Υγεία: ο «υπεύθυνος»
Κύριε διευθυντά
Στην κυριακάτικη «Καθημερινή», «Να αλλάξουμε αυτά που μας θυμώνουν» (5/10/08), βάζετε δύο προϋποθέσεις για την έξοδο της χώρας από την πολυεπίπεδη κρίση. Πρώτον, «να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δηλαδή ότι για το χάος στην υγεία φταίνε οι εξής πολιτικοί». Δεύτερον, «να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε αυτά που μας θυμώνουν». Ως επιστήμων στο χώρο της υγείας, για πάρα πολλά (δυστυχώς) χρόνια, είμαι αρκούντως… θυμωμένος. Δεν ξέρω πόσα μπορώ να αλλάξω, αλλά ξέρω ότι για το χάος υπάρχει όνομα υπευθύνου. Είναι ο υπουργός κ. Δημ Αβραμόπουλος, ο οποίος μάλιστα δεν κρύβει και τις ελπίδες του να κυβερνήσει την Ελλάδα. Διαβάζω, πάλι στην «Καθημερινή», σε άρθρο του Γ. Τερζή, ότι «ο κ. Αβραμόπουλος βρέθηκε στο στόχαστρο συναδέλφων του επειδή περνάει περισσότερο χρόνο στο πολιτικό του γραφείο για επαφές, παρά στο υπουργείο για την προώθηση του κυβερνητικού έργου». Αυτό δεν περνάει απαρατήρητο στους σοβαρούς αναλυτές. Παρ’ όλα αυτά, διατηρείται πολύ ψηλά στη δημοφιλία, λόγω των ιδιαίτερα καλών σχέσεών του με τους εκπροσώπους του Τύπου και των ΜΜΕ.
Κανείς δεν μπορεί να αναφέρει ένα σημαντικό μέτρο που να εισηγήθηκε και να εφάρμοσε ο σημερινός υπουργός. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι τα πράγματα, έστω, έμειναν ως είχαν. Στο διάστημα της (μακράς, ήδη) υπουργίας του κ. Αβραμόπουλου, ο χώρος της υγείας υφίσταται μία μετάλλαξη, που δεν γίνεται αντιληπτή, ίσως επειδή συντελείται σιωπηλά και σταδιακά. Ο κύριος χαρακτήρας της είναι η αλλαγή στο μίγμα δημόσιου και ιδιωτικού, με τη νοσοκομειακή περίθαλψη ήδη κατά 30% ιδιωτική και τον διαγνωστικό τομέα πολύ περισσότερο. Οι ιδιωτικές δαπάνες έφθασαν το 50% του συνολικού κόστος της υγείας. Ο δημόσιος χώρος υποχωρεί άτακτα και ο ιδιωτικός γεμίζει το κενό, υποθέτω εν γνώσει του κ. υπουργού και με τη στήριξή του, όπως στο πρόσφατο Π.Δ. για τους ιδιωτικούς φορείς. Ενα στα τρία νοικοκυριά χρησιμοποιεί ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και εργαστηριακούς γιατρούς. Εξι δισ. ή 200 ευρώ τον μήνα ξοδεύουν τα 3.612.000 νοικοκυριά που προσφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα. Η συνεχής απαξίωση του ΕΣΥ αναγκάζει την ελληνική οικογένεια να αναζητεί άλλες λύσεις, ενώ εισφορές και φόροι που θα έπρεπε να καλύπτουν τις ανάγκες μας χάνονται σε ένα «πιθάρι» χωρίς πάτο» λόγω κακοδιαχείρισης, κακοδιοίκησης και λανθασμένων(;) επιλογών.
Ο υπουργός, πάντως, χτίζει εικόνα έργου. Νόμοι εξαγγέλλονται και ψηφίζονται ακόμη και με εφαρμογή στο… απώτερο μέλλον. Εχει κανείς αναρωτηθεί γιατί η περίφημη νέα νομοθεσία για το κάπνισμα θα αρχίσει να εφαρμόζεται το... 2010; Ισως γιατί προετοιμάζεται ένα διαφημιστικό blitzkrieg, όλο το 2009, και ως γνωστό, οι διαφημιστικές εταιρείες κάνουν και άλλες δουλειές σε περιόδους εκλογών. Δεν ξέρω πόσες φορές έχει εξαγγελθεί νόμος για την πρωτοβάθμια φροντίδα, ενώ ο ψηφισμένος νόμος για τις προμήθειες που «θα γλιτώσει 500 εκατ. ευρώ» ακόμη «προθερμαίνεται». Από εξαγγελίες που δημιουργούν αίσθηση «έργου», όμως, πάμε καλά. Με την ασθένεια του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, όταν οι μεταμοσχεύσεις και ο κ. Τζάκης «έπαιζαν» καθημερινά, είχαμε (βεβαίως) την εξαγγελία ίδρυσης «μεταμοσχευτικού κέντρου» (το απολύτως τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα). Ευτυχώς, ακόμη περιμένουμε τον κ. Τζάκη, αλλά καθυστερεί η εγκατάσταση άλλων κρίσιμων κλινικών στο νέο ογκολογικό νοσοκομείο που (υποτίθεται ότι) θα στεγάσει το … «Κέντρο Τζάκη».
Λυκουργος Λιαροπουλος - Καθηγητής Πανεπιστημίου / Αθηνών
Η ασθένεια της ιστορικής λήθης
Κύριε διευθυντά
Υπάρχουν πλείστα όσα σημαντικά εθνικά γεγονότα, τα οποία θα έπρεπε να ανακαλούνται εις τη μνήμη των συγχρόνων Ελλήνων.
Το αυτό θα έπρεπε να ισχύει και διά πολλούς σημαντικούς ανθρώπους, οι οποίοι προσέφεραν τα μέγιστα, μερικοί δε εξ αυτών θυσίασαν και τη ζωή των ακόμη διά την πατρίδα.
Δυστυχώς, όμως, η λήθη, πλην μερικών εξαιρέσεων, είναι ο κανόνας. Με την επιστολή μου θα ήθελα να αναφερθώ, πρώτον, εις ένα σημαντικότατο γεγονός και, δεύτερον, εις έναν μεγάλο άνδρα.
Την 8η/20ή Οκτωβρίου 1827 εις τον κόλπον του Ναυαρίνου ο τότε συμμαχικός στόλος Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας με ναυμάρχους τους Κόδριγκτον, Δεριγνύ και Χέυδεν αντιστοίχως, εβύθησαν τον Τουρκοαιγυπτιακό μέσα σε 6 ώρες.
Το γεγονός αυτό θα αποτελέσει το προανάκρουσμα της σωτηρίας της Ελλάδος και θα την οδηγήσει εις την ανεξαρτησία της.
Την 15η/27η Σεπτεμβρίου 1831 έπεφτε νεκρός ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος, Ιωάννης Καποδίστριας, δολοφονημένος από τους Γεώργιον και Κωνσταντίνον Μαυρομιχάλη.
Ο μεγάλος αυτός άνδρας, ο οποίος άφησε δόξες, τιμές, χρήμα και τη χλιδή των αυτοκρατορικών αυλών, ήλθε κατόπιν προσκλήσεως διά να οργανώσει το νεοσύστατο τότε ελληνικό κράτος. Το δε έργο του, εις τόσο μικρό χρονικό διάστημα, υπήρξε σημαντικότατο.
Δυστυχώς, και τα δύο αυτά γεγονότα τα προσέβαλεν η «ασθένεια» της λήθης. Απαντες οι δημοσιογράφοι, πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων, ιδίως του ηλεκτρονικού Τύπου, τα αγνόησαν. Δεν γνωρίζω γιατί. Ισως η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα με τα τόσα σκάνδαλα (Ζίμενς, Εφραίμ κ.λπ.), καθώς και η οικονομική κρίση να μην τους άφησαν χρονικά περιθώρια να ασχοληθούν με τέτοιες επετείους.
Πιστεύω όμως ότι λαοί οι οποίοι ξεχνούν την ιστορία τους είναι άξιοι της τύχης των.
Ιωαννης Κ. Γεωργιου - Καρδιολόγος / Κηφισίας 35, Αθήναι
Για τους Χάρτες Χαρτοθήκης Κοζάνης
Κύριε διευθυντά
Σας στέλνω τις παρακάτω διευκρινίσεις σχετικά με το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή», σελ. 5 του τμήματος Τέχνες & γράμματα» με τίτλο: «Η παλιά κορνίζα της Βιβλιοθήκης έκρυβε θησαυρό» και υπότιτλο: «Ο σπάνιος τετράφυλλος χάρτης της υδρογείου του 1800, του Ανθιμου Γαζή, βρέθηκε στην Κοζάνη» της κ. Γιώτας Μυρτσιώτη, την Κυριακή 5 Οκτωβρίου.
Ο Χάρτης του Ανθιμου Γαζή του 1800, για όσους γνωρίζουν τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης (διετέλεσα υπεύθυνος του χώρου αυτού επί οκταετία) είναι γνωστός, έστω και στην, εν αποσυνθέσει κατάστασή του μέχρι το 1998, όταν τον τοποθετήσαμε σε κορνίζα με τζάμι, έστω και για τη διακοπή της περαιτέρω φθοράς του, και μέχρι την οριστική συντήρησή του, που διαβάζουμε ότι έγινε ήδη. Μας υπέδειξε τότε την αξία του ο καθηγητής κ. Ε. Λιβιεράτος. Ο Ν. Π. Δελιαλής, ο αμνημόνευτος άγιος της Βιβλιοθήκης, τον καταγράφει στη μονογραφία του: «Συλλογή παλαιοχριστιανικών και μεταγενέστερων μνημείων της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης μετά εικόνων και φερμανίων στο τέλος». Εκδίδεται υπό Νικολάου Π. Δελιαλή, Εφόρου Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης, Θεσσαλονίκη 1955, σελ. 17, υπ’ αριθ. 55 εγγραφή.
Η παλιά κορνίζα που «έκρυβε τον ιστορικό θησαυρό» ήταν αυτή που τοποθετήσαμε εν έτει 1998, και φυσικά ήταν γνωστή η επ’ αυτού ταυτότητα αφού, όπως αναφέρουμε, ήταν καταγεγραμμένη και από τον ΝΠΔ. Επομένως η σημείωση της κ. Γ. Μ. πως ο μοναδικός αυτός Χάρτης «υπήρχε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη πιθανότατα από το 1850, η ταυτότητά του έγινε γνωστή μόλις πρόσφατα» δεν ευσταθεί. Δεν αποκαλύφθηκε, κατά το άρθρο, μετά την αποκορνιζοποίησή του. Ο Χάρτης, δεν μπόρεσα να βρω περισσότερα να το τεκμηριώσω άσφαλτα, αλλά σε συσχετισμό με τις άλλες δωρεές του σημαντικού Κοζανίτη πολυ-λογίου Ευφρονίου Ραφαήλ Πόποβιτς (1774-1853), δωρήθηκε απ’ αυτόν στη Βιβλιοθήκη με τη διαθήκη το 1853 και ήρθε στην Κοινοτική τότε Βιβλιοθήκη της Κοζάνης το 1856, μαζί με τη «Χάρτα του Ρήγα», τους δύο ογκώδεις Γερμανικούς Ατλαντες και περίπου 600 βιβλία Ελλήνων, Λατίνων και Γερμανών συγγραφέων. Αλλοι τινες δεν δώρισαν χάρτες στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, γιατί να μην ήταν κι αυτός μέσα. Ενδον σημείωση: Επιμένω μετά φόρτου να ονομάζω έτσι τη Βιβλιοθήκη με το ιστορικό της όνομα, γιατί δεν υπάρχει σήμερα Κοβεντάρειος Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, ο τίτλος αυτός ήδη είναι πλάσμα ανύπαρκτης πραγματικότητας· ο κ. δήμαρχος ας πάρει μια απόφαση να ξαναφέρει το ιστορικό της όνομα.
Η Χαρτοθήκη του Δήμου Κοζάνης δεν ξεκίνησε, όπως γράφει η κ. Γ. Μ., από το νυν δήμαρχο τον περασμένο Μάιο, αλλά τον Νοέμβριο του 1998, στο Διεθνές Συνέδριο Χαρτών στη Θεσσαλονίκης, που διοργάνωσε ο γλυκύτατος ποιητής και καθηγητής του πολυτεχνείου κ. Ε. Λιβιεράτος, πρόεδρος της Χαρτοθήκης Ελλάδος τότε, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, όταν, σχεδόν αυθαιρέτως, υποδείξαμε το αρχοντικό του Λασσάνη (περί ου ο λόγος σήμερα) ως χώρο της μέλλουσας ιδρυθεί Χαρτοθήκης Κοζάνης (και τότε ο ίδιος δήμαρχος ήταν, ας μην ανησυχούν). Αντιγράφω από ημερολόγιο εκείνου του καιρού που οσονούπω εκδίδεται: «27 Nοεμβρίου 1998. Aίθουσα συνεδριάσεων της Nομαρχίας Θεσσαλονίκης. Συνέδριο της Eλληνικής Επιστημονικής Χαρτογραφικής Eταιρείας Eλλάδος με πρόεδρο τον καθηγητή E. Λιβιεράτο και θέμα τους αστικούς Xάρτες. Tην τελευταία μέρα του συνεδρίου συζητήθηκε η Xαρτοθήκη της Kοζάνης, δηλαδή το πιλοτικό πρόγραμμα που ξεκινάει και θα έχει σαν σκοπό τη σύσταση στη Bιβλιοθήκη της Kοζάνης της πρώτης ιστορικής χαρτοθήκης». Τώρα απλά, επιτέλους και μπράβο, ολοκληρώνεται κάπως και κάλλιο αργά παρά αργότερα! Η ανάθεση στον κύριο Λιβιεράτο του έργου της ήταν από μόνη της εγγύηση, ότι θα ολοκληρωθεί επιτυχώς. Είναι ο άνθρωπος που παθαίνεται με τους Χάρτες, και τους γεωγραφικούς ως επιστήμων, και των ονείρων ως ποιητής.
Προς τι τα παραπάνω; Ηθελα να θυμίσω την ένδοξο λησμοσύνη του Ν. Π. Δελιαλή, αλλά τελικά προς την εμαυτήν ματαιοδοξία, αλίμονο, έθυσα.
Ταύτα και μένουμε.
Βασιλης Π. Καραγιαννης / Aθήνα
Ενα τριήμερο στη Ναύπακτο
Κύριε διευθυντά
Τυμπανιστές, ιππότες, λαμπαδηφόροι, γόνδολες και γαλέρες, αρκεβούζια, σπάθες και αιχμηρά ξίφη, μεσαιωνική μουσική και βενετσιάνικες καντάδες, εκκλησιαστικές χορωδίες και φιλαρμονικές, θεατρικές και ιστορικές αναπαραστάσεις είχε το τριήμερο 17-18-19 Οκτωβρίου 2008 στη Ναύπακτο, που εόρταζε την 437η επέτειο από την περιώνυμη Ναυμαχία του Λεπάντο. Τότε που στα νερά των εκβολών του Αχελώου, στις 7/10/1571, με επικεφαλής τον 27χρονο Δον Χουάν τον Αυστριακό, ετεροθαλή αδελφό του βασιλιά της Ισπανίας Φιλίππου Β΄, ο ενωμένος χριστιανικός στόλος έσπασε το αήττητο των Οθωμανών και ταπείνωσε τον υπερόπτη και υπερφίαλο σουλτάνο Σελίμ τον Γ΄.
Κορυφαία στιγμή των εκδηλώσεων η ομιλία της Ελένης Γλύκατζη - Αρβελέρ, στην κατάμεστη Παπαχαραλάμπεια αίθουσα, που καθήλωσε το πολυπληθές ακροατήριο με τη μεστή και χειμαρρώδη ομιλία της, που επεκτάθηκε ακόμη και σε σύγχρονα εθνικά θέματα.
Η όλη παρουσία της κ. Γλύκατζη - Αρβελέρ, η φόρμα και η ουσία των λόγων και των θέσεών της, θύμισε τον καβαφικό στίχο: «Υπήρξε έτι το άριστον εκείνο, ελληνικός».
Στην ξακουστή ναυμαχία, που απέτρεψε την περαιτέρω επέκταση των Οθωμανών στην Ευρώπη, συμμετείχε και ο επιφανέστερος των Ισπανών συγγραφέων, Μιγκέλ Θερβάντες, ο δημιουργός του αθάνατου και αιθαιροβάμονα ήρωα του Δον Κιχώτη. Το άγαλμα όμως που στήθηκε στο γραφικό λιμάνι της Ναυπάκτου, δεν στήθηκε για τη φιλολογική του δόξα, αλλά για τη συμμετοχή του στην ένδοξη ναυμαχία, όπου έχασε και το αριστερό του χέρι.
Οργανωτής των επιτυχημένων εκδηλώσεων ο Δήμος Ναυπάκτου και ο «νεαρός και ωραίος», δήμαρχος της πόλης, Θανάσης Παπαθανάσης, όπως τον χαρακτήρισε η κ. Αρβελέρ.
Αντωνης Ν. Βενετης / Μοναστηράκι Δωρίδος
Comments