Tου Θανου Βερεμη*
Η απερχόμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να θεωρηθεί η χειρότερη που γνώρισε η χώρα κατά την μεταπολεμική της ιστορία.
Στην εξωτερική του πολιτική ο κ. Μπους κατάφερε το ακατόρθωτο: Να εμπλέξει με ψεύτικες αιτιάσεις τους Αμερικανούς σε έναν μακρόσυρτο πόλεμο που αποδίδει κυρίως τεράστια ελλείμματα στην αμερικανική οικονομία και κάνει τους αντιπάλους τους όλο και πιο πλούσιους. Ο πόλεμος στο Ιράκ ανέβασε την τιμή του πετρελαίου εκεί που βρίσκεται σήμερα, και αποκατέστησε εμμέσως στενές σχέσεις ανάμεσα στους Αραβες και τους Ιρανούς Σιίτες. Με τις αλλεπάλληλες εχθρικές δηλώσεις του εναντίον του Ιράν κατά την προεκλογική περίοδο της χώρας αυτής, πέτυχε να πριμοδοτήσει τον επιτυχόντα στο προεδρικό αξίωμα κ. Αχμεντινετζάντ, δηλαδή τον πιο αδιάλλακτο έναντι της Δύσης υποψήφιο.
Η τιμή του πετρελαίου απειλεί με μαρασμό τον δυτικό κόσμο και ενδυναμώνει τους Πούτιν, Αχμενινετζάντ, τους πρίγκιπες της Σαουδαραβίας και τον Τσάβες. Ακόμα και πρόσφατα οι κ. Μπους και Μακέιν προσέθεσαν χωρίς ορατό κέρδος, την μήνιν της Ρωσίας στο παθητικό τους, υποστηρίζοντας χωρίς όρους τον πρόεδρο της Γεωργίας όταν εξαπέλυε βομβαρδισμό κατά των αμάχων της Νότιας Οσετίας.
Στο εσωτερικό μέτωπο, η κυβέρνηση Μπους επέτρεψε σε «ημέτερους» να λεηλατήσουν την οικονομία εν ονόματι της ελεύθερης αγοράς. Και δεν ήταν μόνο ο αντιπρόεδρος Τσένι που επωφελήθηκε από τα πολεμικά κέρδη της Haliburton στο Ιράκ, ούτε και ο τέως υπουργός Εθνικής Αμύνης, κ. Ράμσφελντ, ο οποίος πολλαπλασίασε την αξία των μετοχών του αφού αρνήθηκε να τις ρευστοποιήσει (ως ώφειλε) όταν ανέλαβε το υψηλό του αξίωμα. Υπάρχουν ακόμα πολλοί αξιωματούχοι που συνδέουν την ηθική με την νομιμότητα (ή την μικρή έστω παρανομία) ώστε να ευημερούν όταν η οικονομία βουλιάζει. Αν ξαναζούσε ο Πλάτων, θα αναζητούσε μάταια να βρει ενάρετους στον πολιτικό κόσμο των κυβερνώντων.
Η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που μαστίζει την Αμερική, μπορεί να μην είναι αποκλειστικά έργο του κ. Μπους όμως το ήθος που οι ευλαβείς συνεργάτες του διέδωσαν, ασφαλώς συνέβαλε σημαντικά στο σημερινό χάος. Ακόμα και η δικαιολογία των Ρεπουμπλικανών του Κογκρέσου, όταν καταψήφισαν την πρώτη φορά το σωστικό σχέδιο Πόλσον, ότι δήθεν τιμωρούσαν την «απληστία» της Γουόλ Στριτ, όζει υποκρισίας.
Γιατί δεν είχαν τάχα λογαριάσει τις συνέπειες της ανθρώπινης απληστίας όταν άρχισαν να διαδίδονται με μεγάλη ταχύτητα σύνθετα χρηματιστηριακά προϊόντα και τιτλοποιημένα στεγαστικά δάνεια, με αφύσικα υψηλές αποδόσεις; «Κανείς δεν μιλούσε για κινδύνους, τουλάχιστον για ανεξέλεγκτους κινδύνους, κανείς δεν διενοείτο να αμφισβητήσει την αξιοπιστία και την ομπρέλα ασφαλείας που προσέφεραν οι πιστωτικοί κολοσσοί που συνέθεταν τα δομημένα ομόλογα» (Ν. Ξυδάκη, Κ. 5/10/08).
Η ανακοπή της ροής του χρήματος οδηγεί το πιστωτικό σύστημα σε συγκοπή. Ετσι η αγωγή θα είναι ανάλογη με αυτή που εφαρμόζεται σε όποιον πάσχει από υπέρταση: αυστηρή δίαιτα, καθημερινή άσκηση και περιορισμός της παλιάς καταναλωτικής συμπεριφοράς. Εισερχόμεθα με λίγα λόγια σε περίοδο ισχνών αγελάδων και ανεργίας.
Η σταδιακή ταύτιση του κ. Μακέιν με την λαϊκιστική πτέρυγα του κόμματός του και ενώ μαίνεται η οικονομική κρίση, είναι πολύ πιθανό να του στοιχίσει τις ερχόμενες εκλογές. Ο κ. Ομπάμα, αν και υπερέχει έτσι κι αλλιώς σε ουσιαστικά προσόντα, θα κερδίσει τις εκλογές κυρίως χάρη στην οικονομική κρίση. Η υπερψήφιση μάλιστα από το Κογκρέσο του τροποποιημένου σχεδίου για την ανάσχεση της κατρακύλας, θα επιβαρύνει τον κάθε φορολογούμενο με το κόστος της αμετροέπειας των ολίγων. Ετσι, οι απώλειες του Ομπάμα απ’ όσους δεν θα τον ψηφίσουν γιατί είναι μαύρος, θα παίξουν μικρότερο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Πολλοί άλλωστε από αυτούς που προβληματίζονται σιωπηλά για το χρώμα του θα σκεφτούν το οικονομικό τους συμφέρον τώρα περισσότερο απ’ ό,τι θα έκαναν σε περίοδο οικονομικής νηνεμίας.
Η νίκη του Μπαράκ Ομπάμα δεν είναι απλώς αναγκαία ως κάθαρση ενός ανόητου και διεφθαρμένου καθεστώτος. Θα αποτελέσει στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης αναβάπτιση των ΗΠΑ στα νάματα της σοβαρότητας, της λογικής και της αξιοκρατίας. Ο αυτοδημιούργητος και ευγενής αυτός νέος, με τις υψηλές ακαδημαϊκές και κοινωνικές επιδόσεις, θα μεταμορφώσει, ελπίζουμε, τον λευκό ψηφοφόρο του σε άτομο που σέβεται την αξία του υποψηφίου, ανεξάρτητα από το χρώμα και την καταγωγή του. Η όποια μελλοντική απόδοση του κ. Ομπάμα στο προεδρικό αξίωμα δεν θα αλλάξει την μεγάλη ηθική νίκη που θα αντιπροσωπεύει η εκλογή του, ες αεί.
*Ο κ. Θ. Βερέμης είναι πρόεδρος του ΕΣΥΠ.
Comments