Μα, ποιο παρακράτος;
Του Αλεξη Παπαχελα
Τρόμαξα για μια στιγμή το περασμένο Σαββατοκύριακο. Πέρασα από τη Μακρόνησο να βεβαιωθώ ότι δεν είχε ξανανοίξει, έκανα μια βόλτα από το λιμάνι στη Θεσσαλονίκη να σιγουρευτώ ότι δεν είχε επανασυσταθεί η οργάνωση «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» που δολοφόνησε τον Λαμπράκη και τέλος πήγα μέχρι το Ψυχικό για να είμαι βέβαιος πως η Φρειδερίκη δεν ξαναγύρισε στο σπίτι της. Τα έκανα όλα αυτά γιατί άκουσα έναν πολιτικό τον οποίο συμπαθώ ως άνθρωπο να κάνει αίφνης λόγο για κάποιο παρακράτος που θέλησε να τον δολοφονήσει. Αντιλαμβάνομαι το πόσο ταραγμένος ήταν ο κ. Ευθυμίου ο οποίος δέχθηκε μια βάρβαρη, απαράδεκτη επίθεση. Σέβομαι ακόμη τον αγώνα του κατά της χούντας που ήταν πιο πραγματικός σε σχέση με πολλούς ψευτοαντιστασιακούς. Θεωρώ όμως μέγιστη πολιτική ανοησία να μιλάς στις μέρες μας για νέο παρακράτος, για νέους Γκοτζαμάνηδες.
Και είναι πολιτική ανοησία για δύο λόγους. Αν το δει κανείς από πλευράς μάρκετινγκ, ουδείς κάτω των 45 περίπου καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάμε. Αντε το πολύ πολύ να συγκινούνται 3 - 4 επαγγελματίες «αντάρτες» ή κανένας κολλημένος που αρέσκεται να ακούει τη διεθνή ή το «στην ταράτσα χτυπάνε τον Ανδρέα» κάθε βράδυ.
Αυτή η συνταγή της μπαμπουλοποίησης της σημερινής ελληνικής Δεξιάς είναι πια γραφική και ξεπερασμένη. Τα νέα παιδιά δεν νοιάζονται αν είσαι προοδευτικός ή δημοκρατικός ή ό,τι άλλο, δεν δίνουν μια δεκάρα για το αν ο παππούς τους ήταν βενιζελικός ή βασιλικός. Θέλουν να βρουν δουλειά, έχουν καθημερινές αγωνίες.
Υπάρχει όμως και ένα παράδοξο στην όλη ιστορία. Το πιθανότερο είναι ο δράστης να προέρχεται από τον ευρύτερο χώρο των «Εξαρχείων». Και πώς μετατράπηκε αυτός ο χώρος σε μια Ντίσνεϊλαντ για κάθε λογής παρανομία; Επειδή κάποιοι «μάγκες» πέτυχαν πλήρη ασυλία με τον μπαμπούλα της κακής αστυνομίας, του κακού κράτους της Δεξιάς κ.λπ. κ.λπ.
Για να τελειώνει λοιπόν αυτή η ιστορία: παρακράτος δεν υπάρχει, η Φρειδερίκη πέθανε, η Μακρόνησος ερήμωσε για πάντα, η «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» έκλεισε. Υπάρχει όμως ανομία και αναρχία την οποία αποφασίσαμε ότι προτιμάμε μήπως και ξαναφυτρώσει παρακράτος. Τώρα που ωριμάσαμε ως κοινωνία και εξορκίσαμε τα φαντάσματα, ήλθε η ώρα να επιβάλουμε παντού τη νομιμότητα, να απαιτήσουμε τη σύλληψη όποιου χτύπησε τον κ. Ευθυμίου, αλλά και να ζητήσουμε από τον ίδιο να σταματήσει να ζει με κούφιους δαίμονες και να δείχνει λίγο περισότερη πολιτική ωριμότητα, ακόμη και σε ώρες φυσικά και ψυχικά δύσκολες. Εκεί που μετράει δηλαδή.
kathimerini.
Τρόμαξα για μια στιγμή το περασμένο Σαββατοκύριακο. Πέρασα από τη Μακρόνησο να βεβαιωθώ ότι δεν είχε ξανανοίξει, έκανα μια βόλτα από το λιμάνι στη Θεσσαλονίκη να σιγουρευτώ ότι δεν είχε επανασυσταθεί η οργάνωση «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» που δολοφόνησε τον Λαμπράκη και τέλος πήγα μέχρι το Ψυχικό για να είμαι βέβαιος πως η Φρειδερίκη δεν ξαναγύρισε στο σπίτι της. Τα έκανα όλα αυτά γιατί άκουσα έναν πολιτικό τον οποίο συμπαθώ ως άνθρωπο να κάνει αίφνης λόγο για κάποιο παρακράτος που θέλησε να τον δολοφονήσει. Αντιλαμβάνομαι το πόσο ταραγμένος ήταν ο κ. Ευθυμίου ο οποίος δέχθηκε μια βάρβαρη, απαράδεκτη επίθεση. Σέβομαι ακόμη τον αγώνα του κατά της χούντας που ήταν πιο πραγματικός σε σχέση με πολλούς ψευτοαντιστασιακούς. Θεωρώ όμως μέγιστη πολιτική ανοησία να μιλάς στις μέρες μας για νέο παρακράτος, για νέους Γκοτζαμάνηδες.
Και είναι πολιτική ανοησία για δύο λόγους. Αν το δει κανείς από πλευράς μάρκετινγκ, ουδείς κάτω των 45 περίπου καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάμε. Αντε το πολύ πολύ να συγκινούνται 3 - 4 επαγγελματίες «αντάρτες» ή κανένας κολλημένος που αρέσκεται να ακούει τη διεθνή ή το «στην ταράτσα χτυπάνε τον Ανδρέα» κάθε βράδυ.
Αυτή η συνταγή της μπαμπουλοποίησης της σημερινής ελληνικής Δεξιάς είναι πια γραφική και ξεπερασμένη. Τα νέα παιδιά δεν νοιάζονται αν είσαι προοδευτικός ή δημοκρατικός ή ό,τι άλλο, δεν δίνουν μια δεκάρα για το αν ο παππούς τους ήταν βενιζελικός ή βασιλικός. Θέλουν να βρουν δουλειά, έχουν καθημερινές αγωνίες.
Υπάρχει όμως και ένα παράδοξο στην όλη ιστορία. Το πιθανότερο είναι ο δράστης να προέρχεται από τον ευρύτερο χώρο των «Εξαρχείων». Και πώς μετατράπηκε αυτός ο χώρος σε μια Ντίσνεϊλαντ για κάθε λογής παρανομία; Επειδή κάποιοι «μάγκες» πέτυχαν πλήρη ασυλία με τον μπαμπούλα της κακής αστυνομίας, του κακού κράτους της Δεξιάς κ.λπ. κ.λπ.
Για να τελειώνει λοιπόν αυτή η ιστορία: παρακράτος δεν υπάρχει, η Φρειδερίκη πέθανε, η Μακρόνησος ερήμωσε για πάντα, η «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» έκλεισε. Υπάρχει όμως ανομία και αναρχία την οποία αποφασίσαμε ότι προτιμάμε μήπως και ξαναφυτρώσει παρακράτος. Τώρα που ωριμάσαμε ως κοινωνία και εξορκίσαμε τα φαντάσματα, ήλθε η ώρα να επιβάλουμε παντού τη νομιμότητα, να απαιτήσουμε τη σύλληψη όποιου χτύπησε τον κ. Ευθυμίου, αλλά και να ζητήσουμε από τον ίδιο να σταματήσει να ζει με κούφιους δαίμονες και να δείχνει λίγο περισότερη πολιτική ωριμότητα, ακόμη και σε ώρες φυσικά και ψυχικά δύσκολες. Εκεί που μετράει δηλαδή.
kathimerini.
Comments