διαδίκτυο, προϋποθέτει ότι αυτοί έχουν κάποιο δικαίωμα πάνω σ’ αυτά και ασκώντας αυτό το αποκλειστικό τους δικαίωμα αποφασίζουν κατά την ελεύθερη κρίση τους να τα διαθέσουν δωρεάν. Αλλωστε και ο ίδιος ο Lessing δεν υποστηρίζει την κατάργηση του δικαίου της πνευματικής ιδιοκτησίας, απλώς προτείνει ένα ευέλικτο σύστημα αδειοδότησης των προστατευόμενων έργων στο ψηφιακό περιβάλλον με τις άδειες creative commons. Ομως, η δυνατότητα αδειοδότησης προϋποθέτει και αυτή την ύπαρξη δικαιώματος. Και ο «Πιτσιρίκος», όπως αναφέρει ο αρθρογράφος, ζει από τις υπηρεσίες που προσφέρει (έναντι ανταλλάγματος φυσικά) στα παραδοσιακά ΜΜΕ. Και οι θαυμαστές του Brian Eno πληρώνουν πολλά για να τον δουν live. Αυτή η –σε πολλές περιπτώσεις διαφημιστική– πρακτική κάποιας δωρεάν παροχής δεν μεταφράζεται ως απαλλοτρίωση ή παραίτηση των δημιουργών από δικαιώματά τους, αλλά ως επιλεκτική άσκηση αυτών.
Είναι, τέλος, λάθος να διακρίνουμε το ψηφιακό από το αναλογικό περιβάλλον σαν δύο αυτοτελείς και διακριτές σφαίρες· αυτό αντανακλά μια παρωχημένη θεώρηση της οικονομίας. Η δυναμική της αγοράς δεν θα αργήσει να επιφέρει ώσμωση στους δύο χώρους και οι κανόνες δικαίου καλούνται να ρυθμίζουν αδιακρίτως όλες τις μορφές εκμετάλλευσης των έργων. Αλλωστε, μια οργανωμένη και ευνομούμενη κοινωνία απαντά στις προκλήσεις της τεχνολογίας όχι με τη συλλήβδην κατάλυση των παλαιών δομών, αλλά με την προσαρμογή τους στα νέα δεδομένα εξισορροπώντας τα εκατέρωθεν συμφέροντα. Η ρύθμιση της τεχνητής ανθρώπινης αναπαραγωγής είναι ένα πρόσφατο παράδειγμα επιτυχούς διαχείρισης της σύγχρονης προόδου. Ενα αντίστοιχο επίτευγμα μπορεί κάλλιστα να υπάρξει και για την ψηφιακή χρήση των πνευματικών έργων, αρκεί όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να συνομιλήσουν επί ίσοις όροις.
Πιερρινα Σ. Κοριατοπουλου - Δικηγόρος Δ.Ν., Αθήνα
Η Λισσαβώνα και τα νησιά μας
Κύριε διευθυντά
Αυτές τις ημέρες η Βουλή μας, με συντριπτική πλειοψηφία, υπερψήφισε τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισσαβώνας (ΜΣΛ).
Σε αυτή τη Συνθήκη αναφέρονται και τρεις ενότητες με σημαντικό ενδιαφέρον για τα νησιά μας. Μετά τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, η νησιωτικότητα με την παράκτια ζώνη έρχονται στο προσκήνιο σαν τόποι με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ευρώπη. Στο πνεύμα της συνοχής και της άμβλυνσης της μειονεξίας, η Συνθήκη καταγράφει τα νησιά σαν συμπλέγματα που οφείλουν να έχουν τη δικιά τους αναπτυξιακή πορεία. Από εδώ, μπορεί να διακριθεί και η Δωδεκάνησος και να εκμεταλλευτεί τα δεδομένα της Συνθήκης. Επίσης γίνεται για πρώτη φορά σε τέτοιο επίπεδο, αναφορά σχετικά με τον τομέα του τουρισμού σαν μια δράση με ξεχωριστή σημασία, ενθαρρύνοντας την ανάπτυξη επιχειρήσεων και τη συνεργασία μεταξύ των μελών της Ενωσης σε υγιές περιβάλλον. Η τελευταία ενότητα αφορά τη διασφάλιση των συνόρων της Ενωσης από τα κύματα της λαθρομετανάστευσης και του οργανωμένου εγκλήματος. Τα σύνορα μας σαν χώρα πλέον θα είναι και σύνορα της Ευρώπης, διασφαλισμένα από τη δικής της «ομπρέλα». Μέσα σε αυτό το πνεύμα και η «Ενωση για τη Μεσόγειο», που αυτές τις ήμερες πλάθεται και μετά την επίσκεψη του προέδρου Σαρκοζί στην Ελλάδα ανοίγει το θέμα συνόρων σαν ένα στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής της Ευρώπης για όλες τις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο.
Αγαπητοσ Ξανθης - αρχιτέκτων - Ρόδος - M.Sc Διεθνών Σχέσεων
Comments