Τι απέμεινε από το ευρωπαϊκό όραμα;
πηγη καθημερινή.
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη/ karkagiannisant@ath.forthnet.gr
Χθες, σχεδόν όλες οι εφημερίδες αναρωτιούνταν: τι απέμεινε από το παλιό ευρωπαϊκό όνειρο, μετά τη «μεταρρυθμιστική συνθήκη» στην οποία κατέληξαν προχθές οι 27 ηγέτες της; Η Ευρώπη φιλοδοξούσε να αποκτήσει Σύνταγμα, ως αρχή διαμόρφωσης κεντρικής κρατικής ενότητας και κατέληξε σε βραδυκίνητη «συνθήκη», που κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί ονομάστηκε «μεταρρυθμιστική»... Οι σχολιαστές σπεύδουν να πουν ότι η Ε.Ε. μετά τη «συνθήκη» δεν είναι πλέον η ίδια και προβλέπουν νέες φυγόκεντρες και ταυτόχρονα κεντρομόλες δυνάμεις, νέους συσχετισμούς μεταξύ των κρατών-μελών, δύο και τρεις ταχύτητες στην εσωτερική δυναμική των χωρών-μελών της Ε.Ε. Ολα αυτά είναι αρκετά απαισιόδοξα για εκείνους που είχαν πιστέψει ότι η Ε.Ε. πιο εύκολα και πιο γρήγορα θα κατάφερνε να περάσει από το στάδιο της τελωνειακής ένωσης και της οικονομικής συνεργασίας στο στάδιο της ενιαίας κρατικής οντότητας. Ολα αυτά φαίνονται λογικά και μπορεί να αποδειχθούν προφητικά.
Αν θελήσουμε όμως να απαριθμήσουμε και να σκεφθούμε τι πραγματικά απέμεινε από τη μέχρι τώρα Ε.Ε., τότε ίσως θα πρέπει να πούμε ότι με αυτό που έμεινε είναι μάλλον αδύνατη η επιστροφή της Ευρώπης στην προ ΕΟΚ και προ Ε.Ε. κατάσταση. Υπάρχουν πολλά που είναι πλέον αναφαίρετα κεκτημένα ακόμη και αν οι διαδικασίες ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης αποδειχθούν περισσότερο περίπλοκες, επίπονες και χρονοβόρες.
Οι κεντρικές χώρες της Ε.Ε. διαθέτουν κοινό νόμισμα. Στην ιστορία το κοινό νόμισμα και τα κοινά μέτρα και σταθμά θεωρήθηκαν βασική εξέλιξη και σταθμός στη διαμόρφωση κεντρικής, εθνικής κρατικής οντότητας. Στη Γαλλία, πριν από την Επανάσταση, κυκλοφορούσαν πολλά νομίσματα και αρκετά ποικίλα μέτρα και σταθμά. Μέχρι που το κεντρικό εθνικό κράτος έδωσε την εγγύησή του για την αξία ενός μόνο νομίσματος.
Εκτός από το κοινό νόμισμα, το αρκετά συκοφαντημένο και παρεξηγημένο ευρώ (συχνά πιστεύουμε ότι το κοινό νόμισμα από μόνο του θα μας εξασφαλίσει και... κοινή ευημερία) υπάρχει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα που κάνει περίπου ό,τι παλαιότερα έκανε η κεντρική κρατική εξουσία: Εγγυάται την αξία του νομίσματος.
Τρίτο κεκτημένο είναι η ευρωπαϊκή «νομοθεσία». Δεν ονομάζονται ακόμη «νόμοι» και δεν ψηφίζονται από αντιπροσωπευτικό σώμα. Ονομάζονται «Οδηγίες». Η παράβαση των «Οδηγιών» δεν συνεπάγεται ποινικές κυρώσεις, συνεπάγεται όμως πρόστιμα που στην ουσία αποτελούν κυρώσεις.
Παρά τις διαφορές οι «Οδηγίες» ρυθμίζουν αποτελεσματικά πολλά ζητήματα που αφορούν στη ζωή των πολιτών των χωρών - μελών, ζητήματα μικρά και μεγάλα, από την προστασία του περιβάλλοντος και σοβαρές οικονομικές ρυθμίσεις έως την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων. Μέσω των «Οδηγιών» νομιμοποιούνται αποφάσεις μιας οιονεί κεντρικής ευρωπαϊκής εξουσίας.
Υπάρχουν πολλά ακόμη κεκτημένα. Αλλά το σημαντικότερο από όλα είναι τα ποικίλα προγράμματα ανάπτυξης, τα οποία διοχετεύουν σε χώρες που έχουν ανάγκη μεγάλα χρηματικά ποσά. Νομίζω ότι καμία χώρα και κανένας λαός δεν είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί οικειοθελώς ή αναγκαστικά από αυτά και πολλά άλλα κεκτημένα. Ολα μαζί αποτελούν σχεδόν αμετάκλητες προϋποθέσεις για να συνεχιστεί, μέσα από κρίσεις και συμβιβασμούς, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και πιθανότατα να εξελιχθεί σε κεντρική και ενιαία κρατική οντότητα. Με Σύνταγμα ή απλώς με «συνθήκη».
πηγη καθημερινή.
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη/ karkagiannisant@ath.forthnet.gr
Χθες, σχεδόν όλες οι εφημερίδες αναρωτιούνταν: τι απέμεινε από το παλιό ευρωπαϊκό όνειρο, μετά τη «μεταρρυθμιστική συνθήκη» στην οποία κατέληξαν προχθές οι 27 ηγέτες της; Η Ευρώπη φιλοδοξούσε να αποκτήσει Σύνταγμα, ως αρχή διαμόρφωσης κεντρικής κρατικής ενότητας και κατέληξε σε βραδυκίνητη «συνθήκη», που κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί ονομάστηκε «μεταρρυθμιστική»... Οι σχολιαστές σπεύδουν να πουν ότι η Ε.Ε. μετά τη «συνθήκη» δεν είναι πλέον η ίδια και προβλέπουν νέες φυγόκεντρες και ταυτόχρονα κεντρομόλες δυνάμεις, νέους συσχετισμούς μεταξύ των κρατών-μελών, δύο και τρεις ταχύτητες στην εσωτερική δυναμική των χωρών-μελών της Ε.Ε. Ολα αυτά είναι αρκετά απαισιόδοξα για εκείνους που είχαν πιστέψει ότι η Ε.Ε. πιο εύκολα και πιο γρήγορα θα κατάφερνε να περάσει από το στάδιο της τελωνειακής ένωσης και της οικονομικής συνεργασίας στο στάδιο της ενιαίας κρατικής οντότητας. Ολα αυτά φαίνονται λογικά και μπορεί να αποδειχθούν προφητικά.
Αν θελήσουμε όμως να απαριθμήσουμε και να σκεφθούμε τι πραγματικά απέμεινε από τη μέχρι τώρα Ε.Ε., τότε ίσως θα πρέπει να πούμε ότι με αυτό που έμεινε είναι μάλλον αδύνατη η επιστροφή της Ευρώπης στην προ ΕΟΚ και προ Ε.Ε. κατάσταση. Υπάρχουν πολλά που είναι πλέον αναφαίρετα κεκτημένα ακόμη και αν οι διαδικασίες ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης αποδειχθούν περισσότερο περίπλοκες, επίπονες και χρονοβόρες.
Οι κεντρικές χώρες της Ε.Ε. διαθέτουν κοινό νόμισμα. Στην ιστορία το κοινό νόμισμα και τα κοινά μέτρα και σταθμά θεωρήθηκαν βασική εξέλιξη και σταθμός στη διαμόρφωση κεντρικής, εθνικής κρατικής οντότητας. Στη Γαλλία, πριν από την Επανάσταση, κυκλοφορούσαν πολλά νομίσματα και αρκετά ποικίλα μέτρα και σταθμά. Μέχρι που το κεντρικό εθνικό κράτος έδωσε την εγγύησή του για την αξία ενός μόνο νομίσματος.
Εκτός από το κοινό νόμισμα, το αρκετά συκοφαντημένο και παρεξηγημένο ευρώ (συχνά πιστεύουμε ότι το κοινό νόμισμα από μόνο του θα μας εξασφαλίσει και... κοινή ευημερία) υπάρχει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα που κάνει περίπου ό,τι παλαιότερα έκανε η κεντρική κρατική εξουσία: Εγγυάται την αξία του νομίσματος.
Τρίτο κεκτημένο είναι η ευρωπαϊκή «νομοθεσία». Δεν ονομάζονται ακόμη «νόμοι» και δεν ψηφίζονται από αντιπροσωπευτικό σώμα. Ονομάζονται «Οδηγίες». Η παράβαση των «Οδηγιών» δεν συνεπάγεται ποινικές κυρώσεις, συνεπάγεται όμως πρόστιμα που στην ουσία αποτελούν κυρώσεις.
Παρά τις διαφορές οι «Οδηγίες» ρυθμίζουν αποτελεσματικά πολλά ζητήματα που αφορούν στη ζωή των πολιτών των χωρών - μελών, ζητήματα μικρά και μεγάλα, από την προστασία του περιβάλλοντος και σοβαρές οικονομικές ρυθμίσεις έως την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων. Μέσω των «Οδηγιών» νομιμοποιούνται αποφάσεις μιας οιονεί κεντρικής ευρωπαϊκής εξουσίας.
Υπάρχουν πολλά ακόμη κεκτημένα. Αλλά το σημαντικότερο από όλα είναι τα ποικίλα προγράμματα ανάπτυξης, τα οποία διοχετεύουν σε χώρες που έχουν ανάγκη μεγάλα χρηματικά ποσά. Νομίζω ότι καμία χώρα και κανένας λαός δεν είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί οικειοθελώς ή αναγκαστικά από αυτά και πολλά άλλα κεκτημένα. Ολα μαζί αποτελούν σχεδόν αμετάκλητες προϋποθέσεις για να συνεχιστεί, μέσα από κρίσεις και συμβιβασμούς, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και πιθανότατα να εξελιχθεί σε κεντρική και ενιαία κρατική οντότητα. Με Σύνταγμα ή απλώς με «συνθήκη».
Comments