Το ΝΑΤΟ απέτυχε οικτρά στον Καύκασο και την Ασία
Το ΝΑΤΟ απέτυχε οικτρά στον Καύκασο και την Ασία
Δεν στάθηκε ικανό να προβλέψει τη ρωσική επίθεση στη Γεωργία
The Guardian
Το ΝΑΤΟ είναι άχρηστο. Απέτυχε να φέρει τη σταθερότητα στο Αφγανιστάν και απέτυχε να τη φέρει και στη Σερβία. Το ΝΑΤΟ έχει αποδειχθεί μια σαθρή πολεμική δύναμη, η οποία στην περίπτωση της Καμπούλ βρίσκεται στα όρια «παραγκωνισμού» από εξαγριωμένους Αμερικανούς. Ούτε είναι καλύτερο στη διπλωματία: δείτε τους αδέξιους χειρισμούς του στην ανατολική Ευρώπη. Ως προστάτης της μεταπολεμικής αντίστασης της Δύσης στην πυρηνική απειλή της Σοβιετικής Ενωσης υπηρετούσε ένα σκοπό. Σήμερα έχει εξάρσεις αυτοπροβολής.
Η πρόσφατη συνάντηση κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες αποτέλεσε ένα «φύλλο συκής» στο πιο τελευταίο φιάσκο, την αποτυχία αντιμετώπισης της προβλέψιμης ρωσικής επέμβασης στη Γεωργία. Φαινομενικά, για να σώσει τους Ρώσους πολίτες στη Νότια Οσετία, η επέμβαση έγινε στην πραγματικότητα, για να πει η Ρωσία στη Γεωργία και την Ουκρανία ότι δεν πρέπει να παίζουν παιχνίδια με τη Δύση, κατά μήκος των ρωσικών συνόρων. Δεν υπήρχε στρατηγική ανάγκη για το ΝΑΤΟ να προσηλυτίσει νέα μέλη και να προσφέρει εγγυήσεις ασφαλείας στις Δημοκρατίες της Βαλτικής και τους γείτονες τους, στα νότια. Ούτε υπάρχει κάποια στρατηγική ανάγκη για τις ΗΠΑ να τοποθετήσει πυραυλικές εγκαταστάσεις στην Πολωνία, ή την Τσεχία.
Αυτές οι κινήσεις ήταν αναπόφευκτο να εξοργίσουν τους «υπερευαίσθητους» Ρώσους και αυτό συνέβη. Οι Δυτικοί ειδήμονες δεν χρειάζεται να διατείνονται ότι η προέλαση του ΝΑΤΟ εγγύτερα στα ρωσικά σύνορα είναι εντελώς διαφορετική από την ψυχροπολεμική τοποθέτηση των σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα. Είναι το ίδιο για τους Ρώσους εθνικιστές.
Ούτε αλλάζει κάτι προς το καλύτερο, όταν οι ειδήμονες επισημαίνουν ότι η προστασία των ρωσικών μειονοτήτων στη Γεωργία από τη Ρωσία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την επέμβαση του ΝΑΤΟ για την προστασία της κουρδικής μειονότητας στο Ιράκ, ή της αλβανικής μειονότητας στη Σερβία. Και πάλι το ίδιο είναι για τους Ρώσους.
Ο Τζορτζ Μπους είπε στις αρχές του μήνα ότι «πέρασε η εποχή των σφαιρών επιρροής». Σε αυτή την περίπτωση, γιατί προωθεί το ΝΑΤΟ αυτή τη δυνάμει σφαίρα επιρροής, στα ρωσικά σύνορα; Και τι γίνεται με τη θεωρία της σφαίρας επιρροής, που στήριξε το νεοσυντηρητικό σχέδιο του Μπους για την κατάκτηση του μουσουλμανικού κόσμου, με στόχο την έλευση της δημοκρατίας;
Προς το παρόν, τα δύο μεγαλύτερα φόβητρα των ΗΠΑ, η Ρωσία και το Ιράν, έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται περικυκλωμένα από εχθρικές δυνάμεις. Η αντίδραση των ηγετών του ΝΑΤΟ είναι ιδιαίτερα αυστηρή, καθώς υποστηρίζουν ότι «αυτοί οι άνθρωποι» καταλαβαίνουν μόνο από σκληρή γλώσσα και μεγάλη ράβδο. Αυτό όμως ισοδυναμεί με τη στάση της Ρωσίας έναντι της Γεωργίας και της Ουκρανίας, την οποία η Ρωσία τουλάχιστον έχει τη δύναμη να επιβάλει.
Παίζει με τη φωτιά
Η Δύση δεν απειλείται από τη Ρωσία. Μετακινώντας διαρκώς τα σύνορά της, έτσι ώστε το ΝΑΤΟ να προσθέσει μερικές ακόμη εθνικές σημαίες, στην έδρα του, γίνεται αποσταθεροποιητική και προκλητική. Η ευφυΐα όπως και η ηθική υποτίθεται ότι θα έπρεπε να υποτάσσονται στη λογική. Η Ρωσία είναι ήδη αρκετά φιλοπόλεμη, γιατί να ενθαρρύνει κανείς κάτι τέτοιο;
Με τη Ρωσία, το ΝΑΤΟ παίζει με τη φωτιά. Στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν παίζει με τον δυναμίτη. Εδώ ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και ο Ντόναλντ Ράμσφελντ θα πρέπει αμφότεροι να γελάνε: ο πρώτος, επειδή ο πόλεμος του ΝΑΤΟ εναντίον των Ταλιμπάν κατέληξε στο να στρατολογούνται μέλη της Αλ Κάιντα στο Πακιστάν· ο δεύτερος επειδή όλα όσα είπε για τη δημιουργία κρατών αποδείχθηκε αληθινό. «Μπες γρήγορα και βγες γρήγορα», ήταν η στρατηγική του και είχε δίκιο.
Η πτώση του Μουσάραφ μπορεί να είναι καλό νέο για τους Πακιστανούς δημοκράτες, είναι όμως πολύ άσχημο νέο για τους υποπρόξενους του ΝΑΤΟ, στους οχυρωμένους τους θύλακες στην Καμπούλ. Η πιθανότητα πολιτικής αναταραχής στο Πακιστάν, μπορεί μόνο να αυξήσει την ισχύ των φίλα προσκείμενων στους Ταλιμπάν φυλών, κατά μήκος των εκτεταμένων συνόρων με το Αφγανιστάν και να οδηγήσει με βεβαιότητα στην κλιμάκωση του πολέμου.
Οι επιδόσεις του ΝΑΤΟ εκεί είναι τρομερές. Μια έκθεση του Πενταγώνου που αποκαλύφθηκε, την περασμένη εβδομάδα, επικρίνει την ανυπαρξία διοικητικής ενότητας στην Καμπούλ. «Το Αφγανιστάν ζει στην αθλιότητα», αναφέρει. «Ενας συνετός συντονισμός όλων των πολιτικών και στρατιωτικών παραμέτρων του θεάτρου των επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν, δεν υπάρχει».
Λέγεται ότι υπάρχει ένα σχέδιο ενίσχυσης των αμερικανικών δυνάμεων με 12.000 στρατιώτες για τη διεξαγωγή μιας «εφόρμησης» τύπου Βαγδάτης, εκτός πλαισίου του ΝΑΤΟ. Μια τέτοια επιχείρηση θα σήμαινε τρεις διαφορετικούς στρατούς, -αφγανικός, νατοϊκός και αμερικανικός- οι οποίοι περιφέρονται στη χώρα, - ένα δώρο για οποιονδήποτε εχθρό. Ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός στο Ισλαμαμπάντ θα πρέπει να νοσταλγεί την εποχή της ηρεμίας στο Αφγανιστάν. Το καθεστώς των Ταλιμπάν χρηματοδοτείτο από το όπιο και τους Σαουδάραβες και δεν απασχολούσε τη Δύση. Δεν υπήρχαν αμερικανικά βομβαρδιστικά, ούτε υποκλοπές από τη CIA, ούτε διεφθαρμένοι αξιωματούχοι των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών, ούτε εξωτερικές επεμβάσεις. Η πακιστανική σφαίρα επιρροής μπορεί να μην άρεσε, αλλά ήταν σχετικά σταθερή.
Η Δύση δεν μαθαίνει
Τώρα θα έχουμε την έκτη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, μ' ένα ενεργό πυρηνικό οπλοστάσιο, σε εσωτερική αναταραχή, λόγω μιας ανόητης νατοϊκης περιπέτειας στα σύνορά του. Μονάδες Ταλιμπάν επιχειρούν ελεύθερα σε όλη την περιοχή του νοτιοανατολικού Αφγανιστάν, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα Καμπουλ, σε πλήρη αντίφαση με τα ψευδολογήματα των εκπροσώπων του ΝΑΤΟ, τα τελευταία δύο χρόνια.
Οι δυτικές κυβερνήσεις φαίνεται ότι δεν μαθαίνουν ποτέ. Αυτού του είδους οι πόλεμοι για την καταστολή εξεγέρσεων ποτέ δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, αν διαρκέσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην καλύτερη περίπτωση αφήνουν διαλυμένα, διεφθαρμένα και αποτυχημένα κράτη όπως ο Λίβανος και το Κόσοβο και σύντομα, το Ιράκ. Στη χειρότερη σημαίνουν ήττα. Αν η Αμερική ενεπλάκη σ' ένα νέο Βιετνάμ αυτό είναι σήμερα το Αφγανιστάν, το οποίο αντικαθιστά ταχύτατα το Ιράκ ως τη Μέκκα του αντιδυτικού φανατισμού στον κόσμο. Η ειρήνη στο Αφγανιστάν μπορεί να μην έχει πια σημασία. Αλλά η απουσία της θα αποσταθεροποιήσει το Πακιστάν, κι αυτό έχει τεράστια σημασία. πηγή καθημερινή
Δεν στάθηκε ικανό να προβλέψει τη ρωσική επίθεση στη Γεωργία
The Guardian
Το ΝΑΤΟ είναι άχρηστο. Απέτυχε να φέρει τη σταθερότητα στο Αφγανιστάν και απέτυχε να τη φέρει και στη Σερβία. Το ΝΑΤΟ έχει αποδειχθεί μια σαθρή πολεμική δύναμη, η οποία στην περίπτωση της Καμπούλ βρίσκεται στα όρια «παραγκωνισμού» από εξαγριωμένους Αμερικανούς. Ούτε είναι καλύτερο στη διπλωματία: δείτε τους αδέξιους χειρισμούς του στην ανατολική Ευρώπη. Ως προστάτης της μεταπολεμικής αντίστασης της Δύσης στην πυρηνική απειλή της Σοβιετικής Ενωσης υπηρετούσε ένα σκοπό. Σήμερα έχει εξάρσεις αυτοπροβολής.
Η πρόσφατη συνάντηση κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες αποτέλεσε ένα «φύλλο συκής» στο πιο τελευταίο φιάσκο, την αποτυχία αντιμετώπισης της προβλέψιμης ρωσικής επέμβασης στη Γεωργία. Φαινομενικά, για να σώσει τους Ρώσους πολίτες στη Νότια Οσετία, η επέμβαση έγινε στην πραγματικότητα, για να πει η Ρωσία στη Γεωργία και την Ουκρανία ότι δεν πρέπει να παίζουν παιχνίδια με τη Δύση, κατά μήκος των ρωσικών συνόρων. Δεν υπήρχε στρατηγική ανάγκη για το ΝΑΤΟ να προσηλυτίσει νέα μέλη και να προσφέρει εγγυήσεις ασφαλείας στις Δημοκρατίες της Βαλτικής και τους γείτονες τους, στα νότια. Ούτε υπάρχει κάποια στρατηγική ανάγκη για τις ΗΠΑ να τοποθετήσει πυραυλικές εγκαταστάσεις στην Πολωνία, ή την Τσεχία.
Αυτές οι κινήσεις ήταν αναπόφευκτο να εξοργίσουν τους «υπερευαίσθητους» Ρώσους και αυτό συνέβη. Οι Δυτικοί ειδήμονες δεν χρειάζεται να διατείνονται ότι η προέλαση του ΝΑΤΟ εγγύτερα στα ρωσικά σύνορα είναι εντελώς διαφορετική από την ψυχροπολεμική τοποθέτηση των σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα. Είναι το ίδιο για τους Ρώσους εθνικιστές.
Ούτε αλλάζει κάτι προς το καλύτερο, όταν οι ειδήμονες επισημαίνουν ότι η προστασία των ρωσικών μειονοτήτων στη Γεωργία από τη Ρωσία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την επέμβαση του ΝΑΤΟ για την προστασία της κουρδικής μειονότητας στο Ιράκ, ή της αλβανικής μειονότητας στη Σερβία. Και πάλι το ίδιο είναι για τους Ρώσους.
Ο Τζορτζ Μπους είπε στις αρχές του μήνα ότι «πέρασε η εποχή των σφαιρών επιρροής». Σε αυτή την περίπτωση, γιατί προωθεί το ΝΑΤΟ αυτή τη δυνάμει σφαίρα επιρροής, στα ρωσικά σύνορα; Και τι γίνεται με τη θεωρία της σφαίρας επιρροής, που στήριξε το νεοσυντηρητικό σχέδιο του Μπους για την κατάκτηση του μουσουλμανικού κόσμου, με στόχο την έλευση της δημοκρατίας;
Προς το παρόν, τα δύο μεγαλύτερα φόβητρα των ΗΠΑ, η Ρωσία και το Ιράν, έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται περικυκλωμένα από εχθρικές δυνάμεις. Η αντίδραση των ηγετών του ΝΑΤΟ είναι ιδιαίτερα αυστηρή, καθώς υποστηρίζουν ότι «αυτοί οι άνθρωποι» καταλαβαίνουν μόνο από σκληρή γλώσσα και μεγάλη ράβδο. Αυτό όμως ισοδυναμεί με τη στάση της Ρωσίας έναντι της Γεωργίας και της Ουκρανίας, την οποία η Ρωσία τουλάχιστον έχει τη δύναμη να επιβάλει.
Παίζει με τη φωτιά
Η Δύση δεν απειλείται από τη Ρωσία. Μετακινώντας διαρκώς τα σύνορά της, έτσι ώστε το ΝΑΤΟ να προσθέσει μερικές ακόμη εθνικές σημαίες, στην έδρα του, γίνεται αποσταθεροποιητική και προκλητική. Η ευφυΐα όπως και η ηθική υποτίθεται ότι θα έπρεπε να υποτάσσονται στη λογική. Η Ρωσία είναι ήδη αρκετά φιλοπόλεμη, γιατί να ενθαρρύνει κανείς κάτι τέτοιο;
Με τη Ρωσία, το ΝΑΤΟ παίζει με τη φωτιά. Στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν παίζει με τον δυναμίτη. Εδώ ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και ο Ντόναλντ Ράμσφελντ θα πρέπει αμφότεροι να γελάνε: ο πρώτος, επειδή ο πόλεμος του ΝΑΤΟ εναντίον των Ταλιμπάν κατέληξε στο να στρατολογούνται μέλη της Αλ Κάιντα στο Πακιστάν· ο δεύτερος επειδή όλα όσα είπε για τη δημιουργία κρατών αποδείχθηκε αληθινό. «Μπες γρήγορα και βγες γρήγορα», ήταν η στρατηγική του και είχε δίκιο.
Η πτώση του Μουσάραφ μπορεί να είναι καλό νέο για τους Πακιστανούς δημοκράτες, είναι όμως πολύ άσχημο νέο για τους υποπρόξενους του ΝΑΤΟ, στους οχυρωμένους τους θύλακες στην Καμπούλ. Η πιθανότητα πολιτικής αναταραχής στο Πακιστάν, μπορεί μόνο να αυξήσει την ισχύ των φίλα προσκείμενων στους Ταλιμπάν φυλών, κατά μήκος των εκτεταμένων συνόρων με το Αφγανιστάν και να οδηγήσει με βεβαιότητα στην κλιμάκωση του πολέμου.
Οι επιδόσεις του ΝΑΤΟ εκεί είναι τρομερές. Μια έκθεση του Πενταγώνου που αποκαλύφθηκε, την περασμένη εβδομάδα, επικρίνει την ανυπαρξία διοικητικής ενότητας στην Καμπούλ. «Το Αφγανιστάν ζει στην αθλιότητα», αναφέρει. «Ενας συνετός συντονισμός όλων των πολιτικών και στρατιωτικών παραμέτρων του θεάτρου των επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν, δεν υπάρχει».
Λέγεται ότι υπάρχει ένα σχέδιο ενίσχυσης των αμερικανικών δυνάμεων με 12.000 στρατιώτες για τη διεξαγωγή μιας «εφόρμησης» τύπου Βαγδάτης, εκτός πλαισίου του ΝΑΤΟ. Μια τέτοια επιχείρηση θα σήμαινε τρεις διαφορετικούς στρατούς, -αφγανικός, νατοϊκός και αμερικανικός- οι οποίοι περιφέρονται στη χώρα, - ένα δώρο για οποιονδήποτε εχθρό. Ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός στο Ισλαμαμπάντ θα πρέπει να νοσταλγεί την εποχή της ηρεμίας στο Αφγανιστάν. Το καθεστώς των Ταλιμπάν χρηματοδοτείτο από το όπιο και τους Σαουδάραβες και δεν απασχολούσε τη Δύση. Δεν υπήρχαν αμερικανικά βομβαρδιστικά, ούτε υποκλοπές από τη CIA, ούτε διεφθαρμένοι αξιωματούχοι των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών, ούτε εξωτερικές επεμβάσεις. Η πακιστανική σφαίρα επιρροής μπορεί να μην άρεσε, αλλά ήταν σχετικά σταθερή.
Η Δύση δεν μαθαίνει
Τώρα θα έχουμε την έκτη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, μ' ένα ενεργό πυρηνικό οπλοστάσιο, σε εσωτερική αναταραχή, λόγω μιας ανόητης νατοϊκης περιπέτειας στα σύνορά του. Μονάδες Ταλιμπάν επιχειρούν ελεύθερα σε όλη την περιοχή του νοτιοανατολικού Αφγανιστάν, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα Καμπουλ, σε πλήρη αντίφαση με τα ψευδολογήματα των εκπροσώπων του ΝΑΤΟ, τα τελευταία δύο χρόνια.
Οι δυτικές κυβερνήσεις φαίνεται ότι δεν μαθαίνουν ποτέ. Αυτού του είδους οι πόλεμοι για την καταστολή εξεγέρσεων ποτέ δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, αν διαρκέσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην καλύτερη περίπτωση αφήνουν διαλυμένα, διεφθαρμένα και αποτυχημένα κράτη όπως ο Λίβανος και το Κόσοβο και σύντομα, το Ιράκ. Στη χειρότερη σημαίνουν ήττα. Αν η Αμερική ενεπλάκη σ' ένα νέο Βιετνάμ αυτό είναι σήμερα το Αφγανιστάν, το οποίο αντικαθιστά ταχύτατα το Ιράκ ως τη Μέκκα του αντιδυτικού φανατισμού στον κόσμο. Η ειρήνη στο Αφγανιστάν μπορεί να μην έχει πια σημασία. Αλλά η απουσία της θα αποσταθεροποιήσει το Πακιστάν, κι αυτό έχει τεράστια σημασία. πηγή καθημερινή
Comments