Περιμένοντας τη λύση από τον ήλιο

Ο Μάικλ Ράαμπ, γενικός διευθυντής της Agrivida, παραδέχεται ότι υπάρχουν σημαντικά εμπόδια τόσο στους ελέγχους όσο και στην αποδοχή των γενετικώς τροποποιημένων προϊόντων από την κοινή γνώμη. «Πιστεύουν ότι αυτή η τεχνολογία θα διαδραματίσει κομβική σημασία στην παραγωγή φτηνών βιοκαυσίμων. Είναι βέβαιο ότι κάποιος θα την εφαρμόσει», καταλήγει.

Οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει, επί του παρόντος, να σχεδιάσουν το ηλεκτρονικό πρότυπο ενός ενζύμου, να το εισάγουν στο εσωτερικό κάποιου γονιδίου σε φυτό ή μικρόβιο κατά τρόπο ώστε να είναι διασφαλισθεί η επιθυμούμενη λειτουργία του. Ωστόσο, ο απώτερος στόχος προγραμμάτων όπως το BioModularH2 είναι να γίνουν βήματα πέρα από την παραγωγή αιθανόλης και να χρησιμοποιηθεί το ηλιακό φως ως ενεργειακή πηγή γιά την παρασκευή υδρογόνου από το νερό. Ισως μόνο σε αυτή την περίπτωση τα διάφορα επιχειρήματα κατά των βιοκαυσίμων, όπως λόγου χάρη ότι δεσμεύουν καλλιεργήσιμες γαίες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν γιά την παρασκευή τροφίμων, θα λάβουν οριστική απάντηση. Επί του παρόντος, η κατασκευή καυσίμων από ρητίνες θα είναι η πρώτη που θα βοηθηθεί από τα ένζυμα. Ωστόσο, παραμένουν ερωτήματα σχετικά με το πόσο εφικτή είναι η χρήση βιόμαζας ως καυσίμου, όσο αποτελεσματικά και αν αυτή μπορεί να παραχθεί. «Σήμερα χρησιμοποιούνται γιά το σκοπό αυτό τα λεγόμενα αγροτικά απόβλητα. Οσον αφορά τη βιωσιμότητα του σχεδίου κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, καθώς αυτά τελικά επιστρέφουν στη γη», εξηγεί ο Τζιμ Τόμας, διευθυντής του ερευνητικού προγράμματος της ETC Group που προσπαθεί να επιτύχει την επιβολή μορατόριουμ στην εμπορευματοποίηση της συνθετικής βιολογίας.

Ο κ. Ραάμπ συμφωνεί ότι δεν είναι δυνατό να χρησιμοποιηθούν όλοι οι μίσχοι και τα φύλλα του καλαμποκιού για την παραγωγή βιοκαυσίμων. Υπολογίζει, μάλιστα, ότι το μισό πρέπει να το χρησιμοποιούν οι αγρότες για να διατηρήσουν τη γονιμότητα των καλλιεργήσιμων εδαφών. Ακόμα, όμως, και έτσι «αντί να παράγονται 50 γαλόνια αιθανόλης ανά στρέμμα μπορούμε να παράγουμε με αυτό τον τρόπο 75 γαλόνια».

Ο καθηγητής Ραγκάουσκας, εξάλλου, επισημαίνει ότι είναι άγνωστη η ποσότητα της βιόμαζας που πρέπει να παραμείνει στο έδαφος, καθώς και ότι μεταβάλλεται από τη μία γεωγραφική περιοχή στην άλλη. «Αναμφίβολα, αυτές οι λύσεις πρέπει να εφαρμοστούν αναλόγως της συγκεκριμμένης περιοχής που θα χρησιμοποιηθεί από κάθε κράτος για τέτοιες καλλιέργειες, με βάση τις κλιματικές συνθήκες, το πώς μεγαλώνουν τα φυτά και τον συνυπολογισμό άλλων παραγόντων», καταλήγει.

Ακόμα, όμως, και με ένα σύστημα γεωργίας που θα είναι προσαρμοσμένο κατά τρόπο ώστε να εξάγει κατά το δυνατόν μεγαλύτερη ποσότητα βιόμαζας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα υπάρχει αρκετή γη για να καλυφθούν οι ανάγκες μας σε καύσιμα. «Ουδέποτε ισχυριστήκαμε ότι θα μπορέσουμε να αντικαταστήσουμε το σύνολο των πετρελαϊκών μας αναγκών. Είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να λυθούν όλα τα προβλήματα της κοινωνίας με τα νέα ανακυκλώσιμα καύσιμα», λέει ο καθηγητής Ραγκάουσκας.

kathimerini