MONIMEΣ ΣTHΛEΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 24-06-07
Η Ελλάδα στην τροχιά των πυραύλων
καθημερινή
Tου Γεωργιου Π. Μαλουχου
Από την εποχή που οι Γερμανοί έχαναν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εν μέρει επειδή δεν πρόλαβαν να εξελίξουν εγκαίρως τα πυραυλικά συστήματα που σχεδίαζαν, μέχρι την κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου και τα «κόκκινα κουμπιά» των διηπειρωτικών πυραύλων, τα όπλα αυτά και η μαύρη σκιά τους γράφουν τα πιο κρίσιμα κεφάλαια της σύγχρονης διεθνούς ιστορίας - τα τελευταία χρόνια δε και της ελληνικής.
Δεν είμαστε μακριά από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γλαύκος Κληρίδης έβαζαν την Ελλάδα και την Κύπρο στην επικίνδυνη τροχιά των σοβιετικών συστημάτων S300. Τότε, η κίνησή τους δημιουργούσε σειρά από πολύ σοβαρά ζητήματα για το ΝΑΤΟ. Ζητήματα πολύ ευρύτερα από τις ελληνοκυπριακοτουρκικές ισορροπίες, αφού μέσω του δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας - Κύπρου οι ρωσικοί πύραυλοι έμπαιναν για πρώτη φορά «από το παράθυρο» στο χώρο της Συμμαχίας - κι αυτό ήταν πολιτικά, στρατηγικά αλλά και τεχνικά, μέσα από τα πρωτόκολλα λειτουργίας των όπλων, εξαιρετικά σοβαρό. Ετσι, για μια ακόμα φορά, η Ελλάδα γινόταν και πάλι ένα πρόβλημα. Αποτέλεσμα; Η Συμμαχία «κλείδωνε» στην τουρκική θέση που απαιτούσε τη μη εγκατάσταση των πυραύλων στην Κύπρο, όπως κι έγινε. Τελικά, κατέληξαν στην Κρήτη, όπου κάποιοι εξ αυτών λειτουργούν (όχι πάντως σε μορφή «ομπρέλας» με άλλα όπλα) και κάποιοι όχι.
Ομως, όταν συνέβαιναν όλα αυτά, ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Κληρίδης, ούτε κανένας άλλος, είτε υπέρμαχος, είτε πολέμιος των S300 στην Κύπρο και την Ελλάδα θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα ερχόταν κάποτε -και μάλιστα τόσο σύντομα- η μέρα που οι ελληνοκυπριακοί S300 από «αγκάθι» σε σχέση με το ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε δυνατότητα.
Ξαφνικά, με τους Αμερικανούς να θέλουν να δημιουργήσουν μια αντιπυραυλική ασπίδα και τη Ρωσία να αντιδρά αντιπροτείνοντας τη χρήση του Αζερμπαϊτζάν αντί της Τσεχίας και της Πολωνίας, το θέμα αποκτά νέα διάσταση για την Ελλάδα, καθώς είναι μία από τις ελάχιστες στο ΝΑΤΟ που διαθέτουν αμερικανικά συστήματα Πάτριοτ και η μοναδική που, ταυτόχρονα, διαθέτει και ρωσικά συστήματα S300. Ετσι, η Ελλάδα μπορεί πια να είναι κορυφαίος παίκτης στο ενεργότατο Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ρωσίας.
Το εύλογο ελληνικό ενδιαφέρον (πρέπει να) γίνεται ακόμη μεγαλύτερο συνυπολογίζοντας και τη νέα ανάγκη της προστασίας του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, η ασφάλεια του οποίου (πρέπει να) καθίσταται πλέον πρώτη προτεραιότητα για την Ελλάδα. Ανάγκη στην οποία, από εντελώς διαφορετικές οπτικές γωνίες, για τους προφανείς αλλά και για πολύ ευρύτερους λόγους και μέσα από αντικρουόμενα συμφέροντα, πιθανότατα θα συγκλίνουν τελικά τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ. Ξαφνικά, λοιπόν, το διεθνές παίγνιο θέτει μια νέα πρόκληση που η έξυπνη αξιοποίησή της μπορεί να χτίσει την απόλυτη θωράκιση της Θράκης -και όχι μόνον- μέσα από μια νέα στρατηγική χρησιμότητα του ελλαδικού χώρου. Ομως, πρέπει πρώτα η Ελλάδα να είναι έτοιμη να παίξει ρόλο. Είναι;
Η Ελλάδα στην τροχιά των πυραύλων
καθημερινή
Tου Γεωργιου Π. Μαλουχου
Από την εποχή που οι Γερμανοί έχαναν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εν μέρει επειδή δεν πρόλαβαν να εξελίξουν εγκαίρως τα πυραυλικά συστήματα που σχεδίαζαν, μέχρι την κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου και τα «κόκκινα κουμπιά» των διηπειρωτικών πυραύλων, τα όπλα αυτά και η μαύρη σκιά τους γράφουν τα πιο κρίσιμα κεφάλαια της σύγχρονης διεθνούς ιστορίας - τα τελευταία χρόνια δε και της ελληνικής.
Δεν είμαστε μακριά από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γλαύκος Κληρίδης έβαζαν την Ελλάδα και την Κύπρο στην επικίνδυνη τροχιά των σοβιετικών συστημάτων S300. Τότε, η κίνησή τους δημιουργούσε σειρά από πολύ σοβαρά ζητήματα για το ΝΑΤΟ. Ζητήματα πολύ ευρύτερα από τις ελληνοκυπριακοτουρκικές ισορροπίες, αφού μέσω του δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας - Κύπρου οι ρωσικοί πύραυλοι έμπαιναν για πρώτη φορά «από το παράθυρο» στο χώρο της Συμμαχίας - κι αυτό ήταν πολιτικά, στρατηγικά αλλά και τεχνικά, μέσα από τα πρωτόκολλα λειτουργίας των όπλων, εξαιρετικά σοβαρό. Ετσι, για μια ακόμα φορά, η Ελλάδα γινόταν και πάλι ένα πρόβλημα. Αποτέλεσμα; Η Συμμαχία «κλείδωνε» στην τουρκική θέση που απαιτούσε τη μη εγκατάσταση των πυραύλων στην Κύπρο, όπως κι έγινε. Τελικά, κατέληξαν στην Κρήτη, όπου κάποιοι εξ αυτών λειτουργούν (όχι πάντως σε μορφή «ομπρέλας» με άλλα όπλα) και κάποιοι όχι.
Ομως, όταν συνέβαιναν όλα αυτά, ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Κληρίδης, ούτε κανένας άλλος, είτε υπέρμαχος, είτε πολέμιος των S300 στην Κύπρο και την Ελλάδα θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα ερχόταν κάποτε -και μάλιστα τόσο σύντομα- η μέρα που οι ελληνοκυπριακοί S300 από «αγκάθι» σε σχέση με το ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε δυνατότητα.
Ξαφνικά, με τους Αμερικανούς να θέλουν να δημιουργήσουν μια αντιπυραυλική ασπίδα και τη Ρωσία να αντιδρά αντιπροτείνοντας τη χρήση του Αζερμπαϊτζάν αντί της Τσεχίας και της Πολωνίας, το θέμα αποκτά νέα διάσταση για την Ελλάδα, καθώς είναι μία από τις ελάχιστες στο ΝΑΤΟ που διαθέτουν αμερικανικά συστήματα Πάτριοτ και η μοναδική που, ταυτόχρονα, διαθέτει και ρωσικά συστήματα S300. Ετσι, η Ελλάδα μπορεί πια να είναι κορυφαίος παίκτης στο ενεργότατο Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ρωσίας.
Το εύλογο ελληνικό ενδιαφέρον (πρέπει να) γίνεται ακόμη μεγαλύτερο συνυπολογίζοντας και τη νέα ανάγκη της προστασίας του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, η ασφάλεια του οποίου (πρέπει να) καθίσταται πλέον πρώτη προτεραιότητα για την Ελλάδα. Ανάγκη στην οποία, από εντελώς διαφορετικές οπτικές γωνίες, για τους προφανείς αλλά και για πολύ ευρύτερους λόγους και μέσα από αντικρουόμενα συμφέροντα, πιθανότατα θα συγκλίνουν τελικά τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ. Ξαφνικά, λοιπόν, το διεθνές παίγνιο θέτει μια νέα πρόκληση που η έξυπνη αξιοποίησή της μπορεί να χτίσει την απόλυτη θωράκιση της Θράκης -και όχι μόνον- μέσα από μια νέα στρατηγική χρησιμότητα του ελλαδικού χώρου. Ομως, πρέπει πρώτα η Ελλάδα να είναι έτοιμη να παίξει ρόλο. Είναι;
Comments