THE NEW YORK TIMES Το κυνήγι της πυρηνικής ενέργειας Εάν υπάρχει μια χώρα όπου η πυρηνική ενέργεια μοιάζει περιττή, αυτή είναι η Σαουδική Αραβία. Ομως κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του προέδρου Μπους στο Ριάντ υπεγράφη συμφωνία συνεργασίας προκειμένου να αναπτυχθεί πυρηνική ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς. Η Σαουδική Αραβία είναι μια από τις πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής που επιδεικνύουν ενδιαφέρον για την πυρηνική ενέργεια. Βεβαίως, δεν υφίσταται κάποια απαγόρευση επ' αυτού, από τη στιγμή που τηρούνται οι αναγκαίες προϋποθέσεις των διεθνών επιθεωρήσεων και της διαφάνειας. Η πυρηνική ενέργεια είναι ένας από τους τρόπους αντιμετώπισης των αλλαγών στο κλίμα και οι αναπτυσσόμενες χώρες θα πρέπει να έχουν την ίδια πρόσβαση στην τεχνολογία όπως και ο αναπτυγμένος κόσμος. Αλλά αυτός ο ξαφνικός ενθουσιασμός μάλλον δεν πρέπει να σχετίζεται άμεσα με την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών ή με τη μείωση των πετρελαϊκών αποθεμάτων. Προφανώς σχετίζεται με την αναπτυσσόμενη περιφερειακή δύναμη, το Ιράν. Η Τεχεράνη σχεδιάζει μεταξύ άλλων να προχωρήσει στην παραγωγή δικού της πυρηνικού καυσίμου, μια διαδικασία η οποία με λίγη παραπάνω δουλειά θα μπορούσε να οδηγήσει στην πυρηνική βόμβα. Εν τω μεταξύ, οι μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις (Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Ρωσία, Κίνα) διαγκωνίζονται για το θέμα της παγκόσμιας πυρηνικής επιχείρησης. Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί ασκεί επιθετική πολιτική επί του θέματος, ενώ η Ουάσιγκτον ήδη έχει υπογράψει συμφωνίες με το Μπαχρέιν και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα. HERALD TRIBUNE Οι λαοί της Μέσης Ανατολής Η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε εξαιρετικά σπάνια στιγμή. Το Ιράν, η Τουρκία, τα αραβικά κράτη, η Χεζμπολάχ, η Χαμάς και το Ισραήλ μοιράζονται μια κοινή τακτική: αγνοούν τις συμβουλές και σε ορισμένες περιπτώσεις τις απειλές της Ουάσιγκτον. Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις είχε δίκιο το καλοκαίρι του 2006, όταν είπε ότι είμαστε μάρτυρες της ανατολής μιας νέας περιόδου για τη Μέση Ανατολή. Αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ευρύτερη περιοχή, αυτή η φυγόκεντρος δύναμη δεν έχει την παραμικρή σχέση με όσα φαντάζονταν η Κοντολίσα Ράις γύρω από την τύχη του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Παλαιστίνης, της Σομαλίας και του Λιβάνου, συμπεριλαμβανομένων και των απειλών εναντίον του Ιράν και της Συρίας. Οι νέοι κανόνες του πολιτικού παιγνιδιού στη Μέση Ανατολή, αυτή τη στιγμή γράφονται από τους ίδιους τους παίκτες της περιοχής κι αυτό θα πρέπει να γίνει αποδεκτό. LE MONDE Η υποχρέωση της Χίλαρι Η Χίλαρι Κλίντον εισήλθε στην πολιτική τις αρχές της δεκαετίας του '70, με στόχο να συμβάλει στον μετριασμό των ανισοτήτων στην αμερικανική κοινωνία. Οταν παντρεύτηκε τον νεαρό συμφοιτητή της, Μπιλ, ο οποίος καταγόταν από φτωχή οικογένεια του Αρκάνσας, πίστεψε ότι εκείνος θα μπορούσε να προβάλει καλύτερα τον εαυτό του τη δεκαετία του 1980, άρα και τα κοινά ιδανικά τους. Η Χίλαρι ήταν ο στενός συνεργάτης του Μπιλ στο κυνήγι της εξουσίας το 1992. Στον Λευκό Οίκο, έχοντας αναλάβει να βελτιώσει θέματα ασφάλισης και νοσηλείας των Αμερικανών, σκόνταψε μπροστά στην απόλυτα εχθρική στάση της δεξιάς. Στη συνέχεια, όταν ξεπρόβαλε η υπόθεση Λεβίνσκι, την οποίαν ακολούθησε η παραπομπή του προέδρου Κλίντον, το 1998, η Χίλαρι αποφάσισε να προχωρήσει μόνη της. Εξελέγη στη Γερουσία το 2000 και κέρδισε και το 2006. Επομένως ώς εκείνη την ώρα εμφανιζόταν ως ο πιο ισχυρός υποψήφιος των Δημοκρατικών για τις εκλογές του 2008. Ηταν με λίγα λόγια η μη «ανατρέψιμη» υποψήφια. Ομως υπολόγισε χωρίς τον ξενοδόχο, τον αμερικανικό λαό δηλαδή που προφανώς ήθελε να γυρίσει σελίδα. Παράλληλα όμως η Χίλαρι δεν ζύγισε σωστά τη δύναμη και τις δυνατότητες του νεαρού γερουσιαστή από το Ιλινόις Μπαράκ Ομπάμα, η παρουσία του οποίου ενθουσίασε και ενθουσιάζει τον κόσμο. Η Χίλαρι Κλίντον από την πρώτη στιγμή της προεκλογικής εκστρατείας πάλεψε σκληρά, αλλά δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό των εκλεκτόρων, για να είναι αυτή η υποψήφια στο συνέδριο του Ντένβερ, στα τέλη Αυγούστου. Είναι καιρός πια για την ίδια και το περιβάλλον της να επανεξετάσει τα πράγματα και να φανεί ειλικρινής, αναλαμβάνοντας να στηρίξει τον άνθρωπο προς τον οποίον το εκλογικό σώμα των Δημοκρατικών δείχνει μεγάλη εμπιστοσύνη. |
Comments