Πολιτισμός | 21.11.2008

"Το όνομά μου είναι Νάνα" : τώρα στα γερμανικά

Η αυτοβιογραφία της Νάνας Μούσχουρη κυκλοφόρησε στα γερμανικά με τίτλο "Η φωνή του καημού". Και η τραγουδίστρια βρέθηκε στο Βερολίνο για την παρουσίαση του βιβλίου.

Οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων ήταν πολλές και ο Ντίτερ Μπαρτέτσκο, τεχνοκριτικός κατά τα άλλα της μεγάλης εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung, δεν πρόλαβε να της πάρει τη συνέντευξη που ήθελε, βλέπετε η Μούσχουρη είναι από τις αγαπημένες του τραγουδίστριες, κι έτσι την ακολούθησε στο σπίτι του Έλληνα πρέσβυ, όπου δόθηκε δείπνο προς τιμή της, κι έτσι την έζησε λίγο από κοντά και πήρε τη συνέντευξη. Το άρθρο του, γεμάτο ευαισθησία και χαμηλόφωνο θαυμασμό, δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα. Η εικόνα της Μούσχουρη που προβάλλει ο Μπαρτέτσκο είναι αυτή μιας γυναίκας με ήπιο προφίλ, αλλά σιδερένια θέληση, μια εξαιρετική δύναμη που άντλησε από την αγάπη της για τη μουσική.

Οι νότες ενός άλλου χώρου

Μας ενδιαφέρει μια εν παρόδω διατύπωση του Γερμανού δημοσιογράφου. Γράφει λοιπόν για τη Μούσχουρη: «Η κρυστάλλινη φωνή της αποκτά ξαφνικά στους χαμηλούς τόνους ένα ανατολίτικο βραχνό γουργουρητό.» Αυτό είναι, σαν να μην λέγεται μόνο για το τραγούδι της Μούσχουρη, σαν να είναι μια μεταφορά για όλη τη νεοελληνική ευαισθησία και ψυχοσύνθεση. Λίγο να ξύσεις την κρυστάλλινη ευρωπαϊκή επιφάνεια, λίγους μόνο πόντους παρακάτω, φαίνονται τα χρώματα κι ακούγονται οι ήχοι της Ανατολής. Αυτό είναι το δικό μας, το ιδιότυπο, το ιστορικά ερμηνευόμενο, μίγμα ψυχής και νοοτροπίας. Υπάρχει πρώτα η εκλογίκευση του κόσμου, η οργάνωση των δεδομένων, η επεξεργασία των αναγκών, όλες οι αυτές οι αρετές του σύγχρονου ανθρώπου, του Ευρωπαίου πολίτη, αλλά λίγο πιο βαθιά οι νότες ενός άλλου χώρου, οι χροιές ενός άλλου χρόνου.

Το εύοσμο κρύσταλλο

Αυτό δεν είναι το νεοελληνικό τέμπρο; Αυτό που στη γλώσσα της ανάλυσης το λέμε μεταξύ Ανατολής και Δύσης; Και είναι καλό που είναι έτσι, είναι διαφορετικό από το γερμανικό ή το σουηδικό ας πούμε τέμπρο, είναι φορέας και απήχηση μιας άλλης ιστορικής εμπειρίας. Δουλεύει ο Έλληνας, αλλά μπορεί ξαφνικά και να τα παρατήσει μες τη μέση. Αγαπάει ο Έλληνας, αλλά είναι ειδικευμένος να κάνει την αγάπη καημό. Σέβεται ο Έλληνας, αλλά μπορεί και να διαολοστείλει τους θεσμούς. Νοιάζεται, αλλά είναι και ωχαδερφιστής. Κοκ.. Δεν πρέπει να υποτιμούμε αυτό το βαθύτερο τέμπρο της νοοτροπίας μας ούτε να ντρεπόμαστε γι’ αυτό σαν να ήταν μόνο υπόλειμμα αιώνων σκοτεινών. Γιατί αναδίδει βίωμα και γνώση άλλου τύπου από την πεπατημένη. Έτσι είναι το δικό μας κρύσταλλο, δεν είναι άοσμο, μόλις το ξύσεις, το γδάρεις λίγο βγάζει κάτι αναπάντεχες ευωδιές. Που σημειωτέον, αν δεν απατώμεθα, είναι μέσα στο ευρωπαϊκό μπουκέτο πιο χαρακτηριστικές, πιο ιδιόρρυθμες και κυρίως πιο αναγνωρίσιμες από του άλλους, παρά ας πούμε οι όποιοι απόηχοι ενός ένδοξου πανάρχαιου βουλιαγμένου παρελθόντος.

Σπύρος Μοσκόβου

dw

Comments

Popular posts from this blog

επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Macmillan and Eisenhower in 1959 tv debate-bbc