Γραμματα Aναγνωστων . kathimerini
ΟΣΕ και ξένοι τουρίστες
Κύριε διευθυντά
Ταξίδεψα πρόσφατα με τον άντρα μου από Αθήνα για Θεσσαλονίκη με τη γραμμή του ΟΣΕ Intercity (IC) όπου και διαδραματίστηκε το πιο κάτω περιστατικό.
Ο έλεγχος των εισιτηρίων στον συγκεκριμένο συρμό διεξαγόταν από δύο υπαλλήλους, ο ένας πιο έμπειρος, «άνετος», που έκανε και τον έλεγχο και ο άλλος πιο άπειρος, στεκόταν ένα βήμα πίσω και κοίταζε πάνω από τον ώμο του άλλου, απλώς παρατηρώντας τις ενέργειές του, χωρίς εμφανή ρόλο.
Μπροστά μας κάθονταν δύο νεαρές κοπέλες από την Ουγγαρία, όπως μάθαμε αργότερα. Οταν λοιπόν ο έμπειρος υπάλληλος πήρε τα εισιτήριά τους να τα ελέγξει, αφού τα κοίταξε βιαστικά για λίγα δευτερόλεπτα, τους λέει σε κακά αγγλικά «no reserve (sic), next station out», δείχνοντας επιδεικτικά με το δάκτυλο προς την πόρτα του συρμού, ενώ επαναλάμβανε το «next station out» φωναχτά και επεξηγούσε στον «βοηθό» του «δεν έχουν κράτηση θέσης». Οι κοπέλες έδειχναν χαμένες, σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Αφού αυτός ο διάλογος επαναλήφθηκε 2-3 φορές χωρίς να οδηγεί πουθενά, αποφάσισα να επέμβω. Μετέφρασα λοιπόν στις κοπέλες σε καλύτερα αγγλικά ότι ο υπάλληλος έλεγε ότι δεν είχαν κράτηση θέσεων. «Μα φυσικά και έχουμε», μου απάντησε αμέσως η μία. «Δείξτ’ του την» την προέτρεψα. Ενώ η κοπέλα έδειχνε στον υπάλληλο το κομμάτι του εισιτηρίου που αφορούσε την κράτηση των θέσεων, του είπα στα ελληνικά ότι «λέει πως έχουν κράτηση».
Ο υπάλληλος με τον βοηθό του να κοιτάει πάνω από τον ώμο του, επεξεργάστηκε εκ νέου τα εισιτήρια και απεφάνθη στα ελληνικά στον βοηθό του «Α! νόμιζα ότι ήταν ευρώ αυτό, platz πρέπει να είναι θέση»(!), οπότε και επέστρεψε τα εισιτήρια στις κοπέλες και τους «επέτρεψε» να συνεχίσουν το ταξίδι στις νόμιμες θέσεις τους. Χωρίς συγγνώμη, χωρίς «δικό μου λάθος», χωρίς ντροπή. Μόνο έπειτα από δικό μου σχόλιο ότι δεν είναι τρόπος αυτός να μιλάμε στους τουρίστες μας, ο βοηθός είπε ένα μόνο «σόρι», ενώ κίνησαν για να συνεχίσουν τον έλεγχο. Τα ερωτήματα πολλά, η ντροπή για άλλη μια φορά στην Ελλάδα έντονη, η αγένεια και η ασχετοσύνη κυρίαρχες.
Οι κοπέλες έφθασαν στη Θεσσαλονίκη για να πάρουν άλλο τρένο για την πατρίδα τους με άλλη μια εμπειρία «ελληνικής φιλοξενίας».
Κλαιρη Παπαζογλου / Βρυξέλλες
Οι τρύπες του προϋπολογισμού
Κύριε διευθυντά
Η κυβέρνηση ψάχνει να βρει χρήματα για να καλύψει τις τρύπες του προϋπολογισμού. Μετά την αύξηση στα διόδια (37,5%) και στα εισιτήρια (60%) σκέπτεται να βάλει και άλλους φόρους, να αυξήσει και άλλο τις αντικειμενικές αξίες ακινήτων, τον ΦΠΑ, τα τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτων κ.λπ., (από την άλλη αυξάνει τους μισθούς των Δικαστικών, και ίσως και άλλων συνδεδεμένων με αυτούς, κατά 80%) και δεν κάνει τίποτα για την πάταξη ή τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Ενα μεγάλο μέρος της φοροδιαφυγής συντελείται στις ατομικές επιχειρήσεις πώλησης ειδών ένδυσης και υπόδησης. Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις αγοράζουν μέρος των εμπορευμάτων τους από βιοτεχνίες χωρίς τιμολόγια και στη συνέχεια το διαθέτουν χωρίς απόδειξη, με τη συνεργασία πολλές φορές και του αγοραστή. Γιατί να ζητήσει ο πελάτης απόδειξη αφού δεν έχει κάποιο συμφέρον;
Γίνεται και γραφικός. Αντίθετα, χωρίς απόδειξη επιτυγχάνει και κάποια έκπτωση. Ισχύει το «τόσο με απόδειξη, τόσο χωρίς απόδειξη». Ετσι, γλιτώνει ο επιχειρηματίας τον ΦΠΑ και παρουσιάζει και μικρότερο τζίρο και κέρδος.
Παλαιότερα, είχε ριχτεί το σλόγκαν «αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη». Δεν έπιασε όμως γιατί δεν είμαστε και τόσο συνειδητοποιημένοι πολίτες και καθιερώθηκε κίνητρο: η έκπτωση από τον φόρο εισοδήματος ενός τμήματος των αγορών. Αργότερα, κάποιοι σοφοί σκέφτηκαν ότι δεν πρέπει να γίνεται η έκπτωση αυτή και την κατήργησαν. Πάλι κάτι δεν πήγε καλά και από το περσινό οικονομικό έτος καθιερώθηκε έκπτωση από τις δαπάνες εστιατορίων, ζαχαροπλαστείων και κομμωτηρίων. Δεν φτάνει όμως αυτό. Δεν γίνεται, κύριοι οικονομολόγοι, τίποτα αν δεν καθιερώσετε έκπτωση φόρου από τις αγορές ειδών ένδυσης - υπόδησης και ηλεκτρικών συσκευών.
Α, μην ξεχάσετε και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια στις παραλίες. Εκεί γίνεται το «Ελα να δεις».
Γιαννης Γεωργιαδης / Χαλάνδρι
Υποδοχή προσφύγων
Κύριε διευθυντά
Διάβασα με προσοχή το άρθρο της κ. Μαριάννας Τζιαντζή στις Μόνιμες Στήλες με τίτλο «Η πίκρα της ζωής» και δεν έχω διαφορετική γνώση για να αμφιβάλλω. Είναι γνωστά τα αναφερόμενα περί δύσκολων συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων, όπως: συνωστισμός, αρρώστιες, ατυχήματα κ.τ.λ. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτά συμβαίνουν όχι από αδιαφορία των αρχών αλλά από αδυναμία. Αν παρά ταύτα κάπου διαπιστώνεται αδιαφορία, δεν είναι ο κανόνας.
Η χώρα μας από τότε που ανέκυψε το πρόβλημα έδειξε ευαισθησία στο θέμα της υποδοχής, όχι μόνο ως πολιτεία αλλά και ως λαός. Στη Σαλαμίνα π.χ., στον τόπο που ζω, θυμάμαι με πόση αγάπη και φιλικά αισθήματα υποδέχτηκε ο κόσμος τούς πρώτους πρόσφυγες από την Αλβανία: Κατάλυμα, ένδυση, κλινοσκεπάσματα και φαγητό δεν έλειψαν από κανέναν. Οι πρώτοι απ’ αυτούς που ήρθαν εδώ μπορούν, πιστεύω, να το βεβαιώσουν.
Οι πρόσφυγες, από όποια χώρα και αν προέρχονται, αν εξαιρεθούν οι τυχοδιώκτες, πρέπει να γνωρίζουν ότι μία μετακίνηση σε άγνωστους χώρους έχει τα απρόβλεπτα και τους κινδύνους της. Φεύγουν από το χειρότερο αποβλέποντας και ελπίζοντας να βρουν το καλύτερο και γι’ αυτό παραβλέπουν τα περαιτέρω. Φυσικά, αυτό δεν δικαιολογεί την αδράνεια των αρχών, και του καθενός μας, η οποία και καταγγέλλεται προκειμένου να ανακουφιστούν οι πάσχοντες. Ομως, πόσες είναι οι δυνατότητές μας ως χώρα για να αντιμετωπίσουμε τις αθρόες εισόδους λαθρομεταναστών και μη;
Δεν θα πω για τις προξενικές μας αρχές, αν υπάρχουν στις χώρες απ’ όπου η μετανάστευση, ότι θα πρέπει να ενημερώνουν για τις δυνατότητες υποδοχής, διότι αυτό στη λαθρομετανάστευση δεν ισχύει. Ποιος ταλαίπωρος και παράνομος θα πάρει την άδεια εισόδου, και πριν απ’ αυτή θα ζητήσει πληροφορίες; Κανένας, φυσικά, οπότε όλοι μαζί δημιουργούν το πρόβλημα και «μισογεμίζουν» το ποτήρι τους με πίκρα. Μακάρι να μπορούσαμε να το αδειάσουμε.
Χρηστος Ν. Μακρης - Φιλόλογος / Σαλαμίνα
Εκσυγχρονισμός του στόλου
Κύριε διευθυντά
Σε συνέχεια των επιστολών της 22/5/2008 και της 7/6/2008 για τον εκσυγχρονισμό του στόλου του ’12-’13, θέλω να προσθέσω τα ακόλουθα.
Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα ενός στόλου είναι η παραγοντική συνεργία απτών και μη απτών πόρων.
Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος μετά τον αγώνα της ανεξαρτησίας απομακρύνεται από τη θάλασσα (οι τοπικές κοινωνίες συνεχίζουν να αναπτύσσουν τις ναυτιλιακές τους δραστηριότητες και τα εμπορικά τους δίκτυα ερήμην).
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, φορέας μιας αστικής ιδεολογίας, προσπαθεί να δώσει έναν ναυτικό προσανατολισμό εν μέσω Δυνάμεων, κομμάτων, φατριών, χωρίς μεγάλη ανταπόκριση, παρά τη νομοθετική ρύθμιση για τη δημιουργία εγχώριας ατμοπλοΐας (1855).
Η εισήγηση του υπουργείου των Ναυτικών για τον καταρτισμό του προϋπολογισμού του 1864 είναι «η αγορά πλοίων για την προστασία των ακτών και τη μεταφορά των επισήμων»!
Η Κρητική Επανάσταση του 1866-1869 με τις χιλιάδες των προσφύγων, τον αποκλεισμό της Σύρου και ο ερχομός του Γεωργίου του Α΄ λίγο νωρίτερα θα αφυπνίσουν την κοινή γνώμη και τους ιθύνοντες για την ανάγκη δημιουργίας εθνικού στόλου.
Η διάπλαση του Χαρίλαου Τρικούπη, σε συνδυασμό με τις ορατές ανάγκες, θα τον οδηγήσει στην παραγγελία, το 1890, των πρώτων μεγάλων μονάδων του στόλου, που θα αποτελέσουν τη μαγιά του στόλου του Αιγαίου του ’12-’13.
Ο Τρικούπης θα προτιμήσει την πτώχευση παρά τη μη δημιουργία στόλου.
Ο Βενιζέλος, γιος εμπόρου, τρεις φορές νησιώτης (Κρήτη, Κύθηρα, Σύρος), θα διαχειριστεί σοφά τη ναυτική προίκα που θα κληρονομήσει.
Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του στόλου του Αιγαίου 1912-1913 υπήρξε το επίτευγμα της μοναδικής εθνικής ομοψυχίας της εξαίρετου πολιτειακής, πολιτικής και ναυτικής ηγεσίας, της νικηφόρου παραδόσεως, της ναυτικής αρετής των πληρωμάτων, καθώς και της τεχνολογικής ανωτερότητας που ενσωμάτωνε το θωρηκτό Γ. ΑΒΕΡΩΦ.
«Εκείνη την ώρα είδα πάνω στους βράχους των Στενών τον παππού μου και τον Μιαούλη να μου κάνουν νόημα, να με καλούν» λέει ο Κουντουριώτης για τη Ναυμαχία της Ελλης.
Κάθε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα διατηρείται μόνο εφόσον τροφοδοτείται με απτούς και μη απτούς πόρους, και οπωσδήποτε η ανάλυση διαπιστώνει το σύνθετο κάθε ιστορικού γεγονότος, το οποίο δεν αποτιμάται μόνο με ταχύτητες και αποστάσεις.
Αριστοτελης Δημιτσας - Υποναύαρχος Π.Ν. ε.α. / Ρέθυμνο
Η Φιλοθέη Μπενιζέλου
Κύριε διευθυντά
Στο Ψυχικό, όταν αυτό ήταν απλώς ένα από τα περίχωρα της παλιάς Αθήνας, λέγεται πως η Φιλοθέη Μπενιζέλου, η κατόπιν Αγία, άνοιξε ένα πηγάδι όπου ξεπέζευαν για να ξαποστάσουν και να δροσιστούν οι διερχόμενοι από εκεί αλλά και οι εκεί τριγύρω εργαζόμενοι. Φαίνεται, ήταν τόση η ανάγκη να υπάρξει εκεί ένα πηγάδι που θεωρήθηκε ότι η Φιλοθέη (η Καλογρέζα) έκανε ψυχικό, εξ ου(;) και η ονομασία του προαστίου. Κάτι ας πούμε ανάλογο συμβαίνει σήμερα σε οδικούς άξονες της Ελλάδας όπως λόγου χάριν στα Τέμπη, όπου πάρα πολλοί από εμάς τους αυτοκινούμενους εκεί μηχανηλάτες ξεπεζεύουμε και δένουμε κάπου εκεί τα λίγα ή πολλά άλογα του οχήματός μας για να ξαποστάσουμε (μετριάσουμε τον εκ της απόστασης κάματο;) πριν συνεχίσουμε προς Θεσσαλονίκη ή προερχόμενοι από κάπου εκεί. Είναι ο τόπος που ανήκει στο Δήμο Αμπελακίων όπου περνώντας πάνω από την κρεμαστή γέφυρα, του με λιγοστό νερό Πηνειού, φθάνουμε στο «Προσκύνημα της Αγ. Παρασκευής». Είθισται δε, ως γνωστόν, από παλαιοτάτων χρόνων όπου υπάρχει προσκυνηματικός τόπος να είναι αυτός και τόπος εμπορίου.
Η αιτία αυτής της επιστολής είναι πολύ συγκεκριμένη: οι κατερχόμενοι από τη λιθόστρωτη σκάλα με κατεύθυνση προς το ως άνω προσκύνημα της Αγ. Παρασκευής κινδυνεύουν σοβαρά και φαίνεται ότι κανείς από τους συνυπεύθυνους που είναι ο δήμος κυρίως αλλά και η «Ιερά Μητρόπολις Λαρίσης και Τυρνάβου» όπως και το σωματείο των εκεί μικροπωλητών δεν ενδιαφέρεται. Οι χιλιάδες των πιστών και μη που κατεβαίνουν την κλίμακα αυτή έχουν με τα χρόνια λειάνει επικίνδυνα τα από πέτρες σκαλοπάτια της καθιστώντας τα μάλιστα κυρτά, όπου, ω του μη θαύματος, πολλοί «σκάνε κάτω» με την έδρα με ορθοπεδικά επακόλουθα. Σε ένα μόνο κατέβασμα και ανέβασμα υπήρξαμε μάρτυρες τριών τέτοιων περιστατικών εκ των οποίων το ένα σοβαρό.
Κανείς από τους ως άνω «φορείς» που εισπράττουν εκεί δεν μπορεί έστω να «αγριέψει» λίγο την επιφάνεια στα σκαλοπάτια, τα λειασμένα από τα πέλματα των πιστών ή απλώς πελατών τους ώστε να μη γλιστρούν; Αν κάποιος το πράξει θα έχει κάνει ψυχικό.
Δημητρης Σ. Ταμπαογλου / Υμηττός
ΟΣΕ και ξένοι τουρίστες
Κύριε διευθυντά
Ταξίδεψα πρόσφατα με τον άντρα μου από Αθήνα για Θεσσαλονίκη με τη γραμμή του ΟΣΕ Intercity (IC) όπου και διαδραματίστηκε το πιο κάτω περιστατικό.
Ο έλεγχος των εισιτηρίων στον συγκεκριμένο συρμό διεξαγόταν από δύο υπαλλήλους, ο ένας πιο έμπειρος, «άνετος», που έκανε και τον έλεγχο και ο άλλος πιο άπειρος, στεκόταν ένα βήμα πίσω και κοίταζε πάνω από τον ώμο του άλλου, απλώς παρατηρώντας τις ενέργειές του, χωρίς εμφανή ρόλο.
Μπροστά μας κάθονταν δύο νεαρές κοπέλες από την Ουγγαρία, όπως μάθαμε αργότερα. Οταν λοιπόν ο έμπειρος υπάλληλος πήρε τα εισιτήριά τους να τα ελέγξει, αφού τα κοίταξε βιαστικά για λίγα δευτερόλεπτα, τους λέει σε κακά αγγλικά «no reserve (sic), next station out», δείχνοντας επιδεικτικά με το δάκτυλο προς την πόρτα του συρμού, ενώ επαναλάμβανε το «next station out» φωναχτά και επεξηγούσε στον «βοηθό» του «δεν έχουν κράτηση θέσης». Οι κοπέλες έδειχναν χαμένες, σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Αφού αυτός ο διάλογος επαναλήφθηκε 2-3 φορές χωρίς να οδηγεί πουθενά, αποφάσισα να επέμβω. Μετέφρασα λοιπόν στις κοπέλες σε καλύτερα αγγλικά ότι ο υπάλληλος έλεγε ότι δεν είχαν κράτηση θέσεων. «Μα φυσικά και έχουμε», μου απάντησε αμέσως η μία. «Δείξτ’ του την» την προέτρεψα. Ενώ η κοπέλα έδειχνε στον υπάλληλο το κομμάτι του εισιτηρίου που αφορούσε την κράτηση των θέσεων, του είπα στα ελληνικά ότι «λέει πως έχουν κράτηση».
Ο υπάλληλος με τον βοηθό του να κοιτάει πάνω από τον ώμο του, επεξεργάστηκε εκ νέου τα εισιτήρια και απεφάνθη στα ελληνικά στον βοηθό του «Α! νόμιζα ότι ήταν ευρώ αυτό, platz πρέπει να είναι θέση»(!), οπότε και επέστρεψε τα εισιτήρια στις κοπέλες και τους «επέτρεψε» να συνεχίσουν το ταξίδι στις νόμιμες θέσεις τους. Χωρίς συγγνώμη, χωρίς «δικό μου λάθος», χωρίς ντροπή. Μόνο έπειτα από δικό μου σχόλιο ότι δεν είναι τρόπος αυτός να μιλάμε στους τουρίστες μας, ο βοηθός είπε ένα μόνο «σόρι», ενώ κίνησαν για να συνεχίσουν τον έλεγχο. Τα ερωτήματα πολλά, η ντροπή για άλλη μια φορά στην Ελλάδα έντονη, η αγένεια και η ασχετοσύνη κυρίαρχες.
Οι κοπέλες έφθασαν στη Θεσσαλονίκη για να πάρουν άλλο τρένο για την πατρίδα τους με άλλη μια εμπειρία «ελληνικής φιλοξενίας».
Κλαιρη Παπαζογλου / Βρυξέλλες
Οι τρύπες του προϋπολογισμού
Κύριε διευθυντά
Η κυβέρνηση ψάχνει να βρει χρήματα για να καλύψει τις τρύπες του προϋπολογισμού. Μετά την αύξηση στα διόδια (37,5%) και στα εισιτήρια (60%) σκέπτεται να βάλει και άλλους φόρους, να αυξήσει και άλλο τις αντικειμενικές αξίες ακινήτων, τον ΦΠΑ, τα τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτων κ.λπ., (από την άλλη αυξάνει τους μισθούς των Δικαστικών, και ίσως και άλλων συνδεδεμένων με αυτούς, κατά 80%) και δεν κάνει τίποτα για την πάταξη ή τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Ενα μεγάλο μέρος της φοροδιαφυγής συντελείται στις ατομικές επιχειρήσεις πώλησης ειδών ένδυσης και υπόδησης. Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις αγοράζουν μέρος των εμπορευμάτων τους από βιοτεχνίες χωρίς τιμολόγια και στη συνέχεια το διαθέτουν χωρίς απόδειξη, με τη συνεργασία πολλές φορές και του αγοραστή. Γιατί να ζητήσει ο πελάτης απόδειξη αφού δεν έχει κάποιο συμφέρον;
Γίνεται και γραφικός. Αντίθετα, χωρίς απόδειξη επιτυγχάνει και κάποια έκπτωση. Ισχύει το «τόσο με απόδειξη, τόσο χωρίς απόδειξη». Ετσι, γλιτώνει ο επιχειρηματίας τον ΦΠΑ και παρουσιάζει και μικρότερο τζίρο και κέρδος.
Παλαιότερα, είχε ριχτεί το σλόγκαν «αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη». Δεν έπιασε όμως γιατί δεν είμαστε και τόσο συνειδητοποιημένοι πολίτες και καθιερώθηκε κίνητρο: η έκπτωση από τον φόρο εισοδήματος ενός τμήματος των αγορών. Αργότερα, κάποιοι σοφοί σκέφτηκαν ότι δεν πρέπει να γίνεται η έκπτωση αυτή και την κατήργησαν. Πάλι κάτι δεν πήγε καλά και από το περσινό οικονομικό έτος καθιερώθηκε έκπτωση από τις δαπάνες εστιατορίων, ζαχαροπλαστείων και κομμωτηρίων. Δεν φτάνει όμως αυτό. Δεν γίνεται, κύριοι οικονομολόγοι, τίποτα αν δεν καθιερώσετε έκπτωση φόρου από τις αγορές ειδών ένδυσης - υπόδησης και ηλεκτρικών συσκευών.
Α, μην ξεχάσετε και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια στις παραλίες. Εκεί γίνεται το «Ελα να δεις».
Γιαννης Γεωργιαδης / Χαλάνδρι
Υποδοχή προσφύγων
Κύριε διευθυντά
Διάβασα με προσοχή το άρθρο της κ. Μαριάννας Τζιαντζή στις Μόνιμες Στήλες με τίτλο «Η πίκρα της ζωής» και δεν έχω διαφορετική γνώση για να αμφιβάλλω. Είναι γνωστά τα αναφερόμενα περί δύσκολων συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων, όπως: συνωστισμός, αρρώστιες, ατυχήματα κ.τ.λ. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτά συμβαίνουν όχι από αδιαφορία των αρχών αλλά από αδυναμία. Αν παρά ταύτα κάπου διαπιστώνεται αδιαφορία, δεν είναι ο κανόνας.
Η χώρα μας από τότε που ανέκυψε το πρόβλημα έδειξε ευαισθησία στο θέμα της υποδοχής, όχι μόνο ως πολιτεία αλλά και ως λαός. Στη Σαλαμίνα π.χ., στον τόπο που ζω, θυμάμαι με πόση αγάπη και φιλικά αισθήματα υποδέχτηκε ο κόσμος τούς πρώτους πρόσφυγες από την Αλβανία: Κατάλυμα, ένδυση, κλινοσκεπάσματα και φαγητό δεν έλειψαν από κανέναν. Οι πρώτοι απ’ αυτούς που ήρθαν εδώ μπορούν, πιστεύω, να το βεβαιώσουν.
Οι πρόσφυγες, από όποια χώρα και αν προέρχονται, αν εξαιρεθούν οι τυχοδιώκτες, πρέπει να γνωρίζουν ότι μία μετακίνηση σε άγνωστους χώρους έχει τα απρόβλεπτα και τους κινδύνους της. Φεύγουν από το χειρότερο αποβλέποντας και ελπίζοντας να βρουν το καλύτερο και γι’ αυτό παραβλέπουν τα περαιτέρω. Φυσικά, αυτό δεν δικαιολογεί την αδράνεια των αρχών, και του καθενός μας, η οποία και καταγγέλλεται προκειμένου να ανακουφιστούν οι πάσχοντες. Ομως, πόσες είναι οι δυνατότητές μας ως χώρα για να αντιμετωπίσουμε τις αθρόες εισόδους λαθρομεταναστών και μη;
Δεν θα πω για τις προξενικές μας αρχές, αν υπάρχουν στις χώρες απ’ όπου η μετανάστευση, ότι θα πρέπει να ενημερώνουν για τις δυνατότητες υποδοχής, διότι αυτό στη λαθρομετανάστευση δεν ισχύει. Ποιος ταλαίπωρος και παράνομος θα πάρει την άδεια εισόδου, και πριν απ’ αυτή θα ζητήσει πληροφορίες; Κανένας, φυσικά, οπότε όλοι μαζί δημιουργούν το πρόβλημα και «μισογεμίζουν» το ποτήρι τους με πίκρα. Μακάρι να μπορούσαμε να το αδειάσουμε.
Χρηστος Ν. Μακρης - Φιλόλογος / Σαλαμίνα
Εκσυγχρονισμός του στόλου
Κύριε διευθυντά
Σε συνέχεια των επιστολών της 22/5/2008 και της 7/6/2008 για τον εκσυγχρονισμό του στόλου του ’12-’13, θέλω να προσθέσω τα ακόλουθα.
Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα ενός στόλου είναι η παραγοντική συνεργία απτών και μη απτών πόρων.
Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος μετά τον αγώνα της ανεξαρτησίας απομακρύνεται από τη θάλασσα (οι τοπικές κοινωνίες συνεχίζουν να αναπτύσσουν τις ναυτιλιακές τους δραστηριότητες και τα εμπορικά τους δίκτυα ερήμην).
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, φορέας μιας αστικής ιδεολογίας, προσπαθεί να δώσει έναν ναυτικό προσανατολισμό εν μέσω Δυνάμεων, κομμάτων, φατριών, χωρίς μεγάλη ανταπόκριση, παρά τη νομοθετική ρύθμιση για τη δημιουργία εγχώριας ατμοπλοΐας (1855).
Η εισήγηση του υπουργείου των Ναυτικών για τον καταρτισμό του προϋπολογισμού του 1864 είναι «η αγορά πλοίων για την προστασία των ακτών και τη μεταφορά των επισήμων»!
Η Κρητική Επανάσταση του 1866-1869 με τις χιλιάδες των προσφύγων, τον αποκλεισμό της Σύρου και ο ερχομός του Γεωργίου του Α΄ λίγο νωρίτερα θα αφυπνίσουν την κοινή γνώμη και τους ιθύνοντες για την ανάγκη δημιουργίας εθνικού στόλου.
Η διάπλαση του Χαρίλαου Τρικούπη, σε συνδυασμό με τις ορατές ανάγκες, θα τον οδηγήσει στην παραγγελία, το 1890, των πρώτων μεγάλων μονάδων του στόλου, που θα αποτελέσουν τη μαγιά του στόλου του Αιγαίου του ’12-’13.
Ο Τρικούπης θα προτιμήσει την πτώχευση παρά τη μη δημιουργία στόλου.
Ο Βενιζέλος, γιος εμπόρου, τρεις φορές νησιώτης (Κρήτη, Κύθηρα, Σύρος), θα διαχειριστεί σοφά τη ναυτική προίκα που θα κληρονομήσει.
Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του στόλου του Αιγαίου 1912-1913 υπήρξε το επίτευγμα της μοναδικής εθνικής ομοψυχίας της εξαίρετου πολιτειακής, πολιτικής και ναυτικής ηγεσίας, της νικηφόρου παραδόσεως, της ναυτικής αρετής των πληρωμάτων, καθώς και της τεχνολογικής ανωτερότητας που ενσωμάτωνε το θωρηκτό Γ. ΑΒΕΡΩΦ.
«Εκείνη την ώρα είδα πάνω στους βράχους των Στενών τον παππού μου και τον Μιαούλη να μου κάνουν νόημα, να με καλούν» λέει ο Κουντουριώτης για τη Ναυμαχία της Ελλης.
Κάθε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα διατηρείται μόνο εφόσον τροφοδοτείται με απτούς και μη απτούς πόρους, και οπωσδήποτε η ανάλυση διαπιστώνει το σύνθετο κάθε ιστορικού γεγονότος, το οποίο δεν αποτιμάται μόνο με ταχύτητες και αποστάσεις.
Αριστοτελης Δημιτσας - Υποναύαρχος Π.Ν. ε.α. / Ρέθυμνο
Η Φιλοθέη Μπενιζέλου
Κύριε διευθυντά
Στο Ψυχικό, όταν αυτό ήταν απλώς ένα από τα περίχωρα της παλιάς Αθήνας, λέγεται πως η Φιλοθέη Μπενιζέλου, η κατόπιν Αγία, άνοιξε ένα πηγάδι όπου ξεπέζευαν για να ξαποστάσουν και να δροσιστούν οι διερχόμενοι από εκεί αλλά και οι εκεί τριγύρω εργαζόμενοι. Φαίνεται, ήταν τόση η ανάγκη να υπάρξει εκεί ένα πηγάδι που θεωρήθηκε ότι η Φιλοθέη (η Καλογρέζα) έκανε ψυχικό, εξ ου(;) και η ονομασία του προαστίου. Κάτι ας πούμε ανάλογο συμβαίνει σήμερα σε οδικούς άξονες της Ελλάδας όπως λόγου χάριν στα Τέμπη, όπου πάρα πολλοί από εμάς τους αυτοκινούμενους εκεί μηχανηλάτες ξεπεζεύουμε και δένουμε κάπου εκεί τα λίγα ή πολλά άλογα του οχήματός μας για να ξαποστάσουμε (μετριάσουμε τον εκ της απόστασης κάματο;) πριν συνεχίσουμε προς Θεσσαλονίκη ή προερχόμενοι από κάπου εκεί. Είναι ο τόπος που ανήκει στο Δήμο Αμπελακίων όπου περνώντας πάνω από την κρεμαστή γέφυρα, του με λιγοστό νερό Πηνειού, φθάνουμε στο «Προσκύνημα της Αγ. Παρασκευής». Είθισται δε, ως γνωστόν, από παλαιοτάτων χρόνων όπου υπάρχει προσκυνηματικός τόπος να είναι αυτός και τόπος εμπορίου.
Η αιτία αυτής της επιστολής είναι πολύ συγκεκριμένη: οι κατερχόμενοι από τη λιθόστρωτη σκάλα με κατεύθυνση προς το ως άνω προσκύνημα της Αγ. Παρασκευής κινδυνεύουν σοβαρά και φαίνεται ότι κανείς από τους συνυπεύθυνους που είναι ο δήμος κυρίως αλλά και η «Ιερά Μητρόπολις Λαρίσης και Τυρνάβου» όπως και το σωματείο των εκεί μικροπωλητών δεν ενδιαφέρεται. Οι χιλιάδες των πιστών και μη που κατεβαίνουν την κλίμακα αυτή έχουν με τα χρόνια λειάνει επικίνδυνα τα από πέτρες σκαλοπάτια της καθιστώντας τα μάλιστα κυρτά, όπου, ω του μη θαύματος, πολλοί «σκάνε κάτω» με την έδρα με ορθοπεδικά επακόλουθα. Σε ένα μόνο κατέβασμα και ανέβασμα υπήρξαμε μάρτυρες τριών τέτοιων περιστατικών εκ των οποίων το ένα σοβαρό.
Κανείς από τους ως άνω «φορείς» που εισπράττουν εκεί δεν μπορεί έστω να «αγριέψει» λίγο την επιφάνεια στα σκαλοπάτια, τα λειασμένα από τα πέλματα των πιστών ή απλώς πελατών τους ώστε να μη γλιστρούν; Αν κάποιος το πράξει θα έχει κάνει ψυχικό.
Δημητρης Σ. Ταμπαογλου / Υμηττός
Κύριε διευθυντά
Ταξίδεψα πρόσφατα με τον άντρα μου από Αθήνα για Θεσσαλονίκη με τη γραμμή του ΟΣΕ Intercity (IC) όπου και διαδραματίστηκε το πιο κάτω περιστατικό.
Ο έλεγχος των εισιτηρίων στον συγκεκριμένο συρμό διεξαγόταν από δύο υπαλλήλους, ο ένας πιο έμπειρος, «άνετος», που έκανε και τον έλεγχο και ο άλλος πιο άπειρος, στεκόταν ένα βήμα πίσω και κοίταζε πάνω από τον ώμο του άλλου, απλώς παρατηρώντας τις ενέργειές του, χωρίς εμφανή ρόλο.
Μπροστά μας κάθονταν δύο νεαρές κοπέλες από την Ουγγαρία, όπως μάθαμε αργότερα. Οταν λοιπόν ο έμπειρος υπάλληλος πήρε τα εισιτήριά τους να τα ελέγξει, αφού τα κοίταξε βιαστικά για λίγα δευτερόλεπτα, τους λέει σε κακά αγγλικά «no reserve (sic), next station out», δείχνοντας επιδεικτικά με το δάκτυλο προς την πόρτα του συρμού, ενώ επαναλάμβανε το «next station out» φωναχτά και επεξηγούσε στον «βοηθό» του «δεν έχουν κράτηση θέσης». Οι κοπέλες έδειχναν χαμένες, σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Αφού αυτός ο διάλογος επαναλήφθηκε 2-3 φορές χωρίς να οδηγεί πουθενά, αποφάσισα να επέμβω. Μετέφρασα λοιπόν στις κοπέλες σε καλύτερα αγγλικά ότι ο υπάλληλος έλεγε ότι δεν είχαν κράτηση θέσεων. «Μα φυσικά και έχουμε», μου απάντησε αμέσως η μία. «Δείξτ’ του την» την προέτρεψα. Ενώ η κοπέλα έδειχνε στον υπάλληλο το κομμάτι του εισιτηρίου που αφορούσε την κράτηση των θέσεων, του είπα στα ελληνικά ότι «λέει πως έχουν κράτηση».
Ο υπάλληλος με τον βοηθό του να κοιτάει πάνω από τον ώμο του, επεξεργάστηκε εκ νέου τα εισιτήρια και απεφάνθη στα ελληνικά στον βοηθό του «Α! νόμιζα ότι ήταν ευρώ αυτό, platz πρέπει να είναι θέση»(!), οπότε και επέστρεψε τα εισιτήρια στις κοπέλες και τους «επέτρεψε» να συνεχίσουν το ταξίδι στις νόμιμες θέσεις τους. Χωρίς συγγνώμη, χωρίς «δικό μου λάθος», χωρίς ντροπή. Μόνο έπειτα από δικό μου σχόλιο ότι δεν είναι τρόπος αυτός να μιλάμε στους τουρίστες μας, ο βοηθός είπε ένα μόνο «σόρι», ενώ κίνησαν για να συνεχίσουν τον έλεγχο. Τα ερωτήματα πολλά, η ντροπή για άλλη μια φορά στην Ελλάδα έντονη, η αγένεια και η ασχετοσύνη κυρίαρχες.
Οι κοπέλες έφθασαν στη Θεσσαλονίκη για να πάρουν άλλο τρένο για την πατρίδα τους με άλλη μια εμπειρία «ελληνικής φιλοξενίας».
Κλαιρη Παπαζογλου / Βρυξέλλες
Οι τρύπες του προϋπολογισμού
Κύριε διευθυντά
Η κυβέρνηση ψάχνει να βρει χρήματα για να καλύψει τις τρύπες του προϋπολογισμού. Μετά την αύξηση στα διόδια (37,5%) και στα εισιτήρια (60%) σκέπτεται να βάλει και άλλους φόρους, να αυξήσει και άλλο τις αντικειμενικές αξίες ακινήτων, τον ΦΠΑ, τα τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτων κ.λπ., (από την άλλη αυξάνει τους μισθούς των Δικαστικών, και ίσως και άλλων συνδεδεμένων με αυτούς, κατά 80%) και δεν κάνει τίποτα για την πάταξη ή τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Ενα μεγάλο μέρος της φοροδιαφυγής συντελείται στις ατομικές επιχειρήσεις πώλησης ειδών ένδυσης και υπόδησης. Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις αγοράζουν μέρος των εμπορευμάτων τους από βιοτεχνίες χωρίς τιμολόγια και στη συνέχεια το διαθέτουν χωρίς απόδειξη, με τη συνεργασία πολλές φορές και του αγοραστή. Γιατί να ζητήσει ο πελάτης απόδειξη αφού δεν έχει κάποιο συμφέρον;
Γίνεται και γραφικός. Αντίθετα, χωρίς απόδειξη επιτυγχάνει και κάποια έκπτωση. Ισχύει το «τόσο με απόδειξη, τόσο χωρίς απόδειξη». Ετσι, γλιτώνει ο επιχειρηματίας τον ΦΠΑ και παρουσιάζει και μικρότερο τζίρο και κέρδος.
Παλαιότερα, είχε ριχτεί το σλόγκαν «αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη». Δεν έπιασε όμως γιατί δεν είμαστε και τόσο συνειδητοποιημένοι πολίτες και καθιερώθηκε κίνητρο: η έκπτωση από τον φόρο εισοδήματος ενός τμήματος των αγορών. Αργότερα, κάποιοι σοφοί σκέφτηκαν ότι δεν πρέπει να γίνεται η έκπτωση αυτή και την κατήργησαν. Πάλι κάτι δεν πήγε καλά και από το περσινό οικονομικό έτος καθιερώθηκε έκπτωση από τις δαπάνες εστιατορίων, ζαχαροπλαστείων και κομμωτηρίων. Δεν φτάνει όμως αυτό. Δεν γίνεται, κύριοι οικονομολόγοι, τίποτα αν δεν καθιερώσετε έκπτωση φόρου από τις αγορές ειδών ένδυσης - υπόδησης και ηλεκτρικών συσκευών.
Α, μην ξεχάσετε και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια στις παραλίες. Εκεί γίνεται το «Ελα να δεις».
Γιαννης Γεωργιαδης / Χαλάνδρι
Υποδοχή προσφύγων
Κύριε διευθυντά
Διάβασα με προσοχή το άρθρο της κ. Μαριάννας Τζιαντζή στις Μόνιμες Στήλες με τίτλο «Η πίκρα της ζωής» και δεν έχω διαφορετική γνώση για να αμφιβάλλω. Είναι γνωστά τα αναφερόμενα περί δύσκολων συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων, όπως: συνωστισμός, αρρώστιες, ατυχήματα κ.τ.λ. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτά συμβαίνουν όχι από αδιαφορία των αρχών αλλά από αδυναμία. Αν παρά ταύτα κάπου διαπιστώνεται αδιαφορία, δεν είναι ο κανόνας.
Η χώρα μας από τότε που ανέκυψε το πρόβλημα έδειξε ευαισθησία στο θέμα της υποδοχής, όχι μόνο ως πολιτεία αλλά και ως λαός. Στη Σαλαμίνα π.χ., στον τόπο που ζω, θυμάμαι με πόση αγάπη και φιλικά αισθήματα υποδέχτηκε ο κόσμος τούς πρώτους πρόσφυγες από την Αλβανία: Κατάλυμα, ένδυση, κλινοσκεπάσματα και φαγητό δεν έλειψαν από κανέναν. Οι πρώτοι απ’ αυτούς που ήρθαν εδώ μπορούν, πιστεύω, να το βεβαιώσουν.
Οι πρόσφυγες, από όποια χώρα και αν προέρχονται, αν εξαιρεθούν οι τυχοδιώκτες, πρέπει να γνωρίζουν ότι μία μετακίνηση σε άγνωστους χώρους έχει τα απρόβλεπτα και τους κινδύνους της. Φεύγουν από το χειρότερο αποβλέποντας και ελπίζοντας να βρουν το καλύτερο και γι’ αυτό παραβλέπουν τα περαιτέρω. Φυσικά, αυτό δεν δικαιολογεί την αδράνεια των αρχών, και του καθενός μας, η οποία και καταγγέλλεται προκειμένου να ανακουφιστούν οι πάσχοντες. Ομως, πόσες είναι οι δυνατότητές μας ως χώρα για να αντιμετωπίσουμε τις αθρόες εισόδους λαθρομεταναστών και μη;
Δεν θα πω για τις προξενικές μας αρχές, αν υπάρχουν στις χώρες απ’ όπου η μετανάστευση, ότι θα πρέπει να ενημερώνουν για τις δυνατότητες υποδοχής, διότι αυτό στη λαθρομετανάστευση δεν ισχύει. Ποιος ταλαίπωρος και παράνομος θα πάρει την άδεια εισόδου, και πριν απ’ αυτή θα ζητήσει πληροφορίες; Κανένας, φυσικά, οπότε όλοι μαζί δημιουργούν το πρόβλημα και «μισογεμίζουν» το ποτήρι τους με πίκρα. Μακάρι να μπορούσαμε να το αδειάσουμε.
Χρηστος Ν. Μακρης - Φιλόλογος / Σαλαμίνα
Εκσυγχρονισμός του στόλου
Κύριε διευθυντά
Σε συνέχεια των επιστολών της 22/5/2008 και της 7/6/2008 για τον εκσυγχρονισμό του στόλου του ’12-’13, θέλω να προσθέσω τα ακόλουθα.
Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα ενός στόλου είναι η παραγοντική συνεργία απτών και μη απτών πόρων.
Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος μετά τον αγώνα της ανεξαρτησίας απομακρύνεται από τη θάλασσα (οι τοπικές κοινωνίες συνεχίζουν να αναπτύσσουν τις ναυτιλιακές τους δραστηριότητες και τα εμπορικά τους δίκτυα ερήμην).
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, φορέας μιας αστικής ιδεολογίας, προσπαθεί να δώσει έναν ναυτικό προσανατολισμό εν μέσω Δυνάμεων, κομμάτων, φατριών, χωρίς μεγάλη ανταπόκριση, παρά τη νομοθετική ρύθμιση για τη δημιουργία εγχώριας ατμοπλοΐας (1855).
Η εισήγηση του υπουργείου των Ναυτικών για τον καταρτισμό του προϋπολογισμού του 1864 είναι «η αγορά πλοίων για την προστασία των ακτών και τη μεταφορά των επισήμων»!
Η Κρητική Επανάσταση του 1866-1869 με τις χιλιάδες των προσφύγων, τον αποκλεισμό της Σύρου και ο ερχομός του Γεωργίου του Α΄ λίγο νωρίτερα θα αφυπνίσουν την κοινή γνώμη και τους ιθύνοντες για την ανάγκη δημιουργίας εθνικού στόλου.
Η διάπλαση του Χαρίλαου Τρικούπη, σε συνδυασμό με τις ορατές ανάγκες, θα τον οδηγήσει στην παραγγελία, το 1890, των πρώτων μεγάλων μονάδων του στόλου, που θα αποτελέσουν τη μαγιά του στόλου του Αιγαίου του ’12-’13.
Ο Τρικούπης θα προτιμήσει την πτώχευση παρά τη μη δημιουργία στόλου.
Ο Βενιζέλος, γιος εμπόρου, τρεις φορές νησιώτης (Κρήτη, Κύθηρα, Σύρος), θα διαχειριστεί σοφά τη ναυτική προίκα που θα κληρονομήσει.
Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του στόλου του Αιγαίου 1912-1913 υπήρξε το επίτευγμα της μοναδικής εθνικής ομοψυχίας της εξαίρετου πολιτειακής, πολιτικής και ναυτικής ηγεσίας, της νικηφόρου παραδόσεως, της ναυτικής αρετής των πληρωμάτων, καθώς και της τεχνολογικής ανωτερότητας που ενσωμάτωνε το θωρηκτό Γ. ΑΒΕΡΩΦ.
«Εκείνη την ώρα είδα πάνω στους βράχους των Στενών τον παππού μου και τον Μιαούλη να μου κάνουν νόημα, να με καλούν» λέει ο Κουντουριώτης για τη Ναυμαχία της Ελλης.
Κάθε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα διατηρείται μόνο εφόσον τροφοδοτείται με απτούς και μη απτούς πόρους, και οπωσδήποτε η ανάλυση διαπιστώνει το σύνθετο κάθε ιστορικού γεγονότος, το οποίο δεν αποτιμάται μόνο με ταχύτητες και αποστάσεις.
Αριστοτελης Δημιτσας - Υποναύαρχος Π.Ν. ε.α. / Ρέθυμνο
Η Φιλοθέη Μπενιζέλου
Κύριε διευθυντά
Στο Ψυχικό, όταν αυτό ήταν απλώς ένα από τα περίχωρα της παλιάς Αθήνας, λέγεται πως η Φιλοθέη Μπενιζέλου, η κατόπιν Αγία, άνοιξε ένα πηγάδι όπου ξεπέζευαν για να ξαποστάσουν και να δροσιστούν οι διερχόμενοι από εκεί αλλά και οι εκεί τριγύρω εργαζόμενοι. Φαίνεται, ήταν τόση η ανάγκη να υπάρξει εκεί ένα πηγάδι που θεωρήθηκε ότι η Φιλοθέη (η Καλογρέζα) έκανε ψυχικό, εξ ου(;) και η ονομασία του προαστίου. Κάτι ας πούμε ανάλογο συμβαίνει σήμερα σε οδικούς άξονες της Ελλάδας όπως λόγου χάριν στα Τέμπη, όπου πάρα πολλοί από εμάς τους αυτοκινούμενους εκεί μηχανηλάτες ξεπεζεύουμε και δένουμε κάπου εκεί τα λίγα ή πολλά άλογα του οχήματός μας για να ξαποστάσουμε (μετριάσουμε τον εκ της απόστασης κάματο;) πριν συνεχίσουμε προς Θεσσαλονίκη ή προερχόμενοι από κάπου εκεί. Είναι ο τόπος που ανήκει στο Δήμο Αμπελακίων όπου περνώντας πάνω από την κρεμαστή γέφυρα, του με λιγοστό νερό Πηνειού, φθάνουμε στο «Προσκύνημα της Αγ. Παρασκευής». Είθισται δε, ως γνωστόν, από παλαιοτάτων χρόνων όπου υπάρχει προσκυνηματικός τόπος να είναι αυτός και τόπος εμπορίου.
Η αιτία αυτής της επιστολής είναι πολύ συγκεκριμένη: οι κατερχόμενοι από τη λιθόστρωτη σκάλα με κατεύθυνση προς το ως άνω προσκύνημα της Αγ. Παρασκευής κινδυνεύουν σοβαρά και φαίνεται ότι κανείς από τους συνυπεύθυνους που είναι ο δήμος κυρίως αλλά και η «Ιερά Μητρόπολις Λαρίσης και Τυρνάβου» όπως και το σωματείο των εκεί μικροπωλητών δεν ενδιαφέρεται. Οι χιλιάδες των πιστών και μη που κατεβαίνουν την κλίμακα αυτή έχουν με τα χρόνια λειάνει επικίνδυνα τα από πέτρες σκαλοπάτια της καθιστώντας τα μάλιστα κυρτά, όπου, ω του μη θαύματος, πολλοί «σκάνε κάτω» με την έδρα με ορθοπεδικά επακόλουθα. Σε ένα μόνο κατέβασμα και ανέβασμα υπήρξαμε μάρτυρες τριών τέτοιων περιστατικών εκ των οποίων το ένα σοβαρό.
Κανείς από τους ως άνω «φορείς» που εισπράττουν εκεί δεν μπορεί έστω να «αγριέψει» λίγο την επιφάνεια στα σκαλοπάτια, τα λειασμένα από τα πέλματα των πιστών ή απλώς πελατών τους ώστε να μη γλιστρούν; Αν κάποιος το πράξει θα έχει κάνει ψυχικό.
Δημητρης Σ. Ταμπαογλου / Υμηττός
ΟΣΕ και ξένοι τουρίστες
Κύριε διευθυντά
Ταξίδεψα πρόσφατα με τον άντρα μου από Αθήνα για Θεσσαλονίκη με τη γραμμή του ΟΣΕ Intercity (IC) όπου και διαδραματίστηκε το πιο κάτω περιστατικό.
Ο έλεγχος των εισιτηρίων στον συγκεκριμένο συρμό διεξαγόταν από δύο υπαλλήλους, ο ένας πιο έμπειρος, «άνετος», που έκανε και τον έλεγχο και ο άλλος πιο άπειρος, στεκόταν ένα βήμα πίσω και κοίταζε πάνω από τον ώμο του άλλου, απλώς παρατηρώντας τις ενέργειές του, χωρίς εμφανή ρόλο.
Μπροστά μας κάθονταν δύο νεαρές κοπέλες από την Ουγγαρία, όπως μάθαμε αργότερα. Οταν λοιπόν ο έμπειρος υπάλληλος πήρε τα εισιτήριά τους να τα ελέγξει, αφού τα κοίταξε βιαστικά για λίγα δευτερόλεπτα, τους λέει σε κακά αγγλικά «no reserve (sic), next station out», δείχνοντας επιδεικτικά με το δάκτυλο προς την πόρτα του συρμού, ενώ επαναλάμβανε το «next station out» φωναχτά και επεξηγούσε στον «βοηθό» του «δεν έχουν κράτηση θέσης». Οι κοπέλες έδειχναν χαμένες, σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Αφού αυτός ο διάλογος επαναλήφθηκε 2-3 φορές χωρίς να οδηγεί πουθενά, αποφάσισα να επέμβω. Μετέφρασα λοιπόν στις κοπέλες σε καλύτερα αγγλικά ότι ο υπάλληλος έλεγε ότι δεν είχαν κράτηση θέσεων. «Μα φυσικά και έχουμε», μου απάντησε αμέσως η μία. «Δείξτ’ του την» την προέτρεψα. Ενώ η κοπέλα έδειχνε στον υπάλληλο το κομμάτι του εισιτηρίου που αφορούσε την κράτηση των θέσεων, του είπα στα ελληνικά ότι «λέει πως έχουν κράτηση».
Ο υπάλληλος με τον βοηθό του να κοιτάει πάνω από τον ώμο του, επεξεργάστηκε εκ νέου τα εισιτήρια και απεφάνθη στα ελληνικά στον βοηθό του «Α! νόμιζα ότι ήταν ευρώ αυτό, platz πρέπει να είναι θέση»(!), οπότε και επέστρεψε τα εισιτήρια στις κοπέλες και τους «επέτρεψε» να συνεχίσουν το ταξίδι στις νόμιμες θέσεις τους. Χωρίς συγγνώμη, χωρίς «δικό μου λάθος», χωρίς ντροπή. Μόνο έπειτα από δικό μου σχόλιο ότι δεν είναι τρόπος αυτός να μιλάμε στους τουρίστες μας, ο βοηθός είπε ένα μόνο «σόρι», ενώ κίνησαν για να συνεχίσουν τον έλεγχο. Τα ερωτήματα πολλά, η ντροπή για άλλη μια φορά στην Ελλάδα έντονη, η αγένεια και η ασχετοσύνη κυρίαρχες.
Οι κοπέλες έφθασαν στη Θεσσαλονίκη για να πάρουν άλλο τρένο για την πατρίδα τους με άλλη μια εμπειρία «ελληνικής φιλοξενίας».
Κλαιρη Παπαζογλου / Βρυξέλλες
Οι τρύπες του προϋπολογισμού
Κύριε διευθυντά
Η κυβέρνηση ψάχνει να βρει χρήματα για να καλύψει τις τρύπες του προϋπολογισμού. Μετά την αύξηση στα διόδια (37,5%) και στα εισιτήρια (60%) σκέπτεται να βάλει και άλλους φόρους, να αυξήσει και άλλο τις αντικειμενικές αξίες ακινήτων, τον ΦΠΑ, τα τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτων κ.λπ., (από την άλλη αυξάνει τους μισθούς των Δικαστικών, και ίσως και άλλων συνδεδεμένων με αυτούς, κατά 80%) και δεν κάνει τίποτα για την πάταξη ή τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Ενα μεγάλο μέρος της φοροδιαφυγής συντελείται στις ατομικές επιχειρήσεις πώλησης ειδών ένδυσης και υπόδησης. Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις αγοράζουν μέρος των εμπορευμάτων τους από βιοτεχνίες χωρίς τιμολόγια και στη συνέχεια το διαθέτουν χωρίς απόδειξη, με τη συνεργασία πολλές φορές και του αγοραστή. Γιατί να ζητήσει ο πελάτης απόδειξη αφού δεν έχει κάποιο συμφέρον;
Γίνεται και γραφικός. Αντίθετα, χωρίς απόδειξη επιτυγχάνει και κάποια έκπτωση. Ισχύει το «τόσο με απόδειξη, τόσο χωρίς απόδειξη». Ετσι, γλιτώνει ο επιχειρηματίας τον ΦΠΑ και παρουσιάζει και μικρότερο τζίρο και κέρδος.
Παλαιότερα, είχε ριχτεί το σλόγκαν «αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη». Δεν έπιασε όμως γιατί δεν είμαστε και τόσο συνειδητοποιημένοι πολίτες και καθιερώθηκε κίνητρο: η έκπτωση από τον φόρο εισοδήματος ενός τμήματος των αγορών. Αργότερα, κάποιοι σοφοί σκέφτηκαν ότι δεν πρέπει να γίνεται η έκπτωση αυτή και την κατήργησαν. Πάλι κάτι δεν πήγε καλά και από το περσινό οικονομικό έτος καθιερώθηκε έκπτωση από τις δαπάνες εστιατορίων, ζαχαροπλαστείων και κομμωτηρίων. Δεν φτάνει όμως αυτό. Δεν γίνεται, κύριοι οικονομολόγοι, τίποτα αν δεν καθιερώσετε έκπτωση φόρου από τις αγορές ειδών ένδυσης - υπόδησης και ηλεκτρικών συσκευών.
Α, μην ξεχάσετε και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια στις παραλίες. Εκεί γίνεται το «Ελα να δεις».
Γιαννης Γεωργιαδης / Χαλάνδρι
Υποδοχή προσφύγων
Κύριε διευθυντά
Διάβασα με προσοχή το άρθρο της κ. Μαριάννας Τζιαντζή στις Μόνιμες Στήλες με τίτλο «Η πίκρα της ζωής» και δεν έχω διαφορετική γνώση για να αμφιβάλλω. Είναι γνωστά τα αναφερόμενα περί δύσκολων συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων, όπως: συνωστισμός, αρρώστιες, ατυχήματα κ.τ.λ. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτά συμβαίνουν όχι από αδιαφορία των αρχών αλλά από αδυναμία. Αν παρά ταύτα κάπου διαπιστώνεται αδιαφορία, δεν είναι ο κανόνας.
Η χώρα μας από τότε που ανέκυψε το πρόβλημα έδειξε ευαισθησία στο θέμα της υποδοχής, όχι μόνο ως πολιτεία αλλά και ως λαός. Στη Σαλαμίνα π.χ., στον τόπο που ζω, θυμάμαι με πόση αγάπη και φιλικά αισθήματα υποδέχτηκε ο κόσμος τούς πρώτους πρόσφυγες από την Αλβανία: Κατάλυμα, ένδυση, κλινοσκεπάσματα και φαγητό δεν έλειψαν από κανέναν. Οι πρώτοι απ’ αυτούς που ήρθαν εδώ μπορούν, πιστεύω, να το βεβαιώσουν.
Οι πρόσφυγες, από όποια χώρα και αν προέρχονται, αν εξαιρεθούν οι τυχοδιώκτες, πρέπει να γνωρίζουν ότι μία μετακίνηση σε άγνωστους χώρους έχει τα απρόβλεπτα και τους κινδύνους της. Φεύγουν από το χειρότερο αποβλέποντας και ελπίζοντας να βρουν το καλύτερο και γι’ αυτό παραβλέπουν τα περαιτέρω. Φυσικά, αυτό δεν δικαιολογεί την αδράνεια των αρχών, και του καθενός μας, η οποία και καταγγέλλεται προκειμένου να ανακουφιστούν οι πάσχοντες. Ομως, πόσες είναι οι δυνατότητές μας ως χώρα για να αντιμετωπίσουμε τις αθρόες εισόδους λαθρομεταναστών και μη;
Δεν θα πω για τις προξενικές μας αρχές, αν υπάρχουν στις χώρες απ’ όπου η μετανάστευση, ότι θα πρέπει να ενημερώνουν για τις δυνατότητες υποδοχής, διότι αυτό στη λαθρομετανάστευση δεν ισχύει. Ποιος ταλαίπωρος και παράνομος θα πάρει την άδεια εισόδου, και πριν απ’ αυτή θα ζητήσει πληροφορίες; Κανένας, φυσικά, οπότε όλοι μαζί δημιουργούν το πρόβλημα και «μισογεμίζουν» το ποτήρι τους με πίκρα. Μακάρι να μπορούσαμε να το αδειάσουμε.
Χρηστος Ν. Μακρης - Φιλόλογος / Σαλαμίνα
Εκσυγχρονισμός του στόλου
Κύριε διευθυντά
Σε συνέχεια των επιστολών της 22/5/2008 και της 7/6/2008 για τον εκσυγχρονισμό του στόλου του ’12-’13, θέλω να προσθέσω τα ακόλουθα.
Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα ενός στόλου είναι η παραγοντική συνεργία απτών και μη απτών πόρων.
Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος μετά τον αγώνα της ανεξαρτησίας απομακρύνεται από τη θάλασσα (οι τοπικές κοινωνίες συνεχίζουν να αναπτύσσουν τις ναυτιλιακές τους δραστηριότητες και τα εμπορικά τους δίκτυα ερήμην).
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, φορέας μιας αστικής ιδεολογίας, προσπαθεί να δώσει έναν ναυτικό προσανατολισμό εν μέσω Δυνάμεων, κομμάτων, φατριών, χωρίς μεγάλη ανταπόκριση, παρά τη νομοθετική ρύθμιση για τη δημιουργία εγχώριας ατμοπλοΐας (1855).
Η εισήγηση του υπουργείου των Ναυτικών για τον καταρτισμό του προϋπολογισμού του 1864 είναι «η αγορά πλοίων για την προστασία των ακτών και τη μεταφορά των επισήμων»!
Η Κρητική Επανάσταση του 1866-1869 με τις χιλιάδες των προσφύγων, τον αποκλεισμό της Σύρου και ο ερχομός του Γεωργίου του Α΄ λίγο νωρίτερα θα αφυπνίσουν την κοινή γνώμη και τους ιθύνοντες για την ανάγκη δημιουργίας εθνικού στόλου.
Η διάπλαση του Χαρίλαου Τρικούπη, σε συνδυασμό με τις ορατές ανάγκες, θα τον οδηγήσει στην παραγγελία, το 1890, των πρώτων μεγάλων μονάδων του στόλου, που θα αποτελέσουν τη μαγιά του στόλου του Αιγαίου του ’12-’13.
Ο Τρικούπης θα προτιμήσει την πτώχευση παρά τη μη δημιουργία στόλου.
Ο Βενιζέλος, γιος εμπόρου, τρεις φορές νησιώτης (Κρήτη, Κύθηρα, Σύρος), θα διαχειριστεί σοφά τη ναυτική προίκα που θα κληρονομήσει.
Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του στόλου του Αιγαίου 1912-1913 υπήρξε το επίτευγμα της μοναδικής εθνικής ομοψυχίας της εξαίρετου πολιτειακής, πολιτικής και ναυτικής ηγεσίας, της νικηφόρου παραδόσεως, της ναυτικής αρετής των πληρωμάτων, καθώς και της τεχνολογικής ανωτερότητας που ενσωμάτωνε το θωρηκτό Γ. ΑΒΕΡΩΦ.
«Εκείνη την ώρα είδα πάνω στους βράχους των Στενών τον παππού μου και τον Μιαούλη να μου κάνουν νόημα, να με καλούν» λέει ο Κουντουριώτης για τη Ναυμαχία της Ελλης.
Κάθε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα διατηρείται μόνο εφόσον τροφοδοτείται με απτούς και μη απτούς πόρους, και οπωσδήποτε η ανάλυση διαπιστώνει το σύνθετο κάθε ιστορικού γεγονότος, το οποίο δεν αποτιμάται μόνο με ταχύτητες και αποστάσεις.
Αριστοτελης Δημιτσας - Υποναύαρχος Π.Ν. ε.α. / Ρέθυμνο
Η Φιλοθέη Μπενιζέλου
Κύριε διευθυντά
Στο Ψυχικό, όταν αυτό ήταν απλώς ένα από τα περίχωρα της παλιάς Αθήνας, λέγεται πως η Φιλοθέη Μπενιζέλου, η κατόπιν Αγία, άνοιξε ένα πηγάδι όπου ξεπέζευαν για να ξαποστάσουν και να δροσιστούν οι διερχόμενοι από εκεί αλλά και οι εκεί τριγύρω εργαζόμενοι. Φαίνεται, ήταν τόση η ανάγκη να υπάρξει εκεί ένα πηγάδι που θεωρήθηκε ότι η Φιλοθέη (η Καλογρέζα) έκανε ψυχικό, εξ ου(;) και η ονομασία του προαστίου. Κάτι ας πούμε ανάλογο συμβαίνει σήμερα σε οδικούς άξονες της Ελλάδας όπως λόγου χάριν στα Τέμπη, όπου πάρα πολλοί από εμάς τους αυτοκινούμενους εκεί μηχανηλάτες ξεπεζεύουμε και δένουμε κάπου εκεί τα λίγα ή πολλά άλογα του οχήματός μας για να ξαποστάσουμε (μετριάσουμε τον εκ της απόστασης κάματο;) πριν συνεχίσουμε προς Θεσσαλονίκη ή προερχόμενοι από κάπου εκεί. Είναι ο τόπος που ανήκει στο Δήμο Αμπελακίων όπου περνώντας πάνω από την κρεμαστή γέφυρα, του με λιγοστό νερό Πηνειού, φθάνουμε στο «Προσκύνημα της Αγ. Παρασκευής». Είθισται δε, ως γνωστόν, από παλαιοτάτων χρόνων όπου υπάρχει προσκυνηματικός τόπος να είναι αυτός και τόπος εμπορίου.
Η αιτία αυτής της επιστολής είναι πολύ συγκεκριμένη: οι κατερχόμενοι από τη λιθόστρωτη σκάλα με κατεύθυνση προς το ως άνω προσκύνημα της Αγ. Παρασκευής κινδυνεύουν σοβαρά και φαίνεται ότι κανείς από τους συνυπεύθυνους που είναι ο δήμος κυρίως αλλά και η «Ιερά Μητρόπολις Λαρίσης και Τυρνάβου» όπως και το σωματείο των εκεί μικροπωλητών δεν ενδιαφέρεται. Οι χιλιάδες των πιστών και μη που κατεβαίνουν την κλίμακα αυτή έχουν με τα χρόνια λειάνει επικίνδυνα τα από πέτρες σκαλοπάτια της καθιστώντας τα μάλιστα κυρτά, όπου, ω του μη θαύματος, πολλοί «σκάνε κάτω» με την έδρα με ορθοπεδικά επακόλουθα. Σε ένα μόνο κατέβασμα και ανέβασμα υπήρξαμε μάρτυρες τριών τέτοιων περιστατικών εκ των οποίων το ένα σοβαρό.
Κανείς από τους ως άνω «φορείς» που εισπράττουν εκεί δεν μπορεί έστω να «αγριέψει» λίγο την επιφάνεια στα σκαλοπάτια, τα λειασμένα από τα πέλματα των πιστών ή απλώς πελατών τους ώστε να μη γλιστρούν; Αν κάποιος το πράξει θα έχει κάνει ψυχικό.
Δημητρης Σ. Ταμπαογλου / Υμηττός
Comments