Hμερομηνία δημοσίευσης: 29-06-07
Κράτος της φωτιάς;
kathimerini
Toυ Μπαμπη Παπαδημητριου
Eίναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο, σε περιπτώσεις εκτάκτων γεγονότων, η πολιτική ηγεσία του κυβερνητικού μηχανισμού να είναι παρούσα. Να συμμετέχει και να κρίνει τις ικανότητες των κρατικών υπηρεσιών. Να κινητοποιεί πρόσθετες δυνάμεις, να συντονίζει δηλαδή, όπου και όταν χρειάζεται, διαφορετικούς κυβερνητικούς οργανισμούς. Κάποτε, θα χρειαστεί να πάρει τις αποφάσεις: όταν είναι δύσκολες, ξεπερνούν τα όρια της κείμενης νομοθεσίας, δεν έχουν προβλεφθεί από τους επεξεργασμένους κανονισμούς, διαφεύγουν τα όρια της γραφειοκρατίας. Με δύο λόγια, η κυβέρνηση είναι χρήσιμη όταν και όπου η πολιτική νοημοσύνη είναι απαραίτητη. Και ακόμη, όταν η δημοκρατική τάξη πρέπει να επιβληθεί πάνω από τη γραφειοκρατική -και γι’ αυτό ισοπεδωτική- έννομη τάξη.
Τίποτε απ’ αυτά δεν συμβαίνει. Κάθε υπουργός εμφανίζεται σαν να είναι ταυτόχρονα διευθυντής και τμηματάρχης, διοικητής οργανισμού και τεχνικός πυλώνων, πύραρχος και πυραγός, χειρουργός και νοσοκόμος, πιλότος και αεροσυνοδός, καπετάνιος και σημαιοφόρος κ.ο.κ. Εννοούμε ότι η κυβέρνηση είναι μια ολική ευθύνη, το πανδαμάτωρ, αλλά και ποτέ εκεί που το χρειάζεσαι, κράτος. Είναι ένα μπουλούκι κρατικής μέριμνας ή αναλγησίας, ευθύνης και ανευθυνότητας, μέσων και ελλείψεων. Οποιοσδήποτε υπουργός, στο δεύτερο χρόνο της θητείας του στην καρέκλα, μιλάει με στόμφο για τα νομοσχέδια που εισήγαγε, τα χρόνια προβλήματα που αντιμετώπισε, τα τεράστια κενά που άφησε πίσω του ο προηγούμενος και, αν έχουμε κομματική μεταβολή, τα «τραγικά» λάθη των «άλλων».
Φταίνε βεβαίως και οι πολίτες. Τα ζητούν όλα και κοιτούν πάντοτε «ψηλά»: «τι κάνουν στα υπουργεία; Αδιαφορούν οι ανίκανοι κλέφτες» συνοψίζουν στους ανά την επικράτεια καφενέδες. Ζητώντας για όλα και σε κάθε περίπτωση την ευθύνη στον ανώτατο κρίκο της πολιτικής ιεραρχίας, απομακρύνουμε το βλέμμα μας από αυτό που έχουμε εμπρός μας, αυτό που πληρώνουμε από την τσέπη μας. Στη λογική αυτή μεγάλωσαν και έμαθαν τα Μέσα Ενημέρωσης. Τη στάση αυτή αναπαράγουν, με κραυγές και αναπόδεικτες υπερβολές. Αυτό βλέπει ο πολίτης και ευχαριστιέται όταν ο δημοσιογράφος «ελέγχει» με γαβγίσματα, μουγκρητά και υπονοούμενα τον (ψεύτικα) φοβισμένο πολιτικό που βγήκε στο παράθυρο για να απαντήσει. Αυτό κάνει και η αντιπολίτευση, όταν πρώην υπουργοί της ανερυθρίαστα κατηγορούν τους σημερινούς για τη διάλυση που επέφεραν, την κατάργηση όσων καλών εκείνοι είχαν κατορθώσει. Όλα αυτά προς τέρψιν των πολιτών, της τηλεθέασης και της «δε βαριέσαι» στάσης σχεδόν ολόκληρης χώρας.
Σχεδόν: εδώ βρίσκεται όλη η διαφορά. Υπάρχει σήμερα πια, μια πολύ μεγάλη ομάδα πολιτών, νεότεροι από τους πατεράδες μας, ήδη όμως έμπειροι επαγγελματικά, σίγουρα προβληματισμένοι και συχνά με πραγματική εμπειρία άλλων κρατών. Δεν θέλουν τους πολιτικούς να ανακατεύονται εκεί όπου πρέπει οι επαγγελματίες να δείξουν τι αξίζουν. Δεν ανέχονται τους δημοσιοεισαγγελείς να γδέρνουν ανθρώπους που προσπαθούν για το καλύτερο. Είναι αυτοί που δεν ξέρουν ότι δεν αξίζει στην Ελλάδα ένα «κράτος της φωτιάς». Απαιτούν όχι το καλύτερο, αλλά καλό κράτος.
Κράτος της φωτιάς;
kathimerini
Toυ Μπαμπη Παπαδημητριου
Eίναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο, σε περιπτώσεις εκτάκτων γεγονότων, η πολιτική ηγεσία του κυβερνητικού μηχανισμού να είναι παρούσα. Να συμμετέχει και να κρίνει τις ικανότητες των κρατικών υπηρεσιών. Να κινητοποιεί πρόσθετες δυνάμεις, να συντονίζει δηλαδή, όπου και όταν χρειάζεται, διαφορετικούς κυβερνητικούς οργανισμούς. Κάποτε, θα χρειαστεί να πάρει τις αποφάσεις: όταν είναι δύσκολες, ξεπερνούν τα όρια της κείμενης νομοθεσίας, δεν έχουν προβλεφθεί από τους επεξεργασμένους κανονισμούς, διαφεύγουν τα όρια της γραφειοκρατίας. Με δύο λόγια, η κυβέρνηση είναι χρήσιμη όταν και όπου η πολιτική νοημοσύνη είναι απαραίτητη. Και ακόμη, όταν η δημοκρατική τάξη πρέπει να επιβληθεί πάνω από τη γραφειοκρατική -και γι’ αυτό ισοπεδωτική- έννομη τάξη.
Τίποτε απ’ αυτά δεν συμβαίνει. Κάθε υπουργός εμφανίζεται σαν να είναι ταυτόχρονα διευθυντής και τμηματάρχης, διοικητής οργανισμού και τεχνικός πυλώνων, πύραρχος και πυραγός, χειρουργός και νοσοκόμος, πιλότος και αεροσυνοδός, καπετάνιος και σημαιοφόρος κ.ο.κ. Εννοούμε ότι η κυβέρνηση είναι μια ολική ευθύνη, το πανδαμάτωρ, αλλά και ποτέ εκεί που το χρειάζεσαι, κράτος. Είναι ένα μπουλούκι κρατικής μέριμνας ή αναλγησίας, ευθύνης και ανευθυνότητας, μέσων και ελλείψεων. Οποιοσδήποτε υπουργός, στο δεύτερο χρόνο της θητείας του στην καρέκλα, μιλάει με στόμφο για τα νομοσχέδια που εισήγαγε, τα χρόνια προβλήματα που αντιμετώπισε, τα τεράστια κενά που άφησε πίσω του ο προηγούμενος και, αν έχουμε κομματική μεταβολή, τα «τραγικά» λάθη των «άλλων».
Φταίνε βεβαίως και οι πολίτες. Τα ζητούν όλα και κοιτούν πάντοτε «ψηλά»: «τι κάνουν στα υπουργεία; Αδιαφορούν οι ανίκανοι κλέφτες» συνοψίζουν στους ανά την επικράτεια καφενέδες. Ζητώντας για όλα και σε κάθε περίπτωση την ευθύνη στον ανώτατο κρίκο της πολιτικής ιεραρχίας, απομακρύνουμε το βλέμμα μας από αυτό που έχουμε εμπρός μας, αυτό που πληρώνουμε από την τσέπη μας. Στη λογική αυτή μεγάλωσαν και έμαθαν τα Μέσα Ενημέρωσης. Τη στάση αυτή αναπαράγουν, με κραυγές και αναπόδεικτες υπερβολές. Αυτό βλέπει ο πολίτης και ευχαριστιέται όταν ο δημοσιογράφος «ελέγχει» με γαβγίσματα, μουγκρητά και υπονοούμενα τον (ψεύτικα) φοβισμένο πολιτικό που βγήκε στο παράθυρο για να απαντήσει. Αυτό κάνει και η αντιπολίτευση, όταν πρώην υπουργοί της ανερυθρίαστα κατηγορούν τους σημερινούς για τη διάλυση που επέφεραν, την κατάργηση όσων καλών εκείνοι είχαν κατορθώσει. Όλα αυτά προς τέρψιν των πολιτών, της τηλεθέασης και της «δε βαριέσαι» στάσης σχεδόν ολόκληρης χώρας.
Σχεδόν: εδώ βρίσκεται όλη η διαφορά. Υπάρχει σήμερα πια, μια πολύ μεγάλη ομάδα πολιτών, νεότεροι από τους πατεράδες μας, ήδη όμως έμπειροι επαγγελματικά, σίγουρα προβληματισμένοι και συχνά με πραγματική εμπειρία άλλων κρατών. Δεν θέλουν τους πολιτικούς να ανακατεύονται εκεί όπου πρέπει οι επαγγελματίες να δείξουν τι αξίζουν. Δεν ανέχονται τους δημοσιοεισαγγελείς να γδέρνουν ανθρώπους που προσπαθούν για το καλύτερο. Είναι αυτοί που δεν ξέρουν ότι δεν αξίζει στην Ελλάδα ένα «κράτος της φωτιάς». Απαιτούν όχι το καλύτερο, αλλά καλό κράτος.
Comments