η επιστροφή της ήπιας δύναμης -καθημερινή

Tης Ριτσας Μασουρα Αν οι προβλέψεις είναι σωστές, ο ήπιος πραγματισμός επιστρέφει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μαζί του όμως επιστρέφει και η ελπίδα ότι ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου θα επιδιώξει να αποκαταστήσει τη χαμένη αξιοπιστία των Ηνωμένων Πολιτειών. Μπορεί προς το παρόν ο Μπαράκ Ομπάμα να αποκαλεί τον Ρεπουμπλικανό αντίπαλό του Τζον Μακ Μπους (!),ταυτίζοντάς τον με τον πρόκατόχο του πρόεδρο Μπους, μπορεί επίσης ο Τζον ΜακΚέην να χαρακτηρίζει αφελή τον Ομπάμα που θέλει να διαπραγματευτεί με το Ιράν, την Κούβα ή τη Β. Κορέα, αλλά οι ομοιότητες ως προς τον τρόπο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής είναι πλέον πολλές. Και οι δύο υποψήφιοι στηρίζουν τη διεθνή συνεργασία. Ποιος αμφισβητεί ότι η οκταετία Μπους υπήρξε τραυματική; Ούτε καν ο Τόνι Μπλερ, ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής του προέδρου. Η προσφυγή στη βία σφράγισε την εξωτερική πολιτική της Ουάσινγκτον, ενώ η διπλωματία απαξιώθηκε όσο ποτέ στο παρελθόν. Και μέσα από την ηγεμονική μέθη, την αλαζονεία των Ευαγγελικών, αλλά και το διαρκές κυνήγι μαγισσών, οι Ηνωμένες Πολιτείες έφτασαν να φαντάζουν χώρα αποκομμένη από την πορεία της ανθρωπότητας σε τέτοιο βαθμό, ώστε ακόμη και κάποια στοιχειώδη δείγματα άσκησης ορθής πολιτικής να εξανεμίζονται μέσα απ’ τα ερείπια των πολέμων. Ελάχιστους μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, οι δύο υποψήφιοι -η Χίλαρι Κλίντον θεωρείται καμένο χαρτί- κρατούν σαφείς αποστάσεις από τις φιλοπόλεμες διαθέσεις του Λευκού Οίκου. Βαρύ το φορτίο για να το επωμιστούν, άσε που τρομοκρατούνται ακόμη και στη σκέψη ότι μπορεί να διαδεχθούν τον Μπους στον ρόλο του μαγνήτη του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Στο κάτω κάτω οι σημερινές συνθήκες επιβάλλουν αποσυμφόρηση των κρίσεων, καθώς η Ευρώπη παραμένει διστακτικός εταίρος, η Ασία εξελίσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ενώ το αδύναμο δολάριο ενδυναμώνει τις πλούσιες ενεργειακά Μόσχα και Τεχεράνη. Πράγμα που σημαίνει ότι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ θα πρέπει να ενστερνιστεί τη λογική της ήπιας δύναμης, που ελαχιστοποιεί τις διαφορές, επεκτείνει τις κοινές αξίες και ενισχύει τον διάλογο. Ο Μπαράκ Ομπάμα έχει δημοσίως δηλώσει ότι, αν εκλεγεί, θα επιλέξει την πολιτική του καρότου κι όχι αυτήν του μαστιγίου. Διπλωματικά προσηνής εμφανίζεται και ο ΜακΚέην, ο, οποίος επιθυμεί να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο που λέγεται βασανιστήρια κρατουμένων και να απαλλαγεί η χώρα από το στίγμα του Γκουαντάναμο. Παράλληλα ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος βλέπει με καλό μάτι τις συνομιλίες με τη Χαμάς και τοποθετεί την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ γύρω στο 2013. Ως προς το Ιράν, ο ΜακΚέην συμπλέει με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και μάλιστα δεν θα δίσταζε να στηρίξει επαφές ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ιρανική κυβέρνηση, αν και όχι σε προεδρικό επίπεδο. Ο κόσμος δεν είναι η απεικόνιση του καλού και του κακού. Είναι ένας τόπος διαφορετικών συμφερόντων και αξιών, τα οποία ο έξυπνος πολιτικός αντιλαμβάνεται εγκαίρως και εκμεταλλεύεται προς όφελος της πατρίδας του. Κι αν κάτι αναδεικνύεται μέσα από τις προεκλογικές δηλώσεις των δύο υποψηφίων είναι ότι το χέρι που δεν μπορείς να το κόψεις, φίλα το. Αυτό κι αν είναι ήπιος πραγματισμός!