| Ποια κεκτημένα.../kathimerini Tου Παντελη Μπουκαλα Οποτε το Σύστημα χρειάζεται μια γερή δόση κυνισμού, ή κάποιον «λαγό» που θα δοκιμάσει κοινωνικές αντοχές και πολιτικές ανοχές, εμφανίζεται στο προσκήνιο ένας πολιτικός που τα έχει καταφέρει καλύτερα (για λογαριασμό του) στο παρασκήνιο: ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Με την αίσθηση ότι δεν είναι επίτιμος πρόεδρος ενός κόμματος, της Νέας Δημοκρατίας, αλλά της Ελληνικής Δημοκρατίας στο σύνολό της, ο όγδοος των σοφών, εξαπολύει τα συμπεράσματά του προσπαθώντας να πείσει ότι πρόκειται για αναμφισβήτητες αλήθειες που απορρέουν από συσσωρευμένη πείρα και αμερόληπτη στάση, από εθνικώς ορθή αντικειμενικότητα σαν να λέμε, και όχι για σκέψεις υπαγορευμένες από την κομματική του θέση, την ιδεολογική του σκοπιά, ενίοτε και τις οικογενειακές του ανησυχίες. Προ ημερών, λοιπόν, σε μια περίοδο δηλαδή ρευστότητας, ανασφάλειας και ανησυχίας, με εκείνη τη σιγουριά που τον χαρακτηρίζει, τη σιγουριά πως είναι ο κλητός της Ιστορίας, ο εκλεκτός της, κήρυξε «το τέλος των κεκτημένων», όπως προ ετών ο αξιότιμος κ. Φράνσις Φουκουγιάμα είχε κηρύξει το «τέλος της Ιστορίας» ή όπως ο παλαιός εκείνος νεοδημοκράτης υπουργός είχε αναγγείλει το «τέλος της πάλης των τάξεων». «Οταν λέμε κεκτημένα δικαιώματα δεν εννοούμε πως είναι κεκτημένα» είπε ο κ. Μητσοτάκης, με τον αυστηρό τόνο ενός κοινωνιολογούντος ιατροδικαστή που δεν ανέχεται αντιρρήσεις στα πορίσματά του. Το ζήτημα βέβαια δεν έχει να κάνει με τη γραμματική αλλά με την πολιτική. Δεν αρνείται τον παρακείμενο ο κ. επίτιμος, το «κεκτημένα», τον ενεστώτα αρνείται. Δεν αποδέχεται δηλαδή ότι δικαιώματα που αποκτήθηκαν με κόπο και αγώνες, συχνά και με αίμα, υπάρχουν σ’ έναν διαρκή ενεστώτα. Προφανώς πιστεύει ότι και αυτά έχουν δεκαετή το πολύ βίο. Φυσικά, πιστός στις ιδέες του, ο κ. Μητσοτάκης δεν εννοεί ότι όλα τα κεκτημένα τελούν υπό αίρεση ή ότι είναι σκόπιμη και ωφέλιμη η φαλκίδευσή τους ή και η ανατροπή τους. Τα δικαιώματα των εργαζομένων, αυτά δεν ανέχεται να θεωρούνται κεκτημένα και αναπαλλοτρίωτα, τα ωράρια εργασίας λόγου χάρη, οι συλλογικές συμβάσεις, οι άδειες, το ίδιο το δικαίωμα στην εργασία εντέλει. Για τα κεκτημένα της τάξης του, για τα ακλόνητα κεκτημένα του επαγγελματικού του κλάδου (των πολιτικών), για τα κεκτημένα της διαπλοκής δεν είχε και δεν έχει, προφανώς, την παραμικρή αντίρρηση. Ο κυνισμός του ήταν πάντοτε στρατευμένος. Ισως γι’ αυτό ένα από τα ακλόνητα κεκτημένα της δημόσιας σφαίρας είναι να αντιμετωπίζει με καχυποψία ή ακόμα και με σαρκασμό όσα ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσπαθεί να τα εμφανίζει σαν αποκυήματα μιας σκέψης υπεράνω σκοπιμοτήτων. |
Comments