Αντίσταση στον παραλογισμό Κύριε Καρκαγιάννη, Οι ακόλουθες σκέψεις δεν είναι μανιφέστο, κραυγή αγωνίας ή κάλεσμα στα όπλα. Μετά τριάντα χρόνια ακαδημαϊκής δουλειάς, επιλέγω θέσεις-οδηγούς, για την πορεία μου από δω και πέρα. 1. Θεωρώ ότι έχω υποχρέωση, επιθυμία, και δικαίωμα να συνεχίσω να ασκώ το λειτούργημα του ακαδημαϊκού δασκάλου. 2. Δικαιούμαι να αντιδράσω σε οτιδήποτε με εμποδίζει να ασκήσω τις υποχρεώσεις μου. 3. Πιστεύω στη δημοκρατία, στον διάλογο, στον ορθολογισμό. Ιδιαίτερα στο πανεπιστήμιο, τον κατ’ εξοχήν χώρο ιδεών και δημιουργίας. Αρνούμαι τη βία, τον φασισμό, τον αυταρχισμό. Θεωρώ απαράδεκτη την παρουσία πολιτικών κομμάτων στο πανεπιστήμιο, ανιστόρητους και καθοδηγούμενους έξωθεν τους «συνδικαλισμούς», φοιτητών και καθηγητών, όπως έχουν σήμερα. 4. Απορρίπτω τη χρήση αντίστοιχων μεθόδων. Ιστορικά, η βίαιη αντίδραση ενισχύει τα βίαια εναύσματα. Αλλωστε, αυτό επιδιώκουν. Να μας φέρουν «στο γήπεδό τους», γιατί ξέρουν το παιχνίδι της βίας. 5. Από την άλλη, ο διάλογος χρειάζεται δύο. Κάποιοι φοιτητές όμως έχουν κουφαθεί από την ένταση του συνθηματολογικού θορύβου. Τους έχουν πείσει ότι οι παρωπίδες και οι ωτοασπίδες που φορούν με καμάρι δείχνουν υψηλό αγωνιστικό φρόνημα. 6. Απορρίπτω τη «λούφα»: να περιμένω να εκτονωθούν, να βαρεθούν, να κουραστούν, να σταματήσουν. Θυμίζει το ανέκδοτο του Καραγκιόζη (θλιβερό αλλά θεμιτό στο σημερινό πανεπιστήμιο), βολεύει κιόλας (κάνουμε τις δουλειές μας, άλλωστε εμείς δεν φταίμε για την κατάσταση...). Τι μένει; Σκοπεύω από σήμερα να ακολουθήσω «ενεργητική παθητική αντίσταση». α. Συνεχίζω να εκτελώ τα ακαδημαϊκά μου καθήκοντα ανελλιπώς. Αρνούμαι να αναγνωρίσω την «κατάληψη». Εάν η αίθουσα διδασκαλίας είναι κατειλημμένη, θα βρω άλλο χώρο. Τα μαθήματα μπορούν να γίνουν και ηλεκτρονικά. Δεν επιβάλλω παρουσίες, ούτε ωθώ τη «σιωπηλή πλειοψηφία» να αντιδράσει. Είναι δικό τους θέμα, ως ώριμοι πολίτες. β. Εάν κάποιοι φοιτητές δεν ενδιαφέρονται να μάθουν, είναι επιλογή τους. Δεν επιθυμώ να το επιβάλω. Οποιος δεν θέλει, δεν θα μάθει, απλώς θα ταλαιπωρήσει τον καθηγητή με άσκοπες εξετάσεις επί χρόνια, μέχρι να πάρει το πέντε. Αυτό είναι το άγος των «αιωνίων φοιτητών». Για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν, αναπτύσσω τρόπους και μέσα να τους διδάξω, να τους προσφέρω. Αντίστοιχη είναι και η αξιολόγησή τους. Αλλωστε, η εκπαιδευτική διαδικασία δεν έχει μεγάλη σχέση με βαθμολογίες. Μια συστατική επιστολή για μεταπτυχιακά ή επαγγελματική αποκατάσταση, είναι ουσιαστικότερη. γ. Συνεχίζω τη μελέτη, τη συγγραφή, την έρευνα (ευτυχώς ακόμη δεν βρέθηκε τρόπος «κατάληψης μυαλού», άν τουλάχιστον δεν θέλεις). Στα οποία εντάσσω ενδιαφερόμενους φοιτητές. δ. Απορρίπτω τις περίεργες ρυθμίσεις, «διπλές εξεταστικές», «εντατικά μαθήματα αναπλήρωσης» κατακαλόκαιρα. Ϋς εκ τούτου, αρνούμαι διαρρήδην τη λογική του «χάθηκε το εξάμηνο». Ανήκει στο ίδιο σαθρό πλαίσιο με τις καταλήψεις, και ως στρατηγική παίζει στο λάθος γήπεδο. Εν κατακλείδι: αγωνιώ να ξεφύγω από το απίστευτο τέλμα. Με άθικτη την αξιοπρέπειά μου, και χωρίς έκπτωση στις υποχρεώσεις μου. Νικος Πολυδωριδης - Καθηγητής, τ. Πρόεδρος Τμήματος Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Πατρών Ως πότε; Κύριε Καρκαγιάννη, Και να... φθάσαμε στο τελευταίο (;) σκαλοπάτι απαξίωσης! Κλεισμένοι στον εαυτό μας, άβουλοι, έρμαια των εξελίξεων και των κομματικών εγκαθέτων παρακολουθούμε τη διαρκή απαξίωση του πανεπιστημίου. Παρακολουθούμε τις φασιστικής νοοτροπίας και κομματικά καθοδηγούμενες μειοψηφίες να καταπατούν κάθε κανόνα δημοκρατικής νοοτροπίας, καταλύοντας τις συνεδριάσεις συλλογικών οργάνων και εκλογές, προπηλακίζοντας και τραυματίζοντας τους «δασκάλους» τους και επιβάλλοντας λίστες βιβλίων ή ψηφίσματα σε συλλογικά όργανα. Παρακολουθούμε τους εκλεγμένους (άραγε από ποιους και με ποιες αφανείς συναλλαγές;) προέδρους, κοσμήτορες ή πρυτάνεις να συνδιαλλάσσονται με τις «φοιτητικές» μειοψηφίες, δήθεν για την «ηρεμία» των Ιδρυμάτων τους. Παρακολουθούμε το υπουργείο είτε να παρακολουθεί άβουλο είτε να υποδαυλίζει με άκαιρες δηλώσεις την κατάσταση. Παρακολουθούμε τα πολιτικά κόμματα (που για λόγους πολιτικού κόστους και μόνο δεν τήρησαν για δεκαετία και πλέον τις υπογραφές που έβαλαν και τις δεσμεύσεις που απέρρεαν από αυτές) που «ποιούν την νήσσαν» ή ακόμα επιδίδονται σε μικροπολιτικές τακτικές και αντιδράσεις. Παρακολουθούμε την κοινωνία (ακόμα και τους γονείς των «βλασταριών» που επιδίδονται σε αξιόποινες πράξεις) να μην αντιδρά. Παρακολουθούμε την Δικαιοσύνη να μην ενεργοποιείται όπως οφείλει σε τέλεση αξιοποίνων πράξεων, σε χώρους της ελληνικής επικρατείας, λες και τα πανεπιστήμια αποτελούν «ξένο έδαφος». Ως πότε; Ηλιας Καστανας - Καθηγητής Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης | 
Comments