Το επικίνδυνο δόγμα του γερουσιαστή Μακέιν -καθημερινή

Ο έλεγχος του πετρελαίου προϋποθέτει την κυριαρχία στους θαλάσσιους δρόμους, μέσω των οποίων διακινείται καθημερινά το 90% του «μαύρου χρυσού». Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της έκθεσης «Συνεργατική Στρατηγική για τη Θαλάσσια Ισχύ στον 21ο αιώνα», που δόθηκε τον περασμένο Οκτώβρη στη δημοσιότητα από το Ναυτικό, τους Πεζοναύτες και την Ακτοφυλακή των ΗΠΑ. Το Πεντάγωνο έχει αφιερώσει τεράστια ποσά για τη ριζική ανανέωση του στόλου - μόνο η κατασκευή πιλοτικού, πυρηνικού αεροπλανοφόρου νέας γενιάς θα στοιχίσει 4,2 δισ. δολάρια.

Στο μεταξύ, ο Σαρκοζί κλείδωσε τη δημιουργία της πρώτης γαλλικής βάσης στον Περσικό Κόλπο, στο Κατάρ και εξετάζει τη ναυπήγηση και δεύτερου γαλλικού αεροπλανοφόρου. Από την πλευρά της, η Ρωσία σφίγγει τον κλοιό σε Γεωργία και Ουκρανία, αποφασισμένη να κρατήσει με νύχια και με δόντια τα προγεφυρώματά της στη Μαύρη Θάλασσα, Αμπχαζία και Κριμαία αντίστοιχα.

Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να εκτιμηθεί η υποτιμημένη από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης ιδέα του Ρεπουμπλικανού, προεδρικού υποψηφίου Τζον Μακέιν για μια «Eνωση Δημοκρατιών», που θα μπορεί να παρακάμπτει τον ΟΗΕ σε μείζονες διεθνείς κρίσεις. Η ιδέα συναντά ευρύτερη υποστήριξη στο αμερικανικό κατεστημένο, προβάλλεται ως εναλλακτική λύση στον ατελέσφορο, μονομερή ηγεμονισμό του Μπους και πλασάρεται από μερίδα του Τύπου, πολιτικούς και λομπίστες στον Μπαράκ Ομπάμα, ως στρατηγική κοινής αποδοχής.

Επί της ουσίας, δεν πρόκειται παρά για νεκρανάσταση της Τριμερούς Επιτροπής, της περίφημης Trilateral, που είχε συγκροτηθεί τη δεκαετία του ’70 μεταξύ ΗΠΑ, Δυτικής Ευρώπης και Ιαπωνίας, με πρωτοβουλία ισχυρής επιρροής προσωπικοτήτων ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, όπως ο πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν και ο σύμβουλος Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι - υποστηρικτής και σύμβουλος του Μπαράκ Ομπάμα σήμερα. Στόχος εκείνης της πρωτοβουλίας, την επαύριο του πρώτου πετρελαϊκού κραχ της δεκαετίας του ’70, ήταν η δημιουργία ενιαίου μετώπου της Δύσης εναντίον της Σοβιετικής Eνωσης και των αντιδυτικών καθεστώτων του Τρίτου Κόσμου.

Κατ’ αναλογία, μια νέα «Συμμαχία Δημοκρατιών» αλά Μακέιν θα φιλοδοξεί να ενώσει κάτω από την αμερικανική ομπρέλα το σύνολο των δυτικών χωρών εναντίον της Ρωσίας, της Κίνας και των απείθαρχων χωρών Ασίας, Λατινικής Αμερικής και Αφρικής. Σ’ αυτό το μέτωπο έχει θέση και η Ινδία, η «πολυπληθέστερη Δημοκρατία του κόσμου», την οποία οι Αμερικανοί εννοούν να χρησιμοποιήσουν ως σφήνα εναντίον της Κίνας, όπως χρησιμοποίησαν την Κίνα εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης μετά την ιστορική συνάντηση Νίξον- Μάο.

Αιώνες μοιάζουν να έχουν περάσει από τη δεκαετία του ’90, όταν κυριαρχούσε η ιδέα της παγκοσμιοποιημένης Νέας Οικονομίας, μιας οικονομίας άυλης, στηριγμένης στην Πληροφορική, τις τηλεπικοινωνίες και τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, που θα μας απάλλασσε από τις «παλιές» συγκρούσεις για πρώτες ύλες. Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα αρχίζει να μοιάζει με την αρχή του εικοστού, με τη γεωπολιτική της ενέργειας και τις επικίνδυνες συγκρούσεις της στην πρώτη γραμμή της διεθνούς ατζέντας.

INFO

Lutz Kleveman,«Το Νέο Μεγάλο Παιχνίδι: Πετρέλαιο και Αίμα στην Κεντρική Ασία», Κριτική, 2005.

Michael T. Klare, «The New Geopolitics of Energy», The Nation, 19/5/2008.

F. William Engdahl,«Perhaps 60% of Today’s Oil Price is Pure Speculation», Global Research, 2/5/2008.

Jean - Pierre Sereni, «Les Etats s’emparent de l’arme petroliere», Le monde diplomatique, mars 2007.