Tι γραφει ο ξενος Tυπος
HERALD TRIBUNE
Ας προστατεύσουμε έναν αυθεντικό Ομπάμα
Κάποιοι λένε ότι ο Ομπάμα πρέπει να γίνει πιο συγκεκριμένος. Να παρουσιάσει ολοκληρωμένα προγράμματα και νομοθετικές μεταρρυθμίσεις. Προφανώς, χρίζοντας τον Ομπάμα υποψήφιο, θα ήθελαν μια επανάληψη της προεκλογικής εκστρατείας του Δουκάκη. Κάποιοι άλλοι λένε ότι θα ήταν προτιμότερο να περιγράψει την πείρα του πάνω σε θέματα διακυβέρνησης, ενισχύοντας το ηθικό των Αμερικανών. Υπάρχουν κι αυτοί που θα ήθελαν να υπερασπιστεί τη μεσαία τάξη εναντίον της λεηλασίας των πλουσίων με τις πολλές επαύλεις. Προφανώς θα ήθελαν να επαναληφθεί η προεκλογική εκστρατεία του Αλ Γκορ. Υπάρχουν τέλος κι αυτοί που θα επιθυμούσαν να δουν τον Ομπάμα να κτυπάει κάτω από τη μέση τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών Μακέιν. Προφανώς έκριναν ότι χρίζοντας τον Ομπάμα υποψήφιο, το κόμμα θα πρέπει να ανατεθεί στον Μάικλ Μουρ. Οι Δημοκρατικοί κινδυνεύουν να επαναλάβουν αυτό που έπραξαν σε βάρος των δύο τελευταίων υποψηφίων: να θάψουν αυθεντικά άτομα κάτω από στρώματα προκατασκευασμένων θεμάτων. Το σημαντικότερο πρόβλημα του Ομπάμα είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων δεν γνωρίζει ποιος είναι. Και τώρα καλείται να αυτοπροσδιοριστεί ανάμεσα στις μεγάλες προσωπικότητες του κόμματος που όμως τους κατατρύχει η κατάθλιψη: τον Τζον Κέρι, την οικογένεια Κένεντι και τους Κλίντον. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Μπαράκ Ομπάμα δεν έχει «διασυνδέσεις» με τις παλιές αντιπαλότητες που ποδηγετούν την πολιτική των Δημοκρατικών. Εκπροσωπεί μια νέα εποχή. Διαθέτει λίγη πείρα, αλλά σπουδαία θέληση. Δεν έχει στο ενεργητικό του μεγάλες επιτυχίες, αλλά είναι το άτομο που αναδεικνύεται μέσα από την παγκοσμιοποιημένη και πολυπολιτισμική εποχή μας. Επομένως βρίσκεται πολύ κοντά στα προβλήματα με τα οποία η Αμερική θα βρεθεί αντιμέτωπη.
DW-WORLD.DE
Σχεδόν ειδυλλιακά!
Αστραψε και βρόντηξε στο κέντρο Πέπσι του Ντένβερ. Η Χίλαρι Κλίντον σε μια τελευταία προεκλογική εμφάνιση, αυτή τη φορά στο πλευρό του πρώην αντιπάλου της. «Ο Μπάρακ Ομπάμα είναι ο υποψήφιός μου», είπε τονίζοντας μια μια τις λέξεις της, «και πρέπει να γίνει ο πρόεδρός μας». Η καρδιά των Δημοκρατικών γύρισε στη θέση της και όλα ανέδιδαν την αίσθηση πλήρους αρμονίας και σύμπνοιας για τη μεγάλη μάχη στις 4 Νοεμβρίου. Ούτε ίχνος πίκρας στο βλέμμα της, ούτε ίχνος εκδίκησης για το ότι στη θέση του Ομπάμα θα ήταν εκείνη, χθες, μια στιγμή που προετοίμαζε μεθοδικά χρόνια πριν. Η Χίλαρι έδειχνε να απολαμβάνει το παρατεταμένο χειροκρότημα που συνόδευε κάθε πρόταση, κάθε διαβεβαίωση για την ικανότητα του Ομπάμα να χειριστεί την τύχη της χώρας. «Ο Τζον Μακέιν είναι συνάδελφός μου και φίλος μου. Υπηρέτησε με θάρρος τη χώρα μας, αλλά δεν χρειαζόμαστε άλλα τέσσερα χαμένα χρόνια, που θα είναι ακριβώς όπως τα περασμένα οχτώ». Ωστόσο, η γερουσιαστής της Ν. Υόρκης έχει ένα πλεονέκτημα απέναντι στο Ομπάμα, δεν έχει πια να φοβηθεί τις δημοσκοπήσεις. Υπό το συγκινημένο βλέμμα του συζύγου της και με τη βεβαιότητα που της δίνουν τα 18 εκατομμύρια των ψηφοφόρων της στις προκριματικές, η Χίλαρι δεν δίστασε να ξεφύγει από τη σκιά της και να πει την πρόταση που τόσο περίμενε ο Μπαράκ Ομπάμα: «Ηρθε ο καιρός να επανακτήσουμε την αγαπημένη μας χώρα. Ανεξαρτήτως του αν ψηφίσατε εμένα ή τον Ομπάμα, τώρα ήρθε η ώρα να συνεργαστούμε για την κοινή υπόθεση». Η Χίλαρι γνωρίζει καλά ότι αν ο Ομπάμα εκλεγεί πρόεδρος στις 4 Νοεμβρίου, εκείνη θα έχει την πιο ισχυρή φωνή μέσα στο κόμμα, ότι θα περάσει στο ρόλο που παίζει τώρα ο ασθενής Εντουαρτ Κένεντι. Αν όμως ο Ομπάμα χάσει την εκλογική μάχη, όπως το είχε προβλέψει σε όλες τις προεκλογικές εμφανίσεις της, τότε εκείνη χωρίς βαρίδια και ενοχές θα είναι έτοιμη για την περίπτωση που το κόμμα της τη χρειαστεί μετά 4 χρόνια. Το άστρο της Χίλαρι Κλίντον δεν δύει τόσο γρήγορα.
FINANCIAL TIMES
Ασθενής ο υποψήφιος πρόεδρος του Πακιστάν;
Σχεδόν μία εβδομάδα μετά την παραίτηση του Μουσάραφ από το προεδρικό αξίωμα του Πακιστάν, ο κυβερνητικός συνασπισμός κατέρρευσε, επιβεβαιώνοντας ότι αυτή η ενότητα των προηγούμενων ημερών ήταν παραπλανητική, καθώς στόχευε μόνο στην ανατροπή του στρατηγού. Ωστόσο, πολλά περισσότερα διακυβεύονται σήμερα στο Ισλαμαμπάντ εκτός από την ήδη γνωστή διαπάλη για την εξουσία. Το Πακιστάν, το οποίο έχει χάσει τον έλεγχο των δυτικών συνόρων του, κινδυνεύει να δει την ομοσπονδιακή εικόνα του να διαλύεται. Την ίδια ώρα, οι Ταλιμπάν απειλούν με εξάπλωση του πολέμου κατά μήκος των συνόρων Πακιστάν - Αφγανιστάν. Επειτα από χρόνια άνισης οικονομικής ανάπτυξης, η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον πληθωρισμό, την απουσία επενδύσεων και την οικονομική κρίση. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν ήταν λανθασμένη κίνηση η αποχώρηση του πρώην πρωθυπουργού Ναβάζ Σαρίφ από τον κυβερνητικό συνασπισμό, του οποίου τον έλεγχο είχε το Πακιστανικό Λαϊκό Κόμμα, υπό την ηγεσία του συζύγου της Μπούτο, Ασίφ Αλι Ζαρντάρι. Πάντως, πολλά είναι τα ερωτήματα για τους υποψηφίους, ιδίως μετά τις φήμες που κυκλοφόρησαν για τις ψυχολογικές διαταραχές του Ζαρντάρι. Και φυσικά όλοι απορούν κατά πόσον οι ηγέτες του Πακιστάν επιθυμούν να εργαστούν για το καλό της πατρίδας τους ή προς ίδιον όφελος.
THE WALL STREET JOURNAL
Η νέα εποχή
Θεωρώ μάλλον υπερβολικά τα όσα γράφονται για την άνοδο της Κίνας. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες για παράδειγμα παραμένουν ανθηρές, πολύ πιο ανθηρές από της Κίνας και της Ινδίας μαζί. Αλλά, όπως φάνηκε κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, τα πράγματα δεν θα μείνουν ακίνητα. Για αιώνες ολόκληρους, η εξουσία βρισκόταν στα χέρια της Δύσης, με διάφορες κατά καιρούς χώρες να αναλαμβάνουν τα ηνία, πρώτα η Μεγάλη Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες στη συνέχεια... Σήμερα καλούμεθα να συνεργαστούμε μ’ έναν κόσμο, ο οποίος ζυγίζεται ανάμεσα στη Δύση και την Απω Ανατολή, κυρίως δε την Κίνα. Διερωτώμαι αν πραγματικά αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτή η εξέλιξη, όντας εθισμένοι στη δική μας κουλτούρα. Προσωπικά πιστεύω ότι η καινούργια εικόνα του κόσμου θα είναι από κάθε άποψη μια σπουδαία και πλούσια εμπειρία. Θα έχει δε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος λογικά θα σπεύσει να την τοποθετήσει ψηλά στην ατζέντα του. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2012 δίνουν στη Βρετανία μια εξαίσια ευκαιρία να επιδείξει στην Ανατολή τι σημαίνει σύγχρονη Δύση. Μετά τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι δεν θα πρέπει να προσπαθήσουμε να μιμηθούμε την τελετή έναρξης. Ηταν το θέαμα των θεαμάτων και κανείς δεν θα μπορούσε να το διοργανώσει καλύτερα. Αντίθετα, θα πρέπει να εμπνευσθούμε κάτι διαφορετικό, κάτι που θα αναδύεται μέσα από τα ολυμπιακά ιδεώδη. Και φυσικά να διδαχτούμε από αυτούς, όπως κι εκείνοι από μας. Αυτός είναι ο δρόμος του 21ου αιώνα. (Απόσπασμα από άρθρο του Τόνι Μπλερ.)
kathimerini.
Ας προστατεύσουμε έναν αυθεντικό Ομπάμα
Κάποιοι λένε ότι ο Ομπάμα πρέπει να γίνει πιο συγκεκριμένος. Να παρουσιάσει ολοκληρωμένα προγράμματα και νομοθετικές μεταρρυθμίσεις. Προφανώς, χρίζοντας τον Ομπάμα υποψήφιο, θα ήθελαν μια επανάληψη της προεκλογικής εκστρατείας του Δουκάκη. Κάποιοι άλλοι λένε ότι θα ήταν προτιμότερο να περιγράψει την πείρα του πάνω σε θέματα διακυβέρνησης, ενισχύοντας το ηθικό των Αμερικανών. Υπάρχουν κι αυτοί που θα ήθελαν να υπερασπιστεί τη μεσαία τάξη εναντίον της λεηλασίας των πλουσίων με τις πολλές επαύλεις. Προφανώς θα ήθελαν να επαναληφθεί η προεκλογική εκστρατεία του Αλ Γκορ. Υπάρχουν τέλος κι αυτοί που θα επιθυμούσαν να δουν τον Ομπάμα να κτυπάει κάτω από τη μέση τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών Μακέιν. Προφανώς έκριναν ότι χρίζοντας τον Ομπάμα υποψήφιο, το κόμμα θα πρέπει να ανατεθεί στον Μάικλ Μουρ. Οι Δημοκρατικοί κινδυνεύουν να επαναλάβουν αυτό που έπραξαν σε βάρος των δύο τελευταίων υποψηφίων: να θάψουν αυθεντικά άτομα κάτω από στρώματα προκατασκευασμένων θεμάτων. Το σημαντικότερο πρόβλημα του Ομπάμα είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων δεν γνωρίζει ποιος είναι. Και τώρα καλείται να αυτοπροσδιοριστεί ανάμεσα στις μεγάλες προσωπικότητες του κόμματος που όμως τους κατατρύχει η κατάθλιψη: τον Τζον Κέρι, την οικογένεια Κένεντι και τους Κλίντον. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Μπαράκ Ομπάμα δεν έχει «διασυνδέσεις» με τις παλιές αντιπαλότητες που ποδηγετούν την πολιτική των Δημοκρατικών. Εκπροσωπεί μια νέα εποχή. Διαθέτει λίγη πείρα, αλλά σπουδαία θέληση. Δεν έχει στο ενεργητικό του μεγάλες επιτυχίες, αλλά είναι το άτομο που αναδεικνύεται μέσα από την παγκοσμιοποιημένη και πολυπολιτισμική εποχή μας. Επομένως βρίσκεται πολύ κοντά στα προβλήματα με τα οποία η Αμερική θα βρεθεί αντιμέτωπη.
DW-WORLD.DE
Σχεδόν ειδυλλιακά!
Αστραψε και βρόντηξε στο κέντρο Πέπσι του Ντένβερ. Η Χίλαρι Κλίντον σε μια τελευταία προεκλογική εμφάνιση, αυτή τη φορά στο πλευρό του πρώην αντιπάλου της. «Ο Μπάρακ Ομπάμα είναι ο υποψήφιός μου», είπε τονίζοντας μια μια τις λέξεις της, «και πρέπει να γίνει ο πρόεδρός μας». Η καρδιά των Δημοκρατικών γύρισε στη θέση της και όλα ανέδιδαν την αίσθηση πλήρους αρμονίας και σύμπνοιας για τη μεγάλη μάχη στις 4 Νοεμβρίου. Ούτε ίχνος πίκρας στο βλέμμα της, ούτε ίχνος εκδίκησης για το ότι στη θέση του Ομπάμα θα ήταν εκείνη, χθες, μια στιγμή που προετοίμαζε μεθοδικά χρόνια πριν. Η Χίλαρι έδειχνε να απολαμβάνει το παρατεταμένο χειροκρότημα που συνόδευε κάθε πρόταση, κάθε διαβεβαίωση για την ικανότητα του Ομπάμα να χειριστεί την τύχη της χώρας. «Ο Τζον Μακέιν είναι συνάδελφός μου και φίλος μου. Υπηρέτησε με θάρρος τη χώρα μας, αλλά δεν χρειαζόμαστε άλλα τέσσερα χαμένα χρόνια, που θα είναι ακριβώς όπως τα περασμένα οχτώ». Ωστόσο, η γερουσιαστής της Ν. Υόρκης έχει ένα πλεονέκτημα απέναντι στο Ομπάμα, δεν έχει πια να φοβηθεί τις δημοσκοπήσεις. Υπό το συγκινημένο βλέμμα του συζύγου της και με τη βεβαιότητα που της δίνουν τα 18 εκατομμύρια των ψηφοφόρων της στις προκριματικές, η Χίλαρι δεν δίστασε να ξεφύγει από τη σκιά της και να πει την πρόταση που τόσο περίμενε ο Μπαράκ Ομπάμα: «Ηρθε ο καιρός να επανακτήσουμε την αγαπημένη μας χώρα. Ανεξαρτήτως του αν ψηφίσατε εμένα ή τον Ομπάμα, τώρα ήρθε η ώρα να συνεργαστούμε για την κοινή υπόθεση». Η Χίλαρι γνωρίζει καλά ότι αν ο Ομπάμα εκλεγεί πρόεδρος στις 4 Νοεμβρίου, εκείνη θα έχει την πιο ισχυρή φωνή μέσα στο κόμμα, ότι θα περάσει στο ρόλο που παίζει τώρα ο ασθενής Εντουαρτ Κένεντι. Αν όμως ο Ομπάμα χάσει την εκλογική μάχη, όπως το είχε προβλέψει σε όλες τις προεκλογικές εμφανίσεις της, τότε εκείνη χωρίς βαρίδια και ενοχές θα είναι έτοιμη για την περίπτωση που το κόμμα της τη χρειαστεί μετά 4 χρόνια. Το άστρο της Χίλαρι Κλίντον δεν δύει τόσο γρήγορα.
FINANCIAL TIMES
Ασθενής ο υποψήφιος πρόεδρος του Πακιστάν;
Σχεδόν μία εβδομάδα μετά την παραίτηση του Μουσάραφ από το προεδρικό αξίωμα του Πακιστάν, ο κυβερνητικός συνασπισμός κατέρρευσε, επιβεβαιώνοντας ότι αυτή η ενότητα των προηγούμενων ημερών ήταν παραπλανητική, καθώς στόχευε μόνο στην ανατροπή του στρατηγού. Ωστόσο, πολλά περισσότερα διακυβεύονται σήμερα στο Ισλαμαμπάντ εκτός από την ήδη γνωστή διαπάλη για την εξουσία. Το Πακιστάν, το οποίο έχει χάσει τον έλεγχο των δυτικών συνόρων του, κινδυνεύει να δει την ομοσπονδιακή εικόνα του να διαλύεται. Την ίδια ώρα, οι Ταλιμπάν απειλούν με εξάπλωση του πολέμου κατά μήκος των συνόρων Πακιστάν - Αφγανιστάν. Επειτα από χρόνια άνισης οικονομικής ανάπτυξης, η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον πληθωρισμό, την απουσία επενδύσεων και την οικονομική κρίση. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν ήταν λανθασμένη κίνηση η αποχώρηση του πρώην πρωθυπουργού Ναβάζ Σαρίφ από τον κυβερνητικό συνασπισμό, του οποίου τον έλεγχο είχε το Πακιστανικό Λαϊκό Κόμμα, υπό την ηγεσία του συζύγου της Μπούτο, Ασίφ Αλι Ζαρντάρι. Πάντως, πολλά είναι τα ερωτήματα για τους υποψηφίους, ιδίως μετά τις φήμες που κυκλοφόρησαν για τις ψυχολογικές διαταραχές του Ζαρντάρι. Και φυσικά όλοι απορούν κατά πόσον οι ηγέτες του Πακιστάν επιθυμούν να εργαστούν για το καλό της πατρίδας τους ή προς ίδιον όφελος.
THE WALL STREET JOURNAL
Η νέα εποχή
Θεωρώ μάλλον υπερβολικά τα όσα γράφονται για την άνοδο της Κίνας. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες για παράδειγμα παραμένουν ανθηρές, πολύ πιο ανθηρές από της Κίνας και της Ινδίας μαζί. Αλλά, όπως φάνηκε κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, τα πράγματα δεν θα μείνουν ακίνητα. Για αιώνες ολόκληρους, η εξουσία βρισκόταν στα χέρια της Δύσης, με διάφορες κατά καιρούς χώρες να αναλαμβάνουν τα ηνία, πρώτα η Μεγάλη Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες στη συνέχεια... Σήμερα καλούμεθα να συνεργαστούμε μ’ έναν κόσμο, ο οποίος ζυγίζεται ανάμεσα στη Δύση και την Απω Ανατολή, κυρίως δε την Κίνα. Διερωτώμαι αν πραγματικά αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτή η εξέλιξη, όντας εθισμένοι στη δική μας κουλτούρα. Προσωπικά πιστεύω ότι η καινούργια εικόνα του κόσμου θα είναι από κάθε άποψη μια σπουδαία και πλούσια εμπειρία. Θα έχει δε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος λογικά θα σπεύσει να την τοποθετήσει ψηλά στην ατζέντα του. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2012 δίνουν στη Βρετανία μια εξαίσια ευκαιρία να επιδείξει στην Ανατολή τι σημαίνει σύγχρονη Δύση. Μετά τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι δεν θα πρέπει να προσπαθήσουμε να μιμηθούμε την τελετή έναρξης. Ηταν το θέαμα των θεαμάτων και κανείς δεν θα μπορούσε να το διοργανώσει καλύτερα. Αντίθετα, θα πρέπει να εμπνευσθούμε κάτι διαφορετικό, κάτι που θα αναδύεται μέσα από τα ολυμπιακά ιδεώδη. Και φυσικά να διδαχτούμε από αυτούς, όπως κι εκείνοι από μας. Αυτός είναι ο δρόμος του 21ου αιώνα. (Απόσπασμα από άρθρο του Τόνι Μπλερ.)
kathimerini.
Comments