επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Ιδιοκτησία στο φυσικό περιβάλλον είναι πλέον αδιανόητη/καθημερινή Γραφει ο Aντωνης Kαρκαγιαννης Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά από τον λόγο του Θ. Ρουσόπουλου στη Βουλή, για ό,τι συνέβη στη Μονή Βατοπεδίου, κανείς δεν φταίει, κανείς δεν είναι ένοχος! Είναι αμφίβολο αν συνέβησαν και τα γεγονότα, όπως πλέον μας είναι γνωστό, όχι μόνο από τη δημοσιογραφική έρευνα, αλλά και τη σχηματισθείσα δικογραφία. Ούτε «ιερά» χρυσόβουλα και φιρμάνια επί εκτάσεων που... πριν από χίλια χρόνια ήταν έρημες και ακατοίκητες, αλλά τώρα είναι πυκνοκατοικημένες και κοινόχρηστες και ουσιώδες στοιχείο της περιβαλλοντικής ακεραιότητας, όμοιας και ισότιμης με την εδαφική μας ακεραιότητα, κάποτε θα το καταλάβουμε και θα το δεχθούμε. Ούτε υπερτιμήσεις και υποτιμήσεις, ούτε «ιερές« ανταλλαγές, όπου ο παμπόνηρος «άγιος» Εφραίμ παραχωρούσε νεράκι του Θεού και παραλάμβανε «φιλέτα» του Δημοσίου, μια υψηλού επιπέδου «πνευματική σχέση», που όπως τα παλιά συγχωροχάρτια αποτιμάται σε χρήμα. Τι παθαίνει ο άνθρωπος όταν έχει τη ματαιοδοξία της μέλλουσας ζωής! Ολα αυτά συνέβησαν μόνα τους με την επιφοίτηση ίσως του Αγίου Πνεύματος, ένα ακόμη θαύμα του «αγίου» στη μεγάλη βιομηχανία θαυμάτων και αγυρτείας που έστησε εκεί ψηλά στο Βατοπέδι. Επειτα από όλα αυτά, απογοητευμένος και απαισιόδοξος είπα μέσα μου να μην ξαναασχοληθώ με το Βατοπέδι, αφού όλα είναι δημιούργημα «πολιτικού κανιβαλισμού», στον οποίο ειλικρινά δεν θέλω να συμμετέχω. Κάνω εξαίρεση για σήμερα, γιατί έλαβα επιστολή του κ. Ι. Μ. Κονιδάρη, καθηγητή του Εκκλησιαστικού Δικαίου, επειδή δεν θέλω να με κατηγορήσει ότι μεροληπτώ, αφού ήδη έχω καταχωρίσει στη στήλη τις απόψεις του Χρήστου Ζουράρι και την απάντηση των καθηγητών Σταθόπουλου και Καράκωστα. Δεν θέλω να παραστήσω τον αμερόληπτο. Η στήλη έχει άποψη, απλοϊκή και αφελή ίσως, χωρίς επιστημονικά επιχειρήματα, πλην εκείνων που δανείζεται από άλλους. Δεν θέλω όμως να κατηγορηθώ ότι παραγνωρίζω ή αποσιωπώ τις αντίθετες απόψεις. Σε συζήτηση άλλωστε ακαδημαϊκή, και μάλλον μάταιη, αφού τα γεγονότα πήραν ήδη τον δρόμο τους, κατά την άποψή μου στραβό και απογοητευτικό. Σε λίγο όλοι θα νομίζουμε ότι ζήσαμε μια εικονική πραγματικότητα, ο κ. Σανιδάς ίσως το πιστεύει ήδη. Ιδού η επιστολή του καθηγητή του Εκκλησιαστικού Δικαίου, του κ. Ι. Μ. Κονιδάρη: Τα χρυσόβουλα και η περιουσία των μοναστηριών Κύριε Καρκαγιάννη Στην κυριακάτικη αντιπαράθεση των δύο φίλων σας νομικών για τα «αυτοκρατορικά χρυσόβουλα στο σύγχρονο δίκαιο» επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω ότι και μετά την εισαγωγή του Αστικού μας Κώδικα η απόκτηση κυριότητας ή άλλου εμπράγματος δικαιώματος πριν από την εισαγωγή του κρίνεται, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Εισαγωγικού του Νόμου, κατά το δίκαιο που ίσχυε, όταν έγιναν τα πραγματικά γεγονότα για την απόκτησή τους. Θα ήθελα επίσης να σημειώσω ότι το ελληνικό κράτος, που ιδρύθηκε μόλις το 1830, έχει σε συγκεκριμένες περιπτώσεις κυρώσει χρυσόβουλα, σιγίλια και φιρμάνια με νομοθετήματά του και τα έχει καταστήσει μέρος της εσωτερικής έννομης τάξεως. Τέλος, δεν θα πρέπει να λησμονείται ότι τέτοιου είδους παλαιγενή έγγραφα συνιστούν τη βάση της ιδιοκτησίας παλαίφατων μοναστικών καθιδρυμάτων και πανάγιων προσκυνημάτων που βρίσκονται εκτός Ελλάδος. Το τελευταίο θα έπρεπε να μας καθιστά όλους πολύ πιο προσεκτικούς στον χειρισμό των συναφών ζητημάτων, τα οποία δεν είναι προεχόντως νομικά, αλλά εξόχως πολιτικά και εν πολλοίς εθνικά. Ι. Μ. Κονιδαρησ Καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου Οπως αντιλαμβάνεσθε δεν είμαι σε θέση να αντιτάξω νομικά επιχειρήματα στις απόψεις του κ. Ι. Μ. Κονιδάρη. Το έχουν ήδη πράξει άλλοι νομοδιδάσκαλοι προς τους οποίους ουσιαστικά απευθύνεται ο καθηγητής του Εκκλησιαστικού Δικαίου. Ούτε είμαι σε θέση να εμπλακώ στις μεταξύ τους επιστημονικές διαφορές. Και να ήμουν, πάλι θα το απέφευγα γιατί πιστεύω ότι το ζήτημα που ανέκυψε από τη Μονή Βατοπεδίου δεν είναι νομικό, αλλά πολιτικό και κοινωνικό. Θα σταθώ πρώτα στο οικολογικό θέμα που το θεωρώ μέγιστο. Την εποχή των χρυσοβούλων, των σιγιλίων και των φιρμανιών, δηλαδή πριν από χίλια χρόνια για τα πρώτα και περίπου 600 χρόνια για τα δεύτερα, τα δάση, τα ποτάμια, οι ακτές, τα νερά γενικώς, οι λίμνες και οι λιμνοθάλασσες ήταν και τότε στοιχεία του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά δεν απειλούνταν από την κατ’ ανάγκην ιδιοτελή και κερδοσκοπική χρήση ενός ιδιοκτήτη. Ακίνδυνα μπορούσε να απολαμβάνει την περιουσία του και να επαίρεται γι’ αυτήν, έστω και αν την είχε αποκτήσει με φιρμάνι τού κατά τα άλλα αλλόθρησκου και μισητού κατακτητή. Σήμερα, όμως, τα ουσιώδη αυτά (και άλλα) στοιχεία του περιβάλλοντος και τού κατά τόπους οικοσυστήματος απειλούνται με εξαφάνιση ή αλλοίωση από την άναρχη και εγωιστική ανθρώπινη δραστηριότητα. Είτε ανήκουν σε κάποιον είτε όχι έχουν ανάγκη προστασίας. Γι’ αυτό και το Σύνταγμά μας έχει θεσπίσει περιορισμούς του απολύτου δικαιώματος της κυριότητος, χωρίς να εξετάζει τη νομιμότητά του. Η άσκηση δικαιωμάτων κυριότητας χωρίς περιορισμό οδήγησαν σε πλήρη καταστροφή τα δάση, τα νερά και τις ακτές, αλλοίωσαν το φυσικό περιβάλλον και το κλίμα της Αττικής και πολλών άλλων περιοχών της χώρας μας. Θα επαναλάβουμε αυτό που ήδη γράψαμε. Το φυσικό περιβάλλον είναι μέρος αναπόσπαστο της εθνικής εδαφικής ακεραιότητας και πηγή του νέου πατριωτισμού μας. Επειδή τα πιστεύω αυτά θεωρώ αδιανόητο ότι μια λίμνη ή λιμνοθάλασσα, ένα ποτάμι, ένα δάσος ή το νερό στο υπέδαφος ενός χωραφιού κ.λπ. μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο απεριόριστης ιδιοκτησίας και χρήσης είτε ισχύουν τα χρυσόβουλα τα σιγίλια και τα φιρμάνια είτε όχι. Απλώς δεν πωλούνται, δεν αγοράζονται, δεν ανταλλάσσονται και δεν αλλοιώνονται. Δεν είναι υπερβολή να ισχυρισθούμε ότι όποιος προσβάλλει ή αλλοιώνει ή εκτρέπει από το φυσικό τους προορισμό αυτά τα ουσιώδη στοιχεία του φυσικού περιβάλλοντος είναι σαν να προσβάλλει την εθνική εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Αυτό είναι το ένα ζήτημα. Το άλλο είναι επίσης πολύ σημαντικό και άπτεται της εθνικής υπόστασης ως σύγχρονης χώρας και σύγχρονου κράτους. Οπως παρατηρούμε για να πραγματοποιηθούν οι «ιερές» ανταλλαγές δημόσιων περιουσιακών στοιχείων με νεράκι της λίμνης ή λιμνοθάλασσας της Βιστωνίδας, με μεγάλη ζημιά του Δημοσίου, χρειάσθηκε μια ανωτάτου επιπέδου διαπλοκή της πολιτικής εξουσίας και της Μονής Βατοπεδίου, στο πλαίσιο μιας γενικότερης όσμωσης μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας. Σαν η Εκκλησία να είναι κράτος εν κράτει και το εθνικό μας κράτος να αισθάνεται την ανάγκη να διαπραγματεύεται και να συαναλλάσσεται με την Εκκλησία. Μέσα σ’ αυτή τη διαπλοκή παρεισφρέουν δεισιδαιμονίες, θαυματουργίες, «πνευματικές» εξαρτήσεις, αγυρτείες, αλλά και συμφέροντα που συνεχώς διαμορφώνουν νέα κέντρα εξουσίας και πλούτου. Μη μου πείτε για την Ορθοδοξία. Είναι πράγματι συνδεδεμένη με το έθνος, τη ζωή μας και τη γλώσσα μας και τη σεβόμαστε βαθύτατα ακόμη και όσοι δεν πιστεύουμε στα δόγματά της. Τη θεωρούμε «τρόπο ζωής του ελληνικού λαού», όπως έχει ήδη γραφεί. Και μόνο προς αυτήν την κατεύθυνση, ως τρόπος ζωής, μπορεί να αναζητήσει την καταξίωσή της, απαλλαγμένη από κάθε κοσμική εξουσία ή συναλλαγή με την εξουσία... Αμήν...