Γραμματα Aναγνωστων . kathimerini
Το μέλλον του αμπελιού μας!
Κύριε διευθυντά
Στο τεύχος - αφιέρωμα του ΟΙΝΟΧΟΟΥ, αυτού του μήνα, εντυπωσιακή είναι η αναφορά στον Σαντορινιό αμπελώνα. Ο φίλος Πάρις Σιγάλας ξεδίπλωσε πολύ όμορφα το όνειρό του για τον αμπελώνα του μέλλοντος! Βέβαια, οι κομψές, αέρινα πλεγμένες αμπελιές του κάμπου του νησιού μας λίγη σχέση, τουλάχιστον αισθητικά, έχουν με τα αμπέλια της Βουργουνδίας! Οι επισημάνσεις, όλες σωστές, οι προτεινόμενες λύσεις απόσταγμα της πείρας των καλών αμπελουργών και οινοποιών του νησιού. Στενόχωρη η διαπίστωση της εγκατάλειψης της παραδοσιακής αμπελουργίας. Η αλόγιστη και άναρχη τουριστική «ανάπτυξη» τη συρρικνώνει καθημερινά.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη διάσταση. Η κοινωνία της Σαντορίνης, από πολύ παλιά, χαρακτηριζόταν από την ιδιαίτερη αγάπη των ανθρώπων της για τον τόπο τους. Οι παλιές οικογένειες, έστω και αν για πολλές γενιές δεν κατοικούσαν στο νησί, δεν διέκοψαν ποτέ τη σχέση τους με τον τόπο. Οι Σαντορινιοί της Οδησσού και του Ταϊγανίου, οι οικογένειες της Αλεξάνδρειας και του Καΐρου, τον γεωγραφικά ασήμαντο γενέθλιο τόπο τους θεωρούσαν Μητρόπολη! Η οικογένειά μου, για τέσσερις τουλάχιστον γενιές, δεν παρέλειψε ποτέ να καταχωρήσει τα μέλη της στα μητρώα του νησιού, αν και ζούσαν στην Οδησσό! Οταν ήρθε η ώρα να χτίσουμε το σπίτι μας στο πατρογονικό κτήμα, η αδελφή μου και εγώ δεν προβληματιστήκαμε καθόλου. Η απόφαση προειλημμένη. Η μικρότερη δυνατή κάλυψη και ένα μεγάλο νέο αμπέλι στην υπόλοιπη έκταση! Δεν είχαμε κανένα αγροτικό παρελθόν, δεν είχαμε καμιά σχέση, καμιά εμπειρία. Απευθυνθήκαμε σε φίλο οινοποιό - αμπελουργό που ζητούσε γη για καινούργια αμπέλια. Σήμερα χαιρόμαστε την ομορφιά του αμπελιού, το κρασί μας και κυρίως την αίσθηση πως με τον σωστό τρόπο γυρίσαμε στον τόπο μας!
Η μικρή αυτή ιστορία κάτι έχει να πει σε όσους έχουν ακόμη γη στο νησί. Οι διαχρονικά έξυπνες επενδύσεις στην αρχή φαίνονται ασύμοφρες, διδάσκουν οι προχωρημένοι οικονομολόγοι! Εχει κάτι όμως και για όσους παλεύουν με το αμπέλι και το κρασί. Το μέλλον του αμπελιού μας θα κριθεί τώρα! Ο Αμπελώνας του μέλλοντος δεν θα υπάρξει αν δεν πλησιάσετε σωστά τη γη και τα υπάρχοντα αμπέλια. Το κράτος και οι παράγοντες, εκόντες άκοντες, θα συρθούν πίσω από μια στιβαρή διαχείριση του οινικού πλούτου (στο τέλος τέλος 5.000 χρόνια η Σαντορίνη βγάζει κρασί!) Στην τουριστική κρίση που τώρα αρχίζει, θα μετρήσει η αισθητική αναβάθμιση του τόπου. Δεν είναι καλύτερο το καταπράσινο αμπέλι από το μισοτελειωμένο, άθλιο «ενοικιαζόμενο» της αρπαχτής του φραπέ; Παράλληλα η προώθηση και των άλλων παραδοσιακών καλλιεργειών. Τα κηπευτικά, η φάβα, κάποια ιδιαίτερα τυροκομικά, ας μην αποτελέσουν μουσειακά είδη σε λαογραφικές προθήκες!
Οι δυνατότητες της σύγχρονης Γεωπονίας εγγυώνται, υπόσχονται επιτυχημένες εφαρμογές των παλαιών μα τόσο στέρεων λύσεων, που αντέχουν σε οποιαδήποτε κρίση. Αναβαθμίζεται έτσι η αντίληψη ότι δεχόμαστε... επισκέπτες στη Σαντορίνη και όχι τουρίστες! Εχουν τόσα να δουν αλλά και να μάθουν όσοι θέλουν και μπορούν!
Λ. Βαζαιος / Αθήνα
Αυθαιρεσίες
Κύριε διευθυντά
Το πρόβλημα με τις αυθαιρεσίες ταξιτζήδων, με τις υπερχρεώσεις τους και πλείστες άλλες παραβάσεις τους είναι γνωστό σε όλη την ελληνική κοινωνία και δυστυχώς και στους περισσότερους τουρίστες.
Επειδή είναι βέβαιο ότι η κατάσταση χειροτερεύει καθημερινά, αποφάσισα να σας γράψω και να προτείνω, αντί περαιτέρω μελετών, επιτροπών κ.λπ., τα εξής απλά και εύκολα υλοποιήσιμα μέτρα που άλλωστε ισχύουν σε πάρα πολλές χώρες και πιστεύω ότι θα βελτιώσουν την κατάσταση:
Να αναρτηθεί σε όλα τα ταξί πινακίδα που να αναγράφει όλες τις χρεώσεις αναλυτικά καθώς και 24ωρη τηλεφωνική γραμμή για οποιονδήποτε επιβάτη αντιμετωπίσει πρόβλημα με τον ταξιτζή. (Hot line).
Nα αλλάξει το σύστημα ενδείξεων του μετρητή, ώστε να αναγράφει υποχρεωτικά το συνολικό ποσό χρέωσης μαζί με τα έξτρα του αεροδρομίου, αποσκευών, κ.λπ. Ετσι, ο επιβάτης δεν θα χρειάζεται ούτε καν να ρωτάει για το τίμημα της κούρσας.
Να εκδίδεται απόδειξη λιανικής υποχρεωτικά και αυτόματα όπως γίνεται σε πάρα πολλές πόλεις εκτός Ελλάδας.
Να υιοθετηθεί ένα σύστημα ποινών για τους παραβάτες το οποίο να είναι αναλογικό, δίκαιο και κυρίως να εφαρμόζεται!
Θεωρώ εντυπωσιακό το γεγονός ότι ενώ διακήρυξη της κυβέρνησης είναι η μάχη για τη βελτίωση της καθημερινότητας, δεν υιοθετούνται μέτρα, όπως τα παραπάνω προτεινόμενα στον συγκεκριμένο τομέα, –που άλλωστε δεν κοστίζουν χρήματα– τα οποία θα προσέφεραν τεράστιο πολιτικό όφελος (εκτός φυσικά από λίγες ψήφους των θιγομένων).
Μιχαλης Μποδουρογλου / Βουλιαγμένη
Μνήμη Λουκίας Μαγγιώρου
Κύριε διευθυντά
Στο τέλος Ιουνίου έφυγε από τον κόσμο αυτόν η Λουκία Μαγγιώρου, ζωγράφος και χαράκτρια, σύντροφος στη ζωή και στην τέχνη του χαράκτη Τάσσου.
Γεννημένη στην Υδρα το 1914, σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στην ΑΣΚΤ, κοντά στον Παρθένη και τον Κεφαλληνό για να συνεχίσει, το 1940, τις σπουδές της στο εργαστήριο χαλκογραφίας της «Ecole des Beaux Arts» του Παρισιού.
Στη διάρκεια της Αντίστασης, και με τον δικό της τρόπο, στήριξε εικαστικά τον αγώνα του ΕΑΜ, χαράσσοντας πολλές ξυλογραφίες που βοήθησαν την προπαγάνδα του ΕΑΜ. Τα λευκώματα «Από τους αγώνες του ελληνικού λαού» (εκδ. του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ), «Για τη μονάκριβη τη λευτεριά» και «Θυσιαστήριο της λευτεριάς» (εκδ. Ρήγας, 1945) περιελάμβαναν χαρακτικά της. Επίσης, εικονογράφησε βιβλία των Καραγάτση, Παράσχου και Μακρή.
Μετά το 1950 ασχολήθηκε περισσότερο με τη ζωγραφική και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου και της Εταιρείας Εικαστικών Τεχνών «Α. ΤΑΣΣΟΣ». Η Λουκία Μαγγιώρου ήταν όχι μόνο πολύ αξιόλογη ζωγράφος και χαράκτρια, αλλά και ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Ιδεολόγος, σεμνή, χαμηλών τόνων, αφιέρωσε τη ζωή της σε αυτά που πίστευε – χωρίς να την ενδιαφέρει η δική της προβολή.
Στήριξε με τον τρόπο της την Εθνική Αντίσταση, δούλεψε για τις Εικαστικές Τέχνες και την Εικαστική Παιδεία στην Ελλάδα – αλλά και αφιερώθηκε στον σύντροφό της Τάσσο Αλεβίζο, στηρίζοντάς τον και αναδεικνύοντας το έργο του.
Πριν μερικά χρόνια η «Καθημερινή» την είχε τιμήσει με αφιέρωμα στις «7 Ημέρες», χρωματίζοντας πολύ σωστά τη ζωή και το έργο της.
Είχα την τύχη και τιμή της γνωριμίας και φιλίας μαζί της για πολλά χρόνια. Το σπίτι της (και εργαστήρι της μαζί με του Τάσσου) απέναντι από το Ζάππειο, με τη μοναδική θέα της Ακρόπολης και της Ιστορικής Αθήνας, ήταν χώρος έμπνευσης και ανάτασης. Παρόλο που η «Λουκία» έζησε 20 χρόνια χωρίς τον Τάσσο (που είχε φύγει από τη ζωή πρώτος) η παρουσία του ήταν πάντα έντονη... Μιλούσε γι’ αυτόν σαν να βρισκόταν και να δούλευε στο διπλανό δωμάτιο. Ο χώρος ήταν ένα ζωντανό μουσείο με έργα, εργαλεία, ζωή, αναμνήσεις – όλα μαζί σε μια μοναδική ατμόσφαιρα.
Με ανάλογα περίεργο τρόπο παραμένει, σήμερα, επίσης έντονη η αίσθηση της παρουσίας της Λουκίας Μαγγιώρου. Είναι, προφανώς, αυτή η ειδική διάσταση που παίρνει ο χρόνος από την παρουσία κάποιων «μοναδικών» ανθρώπων.
Ανδρεας Κωσταλας - Ιατρός / Αθήνα
Μικρά φράγματα
Κύριε διευθυντά
Η πρωτοβουλία διαφόρων φορέων, κυρίως του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής», για τον περιορισμό στην κατανάλωση και την αποφυγή της σπατάλης του πολυτιμότερου αυτού αγαθού, του νερού, είναι ασφαλώς αξιέπαινη και ευχόμαστε να φέρει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Με αυτή την αφορμή όμως, θέλω να επισημάνω τα εξής: 1) Δεν είναι αλήθεια ότι δεν είχαμε βροχές τον περασμένο χειμώνα. Και βροχές και χιόνια και χαλάζι είχαμε! Η έλλειψη όμως κατάλληλων έργων υποδομής, άφησε τεράστιες ποσότητες νερού να χαθούν ρέοντας προς τη θάλασσα και μάλιστα, πολλές φορές, προκαλώντας και πλημμύρες και καταστροφές. 2) Στην ωραία μας Ελλάδα υπάρχει, λόγω της μορφολογίας του εδάφους της, η δυνατότητα αποταμίευσης όχι μόνο των ποσοτήτων νερού που έχει ανάγκη η χώρα, αλλά και πολύ μεγαλύτερων ώστε να μπορούμε και να δανείζουμε και να πουλάμε ακόμη σε άλλες χώρες. Και εξηγούμαστε: Η Ελλάδα έχει πολλά βουνά με στενές κοιλάδες ή χαράδρες ανάμεσά τους. Ετσι, με σχετικά μικρές δαπάνες θα μπορούσαν να χτιστούν μικρά φράγματα και να δημιουργηθούν τεχνητές λίμνες ή ταμιευτήρες, που όπως ξέρουμε από αυτές που ήδη υπάρχουν και ομορφιά θα πρόσθεταν στο τοπίο και (υπερ)επάρκεια νερού θα εξασφάλιζαν. Μήπως είναι καιρός να μελετηθεί και προωθηθεί η λύση αυτή όσο γίνεται γρηγορότερα και να μη μείνει μόνο στις μελέτες και στα χαρτιά;
Μαρκος Μπουσιος / Νέα Ιωνία
Για το υπουργείο Απασχόλησης
Κύριε διευθυντά
Ως νέος γιατρός οφείλω να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες στο υπουργείο Απασχόλησης για το νέο νομοσχέδιο βάσει του οποίου θα γίνονται οι προσλήψεις των γιατρών του ΙΚΑ, παρακάμπτοντας τον ΑΣΕΠ.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ διότι απομακρυνόμαστε από τον πονοκέφαλο της συλλογής πιστοποιητικών, των προσόντων, της αξιολόγησης του βαθμού πτυχίου, των μεταπτυχιακών, των διδακτορικών και του άλλου επιστημονικού έργου. Τώρα, τα πράγματα γίνονται πολύ εύκολα και απλά – όπως άλλωστε είναι και τόσα χρόνια στο ΙΚΑ. Και γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν εάν θέλει ένας γιατρός να κάνει αίτηση στο ΙΚΑ, πηγαίνει σε κάποιο υποκατάστημα, δηλώνει το όνομα και την ειδικότητά του, και... αυτό είναι.
Επίσης, απλοποιούνται τα πράγματα, διότι μπορεί ο κάθε γιατρός να αξιοποιήσει τις γνωριμίες που έχει (κομματικές, συγγενικές, φίλοι του μπαμπά, του πεθερού, της μαμάς) και, απλά, με μερικά τηλεφωνήματα ή συναντήσεις, μπορεί να του προσφερθεί μια θέση στο ΙΚΑ.
Απλοποιούνται ακόμη, και τα πράγματα γι’ αυτούς που έχουν την οικονομική δυνατότητα (δηλ. έχει λεφτά ο μπαμπάς τους, διότι ο γιατρός που ψάχνει θέση στο ΙΚΑ μόλις έχει τελειώσει την ειδικότητα, περιμένει για εξετάσεις, μετά περιμένει να βγει ο τίτλος της ειδικότητας, οπότε έχει «στραγγιστεί» οικονομικά). Με κάποιο σχετικά σεβαστό ποσό (φημολογείται ότι φτάνει τα 10 – 15 χιλιάδες ευρώ) αποκτάς την πολυπόθητη θέση.
Τελικά, η κυβέρνηση πετυχαίνει βήμα - βήμα τον στόχο της: την πάταξη της γραφειοκρατίας. Διότι για να συμμετάσχει κανείς στον ΑΣΕΠ χρειάζονται χίλια δυο χαρτιά. Μάλιστα, καθώς επεκτείνεται ο θεσμός και στις ΔΕΚΟ, προσωπικά θα πρότεινα η αλλαγή του καθεστώτος να εφαρμοστεί παντού και να καταργηθεί εντελώς ο ΑΣΕΠ.
Τώρα, λοιπόν, όλοι οι συνάδελφοι μπορούμε επιτέλους να ηρεμήσουμε. Δεν χρειάζεται ούτε να βγάζουμε καλούς βαθμούς στα πτυχία, ούτε να ξοδεύουμε χρόνια σε μεταπτυχιακά ή διδακτορικά, δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με το επιστημονικό έργο, ούτε καν συνέδρια, εργασίες, ομιλίες. Ολα έχουν απλοποιηθεί. Διότι όλοι γνωρίζουμε πώς και με ποια κριτήρια αποφασίζουν οι επιτροπές του κάθε οργανισμού που κάνει προσλήψεις.
Ευχαριστούμε και πάλι θερμά τον υπουργό Απασχόλησης που μας απλοποιεί και μας βελτιώνει την ποιότητα της ζωής.
Αλεξανδρος Τζαβεας / Αθήνα
Κύριε διευθυντά
Στο τεύχος - αφιέρωμα του ΟΙΝΟΧΟΟΥ, αυτού του μήνα, εντυπωσιακή είναι η αναφορά στον Σαντορινιό αμπελώνα. Ο φίλος Πάρις Σιγάλας ξεδίπλωσε πολύ όμορφα το όνειρό του για τον αμπελώνα του μέλλοντος! Βέβαια, οι κομψές, αέρινα πλεγμένες αμπελιές του κάμπου του νησιού μας λίγη σχέση, τουλάχιστον αισθητικά, έχουν με τα αμπέλια της Βουργουνδίας! Οι επισημάνσεις, όλες σωστές, οι προτεινόμενες λύσεις απόσταγμα της πείρας των καλών αμπελουργών και οινοποιών του νησιού. Στενόχωρη η διαπίστωση της εγκατάλειψης της παραδοσιακής αμπελουργίας. Η αλόγιστη και άναρχη τουριστική «ανάπτυξη» τη συρρικνώνει καθημερινά.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη διάσταση. Η κοινωνία της Σαντορίνης, από πολύ παλιά, χαρακτηριζόταν από την ιδιαίτερη αγάπη των ανθρώπων της για τον τόπο τους. Οι παλιές οικογένειες, έστω και αν για πολλές γενιές δεν κατοικούσαν στο νησί, δεν διέκοψαν ποτέ τη σχέση τους με τον τόπο. Οι Σαντορινιοί της Οδησσού και του Ταϊγανίου, οι οικογένειες της Αλεξάνδρειας και του Καΐρου, τον γεωγραφικά ασήμαντο γενέθλιο τόπο τους θεωρούσαν Μητρόπολη! Η οικογένειά μου, για τέσσερις τουλάχιστον γενιές, δεν παρέλειψε ποτέ να καταχωρήσει τα μέλη της στα μητρώα του νησιού, αν και ζούσαν στην Οδησσό! Οταν ήρθε η ώρα να χτίσουμε το σπίτι μας στο πατρογονικό κτήμα, η αδελφή μου και εγώ δεν προβληματιστήκαμε καθόλου. Η απόφαση προειλημμένη. Η μικρότερη δυνατή κάλυψη και ένα μεγάλο νέο αμπέλι στην υπόλοιπη έκταση! Δεν είχαμε κανένα αγροτικό παρελθόν, δεν είχαμε καμιά σχέση, καμιά εμπειρία. Απευθυνθήκαμε σε φίλο οινοποιό - αμπελουργό που ζητούσε γη για καινούργια αμπέλια. Σήμερα χαιρόμαστε την ομορφιά του αμπελιού, το κρασί μας και κυρίως την αίσθηση πως με τον σωστό τρόπο γυρίσαμε στον τόπο μας!
Η μικρή αυτή ιστορία κάτι έχει να πει σε όσους έχουν ακόμη γη στο νησί. Οι διαχρονικά έξυπνες επενδύσεις στην αρχή φαίνονται ασύμοφρες, διδάσκουν οι προχωρημένοι οικονομολόγοι! Εχει κάτι όμως και για όσους παλεύουν με το αμπέλι και το κρασί. Το μέλλον του αμπελιού μας θα κριθεί τώρα! Ο Αμπελώνας του μέλλοντος δεν θα υπάρξει αν δεν πλησιάσετε σωστά τη γη και τα υπάρχοντα αμπέλια. Το κράτος και οι παράγοντες, εκόντες άκοντες, θα συρθούν πίσω από μια στιβαρή διαχείριση του οινικού πλούτου (στο τέλος τέλος 5.000 χρόνια η Σαντορίνη βγάζει κρασί!) Στην τουριστική κρίση που τώρα αρχίζει, θα μετρήσει η αισθητική αναβάθμιση του τόπου. Δεν είναι καλύτερο το καταπράσινο αμπέλι από το μισοτελειωμένο, άθλιο «ενοικιαζόμενο» της αρπαχτής του φραπέ; Παράλληλα η προώθηση και των άλλων παραδοσιακών καλλιεργειών. Τα κηπευτικά, η φάβα, κάποια ιδιαίτερα τυροκομικά, ας μην αποτελέσουν μουσειακά είδη σε λαογραφικές προθήκες!
Οι δυνατότητες της σύγχρονης Γεωπονίας εγγυώνται, υπόσχονται επιτυχημένες εφαρμογές των παλαιών μα τόσο στέρεων λύσεων, που αντέχουν σε οποιαδήποτε κρίση. Αναβαθμίζεται έτσι η αντίληψη ότι δεχόμαστε... επισκέπτες στη Σαντορίνη και όχι τουρίστες! Εχουν τόσα να δουν αλλά και να μάθουν όσοι θέλουν και μπορούν!
Λ. Βαζαιος / Αθήνα
Αυθαιρεσίες
Κύριε διευθυντά
Το πρόβλημα με τις αυθαιρεσίες ταξιτζήδων, με τις υπερχρεώσεις τους και πλείστες άλλες παραβάσεις τους είναι γνωστό σε όλη την ελληνική κοινωνία και δυστυχώς και στους περισσότερους τουρίστες.
Επειδή είναι βέβαιο ότι η κατάσταση χειροτερεύει καθημερινά, αποφάσισα να σας γράψω και να προτείνω, αντί περαιτέρω μελετών, επιτροπών κ.λπ., τα εξής απλά και εύκολα υλοποιήσιμα μέτρα που άλλωστε ισχύουν σε πάρα πολλές χώρες και πιστεύω ότι θα βελτιώσουν την κατάσταση:
Να αναρτηθεί σε όλα τα ταξί πινακίδα που να αναγράφει όλες τις χρεώσεις αναλυτικά καθώς και 24ωρη τηλεφωνική γραμμή για οποιονδήποτε επιβάτη αντιμετωπίσει πρόβλημα με τον ταξιτζή. (Hot line).
Nα αλλάξει το σύστημα ενδείξεων του μετρητή, ώστε να αναγράφει υποχρεωτικά το συνολικό ποσό χρέωσης μαζί με τα έξτρα του αεροδρομίου, αποσκευών, κ.λπ. Ετσι, ο επιβάτης δεν θα χρειάζεται ούτε καν να ρωτάει για το τίμημα της κούρσας.
Να εκδίδεται απόδειξη λιανικής υποχρεωτικά και αυτόματα όπως γίνεται σε πάρα πολλές πόλεις εκτός Ελλάδας.
Να υιοθετηθεί ένα σύστημα ποινών για τους παραβάτες το οποίο να είναι αναλογικό, δίκαιο και κυρίως να εφαρμόζεται!
Θεωρώ εντυπωσιακό το γεγονός ότι ενώ διακήρυξη της κυβέρνησης είναι η μάχη για τη βελτίωση της καθημερινότητας, δεν υιοθετούνται μέτρα, όπως τα παραπάνω προτεινόμενα στον συγκεκριμένο τομέα, –που άλλωστε δεν κοστίζουν χρήματα– τα οποία θα προσέφεραν τεράστιο πολιτικό όφελος (εκτός φυσικά από λίγες ψήφους των θιγομένων).
Μιχαλης Μποδουρογλου / Βουλιαγμένη
Μνήμη Λουκίας Μαγγιώρου
Κύριε διευθυντά
Στο τέλος Ιουνίου έφυγε από τον κόσμο αυτόν η Λουκία Μαγγιώρου, ζωγράφος και χαράκτρια, σύντροφος στη ζωή και στην τέχνη του χαράκτη Τάσσου.
Γεννημένη στην Υδρα το 1914, σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στην ΑΣΚΤ, κοντά στον Παρθένη και τον Κεφαλληνό για να συνεχίσει, το 1940, τις σπουδές της στο εργαστήριο χαλκογραφίας της «Ecole des Beaux Arts» του Παρισιού.
Στη διάρκεια της Αντίστασης, και με τον δικό της τρόπο, στήριξε εικαστικά τον αγώνα του ΕΑΜ, χαράσσοντας πολλές ξυλογραφίες που βοήθησαν την προπαγάνδα του ΕΑΜ. Τα λευκώματα «Από τους αγώνες του ελληνικού λαού» (εκδ. του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ), «Για τη μονάκριβη τη λευτεριά» και «Θυσιαστήριο της λευτεριάς» (εκδ. Ρήγας, 1945) περιελάμβαναν χαρακτικά της. Επίσης, εικονογράφησε βιβλία των Καραγάτση, Παράσχου και Μακρή.
Μετά το 1950 ασχολήθηκε περισσότερο με τη ζωγραφική και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου και της Εταιρείας Εικαστικών Τεχνών «Α. ΤΑΣΣΟΣ». Η Λουκία Μαγγιώρου ήταν όχι μόνο πολύ αξιόλογη ζωγράφος και χαράκτρια, αλλά και ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Ιδεολόγος, σεμνή, χαμηλών τόνων, αφιέρωσε τη ζωή της σε αυτά που πίστευε – χωρίς να την ενδιαφέρει η δική της προβολή.
Στήριξε με τον τρόπο της την Εθνική Αντίσταση, δούλεψε για τις Εικαστικές Τέχνες και την Εικαστική Παιδεία στην Ελλάδα – αλλά και αφιερώθηκε στον σύντροφό της Τάσσο Αλεβίζο, στηρίζοντάς τον και αναδεικνύοντας το έργο του.
Πριν μερικά χρόνια η «Καθημερινή» την είχε τιμήσει με αφιέρωμα στις «7 Ημέρες», χρωματίζοντας πολύ σωστά τη ζωή και το έργο της.
Είχα την τύχη και τιμή της γνωριμίας και φιλίας μαζί της για πολλά χρόνια. Το σπίτι της (και εργαστήρι της μαζί με του Τάσσου) απέναντι από το Ζάππειο, με τη μοναδική θέα της Ακρόπολης και της Ιστορικής Αθήνας, ήταν χώρος έμπνευσης και ανάτασης. Παρόλο που η «Λουκία» έζησε 20 χρόνια χωρίς τον Τάσσο (που είχε φύγει από τη ζωή πρώτος) η παρουσία του ήταν πάντα έντονη... Μιλούσε γι’ αυτόν σαν να βρισκόταν και να δούλευε στο διπλανό δωμάτιο. Ο χώρος ήταν ένα ζωντανό μουσείο με έργα, εργαλεία, ζωή, αναμνήσεις – όλα μαζί σε μια μοναδική ατμόσφαιρα.
Με ανάλογα περίεργο τρόπο παραμένει, σήμερα, επίσης έντονη η αίσθηση της παρουσίας της Λουκίας Μαγγιώρου. Είναι, προφανώς, αυτή η ειδική διάσταση που παίρνει ο χρόνος από την παρουσία κάποιων «μοναδικών» ανθρώπων.
Ανδρεας Κωσταλας - Ιατρός / Αθήνα
Μικρά φράγματα
Κύριε διευθυντά
Η πρωτοβουλία διαφόρων φορέων, κυρίως του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής», για τον περιορισμό στην κατανάλωση και την αποφυγή της σπατάλης του πολυτιμότερου αυτού αγαθού, του νερού, είναι ασφαλώς αξιέπαινη και ευχόμαστε να φέρει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Με αυτή την αφορμή όμως, θέλω να επισημάνω τα εξής: 1) Δεν είναι αλήθεια ότι δεν είχαμε βροχές τον περασμένο χειμώνα. Και βροχές και χιόνια και χαλάζι είχαμε! Η έλλειψη όμως κατάλληλων έργων υποδομής, άφησε τεράστιες ποσότητες νερού να χαθούν ρέοντας προς τη θάλασσα και μάλιστα, πολλές φορές, προκαλώντας και πλημμύρες και καταστροφές. 2) Στην ωραία μας Ελλάδα υπάρχει, λόγω της μορφολογίας του εδάφους της, η δυνατότητα αποταμίευσης όχι μόνο των ποσοτήτων νερού που έχει ανάγκη η χώρα, αλλά και πολύ μεγαλύτερων ώστε να μπορούμε και να δανείζουμε και να πουλάμε ακόμη σε άλλες χώρες. Και εξηγούμαστε: Η Ελλάδα έχει πολλά βουνά με στενές κοιλάδες ή χαράδρες ανάμεσά τους. Ετσι, με σχετικά μικρές δαπάνες θα μπορούσαν να χτιστούν μικρά φράγματα και να δημιουργηθούν τεχνητές λίμνες ή ταμιευτήρες, που όπως ξέρουμε από αυτές που ήδη υπάρχουν και ομορφιά θα πρόσθεταν στο τοπίο και (υπερ)επάρκεια νερού θα εξασφάλιζαν. Μήπως είναι καιρός να μελετηθεί και προωθηθεί η λύση αυτή όσο γίνεται γρηγορότερα και να μη μείνει μόνο στις μελέτες και στα χαρτιά;
Μαρκος Μπουσιος / Νέα Ιωνία
Για το υπουργείο Απασχόλησης
Κύριε διευθυντά
Ως νέος γιατρός οφείλω να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες στο υπουργείο Απασχόλησης για το νέο νομοσχέδιο βάσει του οποίου θα γίνονται οι προσλήψεις των γιατρών του ΙΚΑ, παρακάμπτοντας τον ΑΣΕΠ.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ διότι απομακρυνόμαστε από τον πονοκέφαλο της συλλογής πιστοποιητικών, των προσόντων, της αξιολόγησης του βαθμού πτυχίου, των μεταπτυχιακών, των διδακτορικών και του άλλου επιστημονικού έργου. Τώρα, τα πράγματα γίνονται πολύ εύκολα και απλά – όπως άλλωστε είναι και τόσα χρόνια στο ΙΚΑ. Και γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν εάν θέλει ένας γιατρός να κάνει αίτηση στο ΙΚΑ, πηγαίνει σε κάποιο υποκατάστημα, δηλώνει το όνομα και την ειδικότητά του, και... αυτό είναι.
Επίσης, απλοποιούνται τα πράγματα, διότι μπορεί ο κάθε γιατρός να αξιοποιήσει τις γνωριμίες που έχει (κομματικές, συγγενικές, φίλοι του μπαμπά, του πεθερού, της μαμάς) και, απλά, με μερικά τηλεφωνήματα ή συναντήσεις, μπορεί να του προσφερθεί μια θέση στο ΙΚΑ.
Απλοποιούνται ακόμη, και τα πράγματα γι’ αυτούς που έχουν την οικονομική δυνατότητα (δηλ. έχει λεφτά ο μπαμπάς τους, διότι ο γιατρός που ψάχνει θέση στο ΙΚΑ μόλις έχει τελειώσει την ειδικότητα, περιμένει για εξετάσεις, μετά περιμένει να βγει ο τίτλος της ειδικότητας, οπότε έχει «στραγγιστεί» οικονομικά). Με κάποιο σχετικά σεβαστό ποσό (φημολογείται ότι φτάνει τα 10 – 15 χιλιάδες ευρώ) αποκτάς την πολυπόθητη θέση.
Τελικά, η κυβέρνηση πετυχαίνει βήμα - βήμα τον στόχο της: την πάταξη της γραφειοκρατίας. Διότι για να συμμετάσχει κανείς στον ΑΣΕΠ χρειάζονται χίλια δυο χαρτιά. Μάλιστα, καθώς επεκτείνεται ο θεσμός και στις ΔΕΚΟ, προσωπικά θα πρότεινα η αλλαγή του καθεστώτος να εφαρμοστεί παντού και να καταργηθεί εντελώς ο ΑΣΕΠ.
Τώρα, λοιπόν, όλοι οι συνάδελφοι μπορούμε επιτέλους να ηρεμήσουμε. Δεν χρειάζεται ούτε να βγάζουμε καλούς βαθμούς στα πτυχία, ούτε να ξοδεύουμε χρόνια σε μεταπτυχιακά ή διδακτορικά, δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με το επιστημονικό έργο, ούτε καν συνέδρια, εργασίες, ομιλίες. Ολα έχουν απλοποιηθεί. Διότι όλοι γνωρίζουμε πώς και με ποια κριτήρια αποφασίζουν οι επιτροπές του κάθε οργανισμού που κάνει προσλήψεις.
Ευχαριστούμε και πάλι θερμά τον υπουργό Απασχόλησης που μας απλοποιεί και μας βελτιώνει την ποιότητα της ζωής.
Αλεξανδρος Τζαβεας / Αθήνα
Comments