απο καθημερινή

Πολιτικός χρόνος

Tου Mπαμπη Παπαδημητριου

Η βιασύνη με την οποία ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας σπεύδει να συναντηθεί με τους κοινωνικούς εταίρους, να τοποθετήσει δικούς του ανθρώπους στις κρίσιμες θέσεις, να λάβει κατευθυντήρια μέτρα, να δώσει προσωπικώς το λάκτισμα νέων συζητήσεων, να κλείσει πληγές της προεκλογικής περιόδου, να δημιουργήσει νέες συμμαχίες, να αποσταθεροποιήσει τους πολιτικούς του αντιπάλους και, ακόμη κι αυτό, να βρει μια νέα οικογενειακή ισορροπία δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητη από το δικό μας πολιτικό δίδυμο.

Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου, έχασαν πολύτιμο χρόνο. Πίστεψε ο δεύτερος πως η πατρογονική φήμη, η εμπιστοσύνη του νέου οικονομικού κατεστημένου στον κ. Σημίτη και η κολακευτική εύνοια ορισμένων μέσων ενημέρωσης θα αρκούσαν για να τον οδηγήσουν στην εξουσία: είτε της πρωθυπουργίας είτε, απλούστερα, της κομματικής εξουσίας. Εχασε χρόνο ψελλίζοντας λέξεις και ήχους από έναν λόγο, που δεν είχε προετοιμάσει και βιαστικά εγκατέλειψε. Οταν ανακάλυψε πως χωρίς το κόμμα δεν θα έχει καμία τύχη, υποτάχθηκε.

Ο πρωθυπουργός, αν και για πιο σοβαρούς λόγους, έχασε πολύτιμο χρόνο τον οποίο δεν επιτρέπεται να σπαταλά κανείς και με κανέναν τρόπο όταν είναι στην εξουσία. Οι πρώτοι έξι μήνες έφυγαν σε κλίμα ολυμπιακής... συμφιλίωσης και πολιτικής απραξίας. Αλλοι τέσσερις πέρασαν μέχρι να ολοκληρωθεί η απογραφή Αλογοσκούφη και να μάθουν οι παλιομοδίτες πολιτικοί της Ν.Δ. ότι δεν υπάρχει κρατικός πακτωλός για την ικανοποίηση των ψηφοφόρων. Η «σκληρή δεξιά», όπως τώρα καταγγέλλει ο κ. Παπανδρέου, άφησε ανθρώπους και μηχανισμούς στις θέσεις τους, με την ελπίδα ότι θα γίνει αποδεκτή από τη «σκληρή κεντροαριστερά», που έχει ενθυλακώσει τεράστια τμήματα κρατικής εξουσίας. Δεν το επέτυχε.

Οι επόμενοι δώδεκα μήνες έφυγαν με τον κλασικό τρόπο που ξοδεύουν οι υπουργοί των ελληνικών κυβερνήσεων τον χρόνο τους: προετοιμάζοντας νομοσχέδια, προκηρύσσοντας διαγωνισμούς, κοιτώντας αφ’ υψηλού τους ηττημένους αντιπάλους τους. Και, ως να ξύπνησαν από λήθαργο, έβαλαν τους ανθρώπους «τους» σε κρίσιμες θέσεις. Τον τρίτο χρόνο έπιασαν δουλειά. Ηταν πολύ αργά. Το αδέξιο, διεφθαρμένο όσο και πονηρό κράτος τους περίμενε στη γωνία. Και, όπως συχνά συμβαίνει, πολλοί από τους δικούς «τους» βιάστηκαν να βουτήξουν το δικό τους κουτάλι στο μεγάλο καζάνι της εξουσίας.

Αποτέλεσμα: ο κ. Καραμανλής χρειάζεται να ανανεώσει τον δικό του πολιτικό χρόνο. Χρειάζεται μια ομάδα «μουτζαχεντίν», χωρίς παρατάξεις, αλλά πειθήνιους φιλελεύθερους, ικανούς να δουλέψουν νυχθημερόν, γνωρίζοντας ότι ο χρόνος των αλλαγών είναι από μερικές ώρες ώς ελάχιστα λεπτά. Αν σε αυτή τη διάρκεια μπορέσεις να εμψυχώσεις τον πληθυσμό, τότε θα έχεις και τον πολύ χρόνο που απαιτεί η βαθύτερη αλλαγή της κουρασμένης μας κοινωνίας.