MONIMEΣ ΣTHΛEΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 24-06-07
Από άλλον πλανήτη η τηλεόραση
Tου Aλεξη Παπαχελα
Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που αγάπησα. Οχι μόνο για τους προφανείς λόγους, το γεγονός δηλαδή ότι πληρώνει καλά και σε αναδεικνύει πολύ πιο γρήγορα από κάθε άλλο μέσο. Αλλά γιατί η τηλεόραση σου δίνει μια μοναδική ικανότητα να διηγείσαι ιστορίες με τρόπο ανάγλυφο, να λες ένα μικρό παραμύθι αλλά με πραγματικούς ήρωες και πραγματικά ζητήματα. Η καλή τηλεόραση, είτε με την έρευνα είτε με τη διηγήση, μέσα από την εικόνα κουβαλάει μια μαγεία μέσα της.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη της τηλεόρασης, ειδικά μάλιστα της ελληνικής τηλεόρασης. Στην αρχή της τηλεοπτικής σου σταδιοδρομίας γοητεύεσαι από εκείνο το κλισαρισμένο «μα, τα λέτε τόσο ωραία» ή το άλλο κλασικό: «μα, να σας βρω αμέσως ένα τραπέζι»... Αν δεν ξέρεις καλά μέσα σου ποιος είσαι, σε τι πιστεύεις και πού πας, είναι εξαιρετικά εύκολο να απογειωθείς, να γίνει το ΕΓΩ σου αερόστατο που πάει και πάει όλο και πιο ψηλά χωρίς τίποτα να το κρατάει στη γη. Εχω δει νορμάλ ανθρώπους, όχι ιδιαίτερης ευφυΐας, να «φεύγουν» κανονικά. Ενας εξ αυτών περίμενε κάποτε για τραπέζι σε αθηναϊκό εστιατόριο και διαμαρτυρόταν. Ο μετρ του εξήγησε ευγενικά ότι «περιμένει και ο κ. Ελύτης» και εκείνος απήντησε αφοπλιστικά «και ποιος είναι αυτός, δεν κατάλαβα».
Αυτός ο κόσμος της τηλεόρασης έχει τη δική του εσωτερική λογική και γοητεία. Πρόκειται γιά 50 - 60 ανθρώπους που έχουν τη βεβαιότητα ότι κυβερνούν τον τόπο ή τουλάχιστον φέρονται σαν να το πιστεύουν. Σπανίως αντιλαμβάνονται πόσο γραφική μπορεί να είναι η αλαζονεία που δεν μπορούν να κρύψουν. Αν το ψάξεις λίγο παραπάνω, θα δεις πως οι περισότεροι θα ήθελαν στην πραγματικότητα να κυβερνούν τον τόπο, αλλά τους φαίνεται απελπιστικά μίζερο και δύσβατο το καμίνι της πολιτικής.
Τους τελευταίους μήνες έχω περάσει από τον κόσμο της τηλεόρασης στον κόσμο της εφημερίδας. Και πόση διαφορά υπάρχει! Στη σύσκεψη της εφημερίδας ακούω γύρω μου πραγματικές ειδήσεις και διαισθάνομαι μια φοβερή αγωνία να διασταυρώσουμε την είδηση. «Μα μήπως δεν είναι έτσι» ακούς συχνά και συμμετέχεις σε μια διαδικασία από την οποία μαθαίνες πράγματα. Στη σύσκεψη ενός δελτίου θα ακούσεις συχνά τις φράσεις «μα να κανουμε λίγο τζέρτζελο, βρε παιδί μου», «μην το λες έτσι στεγνά, βάλε και λίγο σάλτσα». Στη μία σύσκεψη μαθαίνεις, στην άλλη ξεχνάς αυτά που ξέρεις...
Δεν είναι όμως τόσο πολύ αυτό που ενοχλεί. Ο συλλογικός ναρκισσισμός, η βαθιά πεποίθηση πως όλοι θέλουν ή πρέπει να ασχολούνται με εμάς και τη ζωή μας είναι αυτό που κάνει τον κόσμο της τηλεόρασης να διαφέρει από την υπόλοιπη δημοσιογραφία. Και δεν αναφέρομαι ασφαλώς σε δεκάδες ανθρώπους που δουλεύουν ως ρεπόρτερ, κάνουν καλά και σκληρά τη δουλειά τους, έστω και αν στο τέλος νιώθουν ότι δίνουν υλικό για να γραφτεί μια επιθεώρηση με υλικό το δικό τους μεροκάματο, τη δική τους είδηση. Η τηλεόραση δουλεύει με τους σταρ της και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Είναι επίσης αλήθεια ότι παγκοσμίως η τηλεόραση πηγαίνει περισότερο προς το λεγόμενο infontainment, ένα μείγμα δηλαδή ψυχαγωγίας και ενημέρωσης. Στην Ελλάδα όμως η δημοσιογραφία της τηλεόρασης και η δημοσιογραφία της εφημερίδας είναι δύο εντελώς διαφορετικοί πλανήτες. Και το χειρότερο; Κάποιοι ονειρεύονται τις εφημερίδες ως ένα επεξηγηματικό παράρτημα της σημερινής τηλεόρασης...πηγή καθημερινή.
Από άλλον πλανήτη η τηλεόραση
Tου Aλεξη Παπαχελα
Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που αγάπησα. Οχι μόνο για τους προφανείς λόγους, το γεγονός δηλαδή ότι πληρώνει καλά και σε αναδεικνύει πολύ πιο γρήγορα από κάθε άλλο μέσο. Αλλά γιατί η τηλεόραση σου δίνει μια μοναδική ικανότητα να διηγείσαι ιστορίες με τρόπο ανάγλυφο, να λες ένα μικρό παραμύθι αλλά με πραγματικούς ήρωες και πραγματικά ζητήματα. Η καλή τηλεόραση, είτε με την έρευνα είτε με τη διηγήση, μέσα από την εικόνα κουβαλάει μια μαγεία μέσα της.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη της τηλεόρασης, ειδικά μάλιστα της ελληνικής τηλεόρασης. Στην αρχή της τηλεοπτικής σου σταδιοδρομίας γοητεύεσαι από εκείνο το κλισαρισμένο «μα, τα λέτε τόσο ωραία» ή το άλλο κλασικό: «μα, να σας βρω αμέσως ένα τραπέζι»... Αν δεν ξέρεις καλά μέσα σου ποιος είσαι, σε τι πιστεύεις και πού πας, είναι εξαιρετικά εύκολο να απογειωθείς, να γίνει το ΕΓΩ σου αερόστατο που πάει και πάει όλο και πιο ψηλά χωρίς τίποτα να το κρατάει στη γη. Εχω δει νορμάλ ανθρώπους, όχι ιδιαίτερης ευφυΐας, να «φεύγουν» κανονικά. Ενας εξ αυτών περίμενε κάποτε για τραπέζι σε αθηναϊκό εστιατόριο και διαμαρτυρόταν. Ο μετρ του εξήγησε ευγενικά ότι «περιμένει και ο κ. Ελύτης» και εκείνος απήντησε αφοπλιστικά «και ποιος είναι αυτός, δεν κατάλαβα».
Αυτός ο κόσμος της τηλεόρασης έχει τη δική του εσωτερική λογική και γοητεία. Πρόκειται γιά 50 - 60 ανθρώπους που έχουν τη βεβαιότητα ότι κυβερνούν τον τόπο ή τουλάχιστον φέρονται σαν να το πιστεύουν. Σπανίως αντιλαμβάνονται πόσο γραφική μπορεί να είναι η αλαζονεία που δεν μπορούν να κρύψουν. Αν το ψάξεις λίγο παραπάνω, θα δεις πως οι περισότεροι θα ήθελαν στην πραγματικότητα να κυβερνούν τον τόπο, αλλά τους φαίνεται απελπιστικά μίζερο και δύσβατο το καμίνι της πολιτικής.
Τους τελευταίους μήνες έχω περάσει από τον κόσμο της τηλεόρασης στον κόσμο της εφημερίδας. Και πόση διαφορά υπάρχει! Στη σύσκεψη της εφημερίδας ακούω γύρω μου πραγματικές ειδήσεις και διαισθάνομαι μια φοβερή αγωνία να διασταυρώσουμε την είδηση. «Μα μήπως δεν είναι έτσι» ακούς συχνά και συμμετέχεις σε μια διαδικασία από την οποία μαθαίνες πράγματα. Στη σύσκεψη ενός δελτίου θα ακούσεις συχνά τις φράσεις «μα να κανουμε λίγο τζέρτζελο, βρε παιδί μου», «μην το λες έτσι στεγνά, βάλε και λίγο σάλτσα». Στη μία σύσκεψη μαθαίνεις, στην άλλη ξεχνάς αυτά που ξέρεις...
Δεν είναι όμως τόσο πολύ αυτό που ενοχλεί. Ο συλλογικός ναρκισσισμός, η βαθιά πεποίθηση πως όλοι θέλουν ή πρέπει να ασχολούνται με εμάς και τη ζωή μας είναι αυτό που κάνει τον κόσμο της τηλεόρασης να διαφέρει από την υπόλοιπη δημοσιογραφία. Και δεν αναφέρομαι ασφαλώς σε δεκάδες ανθρώπους που δουλεύουν ως ρεπόρτερ, κάνουν καλά και σκληρά τη δουλειά τους, έστω και αν στο τέλος νιώθουν ότι δίνουν υλικό για να γραφτεί μια επιθεώρηση με υλικό το δικό τους μεροκάματο, τη δική τους είδηση. Η τηλεόραση δουλεύει με τους σταρ της και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Είναι επίσης αλήθεια ότι παγκοσμίως η τηλεόραση πηγαίνει περισότερο προς το λεγόμενο infontainment, ένα μείγμα δηλαδή ψυχαγωγίας και ενημέρωσης. Στην Ελλάδα όμως η δημοσιογραφία της τηλεόρασης και η δημοσιογραφία της εφημερίδας είναι δύο εντελώς διαφορετικοί πλανήτες. Και το χειρότερο; Κάποιοι ονειρεύονται τις εφημερίδες ως ένα επεξηγηματικό παράρτημα της σημερινής τηλεόρασης...πηγή καθημερινή.
Comments