|
Tης Τασουλας Καραϊσκακη Ενας από τους λόγους που το διαβρωμένο, στρεψόδικο, αναβλητικό δημόσιο, κατά βάση, δεν λειτουργεί, είναι κι ότι ο εκάστοτε κάτοχος της όποιας εξουσίας (τυπικής, συνδικαλιστικής...) θεωρεί την υπηρεσία «μαγαζάκι» του. Επί τρία χρόνια οι συνδικαλιστές του ΕΚΑΒ Μακεδονίας εξυπηρετούσαν με τα ασθενοφόρα κατά προτεραιότητα τους γνωστούς τους, με αποτέλεσμα οι ασθενείς να πρέπει να πληρώσουν για τη διακομιδή σε ιδιώτες από 400-600 ευρώ. Με τον ίδιο τρόπο, γιατροί ή υπάλληλοι νοσοκομείων προωθούν σε κλίνες δικούς τους, αφήνοντας όσους δεν έχουν μέσον, να περιμένουν μήνες στην «ουρά»· τοπικοί άρχοντες μοιράζουν κατά πώς τους καπνίσει τα χρήματα που έχουν λάβει για συγκεκριμένα έργα· υπάλληλοι υπεξαιρούν δημόσιο χρήμα (όπως εκείνος στο δήμο Θεσσαλονίκης, που –καθώς λέγεται– παρακρατούσε τα τέλη και ζούσε σαν Κροίσος (κατείχε Φεράρι, νυχτερινά κέντρα κ.λπ.)· ή στήνουν «γραφεία» κοπής συνταγών, πιστοποιητικών, αδειών, ταυτοτήτων· φιλανθρωπικές οργανώσεις ξοδεύουν «σε διαδικαστικά» το δημόσιο χρήμα για τους αναξιοπαθούντες... Υπεύθυνοι δεν «έπαιζαν» σε ομόλογα υψηλού ρίσκου τα αποθεματικά των ταμείων, με προμήθειες –και ζημιές για τους ασφαλιστικούς οργανισμούς– μαμούθ; Προϊστάμενοι δεν ανέθεταν απευθείας δημόσια έργα σε ανοιχτοχέρηδες «φίλους»; Πολιτικοί δεν διόριζαν σε καίριες θέσεις συγγενείς τους ή συντηρούσαν τα προσωπικά τους γραφεία με κρατικό χρήμα; Υφυπουργοί ή γενικοί γραμματείς δεν διοχέτευαν τους οικονομικούς πόρους των υπουργείων τους σε σωματεία κολλητών; Οι δημόσιοι υπάλληλοι σε θέσεις-κλειδιά είναι μια προνομιούχα κάστα, με όλα τα αντανακλαστικά της εξουσίας. Επωφελείται από τη διαφθορά για να αυξήσει τα προνόμιά της. Εθισμένοι οι υπάλληλοι αυτοί, ως ενεργούμενοι των ισχυρών, στην παρασκηνιακή συναλλαγή, τις πανουργίες, τα τεχνάσματα, τις δολιχοδρομίες, ενίοτε αυτονομούνται κι ασκούν τη δημόσια εξουσία για το προσωπικό κέρδος. Από ποιους κερδίζουν; Από τα πρόβατα που –δεκαετίες πολλές τώρα– όλοι αρμέγουν και κουρεύουν ατιμωρητί, που και φορολογούνται και «λαδώνουν» για την παροχή νόμιμων υπηρεσιών. Αναμενόμενο είναι, δοθείσης ευκαιρίας, να αντιδράσουν χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα... Συμπέρασμα; Αν το κράτος αποφάσιζε να εξυπηρετήσει τα πρόβατα (τους πολίτες) αντί για τα «δικά του παιδιά», οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι θα ήταν εξαίρεση. Αν αποφάσιζε να αξιολογεί την κάθε θέση εργασίας, θα παρείχε επαρκείς υπηρεσίες. Αν τιμωρούσε τους παρεκκλίνοντες (το 90% αθωώνεται, ενώ οι ποινές για διαφθορά κατά μέσο όρο δεν ξεπερνούν τους 18 μήνες), οι δημόσιοι υπάλληλοι θα μάθαιναν ότι οφείλουν να λογοδοτούν και στους πολίτες. Δεν γίνεται τίποτα απ’ αυτά. Το «μαχαίρι στο κόκαλο» αποτελεί τη χιλιοπαιγμένη Α΄ πράξη στην καθημερινή φαρσοκωμωδία. |
Comments