Φυγή προς τα εμπρός
Tου Μπαμπη Παπαδημητριου
Είναι, προφανώς κατά τη γνώμη μου, προτιμότερο να παραδέχεσαι ότι οι σχεδιασμοί σου έπεσαν έξω και να κάνεις κάτι για να διορθώσεις το «κακό», παρά να αφήσεις τα πράγματα να πάνε «στο χειρότερο». Αν ο κ. Αλογοσκούφης είχε παραδεχθεί τη δική του αβλεψία και καθυστερημένη αντίδραση, η παραπάνω δικαιολογία θα ήταν ισχυρή. Δυστυχώς για την κυβέρνηση, επιμένει πως το πρόβλημα προέκυψε λόγω της μεγάλης κρίσης απ’ έξω και της μεγάλης φοροδιαφυγής από μέσα.
Το σημαντικό όμως είναι ότι η Ελλάδα (και ο προϋπολογισμός της) δεν έχει αποθέματα δύναμης για να επιτύχει την προσαρμογή και να αντέξει μια «κακή περίοδο». Αλλοίμονο αν έπρεπε τα κράτη να παίρνουν έκτακτα μέτρα σε κάθε δύσκολη καμπή της συγκυρίας. Οσο για τη «δικαιολογία» περί φοροδιαφυγής πρόκειται για το συντομότερο ανέκδοτο. Δουλειά της κυβέρνησης είναι να οργανώνει τις υπηρεσίες ώστε να εφαρμόζονται οι νόμοι. Ομως, η συμβιβαστική στάση της προς φοροφυγάδες (που συλλαμβάνονται με το χέρι στην τσέπη των υπόλοιπων φορολογουμένων), η τοποθέτηση των «δικών τους» σε θέσεις-κλειδιά και η εμμονή σε μειώσεις συντελεστών (που όμως δεν συνοδεύονται από την αποκάλυψη πραγματικών εισοδημάτων) κατέστησαν αφερέγγυους τους μηχανισμούς σύλληψης της φορολογητέας ύλης. Είναι χαρακτηριστική η επανάληψη της ανήθικης διαδικασίας οικειοθελούς συμβιβασμού όσων έχουν φορολογικές εκκρεμότητες, μαζί και των πιο διεφθαρμένων φοροφυγάδων.
Η αδιαφορία της κυβέρνησης στην αναδιοργάνωση των μηχανισμών και υπηρεσιών διακυβέρνησης και ο συμβιβασμός της με τα αμαρτήματα και τους αμαρτωλούς του παρελθόντος είναι που στερούν τώρα από το κράτος τα απαραίτητα εργαλεία αντίστασης στην εξελισσόμενη οικονομική κρίση. Αναρωτιέται κανείς τι πρέπει να συμβουλεύουν φοροτεχνικοί και άλλοι ορκωτοί λογιστές ή σύμβουλοι επιχειρήσεων και ατόμων: καλύτερο μπαξίσι στους εφοριακούς και υπομονή έως την επόμενη ρύθμιση εκκρεμοτήτων;
Το χειρότερο είναι, ίσως, ότι ούτε με τα μέτρα αυτά τελειώνουμε. Αν η φοροτεχνική υποδομή δεν βελτιωθεί σύντομα, τα προβλήματα του ελληνικού προϋπολογισμού θα συνεχιστούν. Στόχος παραμένει η επίτευξη πλεονασμάτων, ικανών να υποστηρίξουν σταδιακή αποκλιμάκωση του τερατώδους δημόσιου χρέους. Αν αυτό δεν συμβεί, το κράτος θα είναι αδύναμο να υποστηρίξει το ασφαλιστικό σύστημα, θα χρειαστεί να περικόπτει τις αναπτυξιακές του δαπάνες σε παιδεία και υγεία, να μεταθέτει περαιτέρω δημόσιες επενδύσεις. Οτι η κυβέρνηση το σκέφτεται είναι προς τιμήν της. Ας το εξηγήσουν όμως στους πολίτες, οι οποίοι θα τους κρίνουν επιεικώς εάν ειλικρινώς κάνουν την αυτοκριτική τους για όσα παρέλειψαν τα τελευταία χρόνια. Η κυβέρνηση εξάντλησε τα περιθώρια «ήπιας» προσαρμογής. Πρόσθετοι φόροι σημαίνουν μικρότερη ανάπτυξη μεσοπρόθεσμα, αλλά και άμεσο κίνδυνο πρόσθετου πληθωρισμού. Παράδειγμα: να νομοθετήσει αμέσως τις προτάσεις της Επιτροπής Ανταγωνισμού για το κύκλωμα των καυσίμων. Η φυγή της προς τα εμπρός είναι καλύτερη από την, έως τώρα, φυγή μπροστά στα πραγματικά προβλήματα.
καθημερινή.
Είναι, προφανώς κατά τη γνώμη μου, προτιμότερο να παραδέχεσαι ότι οι σχεδιασμοί σου έπεσαν έξω και να κάνεις κάτι για να διορθώσεις το «κακό», παρά να αφήσεις τα πράγματα να πάνε «στο χειρότερο». Αν ο κ. Αλογοσκούφης είχε παραδεχθεί τη δική του αβλεψία και καθυστερημένη αντίδραση, η παραπάνω δικαιολογία θα ήταν ισχυρή. Δυστυχώς για την κυβέρνηση, επιμένει πως το πρόβλημα προέκυψε λόγω της μεγάλης κρίσης απ’ έξω και της μεγάλης φοροδιαφυγής από μέσα.
Το σημαντικό όμως είναι ότι η Ελλάδα (και ο προϋπολογισμός της) δεν έχει αποθέματα δύναμης για να επιτύχει την προσαρμογή και να αντέξει μια «κακή περίοδο». Αλλοίμονο αν έπρεπε τα κράτη να παίρνουν έκτακτα μέτρα σε κάθε δύσκολη καμπή της συγκυρίας. Οσο για τη «δικαιολογία» περί φοροδιαφυγής πρόκειται για το συντομότερο ανέκδοτο. Δουλειά της κυβέρνησης είναι να οργανώνει τις υπηρεσίες ώστε να εφαρμόζονται οι νόμοι. Ομως, η συμβιβαστική στάση της προς φοροφυγάδες (που συλλαμβάνονται με το χέρι στην τσέπη των υπόλοιπων φορολογουμένων), η τοποθέτηση των «δικών τους» σε θέσεις-κλειδιά και η εμμονή σε μειώσεις συντελεστών (που όμως δεν συνοδεύονται από την αποκάλυψη πραγματικών εισοδημάτων) κατέστησαν αφερέγγυους τους μηχανισμούς σύλληψης της φορολογητέας ύλης. Είναι χαρακτηριστική η επανάληψη της ανήθικης διαδικασίας οικειοθελούς συμβιβασμού όσων έχουν φορολογικές εκκρεμότητες, μαζί και των πιο διεφθαρμένων φοροφυγάδων.
Η αδιαφορία της κυβέρνησης στην αναδιοργάνωση των μηχανισμών και υπηρεσιών διακυβέρνησης και ο συμβιβασμός της με τα αμαρτήματα και τους αμαρτωλούς του παρελθόντος είναι που στερούν τώρα από το κράτος τα απαραίτητα εργαλεία αντίστασης στην εξελισσόμενη οικονομική κρίση. Αναρωτιέται κανείς τι πρέπει να συμβουλεύουν φοροτεχνικοί και άλλοι ορκωτοί λογιστές ή σύμβουλοι επιχειρήσεων και ατόμων: καλύτερο μπαξίσι στους εφοριακούς και υπομονή έως την επόμενη ρύθμιση εκκρεμοτήτων;
Το χειρότερο είναι, ίσως, ότι ούτε με τα μέτρα αυτά τελειώνουμε. Αν η φοροτεχνική υποδομή δεν βελτιωθεί σύντομα, τα προβλήματα του ελληνικού προϋπολογισμού θα συνεχιστούν. Στόχος παραμένει η επίτευξη πλεονασμάτων, ικανών να υποστηρίξουν σταδιακή αποκλιμάκωση του τερατώδους δημόσιου χρέους. Αν αυτό δεν συμβεί, το κράτος θα είναι αδύναμο να υποστηρίξει το ασφαλιστικό σύστημα, θα χρειαστεί να περικόπτει τις αναπτυξιακές του δαπάνες σε παιδεία και υγεία, να μεταθέτει περαιτέρω δημόσιες επενδύσεις. Οτι η κυβέρνηση το σκέφτεται είναι προς τιμήν της. Ας το εξηγήσουν όμως στους πολίτες, οι οποίοι θα τους κρίνουν επιεικώς εάν ειλικρινώς κάνουν την αυτοκριτική τους για όσα παρέλειψαν τα τελευταία χρόνια. Η κυβέρνηση εξάντλησε τα περιθώρια «ήπιας» προσαρμογής. Πρόσθετοι φόροι σημαίνουν μικρότερη ανάπτυξη μεσοπρόθεσμα, αλλά και άμεσο κίνδυνο πρόσθετου πληθωρισμού. Παράδειγμα: να νομοθετήσει αμέσως τις προτάσεις της Επιτροπής Ανταγωνισμού για το κύκλωμα των καυσίμων. Η φυγή της προς τα εμπρός είναι καλύτερη από την, έως τώρα, φυγή μπροστά στα πραγματικά προβλήματα.
καθημερινή.
Comments