MONIMEΣ ΣTHΛEΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 29-06-07
Το νομοσχέδιο της μεγάλης στροφής
καθημερινή
Του Σταυρου Λυγερου
Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και στην πρώτη περίοδο της πρωθυπουργίας του, ο Κώστας Καραμανλής είχε θέσει στο στόχαστρό του τα περιβόητα διαπλεκόμενα συμφέροντα στο τρίγωνο Χρήμα - ΜΜΕ - Εξουσία. Και όχι αδίκως. Η διαπλοκή δεν είναι μόνο πρόβλημα ηθικής τάξεως. Στρεβλώνει τους νόμους της αγοράς και αλλοιώνει την ουσία του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος. Με τον νόμο για τον «βασικό μέτοχο», η «γαλάζια» κυβέρνηση επιχείρησε να κλείσει τα παράθυρα, που μέχρι τότε επέτρεπαν να παραβιάζεται η σχετική συνταγματική επιταγή.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι αρμόδιοι της Κομισιόν έκριναν ότι ο νόμος παραβιάζει το κοινοτικό δίκαιο περί επιχειρηματικότητας.
Τελικώς, η κυβέρνηση υποχώρησε ατάκτως. Το λάθος της δεν ήταν ότι επιχείρησε να συρρικνώσει το καρκίνωμα της διαπλοκής. Ηταν ο επιπόλαιος τρόπος, με τον οποίο το επιχείρησε. Μετά την ηχηρή πολιτική ήττα στο μέτωπο του «βασικού μετόχου», ο κ. Καραμανλής δεν αναζήτησε άλλα μέσα για να επιτύχει τον στόχο του. Αφησε τα πράγματα όπως ήταν, μέχρι την εμφάνιση του «νομοσχεδίου Ρουσσόπουλου».
Το νομοσχέδιο ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, αλλά αφήνει στα χέρια της κυβέρνησης κρίσιμα χαρτιά. Πουλάει προσδοκίες και διατηρεί το τόσο χρήσιμο εν όψει εκλογών καθεστώς ομηρίας. Με άλλα λόγια, κινείται στην καιροσκοπική γραμμή που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις από το 1989, με σημαντικό σταθμό τον «νόμο Βενιζέλου» (1995).
Πέρα απ’ αυτά, περιέχει πλήθος φωτογραφικών διατάξεων και επιτρέπει υψηλότερο βαθμό συγκέντρωσης απ’ ό,τι η σημερινή νομοθεσία. Κυρίως, όμως, νομιμοποιεί τον έλεγχο ΜΜΕ από επιχειρηματικούς ομίλους, που έχουν δοσοληψίες με το κράτος.
Το πολιτικό ζήτημα με το «νομοσχέδιο Ρουσόπουλου» είναι ότι κινείται στους αντίποδες της βούλησης του κ. Καραμανλή, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε δημοσίως πριν και αμέσως μετά τις εκλογές του 2004. Αναμφίβολα, ο υπουργός Επικρατείας κάνει το δικό του πολιτικό παιχνίδι, αλλά προφανώς δεν αυθαιρετεί. Κατά συνέπεια, είμαστε υποχρεωμένοι να συμπεράνουμε ότι έχουν αλλάξει οι προθέσεις του πρωθυπουργού. Οι καταγγελίες περί «νταβατζήδων» αντανακλούσαν τα πολιτικά βιώματά του την εποχή που υφίστατο τις επιθέσεις των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Τότε, που τα ΜΜΕ στήριζαν αμέριστα την κυβέρνηση Σημίτη.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο πολιτικό αυλάκι. Η εξουσία ήταν ανέκαθεν Κίρκη. Από ένα χρονικό σημείο και μετά η «νέα διακυβέρνηση» υπέκυψε στον πειρασμό και διαμόρφωσε σταδιακά το δικό της πλέγμα επιρροής στα ΜΜΕ. Με βάση τα γεγονότα, αναρωτιέται κανείς εάν ο κ. Καραμανλής κήρυξε τον πόλεμο εναντίον των διαπλεκόμενων συμφερόντων, επειδή ήταν στόχος τους ή για λόγους αρχής. Το συμπέρασμα, δικό σας.
Το νομοσχέδιο της μεγάλης στροφής
καθημερινή
Του Σταυρου Λυγερου
Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και στην πρώτη περίοδο της πρωθυπουργίας του, ο Κώστας Καραμανλής είχε θέσει στο στόχαστρό του τα περιβόητα διαπλεκόμενα συμφέροντα στο τρίγωνο Χρήμα - ΜΜΕ - Εξουσία. Και όχι αδίκως. Η διαπλοκή δεν είναι μόνο πρόβλημα ηθικής τάξεως. Στρεβλώνει τους νόμους της αγοράς και αλλοιώνει την ουσία του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος. Με τον νόμο για τον «βασικό μέτοχο», η «γαλάζια» κυβέρνηση επιχείρησε να κλείσει τα παράθυρα, που μέχρι τότε επέτρεπαν να παραβιάζεται η σχετική συνταγματική επιταγή.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι αρμόδιοι της Κομισιόν έκριναν ότι ο νόμος παραβιάζει το κοινοτικό δίκαιο περί επιχειρηματικότητας.
Τελικώς, η κυβέρνηση υποχώρησε ατάκτως. Το λάθος της δεν ήταν ότι επιχείρησε να συρρικνώσει το καρκίνωμα της διαπλοκής. Ηταν ο επιπόλαιος τρόπος, με τον οποίο το επιχείρησε. Μετά την ηχηρή πολιτική ήττα στο μέτωπο του «βασικού μετόχου», ο κ. Καραμανλής δεν αναζήτησε άλλα μέσα για να επιτύχει τον στόχο του. Αφησε τα πράγματα όπως ήταν, μέχρι την εμφάνιση του «νομοσχεδίου Ρουσσόπουλου».
Το νομοσχέδιο ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, αλλά αφήνει στα χέρια της κυβέρνησης κρίσιμα χαρτιά. Πουλάει προσδοκίες και διατηρεί το τόσο χρήσιμο εν όψει εκλογών καθεστώς ομηρίας. Με άλλα λόγια, κινείται στην καιροσκοπική γραμμή που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις από το 1989, με σημαντικό σταθμό τον «νόμο Βενιζέλου» (1995).
Πέρα απ’ αυτά, περιέχει πλήθος φωτογραφικών διατάξεων και επιτρέπει υψηλότερο βαθμό συγκέντρωσης απ’ ό,τι η σημερινή νομοθεσία. Κυρίως, όμως, νομιμοποιεί τον έλεγχο ΜΜΕ από επιχειρηματικούς ομίλους, που έχουν δοσοληψίες με το κράτος.
Το πολιτικό ζήτημα με το «νομοσχέδιο Ρουσόπουλου» είναι ότι κινείται στους αντίποδες της βούλησης του κ. Καραμανλή, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε δημοσίως πριν και αμέσως μετά τις εκλογές του 2004. Αναμφίβολα, ο υπουργός Επικρατείας κάνει το δικό του πολιτικό παιχνίδι, αλλά προφανώς δεν αυθαιρετεί. Κατά συνέπεια, είμαστε υποχρεωμένοι να συμπεράνουμε ότι έχουν αλλάξει οι προθέσεις του πρωθυπουργού. Οι καταγγελίες περί «νταβατζήδων» αντανακλούσαν τα πολιτικά βιώματά του την εποχή που υφίστατο τις επιθέσεις των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Τότε, που τα ΜΜΕ στήριζαν αμέριστα την κυβέρνηση Σημίτη.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο πολιτικό αυλάκι. Η εξουσία ήταν ανέκαθεν Κίρκη. Από ένα χρονικό σημείο και μετά η «νέα διακυβέρνηση» υπέκυψε στον πειρασμό και διαμόρφωσε σταδιακά το δικό της πλέγμα επιρροής στα ΜΜΕ. Με βάση τα γεγονότα, αναρωτιέται κανείς εάν ο κ. Καραμανλής κήρυξε τον πόλεμο εναντίον των διαπλεκόμενων συμφερόντων, επειδή ήταν στόχος τους ή για λόγους αρχής. Το συμπέρασμα, δικό σας.
Comments